Στις 12 Οκτώβρη του 1944, πριν καλά-καλά οι Γερμανοί ναζήδες
απαλλάξουν την Αθήνα από τη βρωμερή παρουσία τους, ποτάμια λαού
ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης. Γυναίκες και άντρες κάθε ηλικίας,
μαζί με τη νέα γενιά, κρατώντας γαλανόλευκες και κόκκινες σημαίες και
πλακάτ του ΕΑΜ και του ΚΚΕ τραγουδούν τραγούδια της λευτεριάς και
βροντοφωνάζουν συνθήματα για μια νέα Ελλάδα με λαοκρατία και προκοπή.
Στο βράχο της Ακρόπολης ΕΛΑΣίτες μαχητές κατεβάζουν τη γερμανική σημαία
και υψώνουν στη θέση της την γαλανόλευκη. Η Αθήνα γιορτάζει τη Λευτεριά.
Χιλιάδες αγωνιστές μάτωσαν γι’ αυτή τη Λευτεριά· σκοτώθηκαν στη μάχη,
εκτελέστηκαν από τους καταχτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους,
σακατεύτηκαν και σημαδεύτηκαν για πάντα στο κορμί και στην ψυχή.
Χιλιάδες μεγάλοι και μικρότεροι σε ηλικία ―ανάμεσά τους και μικρά
παιδιά― ήρωες πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Λευτεριάς.
Σε ένα από αυτά τα αμούστακα παλικάρια του λαού μας, τον «μικρό»
καπετάνιο της Αντίστασης Γιαννάκη Δαμίγο αναφέρεται η ιστορία που
παρουσιάζουμε σήμερα και διαδραματίζεται τις μέρες που οι Γερμανοί
εγκατέλειπαν ηττημένοι και ντροπιασμένοι την Αθήνα.
Δείτε τη συνέχεια της ανάρτησής μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου