Ένα μήνυμα αλληλεγγύης από μαθητές Δημοτικού σχολείου, στους απεργούς της «Ελληνικής Χαλυβουργίας»

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο Δάσκαλο Στέλιο Φωκιανό, της Στ’ τάξης του 5^ου Δημοτικού σχολείου Κερατσινίου. Μίλησε στους μαθητές του, που είναι οι ίδιοι παιδιά εργαζομένων, για την απεργία των εργατών στην «Ελληνική Χαλυβουργία», και τους έδωσε το ερέθισμα να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, με τον τρόπο που τα μικρά παιδιά ξέρουν καλύτερα: τη ζωγραφική. Τις ζωγραφιές τους πήγαν στο εργοστάσιο και τις παρέδωσαν στους απεργούς χαλυβουργούς. Η αλληλεγγύη όλων μας και με κάθε τρόπο είναι πολύτιμη! Το παρακάτω κείμενο υπογράφει ο δάσκαλος. (Οικοδόμος)

Από τον Κόκκινο Τύπο:

[Δευτέρα 21 Νοέμβρη και το πρωινό μάθημα της Γλώσσας στην Στ΄τάξης σε δημοτικό σχολείο του Κερατσινίου ξεκινάει με την προκήρυξη των εργατών της Χαλυβουργίας:

«.... Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών.Ο αγώνας μας είναι και δικός σας.... Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη.  Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.

Δε γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 €. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας.... Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς ,την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές..... Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι....Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη.... Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη!....»

Η δύναμη του κειμένου των εργατών κεντρίζει τα συναισθήματα των παιδιών, παιδιών μιας κοινωνίας που βιώνει έντονα τη φτώχεια και την ανεργία. Στη συνέχεια βρίσκουμε στο διαδίκτυο ενδιαφέροντα στοιχεία για το χάλυβα, τα εργοστάσια παραγωγής του και τα τεράστια κέρδη των ιδιοκτητών του.

Θυμόμαστε και το εξαιρετικό εκείνο κείμενο από το παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Ε΄δημοτικού «Ένα δάκρυ για τον μπάρμπα-Τζίμη»:

«…Νιώθω περηφάνια γιατί ,όταν το κάλεσε η στιγμή, έκανα το χρέος μου απέναντι στους συναδέλφους μου και βοήθησα να γίνει ευκολότερη και καλύτερη η ζωή μας ,κι αυτό είναι σαν να ‘βαλα κι εγώ ένα  λιθαράκι στο χτίσιμο καλύτερης κοινωνίας…».

Τα παιδιά συζητούν, ρωτούν, προβληματίζονται και συναισθάνονται αυτά που συμβαίνουν, τα νιώθουν πολύ κοντά τους. Αποφασίζουν να ζωγραφίσουν μηνύματα αλληλεγγύης και τα οποία τώρα πια είναι εκτεθειμένα στον απεργιακό χώρο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.

Ο δάσκαλος της τάξης, Στέλιος Φωκιανός]