…ούτε
στο σινεμά. Πού ξεκίναγες να πας, πες μου, μετά από τόση (σου έπεσε και βαριά
απ’ ότι κατάλαβα) γαλοπούλα; Υπήρχε λόγος να πας σινεμά; Εκεί που πηγαίνουν οι
«πολλοί»; Δεν έβαζες καλύτερα κανένα ντιβιντί στην χάι-ντεφινίσιον πλάσμα σου,
ν’ ανάψεις και δυο κεριά, να βάλεις κι ένα ποτήρι κρασί (ή, καλύτερα, σόδα για να
χωνέψεις τη γαλοπούλα), και να «ονειροπολήσεις» όσο θέλεις και με την ησυχία
σου; Μερικές φορές δεν σας καταλαβαίνω εσάς τους πνευματικούς ανθρώπους… Αμ, το
άλλο; Πας σε ταινία του Σκορσέζε και περιμένεις να δεις «φιλμάκι»;! Άνοιξε ένα
«αθηνόραμα» βρε αδερφέ, μια εφημερίδα, ένα διαδίκτυο να ενημερωθείς τι πας να δεις! Γι’
αυτό την πάτησες…
…και
ένοιωσες «τον βόθρο του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού να ξεχειλίζει μέσα στα μούτρα σου. Άντρες έτοιμους να τα φάνε όλα από όλους, να τα πηδήξουν όλα, να τα σνιφάρουν όλα, να τα εκπορνεύσουν όλα» να σου τα «τρίβει (ο
Σκορσέζε) στη μούρη χριστουγεννιάτικα»… Τι ήταν αυτό που πέρασες κυρία Διβάνη μου;! Είναι μετά να μην αηδιάσεις και να σηκωθείς να φύγεις στη
μέση του έργου; Εγώ πάντως σε καταλαβαίνω. Άνθρωποι είστε και εσείς
του πνευματικού κόσμου, έχετε (και εσείς) τις ανάγκες σας. Θέλετε να ξεφύγετε για
λίγο από την σκληρή πραγματικότητα που ζουν οι «πολλοί» που σας
περιτριγυρίζουν και σας χαλάνε την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα: απλήρωτοι εργαζόμενοι, απολυμένοι, άνεργοι, άστεγοι… τσαμπατζήδες… Και δεν σας αφήνουν όλοι αυτοί οι άξεστοι, που βρίσκονται κυριολεκτικά μέσα στο βόθρο του τελευταίου σταδίου του
καπιταλισμού και δεν περιμένουν τον Σκορσέζε να τους προκαλέσει αναγούλα
χριστουγεννιάτικα…
Όμως
πήρες, έστω με αυτόν τον «άκομψο» τρόπο, ένα μάθημα κυρία Διβάνη μου. Δεν αντέχεται πια
«τόσος» καπιταλισμός, ούτε στο σινεμά. Φαντάσου (έχεις πλούσια
φαντασία) στην πραγματική ζωή… των «πολλών» (που θα πάει... το παίρνουν κι αυτοί σιγά σιγά το μάθημά τους...). Και μην κατηγορείς τον
Σκορσέζε. Δεν έχεις ακουστά πως... οι ταινίες είναι βγαλμένες από τη ζωή;
Σάββατο
4 Γενάρη 2014.
5 σχόλια:
Καλή χρονιά, καλή δύναμη!
Την ταινία δεν την είδα, οπότε δε δικαιούμε δια να ομιλώ - που 'λεγε και μια ψυχή... Εσύ όμως, οικοδόμε, είσαι απολαυστικότατος και όσο πρέπει "μνησίκακος". Aναφέρομαι προφανώς στα περί "τζαμπατζήδων".
Αλλά έτσι είναι οι ελίτ, βλέπεις, και η βαριά μας διανόηση δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Ό,τι κι αν λένε, κατά βάθος δεν έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα με τη σαπίλα και τη σκατίλα, αρκεί να μην καταλήγουν στα μούτρα ΤΟΥΣ. Τόσοι άνθρωποι, βρε παιδί μου, αυτοί θα πρέπει να τα υφίστανται όλα;
gdmn1973
το τραγικό είναι ότι αυτοί οι τιποτένιοι άνθρωποι όπως η τάχα πνευματική κυράτσα δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς έχουν γράψει
και πως άνθρωποι που ζουν την πραγματικότητα, ακριβώς αντιλαμβάνονται όλα αυτά τα οποία περιέγραψες τόσο καλά
ανθρωποτύποι σαν την κυράτσα παράσιτα της κοινωνίας δεν μπορούν να αποκτήσουν ούτε καν αυτογνωσία γιατί δεν έχουν την πραγματικότητα προς το παρόν ως μέτρο σύγκρισης
αφού ζουν σε άλλο σύμπαν
εύχομαι στα σκουπίδια αυτά να καττρακυλήσουν στον βόθρο του εξευτελισμού τους
νασαι καλά!!
Α, κυρία Διβάνη μου είναι δυνατόν; Εσείς μια κυρία του πνεύματος και μου πήγατε να μου δείτε Σκορτσέζε; Τι να σας δώσει εσάς ο Σκορτσέζε; Πηγαίντε να δείτε κανένα "Χόμπιτ", το "Πέμπτη και 12",μετά βάλτε να δείτε και το "Παρασκευή και 13" να έρθει καπάκι το "κουλτούρα να φύγουμε".......
Σοφία
Σκέψου να πήγαινες να δεις και το "Πώς δενότανε το ατσάλι"... Φρίκη. Θα σε βγάζαμε σηκωτή απ' το σινεμά....
Τα ίδια και ίδια (+)ότι η καταγγελία του Σκορτσέζε είναι ρηχή και άσφαιρη. Η ταινία βγαίνει σε μια εποχή που η κρίση ακουμπάει και τις ΗΠΑ και αυτό όλο που παρουσιάζει ο Σκορτσέζε δεν είναι τίποτε άλλο απο μια πολιτική άποψη που λέει ότι τα φάγε το μη παραγωγικό κεφάλαιο εις βάρος των καλών αμερικάνων, λέει κάπου χαρακτηριστικά ένας απο τους "εκφυλισμένους" χρηματιστές "fuck America", είναι η ουσία της ταινίας. Αυτοί διεφθαρμένοι τύποι καταπάτησαν την ευκαιρία που δίνει το αμερικάνικο dream και βέβαια τιμωρούνται για αυτό απο τον πτωχό πλην τίμιο εργαζόμενο ασφαλίτη του FBI, οκ μια χαρά αλλά η καταγγελία δεν ακουμπά ούτε στο ελάχιστο τα πραγματικά προβλήματα. Δεν θα ασχολιόμουν τόσο με αυτό αλλά με ιντριγκάρει να γράψω το σχόλιο το γεγονός ότι ο Σκορτζέζε φαίνεται είτε να επιδίωκε είτε να προβάλλει αυτή την ταινία και ως ένα βαθύ "κατηγορώ" και το κατηγορώ είναι επιφανειακότατο.
Εξάλλου δεν είναι ίδιον μόνο του κινηματογράφου ούτε περιορίζεται σε αυτόν η –κατά τα άλλα- βαρύγδουπη καταγγελία για την ηθική διαφθορά. Μπορεί αυτή η καταγγελία να φαίνεται πλούσια από ριζοσπαστισμό και γλώσσα που τσακίζει αλλά τελικά –φωνάζει πολύ- και λέει λίγα.
Είτε προερχόμενη –αυτή η καταγγελία- από κίνητρα ευγενικά που αξιώνουν κοινωνική δικαιοσύνη, τιμιότητα, πίστη στο (οποιοδήποτε) αξιακό σύστημα, είτε προερχόμενη από την πρόθεση να απομακρύνει την συζήτηση από το κυρίαρχο, τελικά καταλήγει στο ίδιο. Η καταγγγελία της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας κλπ κλπ δεν καταφέρνει παρά να αποπροσανατολίσει την συζήτηση από το κυρίαρχο του προβλήματος. Οι κρίσεις δεν δημιουργούνται εξαιτίας διεφθαρμένων ανθρώπων αλλά εξαιτίας συγκεκριμένων οικονομικών σχέσεων με βάση τις οποίες δομείται και μια ολόκληρη κοινωνία.
Οι σκηνές των διεφθαρμένων χρηματιστών υποτίθεται ότι θέλουν να καυτηριάσουν το σύστημα και να προκαλέσουν κάποιου είδους σοκ στον απλό Αμερικανό θεατή που βλέπει πως κάποιοι κάνανε πάρτυ στις πλάτες του. Ο συνδυασμός της «κυνικής» κινηματογράφισης μαζί με το χιούμορ (κυνικό και αυτό υποτίθεται) τελικά καταλήγει σε μια μπαρούφα.
Πρώτον. Το έργο το έχουμε ξαναδεί και καλύτερα το συγκεκριμένο χιούμοερ -ανεξάρτητα απο προθέσεις πετυχαίνει να μας πείσει ότι τα ναρκωτικά ...έχουν fun, ανεξάρτητα απο το που καταλήγεις. Επιπλέον το χίουμορ του ήταν…αποτυχημένο (αν θέλετε να δείτε κυνικό χίουμορ προτιμήστε Family Guy!).
Τελικά. Mιλάμε για ένα γνωστό χιλιοειπωμένο στόρι. Πρόκειται για μια σειρά ταινιών του Χόλυγουντ που ασχολούνται με το εξής θέμα: Άγνωστος, φτωχός, φιλόδοξος άνδρας -πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερους ηθικούς φραγμούς αλλά και άλλες φορές αγνός και ανυποψίαστος- ξεκινά από το πουθενά φτάνει στην κορυφή και στην συνέχεια κατρακυλά σαν μια πέτρα τον λοφο (like a rolling stone) και όλα αυτά μέσα σε μια θολούρα καταχρήσεων, ηθικής κατάπτωσης, πλεονεξίας, προδοσίας και μοναξιάς στις προσωπικές σχέσεις.
Το είδαμε με το «Οργισμένο Είδωλο», τα «Καλά Παιδιά», το είδαμε με το “Casino”, με το Catch me if you can (που ήταν πολύ πιο ωραίο γιατί ήταν πολύ λιγότερο πομπώδες όσο αφορά την καταγγελτική του πρόθεση, το έχουμε δει και από άλλους σκηνοθέτες, τον Σημαδεμένο του Τσιμίνο, το Boogie Nights κλπ κλπ,.
Δημοσίευση σχολίου