Η μικρή ιστορία της κυρίας Κικής, στην Αθήνα του μνημονίου και του κ. Καμίνη

Η κυρία Κική Νικολοπούλου είναι 60 χρονών. Για πολλά χρόνια ζούσε μια «φυσιολογική» οικογενειακή ζωή, μαζί με τον οικοδόμο άντρα της και το γιο τους Μιχάλη. Ζούσαν με πολλές δυσκολίες, που γινόντουσαν περισσότερες αφού ο  γιος είναι εξαρτημένος από τα ναρκωτικά. Αυτές τις δυσκολίες δεν «άντεξε» ο πατέρας που, τρία χρόνια πριν εγκατέλειψε την οικογένεια, αναλαμβάνοντας όμως την υποχρέωση να πληρώνει αυτός το νοίκι του μικρού διαμερίσματος που ζούσαν από το 1979.
Εδώ και μια βδομάδα  η κυρία Κική και ο άρρωστος  γιος της κοιμούνται στο πεζοδρόμιο της οδού Βρεσθένης 22 στο Νέο Κόσμο, έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμά της. Για τρία χρόνια ο άντρας της, δεν πλήρωσε κανένα ενοίκιο... Η έξωση ήταν φυσικό επακόλουθο.

«Ο πατέρας του θύμωνε και τον τσάκιζε στο ξύλο… Το κεφάλι του είναι γεμάτο με κατάγματα. Το πόδι του είναι τούμπανο, από τα ναρκωτικά που παίρνει... Σπλάχνο μου είναι… πονάω και δεν μπορώ να το εγκαταλείψω...» λέει η μάνα. Ο Μιχάλης πέρασε από διάφορα ιδρύματα απεξάρτησης, αλλά αργά ή γρήγορα ξανακυλούσε. Αυτή τη στιγμή είναι στη λίστα του ΟΚΑΝΑ και είναι σε χρόνια αναμονή και… βλέπουμε…

Τα λίγα υπάρχοντα της κυρίας Κικής είναι αραδιασμένα στο πεζοδρόμιο. Ο γιός της φεύγει το πρωί τριγυρνώντας στην Ομόνοια, αναζητώντας τη δόση του, για την εξασφάλιση της οποία τσοντάρει και η μάνα. «Το μόνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ενώ συλλαμβάνουν τόσους και τόσους ναρκομανείς, τον γιό μου δεν τον έχουν συλλάβει... για να τον πάνε σε κάποιο ίδρυμα απεξάρτησης... τις προάλλες είχαν έρθει εδώ 2 ασθενοφόρα και η αστυνομία. Δεν μπόρεσαν να τον κάνουν ζάφτι. ΄Εφυγαν... είναι θεριό ανήμερο».

Μπορεί να της έκαναν έξωση από το σπίτι, όμως η κ. Νικολοπούλου είναι ιδιοκτήτρια ενός διαμερίσματος -δυάρι- εκεί κοντά, που νοικιάζει αντί 250 ευρώ. «Για να τους διώξω δεν μπορώ, γιατί αυτό θα πάρει χρόνο... Αν τους διώξω όμως τι θα τρώμε; Αυτά τα 250 ευρώ του ενοικίου ...μας ταϊζουν!» λέει.

Το νοικοκυριό της κυρίας Κικής, στο πεζοδρόμιο...

 Τις νύχτες, που ο γιος της δεν περνάει κρίσεις, τον βάζει στο κρεβάτι να κοιμηθεί (πάντα στο πεζοδρόμιο) και η ίδια φυλάει τα πράγματά τους από τους φτωχοδιάβολους μετανάστες που έκαναν μέχρι τώρα αρκετές απόπειρες -όταν μάνα και γιος  κοιμούνται- να αρπάξουν ό,τι έχουν ανάγκη... «Αφού είναι μωρέ δικά μου πως θα τα πάρετε;»  τους λέει με αφοπλιστική αγαθότητα.

Οι γείτονες όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις διχάζονται. Η ίδια με καλοσύνη  λέει: «κάνουν ό,τι μπορούν». Της προσφέρουν φαγητό, αναψυκτικά κι ό,τι άλλο, κυρίως τα ψητοπωλεία, τα οποία όπως λένε στη γειτονιά, χορηγούν φαγητό σε πολλούς ακόμα που έχουν ανάγκη… Όμως, παρά τα καλά λόγια που λέει για όλους τους γείτονές της η κ. Κική, η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική: Το φτωχικό νοικοκυριό της που είναι στοιβαγμένο έξω από την πολυκατοικία άρχισε να ενοχλεί μερικούς ένοικους: «Πάρε τα πράγματά σου από δω... δεν είναι εικόνα αυτή μπροστά στην πολυκατοικία...» λένε κάποιοι. Τμήμα του νοικοκυριού της «κρύβει» την είσοδο ενός ανοίκιαστου καταστήματος. Ο ιδιοκτήτης του την πιέζει  να τα «μαζέψει!»... γιατί  «έχει δουλειές»...

Οι υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων έδειξαν  «ενδιαφέρον» για την περίπτωση της κυρίας Κικής, όμως… μόνο γι’ αυτήν. Της πρότειναν να τη βάλουν στα τολ που στοιβάζουν κι άλλους άστεγους αλλά χωρίς τον «προβληματικό της  γιο»! «Δεν πάω πουθενά... Θέλω να είμαι δίπλα στο παιδί μου για να το προσέχω όπως εγώ μόνο ξέρω» τους απάντησε.

Η κυρία Κική Νικολοπούλου

Η «κοινωνική» πολιτική του κυρίου Καμίνη είναι γνωστή. Όπως και οι προτεραιότητές του επίσης. Ο «καθαρισμός» της πόλης από τους «βρώμικους» μετανάστες και ο «καθαρισμός» του κέντρου από τις ενοχλητικές διαδηλώσεις είναι δυο από αυτές. Βέβαια, η λέξη «καθαρισμός» (χωρίς τα εισαγωγικά), είναι άγνωστη γι’ αυτόν και τις υπηρεσίες του. Ο άρρωστος γιος έχει ανάγκη από περίθαλψη και αποτοξίνωση. Σε καμιά άλλη περίπτωση δεν μπορεί να αποχωριστεί τη μάνα του.  

Η ιστορία της κυρίας Κικής Νικολοπούλου, δυστυχώς, δεν προκαλεί πια μεγάλη εντύπωση. Καθημερινά πολλοί συνάνθρωποί μας βρίσκονται για διάφορους λόγους –που απορρέουν  από έναν βασικό- χωρίς στέγη, στο πεζοδρόμιο. Κάτι που μέχρι χτες φάνταζε απίθανο ακόμα και στους ίδιους –άστεγους σήμερα- είναι πια πολύ πιθανό για ένα μεγάλο αριθμό φτωχών ανθρώπων, που γεμίζουν με γοργούς ρυθμούς τις δεξαμενές των αποβλήτων του συστήματος.

Τα αντανακλαστικά μας όμως σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι, δεν πρέπει να τα χάσουμε. Η μάνα κι ο γιος της πρέπει άμεσα να βρουν στέγη, το κατάστημα στο ισόγειο της πολυκατοικίας είναι ανοίκιαστο. Στην ίδια κατάσταση πολλά ακόμα στη γειτονιά. Θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν εκεί  για ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρι να βρεθεί μια πιο «αποδεκτή» λύση. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και για τους άλλους άστεγους. Την ανθρωπιά μας πρέπει να τη δείχνουμε με πράξεις, αν μέσα σ’ όλον αυτόν τον τυφώνα που προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι, μας έχει μείνει ίχνος από αυτή… (Πληροφορίες βρήκα εδώ.)