Δεκέμβρης ΄44: "Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι".

Η επέμβαση των Aγγλων ιμπεριαλιστών το Δεκέμβρη του '44, ήταν προσχεδιασμένη από χρόνια και καλά προετοιμασμένη από την κυβέρνηση του Τσόρτσιλ και από τον πρωθυπουργό της ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου, Γεώργιο Παπανδρέου, με την ανοχή της αμερικανικής κυβέρνησης και με τη συνεργασία των δοσίλογων και κάθε είδους συνεργατών των Γερμανών στην Ελλάδα.

Ο αντικειμενικός σκοπός των Αγγλων ήταν να αντικαταστήσουνε τους Γερμανούς σαν νέοι κατακτητές και για να πραγματοποιήσουν αυτά τα σχέδιά τους χρειάστηκε να φτιάξουνε ελληνικές κυβερνήσεις, που τυφλά να υπακούνε στα κελεύσματά τους, όπως οι κυβερνήσεις Τσολάκογλου και Ράλλη υπάκουαν στους Γερμανούς.

Οι πιο κατάλληλοι γι' αυτή τη δουλιά ήταν ο Γ. Παπανδρέου και μερικοί από τους αρχηγούς και τα στελέχη των παλιών αμαρτωλών και χρεοκοπημένων αστικών κομμάτων, που είχαν αυτοδιαλυθεί, καθώς ο Γεώργιος Γλύξμπουργκ - ο άνθρωπος που είχε μισηθεί απ' το λαό μας περισσότερο κι από τον Μεταξά.

Μια σειρά γεγονότα αποδεικνύουν ότι τον Τσόρτσιλ δεν τον ενδιέφερε το να συντριβεί η Γερμανία, ώστε να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα ο πόλεμος, αλλά το πώς θα υποτάξει με τη δύναμη των όπλων του τους λαούς, που με τους αγώνες τους και με τη νικηφόρα προέλαση του Κόκκινου Στρατού, είχαν απελευθερωθεί από τους Γερμανούς κατακτητές. Το γεγονός ότι απογυμνώσανε τα μέτωπά τους στην Ιταλία, μεταφέροντας το στρατό τους, τα κανόνια τους, τα τανκς και τ' αεροπλάνα τους στην Αθήνα, για να καταπνίξουνε το απελευθερωτικό κίνημα, αυτό δεν αποδεικνύει;

Τι άλλο σκοπό μπορεί να είχε η μεταφορά τόσων στρατευμάτων σε μια χώρα που δεν υπήρχε πια ούτε ένας Γερμανός στρατιώτης; Αλλωστε, ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, σε διαταγή προς τον Σκόμπι, ανέφερε: «Φερθείτε σαν να βρισκόσαστε σε κατεχόμενη χώρα».

Συνεργασία Αγγλων - χιτλερικών

 

Με αναμφισβήτητα στοιχεία έχει αποδειχτεί ότι σε μυστική συμφωνία Τσόρτσιλ - Χίτλερ, είχε συμφωνηθεί να αφήσουν οι Εγγλέζοι τους Γερμανούς να αποχωρήσουν από τα ελληνικά νησιά τον Οκτώβρη του '44, χωρίς να τους ενοχλήσουν και εις αντάλλαγμα οι Γερμανοί θα παραδίνανε τη Θεσσαλονίκη στους Αγγλους, πριν την καταλάβει ο ΕΛΑΣ.

Στην εφημερίδα του «Ελληνικού Μορφωτικού Συλλόγου» του Νιου Τζέρσεϊ Αμερικής πρώτα και μετά σε πολλά αλλά έντυπα, έχει δημοσιευτεί γράμμα του τότε υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Ιντεν, προς τις μυστικές βρετανικές υπηρεσίες, με τίτλο «βρετανικά διακυβευόμενα συμφέροντα στην Ελλάδα». Σ' αυτό ο Ιντεν μεταξύ των άλλων αναφέρει:«Εχουμε συμφωνήσει με τον Γ. Παπανδρέου να του δώσουμε 7.000 χρυσές λίρες και εις αντάλλαγμα αυτός, σαν πρωθυπουργός της Ελλάδας, να καλέσει τα βρετανικά στρατεύματα να συντρίψουνε τον ΕΛΑΣ». Το γράμμα αυτό βρέθηκε στα αρχεία του Φόρεϊν Οφις, όταν έπαψαν να είναι απόρρητα, μετά την πάροδο 30 χρόνων, και κανείς δεν το διέψευσε μέχρι σήμερα.

Οι συνεργάτες των Γερμανών εφοδιάζονται με τα περίφημα «Πιστοποιητικά Αλεξάντερ», που αναφέρουν ότι αυτοί ήσαν μυστικοί πράκτορες της Ιντέλιντζες Σέρβις και ότι κάνανε κατασκοπία εις βάρος των Γερμανών. Ετσι ακαριαία οι προδότες βαφτίστηκαν πατριώτες. Οι ταγματασφαλίτες, που υποτίθεται ότι ήσαν κρατούμενοι, βρίσκονταν πάνοπλοι στο στρατόπεδο στο Γουδί, έτοιμοι για νέες δραστηριότητες. Οι χίτες μέσα από ξενοδοχεία στο κέντρο της Αθήνας, δολοφονούνε πατριώτες, ρίχνοντας χειροβομβίδες, την ώρα που διαδηλώνανε ευτυχισμένοι για την απελευθέρωση της χώρας μας και κανένας τους δεν τιμωρήθηκε. Τις νύχτες τριγυρίζανε στους δρόμους, χίτες και ριμινίτες τραγουδώντας αντικομμουνιστικά τραγούδια, που λέγανε ότι θα σφάξουνε όλους τους κομμουνιστές και ότι θα καταλάβουνε τη Σόφια και τη Μόσχα.

Ολα αυτά γίνονταν σε μια εποχή που η Γερμανία ήταν ακόμα ισχυρή. Ο πόλεμος συνεχίστηκε ακόμα για πέντε μήνες, από τον Δεκέμβρη του '44 έως τις 19 Μάη του '45. Σ' αυτούς τους πέντε μήνες, πάνω από 1 εκατομμύριο Σοβιετικοί στρατιώτες χάσανε τη ζωή τους, για ν' απελευθερώσουνε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και να θανατώσουν το φασιστικό τέρας μέσα στη φωλιά του και τέλος να στήσουνε στο Βερολίνο, στο Ράιχσταγκ, την κόκκινη σημαία.

Ο λαός της Αθήνας απορρίπτει τα βρετανικά τελεσίγραφα

Ο λαός μας βλέποντας όλα αυτά τα γεγονότα, καταλάβαινε ότι πριν ακόμα ανασάνει από τον πόλεμο της Αλβανίας και τη γερμανική κατοχή, πριν ακόμα επουλώσει τις πληγές του, νέα δεινά τον περιμένουν.

Οταν ο Σκόμπι θεώρησε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για δράση, με μορφή τηλεσιγράφου, σαν αρχηγός των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, απαίτησε από τον ΕΛΑΣ να αφοπλιστεί και να του παραδώσει τα όπλα του, παρ' όλο ότι ήξερε ότι αυτά τα τιμημένα όπλα που είχαν ελευθερώσει την πατρίδα δεν επρόκειτο να παραδοθούνε.

Την πρώτη του Δεκέμβρη οι ΕΑΜικοί υπουργοί που συμμετείχαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου, παραιτήθηκαν. Και την άλλη ημέρα, 2 του μηνός, ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, βρίσκεται ξανά επί ΠΟΔΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ. Οι εφεδροελασίτες φοιτητές και μαθητές, αντί να πάνε στα σχολιά τους, πήγανε στο αρχηγείο των λόχων τους και εντάχθηκαν ξανά στις ένοπλες μονάδες τους. Το ίδιο έκαναν και οι εργαζόμενοι. Ολοι οι νέοι αγωνιστές, βρέθηκαν στις θέσεις τους.

Στις 3 Δεκέμβρη ο αθηναϊκός λαός διαδήλωνε στην πλατεία Συντάγματος. Η ειρηνική διαδήλωση χτυπήθηκε με τα όπλα. Οι χωροφύλακες του Εβερτ χτύπησαν το συλλαλητήριο. Οι πρώτοι 21 νεκροί και 140 τραυματίες του Δεκέμβρη ήταν γεγονός. Ομως, οι συγκεντρωμένοι πραγματοποίησαν το συλλαλητήριο περνώντας ανάμεσα στα πυρά και στα εγγλέζικα τανκς.

Στις 4 Δεκέμβρη η αδούλωτη Αθήνα και ο αδάμαστος Πειραιάς σηκώθηκαν στο πόδι για να συνοδέψουν στην τελευταία τους κατοικία τους  νεκρούς και να απαιτήσουν την άμεση παραίτηση της αιματοβαμμένης κυβέρνησης. Oταν η πένθιμη πομπή έφτασε στην πλατεία Συντάγματος, οι διαδηλωτές γονάτισαν. Ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών. Eψαλαν το πένθιμο εμβατήριο. Πάνω από το ανταριασμένο πλήθος υψωνόταν ένα πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα». Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα. 40 νεκροί και 70 τραυματίες.

Και στις 5 του Δεκέμβρη ήρθε ο επόμενος απολογισμός, με 30 νεκρούς ΕΑΜίτες και περισσότερους από 100 τραυματίες. Κηρύσσεται γενική απεργία. Οι ελασίτικοι σχηματισμοί παρελαύνουν στους δρόμους τραγουδώντας «Στ' άρματα-στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα, για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά». Τα χωνιά απ' άκρη σε άκρη, καλούνε το λαό να ξαναπάρει τα όπλα για να πολεμήσει εναντίον του νέου εισβολέα.

33 μέρες άφθαστου ηρωισμού

ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΡΕΙΣ μέρες οι ελασίτες πολεμήσανε εναντίον ενός πανίσχυρου εχθρού που διέθετε συντριπτική υπεροπλία, με τανκς και αεροπλάνα. Τα αεροπλάνα τους πετούσαν μέρα - νύχτα, σκορπίζοντας το θάνατο, ιδιαίτερα στα γυναικόπαιδα των προσφυγικών συνοικισμών της Αθήνας και του Πειραιά. Πλάι στους Αγγλους πολεμούσαν εναντίον του ΕΛΑΣ, Νεοζηλανδοί, Ινδοί, Αφρικάνοι και άλλοι μισθοφόροι από τις βρετανικές αποικίες. Στήσανε δε τα κανόνια και όλμους τους, πάνω στην Ακρόπολη, την οποία ακόμη και οι Γερμανοί είχαν σεβαστεί!!

Οι ελασίτες, τις 33 αυτές ημέρες του ιστορικού Δεκέμβρη του '44, πολεμήσανε με ηρωισμό και αυτοθυσία που απέσπασαν το θαυμασμό και τη συμπάθεια όλης της Ευρώπης και ιδιαίτερα του αγγλικού λαού, που με κάθε τρόπο αντιδρούσε στους τυχοδιωκτισμούς της κυβέρνησης Τσόρτσιλ.

Σε όλη την Αθήνα και τον Πειραιά, πάλεψαν σώμα με σώμα, από σπίτι σε σπίτι, από οδόφραγμα σε οδόφραγμα, εναντίον ενός αδίστακτου εχθρού, που σε αγριότητα συναγωνιζόταν τους προκατόχους του Γερμανούς.

Ιμπεριαλιστική φρίκη

Αμέσως μετά το σταμάτημα των μαχών στην Αθήνα και την αποχώρηση των ελασιτών, μεταφέρανε στο Περιστέρι εκατοντάδες πτώματα Αθηναίων πολιτών, που είχανε σκοτωθεί από αδέσποτες σφαίρες ή τους βομβαρδισμούς των Εγγλέζων. Εκεί τους βγάλανε τα μάτια, τους κόψανε τις μύτες και τους εμφανίσανε ως θύματα του ΕΛΑΣ. Για να πειστεί δε περισσότερο η κοινή γνώμη, φέρανε και μια επιτροπή, με επικεφαλής κάποιον που λεγόταν Σιτρίν και επιβεβαίωσε, ότι οι Ελασίτες είχαν διαπράξει αυτές τις αγριότητες. Για ανταμοιβή, λίγο αργότερα, σ' αυτόν τον Σιτρίν, απονεμήθηκε ο τίτλος του λόρδου.

Κανείς, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη, αλλά ούτε και στην Αγγλία, δεν είχε πιστέψει αυτές τις συκοφαντικές αθλιότητες των Αγγλων επεμβασιών και της ελληνικής αντίδρασης. Παρ' όλη την τραγικότητά του, το θέμα έγινε αντικείμενο των ευθυμογράφων, των επιθεωρησιογράφων και των σκιτσογράφων της εποχής. Ζωγραφίζανε κουβάδες με... «πράσινα μάτια και μπλε βλεφαρίδες»(όπως έλεγαν οι στίχοι τραγουδιού της εποχής) και διάφορα αλλά ειρωνικά σχόλια.

Ομως την αγανάκτηση όλου του κόσμου, προκάλεσαν οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες της Ευρώπης και εμφανίζανε Εγγλέζους αξιωματικούς να καμαρώνουνε πλάι σε παρακρατικούς συμμορίτες που κρατούσαν από τα μαλλιά κομμένα κεφάλια ανταρτών, θυμάτων των άγριων διωγμών που έγιναν εναντίον των Αριστερών, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και μετά την παράδοση των όπλων από τον ΕΛΑΣ.

Στις 11 Γενάρη 1945 ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τους Αγγλους υπογράφτηκε ανακωχή, που καθόριζε ημερομηνία κατάπαυσης του πυρός τις 14.1.1945. Τέλος, στις 12.2.1945 υπογράφτηκε η «Συμφωνία της Βάρκιζας», που αποτέλεσε ουσιαστικά συνθηκολόγηση του ΕΑΜ με τους Βρετανούς και την ντόπια αντίδραση και απαράδεκτο συμβιβασμό.

Ο αγώνας του Δεκέμβρη στάθηκε ένας ηρωικός αγώνας για τη λευτεριά και αποτέλεσε μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της αντιιμπεριαλιστικής πάλης του ελληνικού λαού.

Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, της Εθνικής Πολιτοφυλακής, όλος ο λαός πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση στους καινούριους κατακτητές. Τελικά, μπροστά στις υπέρτερες αριθμητικά δυνάμεις, η αντίσταση του ΕΛΑΣ και του λαού της Αθήνας - Πειραιά κάμφθηκε. Ηταν η αρχή της πορείας των εξελίξεων που οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο.

Ο λαός μας, είναι ένας μικρός λαός, που όμως είναι κληρονόμος ενός πανάρχαιου πολιτισμού και προικισμένος με τις πιο πολύτιμες ανθρώπινες αρετές, την αγάπη προς την ελευθερία, τη Δημοκρατία και το σεβασμό προς τον κάθε άνθρωπο. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, δέχτηκε τρεις εισβολές από τρεις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, την Ιταλία το '40, τη Γερμανία το '41 και τη Βρετανία το '44. Με ηρωισμό αντιστάθηκε και στις τρεις επιθέσεις, αν και πολέμησε κάτω από πολύ άνισους όρους που θύμιζαν το Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ.

Ο Ρίτσος γράφει σε κάποιο ποίημά του: «Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι».