"Οικοδόμος" blog: πέρασε κιόλας ένας χρόνος, ταξιδεύοντας...

Vincent van Gogh, Shoes, 1888

(…Και τότε, γεννήθηκε στη σκέψη μου ο «Οικοδόμος». Είπα, φτάνει ως εδώ. Δεν έχω μόνο ακοή, αλλά και σκέψη, έχω φωνή. Δεν ήξερα τι ακριβώς είναι ένα blog, πως το δημιουργείς, πως δουλεύει το όλο σύστημα της «μπλογκόσφαιρας». Ξαφνικά χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήρα την απόφαση και το έστησα, προσπαθώντας να βαδίσω στα σκοτεινά –για μένα τον αδαή- μονοπάτια της σύγχρονης τεχνολογίας. Κάμποσο φως χύθηκε στο δρόμο μου από τότε… Και να 'μαι σήμερα, ακόμα εδώ, μπροστά σας...)

Τα ιστολόγια ή blogs, όπως έχει επικρατήσει να τα αποκαλούμε, είναι μέσα προσωπικής έκφρασης και επικοινωνίας, μέσα που φέρνουν σε επαφή πρόσωπα, απόψεις και ιδέες, και βοηθούν στο να  αναπτύσσεται μια μορφή  διαλόγου και προβληματισμού. Αυτά  επεδίωκα όταν έφτιαχνα τον "Οικοδόμο".

Πάνω από τριάντα χρόνια πέρασαν από κείνη την πρώτη μέρα που τα δάχτυλά μου κάηκαν απ’ τον ασβέστη. Σε όλο αυτό το ταξίδι από γιαπί σε γιαπί γνώρισα πρόσωπα πολλά, καταστάσεις, αλήθειες και ψέματα. Ακολουθώντας τον πατέρα μου, «μεγάλωσα» στην πιάτσα, στο «Νέον» στην Ομόνοια. Γνώρισα εκείνους τους παλιούς, ντόμπρους οικοδόμους με το πλατύ χαμόγελο και τις χοντρές παλάμες. Δούλεψα δίπλα σε μάγκες, λεβέντες μαστόρους ή εργάτες (δεν τους ξεχωρίζω), τότε που ακόμα δεν είχα κατασταλάξει ποιο θα είναι το επαγγελματικό μου μέλλον.

Ανεβοκατέβηκα πολλές φορές, τα απογεύματα, τις σκάλες στη Βερανζέρου 30. «Συνάδελφε» αυτό, «συνάδελφε» εκείνο, ακούγονταν στους διαδρόμους έξω από τα γραφεία των σωματείων μας. Έντονες συζητήσεις, πιο έντονες συνεδριάσεις, καπνός απ’ τα τσιγάρα, συναδελφικότητα, συντροφικότητα. Κάποια κυριακάτικα πρωινά, μέχρι αργά το απόγευμα, στο «Ακροπόλ» ή στο «Γκλόρια». Κατάμεστα από συναδέλφους οικοδόμους, συνελεύσεις γεμάτες παλμό, ένταση, ενθουσιασμό, αγωνιστικότητα. Κι έπειτα στις πορείες, τις απεργίες, τις μαζικές και τις ελπιδοφόρες, τις αποτελεσματικές…

Δεν ήταν όλα όμως ρόδινα σ’ αυτό το ταξίδι, δεν θα μπορούσε να είναι. Βρέθηκα μπροστά σε ένα σωρό κουσούρια και «αδυναμίες» που κατάτρωγαν, και ακόμα το κάνουν, την οικοδομή. Κακοτεχνίες στο γιαπί, κακές νοοτροπίες και συμπεριφορές συναδέλφων, που κηλίδωναν το επάγγελμα και έδιναν, πολλές φορές δικαιολογημένα, το δικαίωμα στον κόσμο να εκφράζεται απαξιωτικά για τους οικοδόμους.

Ένιωθα πάντα να με πνίγουν όλα αυτά τα αρνητικά φαινόμενα. Τα στιγμάτιζα, τα ανέφερα πάντα στο γιαπί, τα συζητούσαμε με τους συναδέλφους, σαν κακά παραδείγματα, τα χτυπούσα όσο πιο σκληρά μπορούσα και πάλευα με την στάση και την συμπεριφορά μου στη δουλειά και την κοινωνία, ν’ αποδείξω πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Πως σε ένα «ανοιχτό» (…ξέφραγο αμπέλι…πιο «ανοιχτό» δεν γίνεται…) επάγγελμα χωρίς συγκεκριμένους κανόνες και υποχρεώσεις, υπάρχουν και οικοδόμοι που ξέρουν τη δουλειά τους, τη σέβονται, την αγαπούν και την «περιφρουρούν». Όσοι με ξέρουν από κοντά, σίγουρα θα έχουν βαρεθεί (από ευγένεια και αγάπη δεν μου το λένε όταν συζητούμε γι’ αυτά τα θέματα),  να με ακούνε να «γκρινιάζω». Πάντα όμως έχω και κάτι να προτείνω. Απλούς και λογικούς τρόπους που θα μπορούσαν να διορθώσουν πολλά από τα κακά του χώρου της οικοδομής.

Τον τελευταίο καιρό ένιωθα έντονα την ανάγκη να εκφραστώ λίγο παραέξω από το στενό περιβάλλον μου. Σ’ αυτό συνετέλεσε και η γενικότερη κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Έψαχνα έναν τρόπο που να μπορώ να μεταφέρω πτυχές της οικοδομικής τέχνης που αφομοίωσα μέσα από την πολύχρονη εμπειρία, να εκφράσω την αντίθεσή μου στα κακώς καμωμένα της οικοδομής και να διοχετεύσω ανασφάλειες,  προβληματισμούς και φόβους που ξεπερνούν το χώρο της οικοδομής. Ένα χρόνο πριν, ήθελα με κάποιον τρόπο να αντιδράσω στον ανελέητο βομβαρδισμό οικονομικών μέτρων, φτώχειας, αβεβαιότητας για το μέλλον, τρομοκρατίας και φόβου που δεχόταν η κοινωνία –εν μέσω κρίσης- από την άρχουσα τάξη, μέσω των τηλεοπτικών καναλιών. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να καταργήσω την τηλεόραση.

Και τότε, γεννήθηκε στη σκέψη μου ο «Οικοδόμος». Είπα, φτάνει ως εδώ. Δεν έχω μόνο ακοή, αλλά και σκέψη, έχω φωνή. Δεν ήξερα τι ακριβώς είναι ένα blog, πως το δημιουργείς, πως δουλεύει το όλο σύστημα της «μπλογκόσφαιρας». Ξαφνικά χωρίς να το πολυσκεφτώ, πήρα την απόφαση και το έστησα, προσπαθώντας να βαδίσω στα σκοτεινά –για μένα τον αδαή- μονοπάτια της σύγχρονης τεχνολογίας.  Κάμποσο φως χύθηκε στο δρόμο μου από τότε. Και να 'μαι σήμερα, ακόμα εδώ, μπροστά σας...

Η ουσία όμως για μένα δεν βρίσκεται στην  τεχνολογία, που είναι ένα  όχημα, αλλά στην ψυχή που είναι ο ταξιδιώτης. Σε όλες τις αναρτήσεις που ανέβασα μέχρι σήμερα, ακόμα και σε αυτές που αναδημοσίευσα από άλλες πηγές, ακούμπησα δίπλα τους ένα κομμάτι αυτής της ψυχής, της δικής μου.  Κάποιο από αυτά τα κομμάτια πήραν όλοι όσοι πέρασαν έστω και μια φορά από εδώ. Το blog ολόκληρο, είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Blogs όμως δεν είναι μόνο να δίνεις, είναι και να παίρνεις. Αυτό το διάστημα πήρα πολλά. Περισσότερα και απ’ όσα είχα φανταστεί. Άνοιξαν οι ορίζοντες της γνώσης μου. Συναντήθηκα με νέους χώρους, νέες δράσεις, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα, παρακινήθηκα να ξεσκονίσω τα βιβλία μου, να διαβάσω καινούργια. Ένιωσα πολύ έντονα κάποια συναισθήματα. Γέλασα, προβληματίστηκα, σκέφτηκα, συνειδητοποίησα, νευρίασα, απογοητεύτηκα, εξοργίστηκα, αηδίασα, στενοχωρέθηκα, συγκινήθηκα, ένιωσα χαρά, αισιοδοξία, ταξικό μίσος, περηφάνια, αγάπη, αλληλεγγύη. Κάποιες στιγμές μου ήρθε να σπάσω το πληκτρολόγιο, να τσακίσω την οθόνη. Ευτυχώς, αυτές ήταν ελάχιστες…

Το σημαντικότερο ίσως όλων είναι ότι γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Πολλούς  ενδιαφέροντες, αρκετούς αξιόλογους, λιγότερους σπουδαίους. Κάποιοι από αυτούς με σημάδεψαν. Η συνάντησή μας αποδείχτηκε πως δεν ήταν τυχαία. Μερικοί  έγιναν φίλοι μου, δικοί μου άνθρωποι, σημαίνουν πια πολλά για μένα. Στο μέλλον θα αναφερθώ σ’ αυτούς σε μια ανάρτησή μου, θα είναι το λιγότερο απ’ όσα αξίζουν.

Κι έτσι όλο αυτό το «πάρε-δώσε» έφτασε ως εδώ, μετά από διαδρομή ενός ολόκληρου χρόνου που πέρασε πολύ γρήγορα. Είχε αρνητικά σημεία αυτή η διαδρομή; Νομίζω πως όχι. Δεν έχω παράπονο. Όσοι τους οδήγησε ο δρόμος τους ως  εδώ και αποφάσισαν να «ασχοληθούν» μαζί μου, με αντιμετώπισαν με σεβασμό. Με αρκετούς διαφωνήσαμε, μερικές φορές έντονα, ήταν όμως έκδηλες οι καλές προθέσεις όλων μας. Κάποιοι  ελάχιστοι που πήγαν να κάνουν «πονηράδες», κατάλαβαν πως εδώ δεν τους παίρνει, δεν θα βρουν κάποιον ή κάποιους να τους ακολουθήσουν…

Οι απόψεις μου για πολλά θέματα, οικοδομικά, κοινωνικά και πολιτικά, κρεμάστηκαν πια στα μανταλάκια. Ήταν κάτι που έγινε με τη θέλησή μου, συνειδητά. Συνειδητή ήταν και η γραμμή που χάραξε και τήρησε αυτό το blog, της ντομπροσύνης, της σταθερότητας και της συνέπειας στις απόψεις του, του απόλυτου σεβασμού της αντίθετης άποψης. Αν κάποια στιγμή διαισθανθείτε  πως… κάτι τρέχει με τον «Οικοδόμο» και πως δεν σας τα «λέει καλά» πια… ένα δυνατό τράβηγμα του αυτιού μου από μέρους σας, επιβάλλεται!

Το παρόν μας είναι δύσκολο, το μέλλον φαντάζει δυσκολότερο, όμως… δεν θα σηκώσουμε τα χέρια, ούτε θα σκύψουμε το κεφάλι. Δεν θα παραδοθούμε. Αυτή την υπόσχεση δίνω σε όλους σας και αυτό σας ζητάω να πράξετε κι εσείς. Αν έχουμε υγεία και όσο θα υπάρχει όρεξη, εδώ θα συναντιόμαστε και θα τα λέμε. Για όσο θα έχουμε κάτι να πούμε και για όσο θα αντέχουμε. Και  όπως λέει η αγαπημένη μανούλα μου: «εμείς αντέχουμε, γιατί μπορούμε και βγάζουμε έξω τις ψυχές μας... τις απλώνουμε και τις ξεπλένουμε»…

ΥΓ 1. Ένα τραγούδι θέλω να αφιερώσω, με αυτήν εδώ την αφορμή, σε μένα και σε σας:

Τα καντήλια

Μ' ένα είκοσι δύο μπλε

τρυπάω του χρόνου το φιλέ

τρυπάω τα δίχτυα

καπνούς ανάσες και φιλιά

τη νύχτα παίρνω αγκαλιά

κερνάω ξενύχτια.

Κι αφού δεν έχω κουραστεί

να σε κοιτάω

στην κουπαστή είκοσι δύο

μωρά κι οι δυο μας στα νερά

περάσαν κύματα αλμυρά

σαράντα δύο.

Όσο καίνε ακόμα τα καντήλια μας

λάβα το φιλί θα καίει τα χείλια μας

σώματα θ' ανάβουμε στα στρώματα

και στα παπλώματα

όλοι αραχτοί.

Όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας

κι όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας

Έρωτα ζωής εμείς θα ζήσουμε

κι όταν θα σβήσουμε

θα μεταλλαχτεί.

Με μιαν αγάπη ανακωχή

μ' ένα καινούριο γιώταχι

θα τριγυρνάμε

περνάμε πάντα στην πενιά

να μας ακούει η γειτονιά που τραγουδάμε

Κι αφού δεν έχω κουραστεί

μαζί σου να 'χω μοιραστεί

είκοσι χρόνια

μ' ένα τραγούδι σαν κι αυτό βάλε στο αίσθημα ρευστό

γι' αγάπη αιώνια.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου-Σταμάτης Κραουνάκης

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Ερμηνεύουν: Λίνα Νικολακοπούλου-Σταμάτης Κραουνάκης

ΥΓ 2. Προχτές τελείωσε η «σφυγμομέτρηση» που είχε σαν θέμα την εικόνα που βγάζει το blog στους αναγνώστες του. Επειδή δεν είμαι ειδικός στις αναλύσεις, απλώς παραθέτω τα αποτελέσματα. Ευχαριστώ όλους όσους ψήφισαν. Μήνυμα ελήφθη. Καλή δύναμη!

Ερώτηση:

«Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΜΕΤΡΑΕΙ: Με ποιου είδους θέματα θα θέλατε να ασχολείται περισσότερο το ιστολόγιο; (πολλαπλή επιλογή)»

Συμμετείχαν στην ψηφοφορία: 276

Αποτελέσματα:

Τεχνικά-κατασκευαστικά   71 (25%)

Πολιτικο-κοινωνικά  87 (31%)

Εργατικά-συνδικαλιστικά  66 (23%)

Ήπειρος-παράδοση  23 (8%)

Ιστορικές αναδρομές  53 (19%)

Τέχνες-Πολιτισμός  30 (10%)

Χιούμορ  25 (9%)

Φωτογραφία  22 (7%)

Αθλητικά  12 (4%)

Καλά πας, μην ψάχνεσαι!  92 (33%)

Άντε, με το καλό…και του χρόνου!