Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Τα πικρά δάκρυα του Κάρολου Παπούλια








Λένε πως  ο άνθρωπος όσο γερνά, όσο διακρίνει όλο και πιο καθαρά μπροστά του τον τερματικό σταθμό του ταξιδιού, μαλακώνει μέσα του, γίνεται πιο συναισθηματικός, πιο ευαίσθητος...

Παρακολούθησα από την τηλεόραση τα συμβάντα στη Θεσσαλονίκη. Την προσπάθεια για τη διεξαγωγή της παρέλασης, και τη ματαίωσή της τελικά από τις αποδοκιμασίες σύσσωμου σχεδόν του πλήθους των παρευρισκομένων. Θέλω εξ αρχής να διευκρινίσω πως είμαι αντίθετος στη διεξαγωγή των παρελάσεων, είτε μαθητικές είναι αυτές είτε στρατιωτικές. Θεωρώ πως είναι ένας αναχρονιστικός θεσμός που δεν χρησιμεύει σε κάτι σήμερα. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Παρατηρούσα τον αξιότιμο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας αρχικά σαστισμένο, απορημένο. Στη συνέχεια εκνευρισμένο. Τον εκνευρισμό διαδέχτηκε η οργή. Στο τέλος δεν άντεξε, βούρκωσε. Ήταν νομίζω ένα θέαμα πρωτόγνωρο, εγώ τουλάχιστον δεν τον είχα δει ποτέ ξανά να έρχεται σε τόσο δύσκολη θέση. Άκουσα και τις πρώτες δηλώσεις του, υπό την επήρεια  όλων αυτών των συναισθημάτων, αλλά και αυτές – τις πιο ψύχραιμες – που ανακοίνωσε αργότερα η Προεδρία της Δημοκρατίας.

Η χτεσινή μέρα ήταν μια αφορμή ο λαός να βγεί  στους δρόμους σε όλες τις πόλεις της χώρας. Να παρακολουθήσει τον εορτασμό της επετείου, να καμαρώσει τους μαθητές-παιδιά του στην παρέλαση. Έτσι γινόταν πάντα. Μόνο που σήμερα έχουν αλλάξει πολλά σε σχέση με το κοντινό παρελθόν. Άλλαξαν οι συνθήκες ζωής μας, αλλάξαμε εμείς οι ίδιοι. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε συμπληγάδες. Ζούμε τη μεγαλύτερη όξυνση, τη μεγαλύτερη ίσως κρίση του καπιταλιστικού συστήματος από καταβολής του.

Οι καπιταλιστές σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο συγκρούονται μεταξύ τους με τη σφοδρότητα της σύγκρουσης των βουβαλιών στο βούρκο της ζούγκλας του συστήματος, για το ποιος θα υποστεί τις λιγότερες συνέπειες από αυτή την κρίση. Ανάλογη είναι η σύγκρουση και μεταξύ κρατών, του «ισχυρού» βορρά εναντίον του «αδύναμου» νότου». Ο λαός σε ρόλο κομπάρσου, μουδιασμένος και αδύναμος παρακολουθεί τα βουβάλια, εισπράττοντας τη λάσπη του βούρκου που εκτοξεύεται από την πάλη τους: ανεργία, φτώχεια, αυταρχισμός, καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του, καταστολή των ελευθεριών του, εξαθλίωση.

Ζούμε σε μια χώρα που από αρχαιοτάτων χρόνων παράγει ήρωες με τη συχνότητα που η Αφρική παράγει δρομείς μεγάλων αποστάσεων. Σε μια εθνική επέτειο, καλούμαστε να τιμήσουμε τους ήρωες και κυρίως τις πράξεις που τους οδήγησαν στο να γίνουν ήρωες. Τους τιμούμε, προβάλλοντας αυτές τις πράξεις τους στις νεότερες γενιές και ακολουθώντας εμείς οι ίδιοι, το παράδειγμά τους.

Οι πολιτικοί μας ταγοί , σήμερα, δεν έχουν να θυσιάσουν τη ζωή τους σε κάποιο πόλεμο, όπως οι πρόγονοί μας στα αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας. Οφείλουν να υπερασπίζονται την πατρίδα τους, να μάχονται γι’ αυτή, να διεκδικούν το συμφέρον της, και όχι να παραδίδουν τα κλειδιά της σε ξένους επιτηρητές. Να μας υποδουλώνουν για άλλη μια φορά στους σύγχρονους κατακτητές, που – από σύμπτωση; - μιλούν την ίδια γλώσσα με τότε.

Ακόμα κι αυτοί όμως, οι πολιτικοί-υπηρέτες των κεφαλαιοκρατών, οι οσφυοκάμπτες γιέσμεν απέναντι στους Αμερικανούς αλλά και τους Ευρωπαίους «εταίρους»μας , είχαν τα περιθώρια, αν πρώτα απ’ όλα είχαν αξιοπρέπεια οι ίδιοι και νοιάζονταν  το λαό τους, να διεκδικήσουν μικρότερο μερίδιο συνεπειών από την κρίση. Να διαπραγματευτούν λύσεις λιγότερο επώδυνες για το λαό. Κι αν δεν τα κατάφερναν, να …παραιτηθούν. Αυτό όμως θα απαιτούσε αληθινό πατριωτισμό, κάτι ανύπαρκτο στους πολιτικούς-τσιράκια του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που το μόνο που τους νοιάζει είναι η επιβράβευση των αφεντικών τους.

Οι αποδοκιμασίες κατά του Προέδρου Παπούλια και στο πρόσωπό του, κατά του πολιτικού συστήματος, ήταν αναμενόμενες. Προήλθαν από ανθρώπους που - όπως το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μας - βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες της κρίσης. Που δεν ξέρουν πια τι θα τους βρει την επόμενη μέρα, που με τρόμο βλέπουν να σπρώχνονται προς την εξαθλίωση. Βίωσαν και βιώνουν επίσης καθημερινά την κοροϊδία των κυβερνώντων, την εξαπάτησή τους  προεκλογικά αλλά και μετά τις εκλογές. Βλέπουν τις βαριές θυσίες τους για την …πατρίδα να μην αρκούν, και διαρκώς να τους αρπάζουν κι άλλα από τις τσέπες. Μόνο που τώρα αυτές άδειασαν…

Δεν πρόκειται λοιπόν για «μικρές ομάδες» διαδηλωτών, για «μειοψηφίες», ή για «εκτόνωση» φιλάθλων ποδοσφαιρικής ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης (ακούστηκε κι αυτό!!!). Η λαϊκή οργή εκφράστηκε σε ολόκληρη τη χώρα και ήταν σχεδόν καθολική. Εκφράστηκε από τους θεατές αλλά και από τους μαθητές-πρωταγωνιστές των παρελάσεων, ποικιλοτρόπως.

Ο κύριος Πρόεδρος επικαλέστηκε το αντιστασιακό του παρελθόν ως απάντηση στις αποδοκιμασίες του λαού. Ε και; Πολλά τα παραδείγματα πολιτικών που «ξέχασαν» στην πορεία της ζωής τους το ηρωικό παρελθόν τους. Κι έσκυψαν το κεφάλι… Αυτό, το αντιστασιακό παρελθόν του, θα έπρεπε να το έχει στο μυαλό του ο ίδιος, όταν από τη «διακοσμητική» του θέση βάζει φαρδιά πλατειά την υπογραφή του κάτω από όλα τα αντιδραστικά και αντιδημοκρατικά νομοσχέδια των κυβερνήσεων Καραμανλή παλαιότερα, και τώρα του Παπανδρέου. Μήπως αλήθεια ξέχασε το παρελθόν του ο κύριος Παπούλιας; Ο Πρόεδρος έχει άριστη μνήμη.

Η πολυθρόνα του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν καθαγιάζει τον πολιτικό  που κάθεται επάνω της. Εκτός ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων όσοι υπηρέτησαν αυτή τη θέση, δεν βρέθηκαν τυχαία εκεί. Ο κύριος Παπούλιας στηρίζει σθεναρά το δικομματισμό, στηρίζει με συνέπεια ένα σύστημα το οποίο υπηρέτησε για δεκαετίες από υψηλά αξιώματα. Επιπλέον τώρα στηρίζει και σε προσωπικό επίπεδο τον Γ. Παπανδρέου. Να μην ξεχνάμε και την «οικονομική στήριξη» στον τότε πρωθυπουργό - πατέρα του σημερινού -  Αντρέα Παπανδρέου, όταν του δάνεισε χρήματα για την αγορά του «κωλόσπιτου» (κατά δήλωση Ευάγγελου Γιαννόπουλου) της Εκάλης. Πολιτικός με οικονομική επιφάνεια από παλιά ο κύριος Παπούλιας. Κανείς δεν τον μέμφθηκε γι’ αυτό άλλωστε.

Να μην  παραβλέψουμε όμως και τις υλικές απολαβές που απορρέουν από τη θέση του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως δηλαδή, απολαβές μεγαλύτερες και από του Αμερικανού προέδρου. Πού είναι η ευαισθησία του κυρίου Παπούλια σ’ αυτό το θέμα; Όταν βλέπει γύρω του φτώχεια, πόνο και δυστυχία γιατί δεν κάνει μια κίνηση πατριωτικού χαρακτήρα;

Θα μπορούσε να  παραχωρήσει κάθε οικονομική απολαβή που δικαιούται από τη θέση του Προέδρου στο Ελληνικό δημόσιο. Μια κίνηση περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική, που θα ήταν όμως ενδεικτική των αγνών του προθέσεων. Αν υπήρχαν… Δεν πιστεύω πως περιμένει το μισθό του για να ζήσει. Εξάλλου έχει εισοδήματα και από άλλες πηγές, π.χ. η σύνταξή του ως βουλευτή, αν δεν κάνω λάθος. Δεν το κάνει όμως. Αν το έκανε, θα αποδείκνυε πως είναι πραγματικά ευαίσθητος απέναντι στον πόνο του λαού που ηγείται, και τα χτεσινά του δάκρυα στη Θεσσαλονίκη θα μας έπειθαν γι’ αυτό.

Η αναφορά του χτες στις εκλογές, που «εκφράζουν τη βούληση του λαού κάθε τέσσερα χρόνια», κι ως τότε… κάντε τουμπεκί, δείχνει πόσο έχει αποξενωθεί από το λαό, όντας κλεισμένος μέσα στους πολυτελείς τοίχους του Προεδρικού Μεγάρου. Δεν μπορεί (ή δεν θέλει) πια να αφουγκραστεί τον παλμό του λαού. Γι’ αυτό οι αποδοκιμασίες του κόσμου τον ξάφνιασαν. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των αστών πολιτικών που μας κυβέρνησαν εδώ και δεκαετίες. Τους δίνει βέβαια και ο λαός αυτό το «δικαίωμα»…

Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Ας μην  περιμένουμε πως κάτι πρόκειται ν’ αλλάξει με αυτή την κυβέρνηση, ή με μια άλλη (αυτή με το  άλλο «μίγμα»). Ή με μια κυβέρνηση… «εθνικής συνεννόησης»! Επίσης, ας μην περιμένουμε  ευαισθησία, πραγματική, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για παράδειγμα την… παραίτησή του και την προκήρυξη αυτόματα εκλογών, όπως κάποιοι ζητούν. Αυτά δε γίνονται στην Ελλάδα, που η λέξη «παραίτηση» προκαλεί… αλλεργία στους πολιτικούς μας, και η λέξη «τσίπα» είναι  μια άγνωστη λέξη.

Ο Πρόεδρος θα μείνει στη θέση του, θα βάζει την υπογραφή του στα αντεργατικά-αντιλαϊκά νομοσχέδια της κυβέρνησης μέχρι σήμερα, της τρόικας – ίσως - αύριο. Εμείς θα υποφέρουμε περισσότερο, θα εξαθλιωνόμαστε όλο και πιο πολύ, θα πονάμε. Όσο η οργή δεν θα συναντάει τη σκέψη μας, όσο ο πόνος θα αντιμετωπίζεται μοιρολατρικά, όσο η διαμαρτυρία μας θα έχει ως όριο μερικές κραυγές, μούντζες, βρισιές και σπρωξιές, θα είναι σα να πετάμε χαλίκια σε ένα άρμα μάχης. Εκτός και …

… καταλάβουμε την πραγματική μας δύναμη. Μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Στηριχτούμε στα πόδια μας. Κοιταχτούμε και πιαστούμε χέρι-χέρι με το  διπλανό μας. Στη γειτονιά, στη δουλειά, στο Σωματείο μας, παντού όπου μπορούμε να συναντηθούμε. Να οργανωθούμε, να μη νιώσουμε μόνοι ούτε για μια στιγμή. Να εμπιστευθούμε αυτούς που ποτέ δεν μας πρόδωσαν, αυτούς που ήταν πάντα μπροστάρηδες στους αγώνες των εργατών και του λαού, αυτούς που πήγαν κόντρα σε «λάιφστάιλ» πολιτικές θέσεις και επιλογές.

Να συσπειρωθούμε στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Να παλέψουμε για την ανατροπή αυτής της οδυνηρής κατάστασης που ζούμε. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα μεταξύ μας. Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα και πιο δυνατά από αυτά που – ίσως να – μας χωρίζουν. Ας δείξουμε τη δύναμή μας ξεκινώντας με την άρνηση πληρωμής του χαρατσιού μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ που έρχεται. Συντεταγμένα, συλλογικά, μπορούμε! Στις 19-20 Οκτώβρη είδαμε πως είμαστε πολλοί, πως μας υπολογίζουν, πως μας φοβούνται. Είδαμε  ποια μέσα χρησιμοποίησαν για να μας σταματήσουν. Ας αξιοποιήσουμε αυτή την εμπειρία. Για να μην κάνουμε πίσω. Ας βγούμε πιο δυνατοί, ωριμότεροι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο αποφασιστικοί. Μπορούμε στο τέλος να τα καταφέρουμε!

Λένε πως  ο άνθρωπος όσο γερνά, όσο βλέπει όλο και πιο καθαρά μπροστά του τον τερματικό σταθμό του ταξιδιού, μαλακώνει μέσα του, γίνεται πιο συναισθηματικός, πιο ευαίσθητος. Έχουν δίκιο, ισχύει αυτό. Για όσους τη ζωή πολύ αγάπησαν, μαζί και τους ανθρώπους, και αφιέρωσαν στη ζωή και τον άνθρωπο, τη ζωή τους…

12 σχόλια:

Κώστας Παπαδόπουλος είπε...

Ο ΛΑΟΣ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ!

Η φωνή του ακούστηκε παντού, σε όλη την χώρα, δίνοντας ένα σαφές μήνυμα σε όσους μας οδήγησαν στην νέα κατοχή. Όσο και να προσπαθούν οι εν τη Ελλάδι κρυφοί σύμμαχοι της νέας κυβέρνησης Τσολάκογλου (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ και τα κυρίαρχα ΜΜΕ), να υποβιβάσουν τις σημερινές δυναμικές κινητοποιήσεις του λαού, δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια: ότι ο λαός έχει την δύναμη και το σθένος που οι ίδιοι δεν έχουν. Σηκώνει το ανάστημα του και βροντοφωνάζει ένα νέο ΟΧΙ. Αποδίδει φόρο τιμής σε όλους τους ηρωικούς αγωνιστές, που θυσίασαν και την ζωή τους, για να αποτινάξουν τον ναζιστικό ζυγό. Τώρα είναι η δική μας σειρά να αγωνιστούμε για να απελευθερωθούμε από την νέα κατοχή της τρόικα που με τόση χαρά ανακοίνωσε από τις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός.

Στη Νίκαια δεν τόλμησε να πατήσει το πόδι του κανένας εκπρόσωπος του σάπιου αυτού πολιτικού συστήματος που κυβερνάει δεκαετίες τώρα είτε κυβερνητικός, είτε δήθεν «αντιπολιτευόμενος» σήμερα. Μια πόλη που η ιστορία έχει δείξει ότι ξέρει να αντιστέκεται, θυμάται και τιμωρεί όσους φορούν μαύρους κουκούλες και οδηγούν τον λαό στην εξαθλίωση και τον θάνατο. Κάποτε γύριζαν με αλαζονεία στους δρόμους της πόλης μας. Τώρα αισθάνονται την οργή του λαού!!

Είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι για την νεολαία μας,που τίμησε την σημασία αυτής της μέρας και δήλωσε το δικό της παρών στον νέο, επώδυνο αγώνα του λαού. Τα παιδιά, με τα μαύρα περιβραχιόνια, τα πανό και την άρνηση τους να στρέψουν το κεφάλι προς «τους επισήμους», δήλωσαν πως δεν πρόκειται να γίνουν σκλάβοι κανενός. Ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υποθηκεύει το μέλλον τους!

Γι’ αυτά τα παιδιά και μαζί με αυτά, θα δώσουμε τον δικό μας αγώνα για δημοκρατία και ανεξαρτησία! Ξέρουμε πως θα βρούμε πολλά εμπόδια και δυσκολίες στη διάρκεια του αγώνα. Θα βρούμε όμως και νέες μορφές αντίστασης και αλληλεγγύης. Ένα όμως είναι σίγουρο: όσο είμαστε ενωμένοι, εμείς δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Αυτοί μας τρέμουν! Συνεχίζουμε μέχρι την νίκη! Μέχρι να φύγει η κατοχική κυβέρνηση και η τρόικα!

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Αντίσταση-Aγώνας-Αξιοπρέπεια.
Οι μόνοι έντιμοι δρόμοι που αξίζει να τους περπατήσουμε συλλογικά και ενωτικά, για να γίνουν, επιτέλους, τα όνειρά μας ο εφιάλτης τους.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Και κάτι ακόμη: Ούτε βήμα πίσω, ούτε σπιθαμή! Όσο ξεδιάντροπη και βάρβαρη είναι η επίθεση του συστήματος (των εκμεταλλευτών) τόσο δυναμική και αποφασιστική πρέπει να είναι η λαϊκή ανταπάντηση (των καταπιεσμένων). Είμαστε εκατομμύρια κι είναι μια χούφτα. Το δίκο είναι του εργαζόμενου λαού.
Καλή δύναμη (μας είναι απαραίτητη).

Frezia είπε...

Παρακολουθώ από καιρό τις αναρτήσεις σου,μαρέσουν πολύ!
Πλιν όμως δεν σχολιάζω,είμαι κάτι σαν...λαθραναγνώστης,πειράζει?
Καλό βράδυ.

zeidoron dtsoukas είπε...

Καλέ μου φίλε μεγάλο πράγμα αυτή η ριμάδα η ΤΣΙΠΑ και κάποιοι αντικειμενικά δεν μπορούν να την έχουν.Δεν γίνεται να μαλακώνεις στα γεράματα αν έχεις μάθει μια ζωή να είσαι εξουσία και να αποσπάς σε κάθε σου κίνηση το χειροκρότημα του ραγιά.Κι αυτό αποδεικνύεται από το ότι ακόμα και σήμερα που κάποιοι συνάνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια εσύ καταδέχεσαι να εισπράττεις 400 χιλιάρικα το χρόνο.Να τα κάνεις τι μωρέ;Απλά αγαπητέ Οικοδόμε ξαφνιάστηκαν,δεν περίμεναν πως ο Ελληνας θα σήκωνε κεφάλι και θα τους ξεμπρόστιαζε σε ολόκληρη τη χώρα.Δεν είδες που βγήκε και το βαμπίρ ο Μητσοτάκης να μας επιπλήξη.Τώρα θυμήθηκαν όλοι τους τα ιερά και τα όσια της φυλής κι ας τα ξεσκίζουν με κάθε τους πράξη.
Δες και τη Σύγκλητο του Πολυτεχνείου που δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για ότι συμβεί στους χώρους του ιδρύματος στον εορτασμό της 17 Νοέμβρη.Αυτή τη στιγμή είναι τρομοκρατημένοι όλοι τους και γι' αυτό δεν πρέπει να υποστείλουμε τις σημαίες τώρα που σηκώθηκαν ψηλά.Ας τους πάρουμε παραμάζωμα μπας και ξεβρωμίσει ο τόπος.

Οικοδόμος είπε...

Γεια σου περήφανη Νίκαια!
Κώστα, καλημέρα!
Πολλοί υποτιμούν τα παιδιά, τους μαθητές, τους θεωρούν υποκινούμενους. Η ίδια ιστορία χρόνια τώρα. Οι μαθητές ακόμα και των δημοτικών, καταλαβαίνουν και κρίνουν καλύτερα από πάρα πολλούς μεγάλους, όλα όσα βλέπουν και ακούν. Να στηρίξουμε τα παιδιά μας λοιπόν και να τα ακούμε, να μην τα "πνίγουμε". Μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτά.
Στην ενότητα του λαού βρίσκεται η δύναμη! Αν το μέτωπο του λαού είναι αρραγές, μπορεί να νικήσει κάθε εχθρό, ντόπιο ή ξένο. Σ' αυτή την κατεύθυνση να κινούμαστε. Αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που - ίσως να - μας χωρίζουν.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Ευρυτάνα φίλε, καλημέρα!
Όταν αυτός, ο εργαζόμενος λαός, καταλάβει το δίκιο του, όταν πιστέψει στη δύναμή του και χτίσει γερά την ενότητά του, τότε φίλε ο ουρανός θα γίνει πιο καθαρός. Και οι αχτίδες του ήλιου θα φτάνουν και στο πιο απόμακρο σημείο, θα ζεσταίνουν όλου τους ανθρώπους.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλώς όρισες Frezia, καλή σου μερα! Γέμισες με το άρωμά σου αυτές τις γραμμές!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Να έρχεσαι όποτε μπορείς, κι ας μη σε βλέπουμε, πάντα ευπρόσδεκτη θα είσαι εδώ, η πόρτα πάντα ανοιχτή!
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Δημήτρη καλημέρα!
Όλοι αυτοί οι αμερικανοσπουδαγμένοι, δε γνωρίζουν πολλές ελληνικές λέξεις. Θα τους τις μάθει ο λαός;
Βάζω την υπογραφή μου δίπλα στη δική σου.
Τίποτα άλλο.
Να είσαι καλά φίλε.
Καλή δύναμη!

gitsanas είπε...

Πικρά δάκρυα ρίχνει καθημερινά και ο γείτονάς μας, με τα 3 παιδιά, άνεργος, που ψάχνει να βρει τρόπο να συντηρήσει την οικογένειά του, που ξέρει ότι κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μαύρη κι άραχνη. Που δεν βλέπει πουθενά μιά αχτίδα ελπίδας.

Πικρά δάκρυα ρίχνει καθημερινά και το ζευγάρι των συνταξιούχων που ζουν στο διπλανό σπίτι. Που δούλευε κι αυτός και η κυρά του χρόνια και χρόνια στα εργοστάσια, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να τα μορφώσουν, να μην παιδεύονται σαν αυτούς για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί. Δούλευαν για να έχουν την σύνταξή τους, να περάσουν αξιοπρεπή γεράματα.
Και τώρα βλέπουν να τους κλέβουν τον κόπο χρόνων, η σύνταξή τους να καλύπτει μόνο τα φάρμακά τους, τους λογαριασμούς τους...και τίποτε άλλο. Ούτε για φαγητό. Και είναι και χειμώνας... Θέρμανση; Και τα παιδιά τους που σπούδασαν με στερήσεις και σκληρή δουλειά...άνεργα. Και κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μαύρη κι άραχνη. Πουθενά μιά αχτίδα ελπίδας.

Πικρά δάκρυα ρίχνει και ο επαγγελματίας με το μαγαζάκι απέναντι. Μέχρι πρότινος ήταν εντάξει, Κύριος απέναντι στους φόρους του, στις υποχρεώσεις του, στο σπίτι του.
Κι έφτασε μόλις μέσα σε ένα χρόνο, να χρωστάει στο Κράτος, στους προμηθευτές του, στο ταμείο του, να μην μπορεί να βάλει εμπόρευμα στο μαγαζί του. Και πριν μιά βδομάδα κόλλησε μιά τεράστια ταμπέλα απ' έξω: "ΔΙΑΛΥΣΗ, ΛΟΓΩ ΚΛΕΙΣΙΜΑΤΟΣ".
Κι είναι πενήντα χρονών. Ποιός θα τον πάρει για δουλειά; Τι θα γίνει με την σύνταξή του; Και έχει 4μελή οικογένεια.
Και κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μαύρη κι άραχνη. Πουθενά μιά αχτίδα ελπίδας.

Πικρά δάκρυα έριχνε και ο ιδιωτικός υπάλληλος, πατέρας δύο μικρών παιδιών, με δάνειο στο κεφάλι του. Τον απέλυσαν, έψαχνε για δουλειά παντού, οτιδήποτε να κάνει. Αρκεί να πηγαίνει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι. Παντού πόρτες κλειστές. Και ήρθε και η Τράπεζα για κατάσχεση του σπιτιού. Πού θα πήγαινε την οικογένειά του;
Και κάθε μέρα που ξημέρωνε ήταν πιό μαύρη κι άραχνη. Πουθενά μιά αχτίδα ελπίδας.
Μέχρι που δεν άντεξε..."Άλλη μιά αυτοκτονία στην πόλη μας"...είπαν στις ειδήσεις.

Κι είναι χιλιάδες οι άνεργοι, χιλιάδες οι συνταξιούχοι, χιλιάδες οι επαγγελματίες και οι εργάτες, χιλιάδες οι απολυμένοι που ρίχνουν πικρά δάκρυα.

ΠΟΤΑΜΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥΣ. ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΞΟΥΝ!!!! ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΣΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΕΛΠΙΔΑΣ.

Scorpion49 είπε...

Μπράβο, και πάλι μπράβο!!

Κανείς δεν αμφισβήτησε τον τότε πατριωτισμό του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας. Θα έπρεπε όμως να τιμήσει τους αγώνες του ως αντάρτης του ηρωικού 40, και από την πρώτη στιγμή που κατάλαβε πού οδηγούν τον ελληνικό λαό οι αντιλαϊκές συμφωνίες κυβέρνησης-τρόικας να πράξει το καθήκον του. Άσε που δεν έπρεπε να εγκαταλείψει το χώρο της παρέλασης επειδή κάποιοι τόλμησαν να τον αποκαλέσουν προδότη. Θα μπορούσε να πάει στους συγκεντρωμένους και να αποστομώσει τους υβριστές του, βγάζοντας λόγο συμπαράστασης για τα δύσκολα που περνάει η Ελλάδα και για τα όσα δυσκολότερα ακολουθούν, αυτό θα πει πατριώτης. Προτίμησε να φύγει αισθανόμενος ότι πληγώθηκε ο εγωισμός και το αξίωμά του.
Ο εναγκαλισμός του με το σύστημα γλυκός, το ίδιο και με την εξουσία. Θέλει κότσια για να τ’ απαρνηθείς για το καλό της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Είχα γράψει από τις 16 του Απρίλη 2011 κάτι για παραίτηση Κάρολου Παπούλια:
http://scorpion49.blogspot.com/2011/04/blog-post_16.html

Εύχομαι καλό βράδυ και καλή εβδομάδα!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα scorpion49.
Διάβασα την παραπομπή σου. Κάποιες λέξεις όπως: τσίπα, ευθιξία, ντροπή, παραίτηση, είναι "άγνωστες" στους πολιτικούς μας. Γιατί να αποτελέσει εξαίρεση ο Παπούλιας; Είχε ευκαιρίες αν ήθελε, να εξασφαλίσει την υστεροφημία του. Σκέψου μόνο τι αίσθηση θα είχε προκαλέσει, αν παραχωρούσε αυτό το σκασμό ευρώ που εισπράτει, στο ελληνικό δημόσιο. Ή αν αντιδρούσε έστω μια φορά και δεν υπέγραφε ένα από τα νομοσχέδια της υποτέλειας. Κι εσύ γράφεις για τον Σόλωνα και πως δεν παίρνουν για παράδειγμα τους αρχαίους... Αυτοί, μόνο τους λογαριασμούς τους νιάζονται, στις τράπεζες.
Κράτησα από την ανάρτησή σου το υπέροχο τετράστιχο του Βάρναλη, που δεν το γνώριζα:

"Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο.
Μη λες πως θάν΄ καλύτερος ο νυν από τον τέως
πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ΄ τον λύκο.
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος"

Καλό βράδυ φίλε, καλή δύναμη!