 |
| Οι κρατούμενοι στο
Ιτζεδίν αγωνιστές Λευτέρης Ηλιάκης και Κώστας Ρακόπουλος, μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ), στο προαύλιο του εγκαταλελειμμένου χώρου των φυλακών, το 2012. (Πηγή φωτογραφίας: Χανιώτικα Νέα) |
Το χιούμορ αποτέλεσε «διέξοδο» για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους
αγωνιστές που βίωναν τις σκληρές και πολύ συχνά απάνθρωπες συνθήκες της
φυλακής και της εξορίας, για δεκαετίες ολόκληρες τον εικοστό αιώνα.
Χιούμορ που αναμφίβολα προερχόταν από τους ίδιους τους ανθρώπους, όμως
πολλές φορές πήγαζε αβίαστα και από την «τριβή» των κρατουμένων με την
καθημερινότητα, τις ίδιες τις συνθήκες διαβίωσης, τις μεταξύ τους
σχέσεις, αλλά και με τους δεσμοφύλακές τους, το επίπεδο των οποίων ήταν
τις περισσότερες φορές αρκετά κάτω του «αναμενόμενου»…
Πολλές μαρτυρίες με περιστατικά που προκαλούν γέλιο έχουν μεταφερθεί
από στόμα σε στόμα και είναι τυχεροί όσοι από τους νεώτερους το ’φερε η
ζωή να βρεθούν μπροστά σε τέτοιες αφηγήσεις. Όμως η μοίρα του προφορικού
λόγου είναι συνήθως να μην αντέχει στο χρόνο και να σβήνει μαζί με τους
λιγοστούς πια εκπροσώπους της γενιάς των πολεμιστών που αναμετρήθηκε με
τα πέτρινα χρόνια και άντεξε.
Όσα στάθηκε δυνατό και καταγράφηκαν θα μείνουν για να θυμίζουν στις
νεώτερες γενιές ότι ο αγώνας για μια καλύτερη κοινωνία δεν μπορεί να
είναι ξεκομμένος από τις εκφάνσεις της ίδιας της ζωής που παλεύεις ν’
αλλάξεις. Και το χιούμορ είναι σαν το αλάτι, που «νοστιμίζει» τη ζωή όσο
δύσκολη κι αν είναι.
Δείτε τη συνέχεια της ανάρτησής μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου