"Μα να λυγάς, γιατί το θένε κάποιοι, μικροί, νεκροί, -κι ανήκουστοι, και σάπιοι..."

Ύμνος!

Σα μιαν ωραία φωτιά που όλο κι απλώνει

Σα φοινικιά που φούντωσε όλο κλώνοι

– Έτσι πλαταίν’ η πύρινη Κραυγή!

Και σα λιοπύρια, και σαν καλοκαίρια

Ολούθε σκάζ’ η ελπίδα μας, ακέρια,

Και πάλλεται -γλαυκή, μέσ’ την Αυγή!

…Δεν είναι καιρός πια, βαριά θαμμένη,

η βούλησή μας άβουλη να μένει,

γιατί, κρυφά, το θένε μερικοί!

Πάμε μπροστά! Στις Δόξες, στους Θανάτους,

μακρυά απ’ τα πλάνα τα όρια τα στενά τους,

όπου μας κράζει τ’ Όνειρον, εκεί!

Είναι βαρύ, -το ξέρω- στα έρμα ξένα

να πνίγεις τα γλυκά της γης, ωιμένα,

Κι η μαύρη νοσταλγία να σε βαρεί;

Μα να λυγάς, γιατί το θένε κάποιοι,

μικροί, νεκροί, -κι ανήκουστοι, και σάπιοι

Απ’ όλ’ ΑΥΤΟ -δεν είναι πιο βαρύ;

…Γύρα και πέρα, πάνου, κάτου -στ’ άστρα,

άστραψε μια φωνή, πλατιά και πλάστρα!

Και τώρα εγώ, που ο νους μου όλος πονεί,

εγώ, που ως χτες, κυλούσα πράα -σα λίμνη,

στα χείλια μου ξεσπάν αντάρες, ύμνοι,

και πάω, κι εγώ, στην άφραστη Φωνή!… 

Είναι ένα σχετικά άγνωστο ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που δημοσίευσε στο ιστολόγιό του, στις 31 Οκτώβρη, ο Νίκος Σαραντάκος. Τίμησε με αυτό τον τρόπο την 123^η επέτειο από τη γέννηση του ποιητή. Πρόκειται για έναν ύμνο που έγραψε ο ποιητής, άγνωστο πότε και σε ποιους απευθύνεται. Διαβάστε την πλήρη ανάρτηση καθώς και τα σχόλια που ακολούθησαν, εδώ.