«Αναστηθήκαμε!...» Οι φυλακισμένοι της Κέρκυρας και η απήχηση της απεργίας των οικοδόμων την 1η Δεκέμβρη του ΄60

Είναι 2 του Δεκέμβρη 1960, απόγευμα, όταν πέρασε στη φυλακή (Κέρκυρα) η εφημερίδα Ελευθερία με πολλές φωτογραφίες από τις συγκρούσεις των οικοδόμων με μπουραντάδες και αρκετό ρεπορτάζ, που μαρτυρούσαν τη σκληρή αναμέτρηση απεργών-Μπουραντάδων. Από τις μαρτυρίες αυτές βγάζαμε το συμπέρασμα πως νικητές έβγαιναν οι απεργοί οικοδόμοι. Έπεσαν τα ντουβάρια των φυλακών. Αναστηθήκαμε! Πολλοί από εμάς που γνωρίζαμε τους χώρους που έγιναν οι συγκρούσεις, πετάξαμε, βρεθήκαμε σ’ αυτή τη σύγκρουση.

Χτύπησε το «καμπανάκι». Μας έκλεισαν στα κελιά. Άντε τώρα να ξαπλώσεις. Γίνεται; Αφού βρίσκεσαι στην Αγησιλάου και στις παρόδους της. Κάνουμε βόλτες στο δίμετρο κελί μας με το σύντροφο συνκελιώτη. Είμαστε σε υπερδιέγερση. Περισσότερο παραμιλάμε παρά συζητάμε.

Επί δεκαπέντε χρόνια έδερναν, βασάνιζαν, σκότωναν. Εμείς οι κρατούμενοι που είχαμε δεχτεί στην πλάτη μας όλη την αγριότητα του μεταπολεμικού κράτους και παρακράτους (απερίγραπτους βασανισμούς, Ασφάλειες, φυλακές, Μακρονήσια, Γιούρα, εκτελεστικά αποσπάσματα) που μοναδικό μας «αμάρτημα» ήταν ότι πολεμήσαμε τους κατακτητές, πώς να μη νοιώσουμε απέραντη ανακούφιση, χαρά, μα κι ευγνωμοσύνη στους απεργούς οικοδόμους: αφού η απεργία τους την 1.12.1960, μαρτυρούσε πως ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.

Ότι απ’ εδώ κι εμπρός δεν θα καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια να μας δέρνετε. Αυτό έδειξε η μεγάλη μαχητική απεργία της 1.12.1960, κι αυτό κατάλαβε ο Ελληνικός Λαός. Αυτό καταλάβαμε κι εμείς, οι κρατούμενοι στις φυλακές κι αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μας. Πώς λοιπόν να μην πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτό το υπέροχο δώρο που μας έκαναν οι οικοδόμοι εργάτες;

Η Ελευθερία σημείωνε και ποιοι ήταν επικεφαλής της άγριας επίθεσης εναντίον των απεργών. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο διαβόητος Βακιρτζής και στα μηχανοκίνητα του Μπουραντά, σε ένα απ’ αυτά, φιγουράριζε ο αστυνόμος Μπιτούνης που, κατά την περιγραφή, οδηγούσε λυσσασμένα τα μηχανοκίνητα κατά των απεργών οικοδόμων.

Είναι 7 Γενάρη 1944, 8 το βράδυ. Θα βγάζαμε τηλεβόα στην Ακάμαντος και Ακταίου στο Θησείο. Αυτός ο κ. Μπιτούνης, υπαστυνόμος τότε, μας έπιασε: Δύο παιδιά δεκαπέντε και δεκαοχτώ χρονών, τα κράτησε στο 9^ο Αστυνομικό Τμήμα. Την άλλη μέρα τα παρέδωσε στους Γερμανούς με καταδικαστική έκθεσή του και, φυσικά, οι Γερμανοί τα εκτέλεσαν. Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, αν και το 15άχρονο το γνώρισα.

Αυτός λοιπόν ο Μπιτούνης, ο συνεργάτης των γερμανών κατακτητών, ήταν τώρα επικεφαλής μηχανοκινήτων και χτύπαγε λυσσασμένα τους απεργούς οικοδόμους. Σίγουρα ήταν εθνικόφρονας και υπερπατριώτης που πρόσφερε το κατά δύναμη στην Πατρίδα! Και να ήταν μόνο αυτός!

(Αφήγηση του Αντώνη Αρκά, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Όταν η οργή ξεχειλίζει – Οικοδόμοι, θυμόμαστε και θυμίζουμε). 

Ο Αντώνης Αρκάς γεννήθηκε το 1917 στην Πάρο. Το 1929 ήρθε στην Αθήνα και μέχρι το 1939 δούλεψε βιβλιοδέτης. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στο ΕΑΜ και στον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Τραυματίστηκε πολύ βαριά στις μάχες του Ψυρρή. Από το 1947-1964 στη φυλακή των Βούρλων και εξορία  στην Ικαρία και Μακρόνησο. Στρατοδικείο με καταδίκη σε θάνατο 3 κατά 2. Μετά την απόλυσή του ενεργοποιείται στις εργατικές οργανώσεις της ΕΔΑ. Το 1967-1973 εξορία στη Λέρο. Πέθανε το Γενάρη του 2006.