Οι γελωτοποιοί της εξουσίας

Πόσοι επηρεάζονται σήμερα από τον «απλουστευτικό» διαχωρισμό πολιτικών προσώπων και δυνάμεων σε υπέρ και κατά του μνημονίου; Ποιον εξυπηρετεί το «τσουβάλιασμα» στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, του ΚΚΕ, κομμάτων της «Αριστεράς», του Καρατζαφέρη (μέχρι νεωτέρας), του Καμμένου (σήμερα), ακόμα και της… Χρυσής Αυγής; Αρκεί να φωνάξει κανείς ένα σύνθημα «όχι στο μνημόνιο» και είμαστε διατεθειμένοι να σβήσουμε μονομιάς από τη μνήμη μας, τη μέχρι πριν λίγες ώρες πορεία τους;
Ξεχνάμε αν αυτοί οι ίδιοι υπηρέτησαν την πολιτική που έφερε τα μνημόνια, ξεχνάμε αν υπέγραφαν μέχρι χτες όλα τα αντιλαϊκά νομοσχέδια, αν υπηρέτησαν για χρόνια, από υψηλές θέσεις το σύστημα;

Το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού έχει βαλθεί τόσα χρόνια με την πολιτική του συμπεριφορά, να επιβεβαιώνει πανηγυρικά τη ρήση ενός πρώην πρωθυπουργού ότι «ο ελληνικός λαός φημίζεται για την κοντή μνήμη του». Στις επερχόμενες εκλογές μένει να δούμε αν και πόσο μίκρυνε το μέγεθος αυτού του κομματιού. Τρίβουν τα χέρια τους η άρχουσα τάξη και οι διαχειριστές της εξουσίας της από την άνθηση αυτού του «φαινομένου».

Υπέρμαχος  αυτού του διαχωρισμού και επίδοξος αρχιτέκτων ενός  «αντιμνημονιακού μετώπου» που θα «μπορούσε» να εκφραστεί εκλογικά και «να ελευθερώσει τη χώρα»,  ο οικονομολόγος Καζάκης, ο οποίος παρ’ όλο που δηλώνει πως τον «πολεμάει» το σύστημα, καταφέρνει πάντα να «αναγεννάται»  και να εκδίδει σήμερα μέχρι και εφημερίδα.

Στο σημείο αυτό να τονίσουμε δυο σημαντικές λεπτομέρειες: α) η πολεμική στο ΚΚΕ, είναι βασική προϋπόθεση για να θεωρηθεί κανείς «σύμμαχος» σ’ αυτό το «αντιμνημονιακό μέτωπο» και β) το ΚΚΕ, επειδή δεν συμμετέχει σ’ αυτό, πρέπει να αποκαλείται  «στήριγμα» του συστήματος…

Κάτω από την ανοιχτή αντιμνημονιακή ομπρέλα, σπεύδουν να χωθούν τελευταία, διάφορα πρόσωπα και «προσωπικότητες» προερχόμενα από το χώρο της  «Αριστεράς». Πρόσφατα αφιχθείς, ο «χιουμορίστας» Γιάννης Ζουγανέλης. Η αρχή έγινε στην εκπομπή της Μενεγάκη (!), όπου αφού ξεκαθάρισε ότι «είναι ενταγμένος στο αριστερό κίνημα», και ότι «πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα», στην ερώτηση «πως θα γίνει  αυτό;» λέει επί λέξει:

«Πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε, να πιστέψουμε ο ένας τον άλλον, να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις. Δεν είναι προοδευτικό να φοβάσαι να πεις την αλήθεια να φοβάσαι να μιλήσεις για το ΚΚΕ. Ποιο είναι το ΚΚΕ δηλαδή, δεν κατάλαβα, γιατί να μη μιλάς για το ΚΚΕ, έχει γίνει το ΚΚΕ σαν την εκκλησία, είναι προοδευτικό κόμμα, να το δούμε στην πράξη, είναι ωραίο να κάνεις κριτική, αλλά πρέπει να έχεις έμπνευση, δεν μπορώ να ακούω εγώ πενήντα χρόνια…».

Πριν λίγες μέρες, στο ραδιόφωνο, δηλώνει πάλι, επί λέξει:

«Μου δόθηκε η ευκαιρία μ’ αυτόν τον δίσκο, να αποτινάξω τα κόμπλεξ, να μιλήσω για την πατρίδα που φοβόμασταν λόγω των αριστερών καταβολών μας […] να μιλήσουμε για την αγάπη για την Ελλάδα, γιατί στην Ελλάδα δεν μπορείς να μιλήσεις για την εκκλησία, τώρα δεν μπορείς να μιλήσεις και για το ΚΚΕ. Όχι, εγώ μιλάω, και μιλάω   ανοιχτά, δεν δώσανε αυτοί που εκπροσωπούνε την εργατική τάξη καμία προοπτική, παρά αναμασάνε ιδέες που αν ζούσε ο Μάρξ, θα τις είχε απαρνηθεί. Δεν μπορούμε πενήντα χρόνια τα ίδια πράγματα, οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε μια δράση πολίτη πρώτα και μετά η ιδιότητά μας…»

Το τρίτο χτύπημα του «χιουμορίστα» έκανε μεγαλύτερο θόρυβο. Σε άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην «αντιμνημονιακή» εφημερίδα του Καζάκη, γράφει μεταξύ άλλων (με τη μορφή ερωταποκρίσεων):

«Γιατί δεν υπάρχει ποίηση στην καθημερινότητα μας, σε μια κατεξοχήν ποιητική χώρα;

Γιατί δεν ποιούμε, ίσον δεν δημιουργούμε.»

«Γιατί πιστέψαμε στα ψέματα και κυριάρχησαν τα ψέματα στη ζωή μας;

Γιατί βολευόμαστε να είμαστε ψεύτες και να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας.»

«Γιατί επιλέξαμε όλους αυτούς που μας κυβερνάνε τόσα χρόνια και μας διαπομπεύουν, μας διασύρουν, μας απογοητεύουν, μας αφαίρεσαν ό,τι γοητευτικό είχαμε ως λαός;

Γιατί είμαστε Μαλάκες.»

«Γιατί συνεχίζουμε να τους αποδεχόμαστε ακόμα μ' έναν τρόπο που να τους επιτρέπεται να πουλάνε τη σοβαροφάνεια τους, την ψευτο-προσωπικότητά τους, που ουσιαστικά είναι «μουτσούνες», είναι προσωπείο;

Γιατί εξελίχθηκε η Μαλακία μας.»

«Γιατί δεν νιώθουμε; Γιατί δεν αγαπάμε;

Γιατί έχουμε κόψει την ερωτική διάσταση από τον εαυτό μας.»

(Είναι ξεκάθαρο πόσο τον έχει επηρεάσει ο ρόλος που υποδύεται στο θέατρο αυτή την εποχή!).

«Γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία του lifestyle, της μόδας, των θρησκειών, που αναμασά τη μιζέρια;

Γιατί θέλουμε να φοράμε μάρκες, να πουλάμε μούρη και να προσκυνάμε.»

«Τι θα ψηφίσουμε;

Ο,τι πιο ακραίο, κατά τη γνώμη μου από τ' αριστερά. Ο,τι πιο αναρχικό, όχι «κουκουλοφόρικο». Οποιος ψηφίσει τα δύο «μικρά» κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα είναι συνένοχος.»

«Γιατί, γιατί, γιατί...

Γιατί κλάνει το γατί.»

(Αυτό, ήταν ο επίλογος του άρθρου του. Θεώρησε σωστό να κλείσει με κάτι «χιουμοριστικό»!).

Διαβάζοντας και ακούγοντας τις απόψεις του Ζουγανέλη, δεν βρίσκω καμιά διαφορά από την κυρίαρχη άποψη της εξουσίας, όπως εκφράζεται από τα ακριβοπληρωμένα παπαγαλάκια της τηλεόρασης, πως δηλαδή η έλλειψη «παραγωγικότητας» και «ανταγωνιστικότητας» είναι ο κύριος λόγος της «κρίσης». Φταίει πως δεν δουλεύαμε, δεν παράγαμε, απλώναμε τα πόδια μας έξω από το πάπλωμα, ακολουθούσαμε το λάιφστάιλ και, επίσης,  (αυτό δεν μπορούν να μας το πουν από την τηλεόραση) φταίει… η μαλακία μας! Είμαστε μαλάκες λοιπόν, αυτό «φταίει». Όχι το καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει αυτές τις κρίσεις, δεν φταίει αυτό, όχι οι εσωτερικές αντιθέσεις της πλουτοκρατίας, όχι η εξάρτηση της χώρας μας από την συμμορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μαζί  με το «ξερό» κεφάλι μας… «φταίει» και το… ΚΚΕ. Κάποτε, τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ήταν «μόδα» να δηλώνει κάποιος  κομμουνιστής, έστω κι αν δεν ήταν. Αργότερα, ήσουν «in» αν δήλωνες «Αριστερός». Στις μέρες μας, αν θέλεις να δείχνεις πως κόπτεσαι για την «ενότητα» της «Αριστεράς», θεωρείται «must» να κάνεις αντικομμουνισμό.  Αν προσέξουμε τις δηλώσεις του Ζουγανέλη σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, θα δούμε πως είναι πανομοιότυπες. Ένα άθλιο ποιηματάκι που το απαγγέλει όπου βρει ανοιχτό μικρόφωνο. Έχασε μάλλον την έμπνευσή του ο καλλιτέχνης…

Ένιωθε τόσα χρόνια καταπιεσμένος ο Γιάννης (γιατί άραγε και από ποιον;), «δεν μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά για το ΚΚΕ» (τι φοβόταν;). Σε τι διαφέρει αυτό που λέει, από τις θέσεις του Σαμαρά, του Καρατζαφέρη, της Χρυσής Αυγής κλπ, περί   «ιδεολογικής ασυλίας» της Αριστεράς»; Βέβαια οι «ευθύνες» του ΚΚΕ δεν περιορίζονται εδώ. «Φταίει» και γιατί «δεν μπορεί να εμπνεύσει» το λαό, γιατί «δεν έχει προτάσεις» εξόδου από την κρίση, γιατί λέει «πενήντα χρόνια τα ίδια και τα ίδια», που ακόμα κι ο Μαρξ, αν ζούσε σήμερα,  θα … βαριόταν και θα το μούντζωνε!

Η οργή του λαού γι’ αυτά που βιώνει και με τον τρόπο που του τα επιβάλουν, μοιάζει με ένα ηφαίστειο που εξωτερικά φαίνεται ήρεμο. Δεν διακρίνονται οι εσωτερικές διεργασίες που προετοιμάζουν την έκρηξη. Η άρχουσα τάξη έχει μακρόχρονη εμπειρία, ξέρει πως κάποια στιγμή θα γίνει αυτή η έκρηξη και την περιμένει. Όπως ξέρει πάνω κάτω και τι μορφή θα έχει αυτή η έκρηξη. Γι’ αυτό, την ίδια ώρα που χρησιμοποιεί ένα ένα τα όπλα της προσπαθώντας να την καθυστερήσει, προετοιμάζεται όσο καλύτερα μπορεί για να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, όταν έρθει η ώρα.

Από τα πιο «σύγχρονα» όπλα της, που βάλλουν κατά του λαού, μπορούν να θεωρηθούν κάποιοι δημοφιλείς καλλιτέχνες ή πρόσωπα που ασκούν μια επιρροή στο λαό μέσα από τη «δουλειά» τους. Κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων από αυτούς, η συχνή εμφάνισή τους στην τηλεόραση. Οι περισσότεροι έχουν δικές τους (κυριολεκτικά, αφού είναι οι ίδιοι και παραγωγοί) εκπομπές, με μεγάλη θεαματικότητα, ζώντας ένδοξες μέρες,  φυσικά με το… αζημίωτο, όταν για άλλα σοβαρότερα και πιο ουσιαστικά προγράμματα «δεν υπάρχουν λεφτά» στα κανάλια. Στις εκπομπές τους κυριαρχεί  το «καλαμπουράκι», ο «χαβαλές», η «πλακίτσα» και, κάποτε,  το χιούμορ. Ανάμεσα στα ανεκδοτάκια των «παιδιών» χωράνε, «χαλαρά»,  και οι αντικομμουνιστικές κορώνες. Ανάμεσα στις… πορδές της γριάς που τόσο απολαυστικά μας περιγράφει ο δημοφιλής Λαζόπουλος, έχουν θέση και προβοκατόρικα βέλη ενάντια στο ΚΚΕ.

Στην τηλεοπτική «παρέα» του Λάκη και των «παιδιών» του «ραδιο-αρβύλα», προστέθηκε και ο Ζουγανέλης. Η αλήθεια είναι, λίγο καθυστερημένα… Ο ίδιος δεν έχει τώρα δική του εκπομπή, σαν παλιός όμως στην πιάτσα, είναι συχνά πυκνά καλεσμένος στις εκπομπές των άλλων. Και εκεί, θα κάνει την «κριτική» του. Θα θεωρηθεί κάποιος κακός, αν θυμηθεί την τηλεοπτική «προσφορά» στον πολιτισμό, του Ζουγανέλη, όπως εκφράστηκε για πολλά χρόνια από διάφορα «σοβαρά» κανάλια; Εκπομπές με «χιούμορ» χαμηλού επιπέδου, με «αστειάκια» που δεν στέκουν ούτε σε σχολική εκδρομή δημοτικού σχολείου, που προσέβαλαν συχνά τη νοημοσύνη του «μέσου» τηλεθεατή. Δεν εμπόδισε φυσικά τον Γιάννη η «ένταξή του στο αριστερό κίνημα» να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο «καλλιτεχνικά» την εποχή των παχιών τηλεοπτικών αγελάδων και να συμβάλλει στη διαμόρφωση αυτού του «Μαλάκα» που σήμερα κατηγορεί.

Τώρα, βγαίνει με την «εγκυρότητα» του «Αριστερού» και υπερασπίζεται το σύστημα που τον εξέθρεψε και ο ίδιος με συνέπεια υπηρέτησε. Λέγε λέγε στα κανάλια, κάποιους θα πείσει ο Ζουγανέλης, κάποιες ευαισθησίες θα εκμεταλλευτεί, σε πολλές ανασφάλειες θα πατήσει, με τις ψεύτικες προσδοκίες και τις δήθεν διεξόδους που προτείνει. Αποτελεί ένα ακόμα τρανό παράδειγμα καλλιτέχνη που ασπάστηκε το "δόγμα" και χρησιμοποίησε μια ιδιότητα - του «Αριστερού»- που ποτέ δεν αποδέχτηκε ουσιαστικά. Ήταν όμως ιδιαιτέρως προσοδοφόρα.

Άλλωστε,  αφού  το ΚΚΕ έλεγε τότε, λέει και σήμερα «τα ίδια», έχει δίκιο να βαριέται και να «επαναστατεί» ο καλλιτέχνης. Και μαζί μ’ αυτόν, διάφοροι όψιμοι «επαναστάτες», καλλιτέχνες και… καλλιτεχνίζοντες, που από τα μπιστρό του Κολωνακίου κατηφόρισαν μια βραδιά στην πλατεία Συντάγματος δήθεν για να κρεμάσουν τους πουλημένους «300» και να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές που τους «προφυλάσσουν», ενώ στην ουσία αυτό που θα ήθελαν είναι, να γίνουν τα πράγματα όπως παλιά… Έχουν δίκιο, οι κομμουνιστές δεν άλλαξαν. Συνεχίζουν με… έλλειμμα στην έμπνευση. Είναι αθεράπευτα "δογματικοί", γιατί και τότε και σήμερα αναδεικνύουν τις αιτίες της παρακμής και της σήψης του καπιταλιστικού συστήματος, που παραμένουν –βαρετά- οι ίδιες. Δεν άλλαξαν καθόλου, οι κομμουνιστές, γιατί –τότε και τώρα- συνεχίζουν να αγωνίζονται και να παλεύουν για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, στη μοναδική ρεαλιστική κατεύθυνση του ξεθεμελιώματος της σαπίλας.