Σκέψεις και συμπεράσματα με αφορμή τα γεγονότα στη Νότια Αφρική

Η σφαγή των Νοτιοαφρικανών μεταλλωρύχων από τις αστυνομικές δυνάμεις της χώρας τους, έπεσε σαν κεραυνός και τάραξε σε κάποιο βαθμό, την αφασία του ελληνικού μικρόκοσμου, ήδη πολύ μεγάλης λόγω και της αφόρητης ζέστης του καλοκαιριού. Το πρώτο ξάφνιασμα στο άκουσμα της είδησης διαδέχτηκαν η έκπληξη, η οργή και η θλίψη, βλέποντας την ευκολία με την οποία οι σφαίρες των Νοτιοαφρικανών αστυνομικών θέριζαν τα κορμιά των απεργών, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως γίνεται στις υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ ή στα βιντεοπαιχνίδια πολέμου.

Παρόλο που πριν μερικές δεκαετίες -τα πέτρινα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια της μαζικής μετανάστευσης- πολλοί συμπατριώτες μας ταξίδεψαν στο νότιο ημισφαίριο και ίδρυσαν στο Γιοχάνεσμπουργκ  μεγάλη κοινότητα, παρόλο που ακόμα και σήμερα υπάρχουν στη Νότια Αφρική –σαφώς λιγότεροι- Έλληνες μετανάστες, οι γνώσεις μας για αυτήν την χώρα είναι λίγες. Σε ένα ευρωπαίο πολίτη της «αναπτυγμένης» και «πολιτισμένης» δύσης, προκαλούν εντύπωση οι εικόνες των ΜΜΕ που δείχνουν τους έγχρωμους απεργούς εργάτες ντυμένους με πολύχρωμα ρούχα, να τραγουδούν τραγούδια των φυλών τους, να χορεύουν αλαλάζοντας πίσω από το μάγο τους, ή να προσεύχονται στον θεό (ή στους θεούς) τους κρατώντας στα χέρια τους τόξα, ακόντια και μαχαίρια. Και σε ένα μεγάλο βαθμό, το γεγονός πως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον δικό τους πολιτισμό και τις δικές τους παραδόσεις, μας οδηγεί στην ευκολία της απαξίωσης ή της αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν σε εργάτες, σε συνανθρώπους μας που κατοικούν σε μια μακρινή, «εξωτική»  για εμάς,  χώρα.

Πριν από χρόνια, το κόμμα του Νέλσον Μαντέλα πήρε την εξουσία με συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές, μετά από μακρά διακυβέρνηση της χώρας από ρατσιστικές κυβερνήσεις λευκών,  που γνωρίζαμε εδώ σαν «απαρτχάιντ». Ο Μαντέλα, που ένα κομμάτι του ελληνικού  λαού συνέβαλε  με πολλούς τρόπους στις παγκόσμιες εκστρατείες για την απελευθέρωσή του από τις φυλακές των ρατσιστών, ήταν ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος της χώρας μετά την πτώση του απαρτχάιντ. Από τότε το κόμμα του βρίσκεται συνεχώς στην εξουσία, συνεργαζόμενο τα τελευταία χρόνια με  δυο ακόμα κόμματα, το ένα εκ των οποίων είναι το κομμουνιστικό. Η συμμετοχή των κομμουνιστών στην κυβέρνηση που αιματοκύλισε την απεργία στη Μαρικάνα,  έκανε ακόμα μεγαλύτερη την έκπληξη  και βοήθησε να γεννηθούν μερικές απορίες και ερωτήματα:

-Πόσο κομμουνιστικό είναι ένα κόμμα, όταν συμμετέχει σε κυβερνήσεις διαχείρισης της καπιταλιστικής εξουσίας;

-Είναι δυνατόν ένα ΚΚ να προασπίζει με συνέπεια τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, που στο κάτω κάτω αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξής του, όταν συναινεί με την συμμετοχή του σε εγκλήματα κατά των εργατών; (Στο σημείο αυτό να γίνει καθαρό πως το «συναινεί» δεν αφορά ενέργειες του κόμματος πριν, αλλά μετά την σφαγή. Απ’ όσο γνωρίζω -μπορεί να κάνω και λάθος, παρακαλώ διορθώστε με- δεν υπήρξε παραίτηση κομμουνιστή υπουργού ή απόσυρση από το ΚΚ της εμπιστοσύνης του στην κυβέρνηση, μετά τα γεγονότα). Επανέρχομαι στα ερωτήματα:

-Μπορούσε το ΚΚ να αποτρέψει με κάποιες ενέργειές του τη σφαγή;

-Και, τελικά, γίνεται από τη μια να λες πως σαν ΚΚ καταβάλεις προσπάθειες για την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και παράλληλα να συμμετέχεις σε κυβέρνηση που όχι απλά συναινεί στην ένταση της εκμετάλλευσης της τελευταίας, αλλά δίνει και εντολή για χτυπήματα «στο ψαχνό»; Και «αφεντικό» και «εργάτης», γίνεται;

Στο θέμα της συμμετοχής ή όχι ενός ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμα και όταν αυτές βαφτίζονται «προοδευτικές», «λαϊκές» ή «αριστερές», η κρυστάλλινη θέση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας και εκφράζει απόλυτα το ιστολόγιο.

Ο Ριζοσπάστης σήμερα δημοσίευσε ένα πολύ κατατοπιστικό άρθρο για τις εξελίξεις στη Νότια Αφρική μετά τη σφαγή, που εκτός από τις ειδήσεις της επικαιρότητας, κάνει και μια εκτεταμένη αναφορά με στοιχεία στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταλλωρύχων. Παρακολουθώντας  κάποιος τα γεγονότα  από την αρχή και διαβάζοντας και αυτό το άρθρο, μπορεί να διακρίνει μερικές ομοιότητες στον τρόπο με τον οποίο  αντιμετωπίζονται οι εργάτες από τους θεσμούς της αστικής εξουσίας και στα δυο κράτη. Και παράλληλα να διαπιστώσει πως οι θεμελιακές αρχές του συστήματος δεν διαφέρουν, ανεξάρτητα από το βαθμό προόδου της εξέλιξής του:

-Μια χούφτα ανθρώπων κατέχουν τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύονται στυγνά τους εργάτες.

-Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές των δύο χωρών, όσες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες, παραχωρούνται έναντι ευτελούς τιμήματος στους  παγκόσμιους καπιταλιστικούς  κολοσσούς και σε ξένα συμφέροντα.

-Οι κυβερνήσεις είναι πιστοί και άξιοι υπηρέτες των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και αντιτάσσονται σθεναρά σε  κάθε τι που δείχνει ικανό να τα αμφισβητήσει, κόμμα, συνδικάτα κλπ.

-Οι δυνάμεις καταστολής πάντα πρόθυμες εκτελούν τις κυβερνητικές εντολές για να καταστείλουν τις εργατικές διεκδικήσεις, συχνά δείχνοντας «υπερβάλλοντα» ζήλο. Ας μην παραπλανηθούμε από το γεγονός πως η σφαγή των απεργών συναδέλφων μας έγινε σε έναν τόπο μακρινό και άγνωστο για μας. Οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν παντού με τον ίδιο τρόπο – και θα το κάνουν κι εδώ- όταν νιώσουν πως απειλούνται σοβαρά τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

-Η δικαιοσύνη είναι το ίδιο «τυφλή» και «ανεξάρτητη». Εδώ, με ευκολία περισσή χρησιμοποιεί νόμους και διατάγματα, άρθρα και παραγράφους για να βγάζει σωρηδόν καταδικαστικές αποφάσεις. Χαρακτηρίζει κάθε απεργιακή κινητοποίηση «παράνομη» και «καταχρηστική» και «νοιάζεται» ιδιαίτερα για το… δικαίωμα των εργαζομένων στην… εργασία. Στη Νότια Αφρική, αυτές τις μέρες, η δικαιοσύνη χρησιμοποιώντας νόμο του απαρτχάιντ, καθίζει στο σκαμνί τους απεργούς εργάτες σαν υπαίτιους-κατηγορούμενους (!) για την δολοφονία των συναδέλφων τους από την αστυνομία.

-Ο ρόλος των κυβερνήσεων και ειδικότερα των υπουργών εργασίας, σαν «μεσολαβητές» και «ουδέτεροι» που σκοπό τους έχουν δήθεν την «ειρηνική» επίλυση των «διαφορών» των «εμπλεκόμενων μερών» (καπιταλιστές-εργάτες), είναι το ίδιο σκοτεινός και βρώμικος. Από τη μια ο υπουργός «καθησυχάζει» και υπόσχεται μικρές παραχωρήσεις στους εργάτες, για να αποπροσανατολίσει τον αγώνα τους και  να κερδίσει χρόνο προς όφελος των εργοδοτών. Από την άλλη εκτελεί κατά γράμμα τις εντολές του καπιταλιστή-«εργοδότη» του και αφήνει ξεκρέμαστους τους εργάτες. Τρανό και πρόσφατο παράδειγμα, η στάση των υπουργών εργασίας όλων των κυβερνήσεων, στην απεργία της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο. Μόνο που οι χαλυβουργοί δε μάσησαν και ξεμπρόστιασαν από την πρώτη στιγμή το ρόλο τους. Ίσως... γι' αυτό το λόγο, ο Νοτιοφρικανός υπουργός εργασίας, στις διαπραγματεύσεις που γίνονται τώρα εκεί, ζήτησε και πήρε τη βοήθεια του επισκόπου της τοπικής εκκλησίας...

Η Ελλάδα ήταν και είναι ακόμα μια χώρα με ψηλότερο βιοτικό επίπεδο από αυτό της  Νότιας Αφρικής. Με ψηλότερους δείκτες σε μόρφωση, υγεία, εργασία κλπ. Όμως η πορεία προς τον γκρεμό που εφαρμόζουν για την εργατική τάξη και τα αδύναμα λαϊκά στρώματα οι συγκυβερνήσεις-τσιράκια του μεγάλου κεφαλαίου, παρασύρουν μαζί και τους «δείκτες» και σε λίγο δεν θα διαφέρουν από αυτούς της Νοτίου Αφρικής.

Όμως κάποια συμπεράσματα μπορούν να βγουν, όταν βλέπουμε στην άλλη άκρη του κόσμου τους εργάτες, αυτούς που κάποιοι δικοί μας «πολιτισμένοι» χαρακτηρίζουν «μαύρους», «απολίτιστους» και «άγριους», να χύνουν το αίμα τους διεκδικώντας τριπλασιασμό των αποδοχών τους και ο αγώνας τους να συνεχίζεται και μετά το σφαγιασμό δεκάδων συναδέλφων τους.

Όταν παράλληλα ζούμε την πλήρη αφασία της ελληνικής εργατικής τάξης –πλην «Λακεδαιμονίων»- στην κατεδάφιση κάθε κεκτημένου της και στην διαφαινόμενη πλήρη εξαθλίωσή της.

Όταν δεν πέρασε πολύς καιρός από τις επιθέσεις «φιλίας» του μικρομέγαλου ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ για συμπόρευση σε «αριστερή» κυβέρνηση συνεργασίας δήθεν για να μπει…φρένο στα μνημόνια...

Όταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ένα κόμμα που φέρει στον τίτλο του τη λέξη «κομμουνιστικό», με τη συμμετοχή του σε κάποια αστική,  «αριστερή» κυβέρνηση -σαν αυτή που ονειρεύονται και για εδώ μερικοί...- δίνει συχωροχάρτι στις αμαρτίες της.

Συμπεραίνουμε από τις διαφορές και τις ομοιότητες μεταξύ ανθρώπων, κουλτούρας και πολιτισμού των  λαών των δυο –καπιταλιστικών- χωρών, πως ο καπιταλισμός είναι το ίδιο αιμοβόρο τέρας όποια μάσκα προόδου ή βαθμού εξέλιξης και να φορέσει. Ένα τέρας που θα τρέφεται πάντα από το αίμα του εργάτη, όσο αυτός θα καταδέχεται να παίζει τον άχαρο και άδικο ρόλο του θηράματος. Μόνο όταν καταλάβει τι δύναμη κρύβουν τα μπράτσα του, που φουσκώνουν τα σεντούκια των καπιταλιστών με χρυσάφι, μόνο όταν ο εργάτης αποδεχτεί τον ρόλο του στα πλαίσια της αποστολής της τάξης του και αποφασίσει να σταθεί όρθιος στα πόδια του, μόνο τότε θα μπορέσει να λαβώσει το καπιταλιστικό τέρας και στη συνέχεια να το εξοντώσει.

Όμως μόνος του ο εργάτης δεν μπορεί. Θέλει δίπλα του ένα Κομμουνιστικό Κόμμα πιστό στις ιδέες του μαρξισμού-λενινισμού. Ένα κόμμα μαχητικό, πρωτοπόρο και αγωνιστικό, ένα κόμμα που θα παλεύει αταλάντευτα και χωρίς συμβιβασμούς, υπηρετώντας τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ένα κομμουνιστικό κόμμα που θα κρατάει κλειστά τ’ αφτιά του στις σειρήνες της αστικής εξουσίας.

Ένα κομμουνιστικό κόμμα που θα έχει σαν μοναδικό του στόχο να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εγκαθίδρυση της πραγματικής, λαϊκής εξουσίας, που στο όνομά της,  και μόνο, μπορεί -το κόμμα- να ηγηθεί: την σοσιαλιστική εξουσία.