Τί θα κάνουμε;

Τις τελευταίες μέρες συνέβησαν καταστάσεις που όμοιές της είχαμε πολύ καιρό να βιώσουμε. Η απεργία της 5 Οκτώβρη ήταν προάγγελος αυτού που θα ακολουθούσε στις 19-20 του ίδιου μήνα. Αυτό φάνηκε όχι τόσο από τη συμμετοχή των εργαζομένων στην πρώτη, που ήταν ικανοποιητική, όσο από την προετοιμασία και το «παίδεμα» που προηγήθηκε για την επιτυχία της 48ωρης. Συνδικαλιστές των ταξικών συνδικάτων, πρωτοβάθμιων σωματείων, ομοσπονδιών κλπ, εργαζόμενοι, εργάτες, υπάλληλοι, κόπιασαν για την επιτυχία της.

Ο δυναμισμός και η ξεκάθαρα ταξική, αγωνιστική στάση του ΠΑΜΕ, παρέσυρε ακόμα και αυτούς τους βολεμένους και με υποθηκευμένη συνείδηση, «συνδικαλιστές ηγέτες» των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε 48ωρη απεργία, ενώ είχαν προγραμματίσει μια 24ωρη για τα μάτια του κόσμου, κι αυτή κάτω από την πίεση των εργαζομένων που – ακόμα - εκφράζουν.

Άξιζε τον κόπο όλη αυτή η κινητοποίηση. Οι δύο συγκεντρώσεις, της Τετάρτης και της Πέμπτης, ήταν ίσως οι μεγαλύτερες στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ο λαός που με τον όγκο και τη μαχητικότητά του κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας, ανάγκασε ακόμα κι αυτά τα ΜΜΕ που παθαίνουν αλλεργία  όταν αναφέρονται σε εργατικές κινητοποιήσεις, να το παραδεχτούν. Ανάλογες στιγμές έζησαν και πολλές ακόμα πόλεις της χώρας.

Αναρωτιόμασταν πολλοί τον τελευταίο καιρό, γιατί δεν αντιδρά ο λαός σ’ όλη αυτή την καταπίεση, σ’ όλο το κυνηγητό που υφίσταται από την πολιτική της κυβέρνησης. Αναρωτιόμασταν τι άλλο ακόμα μπορεί να περιμένει για να βγει στο δρόμο και να διαδηλώσει αποφασιστικά την αντίθεσή του στην εξαθλίωση που μας οδηγούν πλουτοκρατία και κάθε λογής υπάλληλοί της, ντόπιοι και ξένοι. Αναρωτιόμασταν αν παραδοθήκαμε τελικά σ’ αυτούς άνευ όρων και απλώς περιμένουμε καρτερικά το μοιραίο.

Όπως το ανήμπορο, ν’ αντιδράσει, θήραμα προσδοκά το έλεος του κυνηγού του. Αυτά όμως δε γίνονται στη ζωή. Η θέση και ο ρόλος του καθενός μας στο σύστημα είναι συγκεκριμένος, ίσως όχι πάντα ευδιάκριτος. Όμως οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είναι ορατοί και ξεκάθαροι. Και η άρχουσα τάξη δεν δείχνει κανένα έλεος στο – μέχρι τώρα τουλάχιστον – θύμα της, τους εργαζόμενους, το λαό.

Έρχεται λοιπόν αυτή η απεργία να προσδώσει μια άλλη δυναμική στις εργατικές διεκδικήσεις και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Είδαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας να κατεβαίνουν, πολλούς νέους που άφησαν για λίγο (;) το «φραπόγαλο» και το τάβλι, άλλους που για πολλά χρόνια απαξίωναν τις απεργιακές συγκεντρώσεις ως επαναστατική γυμναστική, πρώτη φορά να συμμετέχουν και μάλιστα δυναμικά και αποφασισμένοι.

Συμμετείχαν άνθρωποι που η ζωή τους κλονίστηκε. Που ήρθαν τα πάνω κάτω γι αυτούς μέσα σε λίγους μήνες. Που άρχισαν να καταλαβαίνουν πως αυτό που συμβαίνει, μας αφορά όλους και δεν είναι κάποια περιστασιακή κρίση, που «μπόρα είναι, θα περάσει». Που βλέπουν τρομαγμένοι πως επιστρέφουμε ολοταχώς σε χρονικές περιόδους που τις «ζήσαμε» οι νεότεροι μέσα από τα ασπρόμαυρα επίκαιρα της κρατικής τηλεόρασης. Που χάνουν όλα όσα κέρδισε ο λαός τις τελευταίες δεκαετίες, τότε που το σύστημα είχε και ήθελε, αναγκαστικά (κάτω από την πίεση και του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων), να «δώσει».

Στα μπλοκ του ΠΑΜΕ συμμετείχαν, για πρώτη φορά, εργαζόμενοι που άλλες φορές κατέβαιναν στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, θεωρώντας «κομματικές» τις συγκεντρώσεις των ταξικών δυνάμεων. Κατάλαβαν όμως με τον καιρό πως εκεί τους κορόϊδευαν, πως οι «συνδικαλιστές» τους, τους χρησιμοποιούσαν στα εσωκομματικά και ενδοκυβερνητικά παιχνίδια τους. Πως θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα ευνουχισμένο, έρμαιο των συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας.

Οι συγκεντρώσεις της 19-20 Οκτώβρη, στάθηκαν αφορμή, να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο, άνθρωποι με διαφορετικά πιστεύω και κομματικές προτιμήσεις, επηρεασμένοι όμως και χτυπημένοι σκληρά από τη σημερινή οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας. Η αίσθηση που άφησε η συγκέντρωση-πορεία της Τετάρτης, είναι πως αυτός ο κόσμος δεν κατέβηκε απλά να διαμαρτυρηθεί, να γκρινιάξει, να ξεθυμάνει και το μεσημέρι να επιστρέψει στο σπίτι με ήσυχη τη συνείδηση, πως εκπλήρωσε το «χρέος» του.

Σε συζητήσεις μετά το τέλος της, έβλεπες πρόσωπα αποφασισμένα που ήξεραν τι κάνουν εκείνη τη στιγμή, που ήθελαν να κάνουν ένα ακόμα βήμα παραπέρα από την απλή διαμαρτυρία. Αυτοί οι άνθρωποι – που είναι πολλοί – έδειχναν να ζητούν μια στήριξη και να τη βρήκαν στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Και τώρα ρωτούσαν: «τι κάνουμε;», «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;». Αγωνιούσαν: «να μη σταματήσουμε!».

Φαίνεται πως την ίδια αίσθηση – από τη συγκέντρωση της Τετάρτης - αποκόμισε και η κυβέρνηση. Θορυβήθηκε, και απ’ ότι φάνηκε με ό,τι ζήσαμε την Πέμπτη, προετοιμάστηκε κι αυτή κατάλληλα. Η συνταγή γνωστή, παλιά και δοκιμασμένη. Κι όταν μια συνταγή σε βγάζει «ασπροπρόσωπο», δεν κάνεις άλλα πειράματα.

Στα γεγονότα της Πέμπτης είδαμε αυτή τη συνταγή να «δένει». Ομάδες κουκουλοφόρων, «αναρχικών», φασιστών, … «αντεξουσιαστών», παρακρατικών, δυνάμει δολοφόνων, κυπατζήδων, και πολλών πιτσιρικάδων παρασυρμένων από την ορμή της ηλικίας, τη δίψα για «πόλεμο» στο σύστημα  και τη βλακεία (που είναι όμως εξίσου επικίνδυνη με τη συνειδητή δράση) που κουβαλούν στον εγκέφαλό τους, όλοι αυτοί λοιπόν έγιναν μια γροθιά.

Μια καθοδηγούμενη – όπως με ατράνταχτα στοιχεία και όχι απλά επιχειρήματα, αποκαλύφθηκε – γροθιά, ένα βρώμικο χτύπημα σε όλη αυτή την συνειδητοποιημένη και οργανωμένη λαϊκή αντίδραση. Τις εικόνες τις είδαμε, παντού. Παρακρατική αλητεία, ίδια με αυτή περασμένων δεκαετιών. Μόνο που τώρα οι οθόνες είναι έγχρωμες. Σ’ αυτές τις οθόνες είδαμε και το πρόσωπο του νεκρού, στα επεισόδια που προκάλεσαν τα παρακρατικά τσιράκια, αγωνιστή οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη. Τα ΜΜΕ που χρησιμοποιούν όλα τα «μέσα» για την κατασυκοφάντηση των λαϊκών αγώνων, αυτοί που χτυπούν λυσσασμένα κάθε εργατική απεργία και διεκδίκηση, προσπάθησαν να καπηλευτούν τη μορφή του συνειδητού αγωνιστή κομμουνιστή εργάτη, που πήρε τη θέση της στον μακρύ κατάλογο των μαρτύρων του λαού μας στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία.

Μένει να δούμε αν η ζημιά που προκάλεσαν στην αναπτυσσόμενη δυναμική του λαϊκού κινήματος είναι μεγάλη. Γιατί προκάλεσαν ένα ρήγμα. Η προσπάθειά τους ήταν και είναι να τρομοκρατήσουν όλον αυτό τον κόσμο που έκανε το πρώτο βήμα. Που πήρε, αρχικά, την απόφαση να καταμετρηθεί στους δρόμους. Που βάδιζε προς τη συνειδητή  επιλογή να αναμετρηθεί με το σύστημα, κατανοώντας τις αδυναμίες και το σαθρό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται.

Μετά τα γεγονότα του Μάη του 2010, και την τραγική κατάληξή τους, τη δολοφονία τριών συνανθρώπων μας στην τράπεζα μαρφίν από τους ίδιους παρακρατικούς κουκουλοφόρους, το κίνημα αν δεν οπισθοχώρησε, μούδιασε, έμεινε στάσιμο. Τώρα πάνω που κάτι άρχισε να κινείται, πιο οργανωμένα και πιο αποφασιστικά από άλλες φορές, έχουμε μια από τα ίδια. Η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τους ίδιους μηχανισμούς στοχεύει στον εκφοβισμό του λαού. Την κατατρομοκράτησή του. Το κλείσιμο στο σπίτι και στη συνέχεια, το «κλείσιμο» στους εαυτούς μας. Έτσι θα μπορέσει ανενόχλητη να τελειώσει τη «δουλειά» που ανέλαβε, και να «παραδώσει» στα αφεντικά της.

Εμείς όμως, ο λαός,  τί κάνουμε;

Πώς αντιδρούμε τώρα;

Πώς συνεχίζουμε από δω και πέρα;

Λίγες ώρες πριν θάψαμε το νεκρό μας. Κλάψαμε πάνω από τον τάφο του, αποχαιρετώντας τον στο στερνό ταξίδι. Σφίχτηκαν οι γροθιές μαζί με τις καρδιές μας, έγιναν ένα. Πονέσαμε. Οργιστήκαμε. Ορκιστήκαμε συνέχεια στον αγώνα του Δημήτρη, συνέχεια στον κοινό μας αγώνα. Τώρα όμως σκουπίζουμε τα δάκρυα. Χρειαζόμαστε καθαρό βλέμμα, καθαρή σκέψη. Ανασυντασσόμαστε. Δεν πρέπει να φοβηθούμε. Να μην κάνουμε βήματα πίσω.

Αυτοί που δίνουν «εντολές» για τη δολοφονία αγωνιστών, είναι ανδρείκελα χωρίς κανένα έρεισμα στο λαό. Είναι φοβισμένα ανθρωπάκια που δίνουν τη μάχη τους απεγνωσμένα να γαντζωθούν στην εξουσία. Οι καρέκλες και τα αξιώματα που τους δίνει η άσκηση εξουσίας, είναι αυτό που τους κρατά, ακόμα. Που συνεχίζουν να ψηφίζουν τα πολυνομοσχέδια, με … «αστερίσκους» και «επιφυλάξεις», και πάντα «για τελευταία φορά», έχοντας το αγωνιώδες βλέμμα τους στραμμένο   προς την κλεψύδρα του χρόνου. Τρέμουν, όλοι αυτοί, τη λαϊκή απάντηση. Φοβούνται την οργανωμένη, συνειδητή, συντεταγμένη και περιφρουρημένη πάλη των εργαζομένων και του λαού.

Μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση, σ’ αυτά που έγιναν και σε κείνα που θα έρθουν, οι ευθύνες των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ευθύνες των κομμουνιστών γενικότερα, είναι πολύ μεγάλες. Τώρα είναι που δεν χωρά κανένας εφησυχασμός. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί. Ανυποχώρητα. Ο λαός στενάζει, υποφέρει, αγωνιά, βράζει… Έδειξε πως έχει τη διάθεση να παλέψει, έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά.

Τώρα, να γίνει προσπάθεια να μην επικρατήσει η απογοήτευση. Όλος αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη από στήριξη και καθοδήγηση. Να μη μείνει μετέωρος. Να μην οπισθοχωρήσει. Να πάμε μπροστά, πιο ορμητικά, πιο αποφασιστικά, πιο περιφρουρημένα. Μέχρι το επόμενο βήμα, που θα φέρει κι άλλα, κι άλλα, και θα γίνουν πορεία προς τη δικαίωση των ονείρων και των οραμάτων μας, για ένα καλύτερο μέλλον. Το «χρωστάμε» επιπλέον, στο Δημήτρη και τους άλλους νεκρούς μας…