"Είμαι δασκάλα. Ντρέπομαι και ζηλεύω που εμείς οι δάσκαλοι δε σας μοιάζουμε, και ακόμα στεκόμαστε με σταυρωμένα χέρια."

Ένα σχόλιο-ποίημα σε μια ανάρτηση του ιστολογίου για τον αγώνα των χαλυβουργών, που μας έστειλε μια δασκάλα διατηρώντας την ανωνυμία της, δημοσιεύουμε σήμερα. Διαβάζοντας την τελευταία πρόταση του σχολίου, μπορεί κανείς να καταλάβει πως νοιώθουν χιλιάδες εργαζόμενοι, οι οποίοι «ασφυκτιούν» στα σωματεία τους κάτω από συνδικαλιστικές ηγεσίες, ανίκανες, δειλές ή ξεπουλημένες, πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Γίνεται επίσης κατανοητό πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη γιγάντωσης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος τούτες τις δύσκολες ώρες που η φλόγα του αγώνα των χαλυβουργών πρέπει να εξαπλωθεί σ’ όλους τους χώρους δουλειάς και να γίνει «φωτιά» πανεργατική …

[ΣΤΟΥΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΥΣ

Χρειάζονται πολλά τον κοσμο για ν αλλάξουμε.

Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάκτηση.

Γρήγορη απόφαση κα στόχαση βαθιά.

Ψυχρή υπομονή κι ατέλειωτη καρτερία.

Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν αλλάξουμε.

Και η πραγματικότητα είναι οι 400 χαλυβουργοί .

Όχι με λόγια ,μα με έργα τ άδικο το πολεμάνε.

Κι οχι μονάχοι μα και οι τετρακόσιοι αντάμα

και με το πλήθος πολεμάνε να συνταιριαστούν.

Αν οι δικές τους αλυσίδες σπάσουν

η λευτεριά η δικιά τους θα ναι και λευτεριά μας.

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι

είμαστε χαμένοι. ΟΛΟΙ.

Απ' το τίποτα

πρέπει κάτι να κάνουμε.

Και οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτα.

Ποιός μπορεί σ' εναν τέτοιο κόσμο

να τσακίσει τον τύραννο;

ΕΣΥ.

ΜΟΝΟ ΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΣ

(ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟ ΜΠΡΕΧΤ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΡΝΑΛΗ)

Είμαι δασκάλα. Ντρέπομαι και ζηλεύω που εμείς οι δάσκαλοι δε σας μοιάζουμε, και ακόμα στεκόμαστε με σταυρωμένα χέρια. 

Ανώνυμος είπε...

22 Νοεμβρίου 2011 10:45 μ.μ. ]