Με αφορμή την μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη

Η ανάρτησή μας Α ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις… στάθηκε αφορμή να διατυπωθούν από αναγνώστες και κάποια σχόλια για την μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη από το Κόμμα του, το ΚΚΕ. Παίρνουμε  λοιπόν και εμείς την αφορμή να καταθέσουμε σε λίγες γραμμές μερικές σκέψεις για αυτό το ζήτημα.

Η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη έγκειται στην κομματική λογική (καταστατικοί κανόνες) που δεν μπορεί ―και πρέπει αυτό να είναι κατανοητό από τους κουκουέδες και να μην «αρπάζονται» με την  παραμικρή αμφισβήτηση ή αντίρρηση― να «χωνευτεί», να γίνει δηλαδή κατανοητή και αποδεκτή από όλους όσους δεν βρίσκονται «κοντά» στην κομματική λογική και ας είναι φίλοι, υποστηρικτές ή ψηφοφόροι του Κόμματος.

Σε ότι με αφορά, θα ήθελα το Κόμμα να έχει αποκαταστήσει πλήρως τον Άρη. Το ότι δεν το έχει κάνει δεν με φέρνει απέναντι στο Κόμμα, γιατί κατανοώ τη λογική που προανέφερα και ας «καταπιέζει» στην συγκεκριμένη περίπτωση το θέλω μου. Η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη δεν μειώνει επίσης, ούτε στο ελάχιστο την αξία του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ και την πλήρη δικαίωσή του στο «διάβασμα» της κατάστασης κατά τη διάρκεια της Αντίστασης και, κυρίως, όπως αυτή πήρε να διαμορφώνεται από πριν ακόμα την απαράδεκτη-επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας. Αυτοί που μειώθηκαν απέναντί του ήταν η ηγεσία του Κόμματος που στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων, δεν κατάφερε να δει τι ερχόταν και φέρει γι’ αυτό βαρύτατες ευθύνες.

Το ζήτημα των αποκαταστάσεων στο Κόμμα σηκώνει πολλή συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει άμεση και ζωντανή στο διαδίκτυο. Αναφέρω ένα παράδειγμα μόνο, με λίγες λέξεις, για προβληματισμό. Ο Ζαχαριάδης αποκαταστάθηκε (και καλώς αποκαταστάθηκε) με δόξα και τιμή από το Κόμμα, χωρίς όμως να συμβεί το ίδιο και με πολλούς «ανώνυμους» και άγνωστους σε εμάς συντρόφους που το ΄56 τον ακολούθησαν, με αποτέλεσμα να φεύγουν  από τη ζωή πικραμένοι και απομακρυσμένοι καίτοι δεν απαρνήθηκαν ποτέ τις ιδέες τους και κάποιοι από αυτούς που ακόμα ζουν να περιμένουν μια κίνηση έστω από το Κόμμα.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, με «επώνυμα» και «ανώνυμα» στελέχη που είτε έφευγαν από το Κόμμα (για το σπίτι τους) είτε διαγράφονταν, τις εποχές που το Κόμμα μας βολόδερνε μεταξύ αυταπατών και ψευδαισθήσεων. Ενώ αυτοί οι σύντροφοι έλεγαν και υποστήριζαν και τότε και πάντα αυτά που –πολύ σωστά- λέει και υποστηρίζει το Κόμμα σήμερα. Και για το Κόμμα μας, σήμερα, αυτοί οι σύντροφοι λες και δεν υπήρξαν.

Είναι ένα ζήτημα μεγάλο και πολύπλευρο. Με αφορμή την μη κομματική αποκατάσταση του πρωτοκαπετάνιου, τολμώ να αναφέρω εντελώς επιγραμματικά: Οι αντάρτες είναι αυτοί που μας συναρπάζουν, οι κομματικά «νομοταγείς» είναι αυτοί που πρώτοι κράτησαν όρθιο το Κόμμα μας, όποτε πέρασε μέσα στη φωτιά που έλιωνε και το ατσάλι.

Τέλος, ανεξάρτητα από τις γενικότερες προσωπικές απόψεις του καθενός, έχουν σημασία ―τουλάχιστον για το ιστολόγιο― τρία ζητήματα που εμπλέκονται μεταξύ τους.

Α. Με ποια διάθεση και ποιο σκοπό προσεγγίζει ο καθένας την μη κομματική αποκατάσταση του Άρη (και τη σχέση Κόμματος-Άρη γενικότερα).

Β. Ο κομμουνιστής ή όποιος νιώθει κομμουνιστής,  δεν μπορεί παρά να είναι αντίθετος σε οποιαδήποτε διάκριση απέναντι στους καταστατικούς κανόνες λειτουργίας και τις αποφάσεις των οργάνων του Κόμματος, οι οποίοι πρέπει πάντα να ισχύουν για όλους, σε όποια βαθμίδα της ιεραρχίας και αν βρίσκεται ο καθένας.

Γ. Ο κομματικός μηχανισμός αποτελείται από ανθρώπους. Το να μην χάνουν οι άνθρωποι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που τους ξεχωρίζουν σε ανθρώπους, είναι ένα ζητούμενο που  ―μαζί και με άλλα ακόμα― όταν δεν χαθεί, η υπόθεση της εργατικής τάξης θα υπηρετηθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά και το χτίσιμο της λαϊκής εξουσίας θα γίνει πάνω σε θεμέλια βαθύτερα και πιο στέρεα απ’ ό,τι συνέβη στο παρελθόν.

ΥΓ. Κάθε παράγραφος του κειμένου θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει μια ξεχωριστή ανάρτηση. Θεωρούμε βέβαιο ότι κάτι τέτοιο δεν θα προσέφερε κάτι. Αντίθετα, αυτό που θα βοηθούσε τα μέγιστα είναι αν ο κάθε κομμουνιστής (ή όποιος τέλος πάντων νιώθει κομμουνιστής) και κάθε φίλος και υποστηριχτής του Κόμματος  προβληματιζόταν, ανησυχούσε, δεν βολευόταν με τα «καθημερινά» και τα «έτοιμα»· αν μελετούσαμε τη θεωρία μας και την ιστορία του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος. Έτσι θα μπορούσαμε να λύνουμε πιο εύκολα μεγάλα και μικρότερα ζητήματα που μας απασχολούν,  μας προβληματίζουν, μας στεναχωρούν ή κάποιες φορές μας «ξενίζουν». Και οι  πιθανότητες για λάθη στις εκτιμήσεις μας θα περιορίζονται.

Δευτέρα 5 Οκτώβρη 2015.