Οι «αγωνιστές» της εργατικής αριστοκρατίας

Με ένα κείμενο για την αναγκαιότητα του αγώνα (!) η πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ προσπαθεί συνειδητά να μπερδέψει τους εργαζόμενους, να χτίσει τάχα αγωνιστικό προφίλ, να ξεπλύνει τις τεράστιες ευθύνες που έχει για το πέρασμα των αντεργατικών - αντιλαϊκών πολιτικών. Το κείμενό της, εστιάζει κυρίως στη μορφή πάλης και τη διάρκεια των αγώνων, βάζοντας στο περιθώριο το μείζον: Το περιεχόμενο του αγώνα, τους στόχους, τον πραγματικό αντίπαλο. Μέσα σε πέντε σελίδες μόλις ψελλίζει καμιά δεκαριά λέξεις για αντεργατικά μέτρα και μνημόνια.

Η πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ λέει ότι δε φτάνει μια μέρα απεργίας, αλλά χρειάζονται περισσότερες, προκειμένου να στηρίξει την απόφασή της για 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, όταν έρθουν τα μέτρα στη Βουλή. Μια 24ωρη, λέει, θα είχε επιτυχία «με την προϋπόθεση να βγουν 5 εκατομμύρια εργαζόμενοι». Ομως, αφού δε βγαίνουν «χρειάζονται παραπάνω μέρες», γιατί «όσοι συμμετέχουμε είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αγωνιστούμε για περισσότερες μέρες»! Και αν συμβεί αυτό θα «νεκρώσεις τον κρατικό αντίπαλο», «αν μια μάχη ξεκινήσει σκληρά στην εξέλιξή της συσπειρώνει κι άλλους» και τότε «μπορούμε να νικήσουμε»! Το «γιατί» και το «πώς» παραμένουν αναπάντητα σε αυτήν την απίστευτη ασυναρτησία της συμβιβασμένης πλειοψηφίας της ΓΕΝΟΠ, η οποία προσπαθεί να πείσει ότι η μορφή και η διάρκεια ενός αγώνα είναι που κρίνουν την αποτελεσματικότητά του και όχι το περιεχόμενο του αγώνα.

Είναι αρκετά επικίνδυνη η λογική που λέει ότι, επειδή δεν κατεβαίνουν 5 εκατομμύρια εργαζόμενοι σε μια απεργία κάνω 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες ή καταλήψεις και νεκρώνω τον κρατικό αντίπαλο.

Πρώτ' απ' όλα γιατί δε δείχνει εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και υπονομεύει την αναγκαιότητα της συστηματικής δουλειάς στο πρωτοβάθμιο σωματείο στους χώρους δουλειάς, για να ωριμάζει στην πλειοψηφία των εργαζομένων η αναγκαιότητα σύγκρουσης με το κεφάλαιο.

Δεύτερο, γιατί αν δε συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι την αναγκαιότητα της απεργίας γιατί να στηρίξουν μια πιο οξυμένη μορφή πάλης;

Τρίτο, η συγκεκριμένη τοποθέτηση εστιάζει τον αγώνα μόνο στο κράτος, στην κυβέρνηση και όχι και στο κεφάλαιο. Συνεχίζει, δηλαδή, να καλλιεργεί ψευδή συνείδηση ότι αρκεί να αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση ή ακόμη και να αλλάξει η κυβέρνηση για να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική. Μανούλες οι ΠΑΣΟΚοι σ' αυτήν την ύπουλη τακτική υποταγής των εργαζομένων στο σύστημα με τις πιο υπερεπαναστατικές αγωνιστικές κορόνες.

Τέταρτο, καλλιεργεί μικροαστικές αυταπάτες ότι με μια οξυμένη μορφή πάλης θα έρθουν αποτελέσματα. Εχουν δε τεράστιες ευθύνες γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια φρόντιζαν να καθηλώσουν το κίνημα, να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους στην εκάστοτε πολιτική διαχείρισης στα πλαίσια του καπιταλισμού και της ΕΕ, αφήνοντάς τους απροετοίμαστους για μεγάλους αγώνες κόντρα στα τωρινά βάρβαρα μέτρα. Δεν τους ξεπλένει η αυτοκριτική που δήθεν κάνουν τώρα στην ανακοίνωσή τους.

Η πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ προσπαθεί να κρύψει ότι:

    Δε θέλει οι εργάτες να λένε τη γνώμη τους και να αποφασίζουν. Πριν από λίγες μέρες απέρριψε την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι με γενικές συνελεύσεις τη μορφή και το περιεχόμενο του αγώνα.

    Πριν από το καλοκαίρι υπέγραψε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που αποδέχεται τη μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 35% και δίνει το δικαίωμα στην εργοδοσία να απολύει όποτε και όποιον θέλει.

    Οταν έμαθε πως η μείωση των μισθών δε θα είναι όση στο Δημόσιο, αλλά ...μόνο 35% είπε: «Πιστεύαμε ότι έχουμε καρκίνο όμως έχουμε μια αρρώστια που είναι ιάσιμη»!

    Προβάλλει μονίμως συντεχνιακά αιτήματα, διαιρώντας τους εργαζόμενους.

    Αρέσκεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού από μια χούφτα συνδικαλιστικών της στελεχών, αφήνοντας εκτός τους εργαζόμενους.

    Εχει στηρίξει όλες τις μέχρι τώρα κοινοτικές οδηγίες για την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, οι οποίες διευκολύνουν την παράδοσή της στα μονοπώλια με βαριές επιπτώσεις στους εργαζόμενους και στο λαό.

    Εκανε έκτακτο συνέδριο για να στηρίξει το κομμάτιασμα της ΔΕΗ, το οποίο διευκολύνει την ιδιωτικοποίησή της!

Αυτές είναι οι πλειοψηφίες που υποκλίνονται στην ΕΕ και σήμερα τάχα εμφανίζονται ενάντιοι της τρόικας. Αυτές είναι οι πλειοψηφίες που μιλάνε για αγώνες, χωρίς καμιά προετοιμασία. Χωρίς τη συμμετοχή και τον πρωταγωνιστικό ρόλο των εργαζομένων. Με στόχους απόλυτα υποταγμένους στους «κεφαλαιοκράτες» ή στους μετόχους - για να μιλήσουμε στη γλώσσα της πλειοψηφίας της ΓΕΝΟΠ, η οποία χρόνια τώρα νοιάζεται γι' αυτούς. Αυτά είναι τα μέλη της εργατικής αριστοκρατίας του τόπου. Με αυτούς τους όρους, ο κάθε αγώνας (με όποια μορφή και διάρκεια) δεν αποτελεί όπλο στα χέρια των εργατών, αλλά εργαλείο εκφυλισμού του συνδικαλιστικού κινήματος σε βάρος των εργατών.

Στην αντίπερα όχθη στέκονται οι ταξικές δυνάμεις για τις οποίες το βασικό ζητούμενο δεν είναι αν η απεργία γίνει μια μέρα ή για περισσότερο. Αλλά με ποιο τρόπο υπηρετείται κάθε φορά καλύτερα ο βασικός στόχος, ο οποίος βεβαίως δεν είναι η διαχείριση της βαρβαρότητας, την οποία ευαγγελίζονται οι όψιμοι υπερεπαναστάτες του γλυκού νερού. Ο βασικός στόχος είναι η δημιουργία των όρων για να μπουν εμπόδια στα σημερινά μέτρα, να συσπειρωθεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης στην πάλη ενάντια στο κεφάλαιο σε ρότα ανατροπής της εξουσίας του. Μόνο έτσι μπορεί να έρθουν αποτελέσματα και για το σήμερα. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την εργατική τάξη μπροστάρη και όχι στο περιθώριο στης Ιστορίας, στο οποίο την καταδικάζει και η τακτική της ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ.

Χ.Μ.

Πηγή: Ριζοσπάστης