Είμαστε όλοι χαλυβουργοί!

Oι συνάδελφοι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» διανύουν την τέταρτη βδομάδα απεργίας. Αποφασισμένοι και οπλισμένοι με την αστείρευτη δύναμη που τους δίνει η πίστη στην αποτελεσματικότητα του αγώνα τους. Με μπόλικο κουράγιο που το ατσαλώνει η πρωτοφανής αλληλεγγύη των άλλων εργαζομένων και τμήματος της κοινωνίας. Κάθε μέρα που περνάει ο αγώνας τους αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις.

Έχει ξεφύγει πια από τα στενά πλαίσια του εργοστασίου της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», γίνεται σιγά σιγά υπόθεση όλο και περισσότερων εργαζομένων. Ψηφίσματα συμπαράστασης φτάνουν στον Ασπρόπυργο από συνδικάτα, σωματεία, σχολεία, φοιτητικούς συλλόγους, μαζικούς φορείς, από όλη την Ελλάδα. Κάθε μέρα εκφράζεται όλο και περισσότερο η ταξική αλληλεγγύη των εργαζομένων από διάφορα μέρη του πλανήτη. Παράλληλα φτάνει και βοήθεια, οικονομική ή με τη μορφή υλικών αγαθών.

Κομβικό σημείο στην έκβαση αυτού του απεργιακού αγώνα, είναι το κατά πόσο οι απεργοί εργάτες θα «κρατήσουν». Πόσο θα αντέξουν να μη δουλεύουν και να μη πληρώνονται με αυτά τα λίγα έστω χρήματα του μισθού τους, που τους επιτρέπουν να «την παλεύουν». Το ηθικό τους μπορεί να είναι αυτή τη στιγμή ανεβασμένο, το βάρος όμως που σηκώνουν στις πλάτες τους είναι τεράστιο.

Όλοι εκφράζουμε τις προσδοκίες μας στον αγώνα τους. Βλέπουμε στα αποφασισμένα τους πρόσωπα τους δικούς μας εαυτούς που θα θέλαμε (;) αλλά δεν βρισκόμαστε στη θέση τους. Περιμένουμε να νικήσουν ξέροντας πως αυτό θα ευνοήσει κι εμάς που έχουμε ακόμα τη δουλειά μας και στο τέλος της βδομάδας ή του μήνα πληρωνόμαστε τα μεροκάματά μας. Και τους φορτώνουμε τις δικές μας ταξικές αδυναμίες, τις δικές μας ταξικές ανασφάλειες. Οι χαλυβουργοί δείχνουν να μη «μασάνε». Αποφάσισαν να «ξεβολευτούν», να μη συμβιβαστούν όπως χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, με τις απολύσεις, το πετσόκομμα του μισθού τους και την εκ περιτροπής «απασχόληση». Δεν έσκυψαν το κεφάλι. Αντέχουν. Για πόσο όμως;

Στο σπίτι δεν μπαίνουν λεφτά. Οι υποχρεώσεις και τα έξοδα τρέχουν. Τα στομάχια των ίδιων και των οικογενειών τους πρέπει να γεμίσουν. Το φαγητό θέλει λεφτά. Οι λογαριασμοί δεν ξεχνούν το ραντεβού τους. Ρεύμα, νερό, ενοίκιο, δάνεια. Το φροντιστήριο των παιδιών, τα αγγλικά, το χαρτζιλίκι. Ο χειμώνας έδειξε ήδη τα δόντια του. Το σπίτι είναι κρύο χωρίς την παρουσία του πατέρα, του συντρόφου. Τώρα το χειμώνα γίνεται δυσβάσταχτο. Χρειάζεται θέρμανση, πετρέλαιο, ρεύμα…

Στην πύλη, σήμερα το μεσημέρι

Η πεζή και σκληρή πραγματικότητα, η αδυσώπητη ρουτίνα των καθημερινών αναγκών που ποτέ δε λιγοστεύουν. Που όταν σβήσουν τα φώτα της κάμερας, όταν κλείσουν τα μικρόφωνα που μεταδίδουν λόγια αλληλεγγύης και συμπαράστασης, όταν φύγουν οι επισκέπτες που ήρθαν να συμπαρασταθούν και πέσει το σκοτάδι, έρχονται στο νου του απεργού και δίνουν μάχη προσπαθώντας να τον υποτάξουν, μια μάχη πολλές φορές σκληρότερη από αυτή της εργοδοσίας.

Εδώ απέναντι σ’ αυτές τις ανάγκες της καθημερινότητας, πρέπει να συμπαραταχτούμε όλοι εμείς. Εμείς οι «απ’ έξω», οι θεατές αυτού του αγώνα. Πρέπει και μπορούμε να υποστηρίξουμε ηθικά αλλά – το σημαντικότερο - υλικά τους απεργούς. Είναι σημαντική η βοήθεια που φτάνει στον Ασπρόπυργο μέσω των συνδικάτων και άλλων φορέων. Όλοι να συνεισφέρουμε μέσα από το σωματείο μας, το σύλλογό μας, οικονομικά. Πολλοί το έχουμε ήδη κάνει. Δυστυχώς δε φτάνει. Οι ανάγκες είναι τεράστιες. Πρέπει να βοηθήσουμε και ο καθένας μας ξεχωριστά. Να παρακινήσουμε και άλλους. Πολλοί δεν γνωρίζουν ακόμα για την απεργία… Σαν άτομα, σαν οικογένεια, σαν παρέα, σαν γειτονιά. Να αποδείξουμε ότι είμαστε συνάνθρωποι, συνάδελφοι, παιδιά της ίδιας τάξης. Να «γίνουμε» οι ίδιοι χαλυβουργοί! Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε;

Πρώτα απ’ όλα, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να βγούμε από το σπίτι μας. Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να περάσουμε μια βόλτα από τον Ασπρόπυργο. Να πάμε στο εργοστάσιο της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Βρίσκεται στη Λεωφόρο Αθηνών (Εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου), δίπλα στα διυλιστήρια. Να περάσουμε την πύλη, να συναντήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, να τους σφίξουμε το χέρι, να συζητήσουμε μαζί τους. Να τους εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας. Καλό θα ήταν να πάρουμε και τα παιδιά μας μαζί, να πάμε οικογενειακώς, να τους εξηγήσουμε που πάμε και γιατί. Το Σάββατο ή την Κυριακή λοιπόν, μια βόλτα στον Ασπρόπυργο!

Σήμερα το μεσημέρι, εκπρόσωπος των Ινδών εργαζομένων

Σε μια επίσκεψη όμως δεν πηγαίνουμε ποτέ με άδεια χέρια. Να πάρουμε μαζί το κατιτί μας. Τι μπορεί να είναι αυτό; Χρήματα, η σημαντικότερη βοήθεια. Να ενισχύσουμε οικονομικά τον αγώνα. Δεν έχει γίνει γνωστό ακόμα αν άνοιξε κάποιος τραπεζικός λογαριασμός, για να καταθέσουμε χρήματα. Ας μη μας αποθαρρύνει αυτό. Μπορούμε να τα καταθέσουμε κατευθείαν εκεί που χρειάζονται, στην πύλη του εργοστασίου, στα χέρια των απεργών. Όσα μπορεί και αντέχει να δώσει ο καθένας μας. Η εποχή είναι δύσκολη και δεν μας περισσεύουν, έστω και λίγα ευρώ, θα πιάσουν τόπο!

Μπορούμε να περάσουμε από το σουπερμάρκετ, να γεμίσουμε μια σακούλα  με είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα, χαρτικά, είδη καθαριότητας, ατομικής υγιεινής κλπ, και να την προσφέρουμε στους απεργούς. Εμφιαλωμένο νερό, καφέ, ζάχαρη, γάλα, ζυμαρικά, φρούτα, ξηροί καρποί, οτιδήποτε καταναλώνουμε εμείς στο σπίτι μας. Ό,τι υλικά αγαθά προσφέρουμε, δεν θα είναι μόνο για τους απεργούς. Θα πάνε και στις οικογένειές τους. Τους βοηθάμε με ό,τι χρειάζεται μια οικογένεια στο σπίτι. Αν κάποιος μπορεί, ας προσφέρει δυο σακούλες ψώνια, ή περισσότερες!

Μια καλή ιδέα είναι να μαγειρέψουμε στο σπίτι και να τους πάμε φαγητό στο εργοστάσιο. Ένα ταψί πίτα ας πούμε. Ή ένα γλυκό σπιτικό. Να «γλυκάνουμε» τον αγώνα τους! Τί χρειάζεται αυτός που ξενυχτάει ή κοιμάται στο εργοστάσιο; Να σκεπαστεί, να προφυλαχτεί από το κρύο. Μια κουβέρτα λοιπόν είναι ένα πολύ ζεστό δώρο στον αγώνα τους. Εξίσου και μια μπουκάλα τσίπουρο. Ζεσταίνει το κορμί, ανεβάζει τη διάθεση, κάνει τη νύχτα να μοιάζει πιο μικρή. Θα μπορούσαμε να προσφέρουμε καυσόξυλα.

Η φωτιά καίει καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, βοηθά την περιφρούρηση, ζεσταίνει τις καρδιές, κρατάει συντροφιά, στηρίζει κι αυτή τον αγώνα! Αν ο δρόμος μας φέρνει έξω από το εργοστάσιο, αν είμαστε επαγγελματίες οδηγοί, ή ταξιδεύουμε, όποτε περνάμε μπροστά από την πύλη, ας κορνάρουμε, ας φωνάζουμε ένα «γεια», ένα «βαστάτε αδέρφια», τους υποστηρίζουμε μ’ αυτό τον τρόπο και τους εμψυχώνουμε. Ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βοηθήσουμε.

Μόνο όποιος πέρασε από κει, προσφέροντας δυο πράγματα και μια αγκαλιά, μπορεί να καταλάβει την ψυχολογία αυτών των ανθρώπων και πόσο πολύ βασίζονται στη δική μας παρουσία στο πλευρό τους. «Από πού έρχεσαι; Ποιο φορέα εκπροσωπείς; θα πεις δυο λόγια στους συναδέλφους; ήρθες μόνος;»  Τα μάτια υγραίνονται, οι καρδιές νομίζεις θα σπάσουν, τα δάχτυλα σφίγγονται σε γροθιές, οι αγκαλιές ανοίγουν. Δυο λόγια δυνατά, συναδελφικά. Δυο κουβέντες συμπαράστασης, «είμαστε δίπλα σας, συνεχίστε, είμαστε εδώ, για ό,τι χρειαστείτε, συνεχίστε τον αγώνα, για σας, τις οικογένειές σας, την αξιοπρέπεια και την τιμή σας, για το δίκιο!»

Έκφραση ταξικής αλληλεγγύης από Ινδία, Μπαγκλαντές, Μαλαισία,
σήμερα το μεσημέρι

Στιγμές που ο άνθρωπος επιβεβαιώνει την αποστολή του. Ο εργάτης γεμίζει από περηφάνια για την τάξη του. Στιγμές δυνατές που η ζωή αποχτά το πραγματικό της νόημα. Κανένας μόνος του στην καταιγίδα, όλοι μαζί, όλοι είμαστε εργάτες, ενωμένοι και αποφασισμένοι. Όλοι μπορούμε να συνεισφέρουμε. Ο καθένας μας επιβάλλεται να ενισχύσει αυτό τον αγώνα με όποιο τρόπο μπορεί. Όσο μπορεί! Είναι ταξικό μας καθήκον! Όσοι νομίζουν πως δε μας αφορά αυτή η απεργία είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Οι εξελίξεις στη ζωή μας τον τελευταίο καιρό δείχνουν πως όλα είναι δυνατό να συμβούν (αφού βέβαια εμείς εξακολουθούμε να το επιτρέπουμε…). Αύριο μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση που βρίσκονται οι χαλυβουργοί σήμερα. Ας μη μένουμε λοιπόν άλλο θεατές των εξελίξεων, μας αφορά όλους αυτή η απεργία. Οι συνάδελφοι χαλυβουργοί άναψαν τη φλόγα της αντίστασης και της ελπίδας. Ας βοηθήσουμε να μείνει άσβεστη, και ας τη μεταλαμπαδεύσουμε. Ας αρχίσουμε να δημιουργούμε πολλές εστίες αντίστασης στους δικούς μας χώρους δουλειάς. Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Καλή δύναμη!