Πολυτεχνείο: η ζωή μου κύκλους κάνει...

Πολυτεχνείο, τότε και τώρα...

Πέρασαν κιόλας τριανταοχτώ χρόνια. Άλλαξαν πολλά από τότε. Κάποια απλώς άλλαξαν μορφή ή εξελίχτηκαν. Άλλα, έμειναν ίδια κι’ απαράλλαχτα, να μας θυμίζουν πως το κάρο της ιστορίας θέλει πολύ σπρώξιμο για να ξεκολλήσει από τη λάσπη…

Τότε:
Για τους εργάτες, αγώνας για την επιβίωση...

Τώρα:
Από μικρός στο μεροκάματο!

Τότε:
Δύσκολα χρόνια με την "αδύναμη" δραχμή.

Τώρα:
Προς την εξαθλίωση του λαού, με το "ισχυρό" ευρώ...

Τότε:
Κατευθυνόμενη, αντιδραστική "ενημέρωση" από το κρατικό κανάλι.

Τώρα:
"Ανεξάρτητη" και... "αντικειμενική" ενημέρωση από την ιδιωτική "MEGAλη" τηλεόραση...

...και τους ... "ειδικούς" στην "ενημέρωση"!

Τότε:
Χωρίς σχόλια...

Τώρα:
Επίσης...

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Δήμος Μούτσης

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

με την ανάσα ενός παιδιού

σημάδι τούτου του καιρού

που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ειν' η δική μας παρουσία

τον ύμνο ακούγοντας να λέει

χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα

αλήθεια ποια είναι η αλήθεια

έτσι που ζεις από συνήθεια

μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

σπάζουν τ' αγάλματα κομμάτια

ψυχές που κράζουνε βοήθεια

κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει

μια φυσαρμόνικα που κλαίει

κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι

μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι

παραιτημένοι κατά βάθος

ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται

πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ακολουθώ τα βήματά σου

μέσα στην ερημιά του κόσμου

κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

Τότε:
Δώστε  μπάλα στο λαό!

Τώρα:
Τους πήραμε χαμπάρι.

Τότε:
Απ' το γιαπί στο πεζοδρόμιο.

Τώρα:
Απ' το γιαπί στο πεζοδρόμιο.

Τότε:
Τα βαριά όπλα του καθεστώτος!

Τώρα:
Όπλα μαζικής καταστροφής, του λαού... 

Τότε:
Η εξουσία έχει κέφια...

Τώρα:
...και γυμνασμένους προσαγωγούς!

Τότε:
Ενωμένοι και με τη βοήθεια του θεού, για τη σωτηρία της πατρίδος...

Τώρα:
Η νέα ..."εθνοσωτήριος" κυβέρνηση (πάντα με τη βοήθεια του θεού...)!

Ποιός τη ζωή μου...

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά

να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;

ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά

σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά

ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά

στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;

πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά

που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Τότε:
Τί είχε μέσα στο κεφάλι του;

Τώρα:

Ανοίγει τα κεφάλια του λαού!

Τότε:

Αντίσταση με όλα τα μέσα!

Τώρα:

Κάτω τα χέρια από τους μπλόγκερς!

Τότε:
Με σθένος στην καταστολή των αγώνων του λαού.

Τώρα:

Ένθερμος συνεχιστής της παράδοσης...

Τότε και τώρα:
...πάντα με τη στήριξη του παρακράτους!

Τότε:
Ο Νιόνιος: "η πλατεία ήταν γεμάτη από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές"...

Τώρα:

Ο κύριος Σαββόπουλος



-"Μετανάααστηηης; ...να φύγει από 'δω, να πάει αλλού!"



Τότε:
Οι σύντροφοι... Μαρία και Μίμης...

Τώρα:

"Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά, πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου..." Μαν. Αναγνωστάκης.

Οδηγίες χρήσης (του λαϊκού κινήματος).

"Πάρτε κι ένα μνημόνιο, τόσο! ...που μου καλοπερνούσατε τόσα χρόνια!"

Αυτούς τους έχω βαρεθεί

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Βολφ Μπίρμαν
Ερμηνεύει: Μαρία Δημητριάδη

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω σιχαθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Τότε:

Το δίκιο δονεί τις καρδιές. Αγώνες, συνθήματα, ιδανικά.

Λευτεριά, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία!

Τώρα:

Αντίσταση, ανυπακοή, για την αξιοπρέπειά μας...

Τότε:

Με τη δύναμη των τανκς, ο στρατός καταστολής επέβαλε "την τάξη".

Τώρα:

Ο στρατός καταστολής υπερασπίζεται τη νομιμότητα απέναντι στους υπονομευτές της...

Για πάντα!
Οι νεκροί  του αγώνα, μας εμπνέουν και μας δείχνουν το δρόμο προς τη δικαίωση των οραμάτων μας!

1973,  Διομήδης Κομνηνός



1980, Σταματίνα Κανελλοπούλου



1980, Ιάκωβος Κουμής



1980, Σωτηρία Βασιλακοπούλου



1985, Μιχάλης Καλτεζάς

1991, Νίκος Τεμπονέρας

2011, Δημήτρης Κοτζαρίδης



Οι πρώτοι νεκροί ( Πάλης ξεκίνημα )

Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεύουν: Μαρία Φαραντούρη-Μίκης Θεοδωράκης

Πάλης ξεκίνημα

νέοι αγώνες

οδηγοί της ελπίδας

οι πρώτοι νεκροί.

Όχι άλλα δάκρυα

κλείσαν οι τάφοι

λευτεριάς λίπασμα

οι πρώτοι νεκροί.

Λουλούδι φωτιάς

βγαίνει στους τάφους

μήνυμα στέλνουν

οι πρώτοι νεκροί.

Απάντηση θα πάρουν

ενότητα κι αγώνα

για νά 'βρουν ανάπαυση

οι πρώτοι νεκροί.

Τότε:

Ο λαός αντιστέκεται, διεκδικεί, κατακτά!

Τώρα:

"Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού..."

Μπορούμε να τους νικήσουμε, οργανωμένα, αποφασιστικά!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2011

Μαλλιά σγουρά
(Αντάρτικο τραγούδι)
Ερμηνεύει: Πέτρος Πανδής

Μαλλιά σγουρά, μαλλιά κοράκου χρώμα
που ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά
σας αγαπούσα πάντοτε και τώρα
η δόλια μου καρδιά στενάζει και πονά.

Πάει καιρός που έβγαινες στους δρόμους
τη σκούφια φόραγες λεβέντικα στραβά
και τα μαλλιά χυτά πάνω στους ώμους
τ' ανέμιζε ο αγέρας στα ζερβά.

Θά 'ρθουν καιροί, καιροί ευτυχισμένοι
σκλάβοι δε θα 'ναι τότε οι λαοί
θα ζούμε τότε πια αδελφωμένοι
σε μια ελεύθερη ειρηνική ζωή.

Εγώ Άη-Στράτη δε φοβάμαι
είναι κι αυτή μια Ελληνική γωνιά
τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν
δε μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ, ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗ ΣΚΥΤΑΛΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ!