Ανίκητοι Ολυμπιακοί vs αδικημένοι ΠΑΟΚτσήδες

Η φανέλα του θρυλικού "Μιζούρι" Αντρέα Μουράτη

Στην ερώτηση «τι είναι  Ολυμπιακός» ο καθένας δίνει τη δική του απάντηση. Ολυμπιακός ήταν η παρέα στην ταβέρνα του Μοίρα, που στις 10 Μάρτη του 1925 ίδρυσαν την πιο λαοφιλή (…και ίσως μισητή) ομάδα της Ελλάδας· Ολυμπιακός οι πέντε Ανδριανόπουλοι· φορώντας  τη φανέλα του Ολυμπιακού εκτελέστηκε ο ήρωας Νίκος Γόδας·  πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι ο εφοπλιστής Μαρινάκης.
Με ινδάλματα του Ολυμπιακού έγιναν Ολυμπιακοί γενιές πιτσιρικάδων με σημαδεμένα γόνατα… ή ευέλικτους από τη χρήση «τάμπλετ» αντίχειρες· τον Ολυμπιακό έχουν στην καρδιά τους πολλές χιλιάδες  άνθρωποι που απεχθάνονται τη βρωμιά στο χώρο του αθλητισμού και γενικότερα. Στο πέρασμα αυτών των 9 δεκαετιών ο Ολυμπιακός ποτέ δεν ήταν το ίδιο για όλους.

Πολλοί απλοί καθημερινοί άνθρωποι αναφέρονται ποικιλοτρόπως στο «καθεστώς Ολυμπιακός» και τα πλοκάμια του που εναγκαλίζονται με συγκεκριμένα αθλητικο-επιχειρηματικο-οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα και επιδιώξεις. Ανάμεσά τους και οι οπαδοί, που δεν κατανοούν ή παραβλέπουν ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι πόλεμος όπου συγκρούονται τα προαναφερόμενα συμφέροντα  και ότι ένα βρώμικο κοινωνικό σύστημα δεν θα παράξει ποτέ καθαρό ποδόσφαιρο.  Οι ίδιοι δεν θυμούνται πχ ότι πριν το καθεστώς του Ολυμπιακού υπήρχε καθεστώς άλλης ΠΑΕ.  Ξεχνούν, ακριβώς επειδή είναι οπαδοί. Ακόμα και το ιδεολογικοπολιτικό «πρόσημο», όταν υπάρχει, είτε λειτουργεί ως κουκούλα είτε ως φερετζές, παραμερίζεται μιας και ―για κάθε οπαδό― το ζητούμενο είναι η ομάδα του να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Ο οπαδός είναι πάντα χρήσιμος στον «πρόεδρο», που γνωρίζει καλά ότι θα υπάρξουν και στιγμές που θα τον βρει οργισμένο απέναντί του·  οργισμένο, βέβαια, για τρίχες και όχι για την τριχιά… Είναι ένας από τους κανόνες του καλά στημένου (όχι με την έννοια που βολεύει τους οπαδούς) παιχνιδιού, που έστησε το σύστημα της εκμετάλλευσης, που «στήνει» και  τις τύχες των καταπιεσμένων βορά στα κέρδη του. Ατέλειωτα τα παραδείγματα. Στην Τούμπα το πιο πρόσφατο. Το σενάριο απλό, χιλιοπαιγμένο και βολικό για όλους (για τους ―χαμένους από χέρι― οπαδούς  και τους ―φαινομενικά― χαμένους «προέδρους»): «Ο  ΠΑΟΚ αδικήθηκε», «ο Ολυμπιακός σκανδαλωδώς ευνοήθηκε», «το κράτος των Αθηνών πάντα κερδίζει», «ο Μαρινάκης αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης» κ.ο.κ. Μπάχαλο στον αγωνιστικό χώρο, πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ «προέδρων», ριπές «παραγόντων» στα ΜΜΕ (ιδιοκτησίας κι αυτά ή συμφερόντων «προέδρων»), ανταλλαγή «επιχειρημάτων» και «γαλλικών» μεταξύ οπαδών στις παρέες, στα τηλέφωνα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και οι «συστημικοί» Ολυμπιακοί οπαδοί, με την παραμύθα του ανίκητου προέδρου, καβάλα στ’ άλογο, να κοροϊδεύουν τους «αντισυστημικούς» αδικημένους ΠΑΟΚτσήδες οπαδούς, που η αδικημένη ομάδα τους έχασε από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό και…  πριν αλέκτορα φωνήσαι, έχασε και από τον ουραγό Πανθρακικό… Οπαδοί που στην πλειονότητά τους είναι νεαρής ηλικίας, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι ή κακοπληρωμένοι ψηφοφόροι που βρίσκουν στο οπαδιλίκι  ανέξοδη διέξοδο στα αδιέξοδα  που κληρονόμησαν.

Εκτός, όμως, από τους οπαδούς υπάρχουν και αυτοί που δεν πανηγυρίζουν τα ελληνικά πρωταθλήματα εταιρειών με ενδεκάδες αλλοδαπών,  που  θλίβονται με τα μπάχαλα και τα επεισόδια, που οργίζονται κι αηδιάζουν με τα πολεμικά ανακοινωθέντα και τις καμουφλαρισμένες αντιπαραθέσεις επιχειρηματικών ομίλων. Δεν ανέχονται να τους χρησιμοποιούν ως υπάκουους υπηκόους ή πιστούς στρατιώτες, ως πιόνια στο στημένο μεγάλο παιχνίδι της εκμετάλλευσης, και δεν συμβιβάζονται με την ―ένθεν κακείθεν― υποκρισία και τη σαπίλα. Όποιοι τους αποκαλούν ρομαντικούς, παλιομοδίτες, είτε απλά αφελείς, είναι νυχτωμένοι. Ίσως όσο και οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες  του έργου που παίζεται τόσα χρόνια. Κάποτε η αυλαία πέφτει και τα φώτα ανάβουν.

Πέμπτη 10 Μάρτη 2016.