Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Τί θα κάνουμε;


Τις τελευταίες μέρες συνέβησαν καταστάσεις που όμοιές της είχαμε πολύ καιρό να βιώσουμε. Η απεργία της 5 Οκτώβρη ήταν προάγγελος αυτού που θα ακολουθούσε στις 19-20 του ίδιου μήνα. Αυτό φάνηκε όχι τόσο από τη συμμετοχή των εργαζομένων στην πρώτη, που ήταν ικανοποιητική, όσο από την προετοιμασία και το «παίδεμα» που προηγήθηκε για την επιτυχία της 48ωρης. Συνδικαλιστές των ταξικών συνδικάτων, πρωτοβάθμιων σωματείων, ομοσπονδιών κλπ, εργαζόμενοι, εργάτες, υπάλληλοι, κόπιασαν για την επιτυχία της.

Ο δυναμισμός και η ξεκάθαρα ταξική, αγωνιστική στάση του ΠΑΜΕ, παρέσυρε ακόμα και αυτούς τους βολεμένους και με υποθηκευμένη συνείδηση, «συνδικαλιστές ηγέτες» των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε 48ωρη απεργία, ενώ είχαν προγραμματίσει μια 24ωρη για τα μάτια του κόσμου, κι αυτή κάτω από την πίεση των εργαζομένων που – ακόμα - εκφράζουν.

Άξιζε τον κόπο όλη αυτή η κινητοποίηση. Οι δύο συγκεντρώσεις, της Τετάρτης και της Πέμπτης, ήταν ίσως οι μεγαλύτερες στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ο λαός που με τον όγκο και τη μαχητικότητά του κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας, ανάγκασε ακόμα κι αυτά τα ΜΜΕ που παθαίνουν αλλεργία  όταν αναφέρονται σε εργατικές κινητοποιήσεις, να το παραδεχτούν. Ανάλογες στιγμές έζησαν και πολλές ακόμα πόλεις της χώρας.

Αναρωτιόμασταν πολλοί τον τελευταίο καιρό, γιατί δεν αντιδρά ο λαός σ’ όλη αυτή την καταπίεση, σ’ όλο το κυνηγητό που υφίσταται από την πολιτική της κυβέρνησης. Αναρωτιόμασταν τι άλλο ακόμα μπορεί να περιμένει για να βγει στο δρόμο και να διαδηλώσει αποφασιστικά την αντίθεσή του στην εξαθλίωση που μας οδηγούν πλουτοκρατία και κάθε λογής υπάλληλοί της, ντόπιοι και ξένοι. Αναρωτιόμασταν αν παραδοθήκαμε τελικά σ’ αυτούς άνευ όρων και απλώς περιμένουμε καρτερικά το μοιραίο.

Όπως το ανήμπορο, ν’ αντιδράσει, θήραμα προσδοκά το έλεος του κυνηγού του. Αυτά όμως δε γίνονται στη ζωή. Η θέση και ο ρόλος του καθενός μας στο σύστημα είναι συγκεκριμένος, ίσως όχι πάντα ευδιάκριτος. Όμως οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είναι ορατοί και ξεκάθαροι. Και η άρχουσα τάξη δεν δείχνει κανένα έλεος στο – μέχρι τώρα τουλάχιστον – θύμα της, τους εργαζόμενους, το λαό.

Έρχεται λοιπόν αυτή η απεργία να προσδώσει μια άλλη δυναμική στις εργατικές διεκδικήσεις και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Είδαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας να κατεβαίνουν, πολλούς νέους που άφησαν για λίγο (;) το «φραπόγαλο» και το τάβλι, άλλους που για πολλά χρόνια απαξίωναν τις απεργιακές συγκεντρώσεις ως επαναστατική γυμναστική, πρώτη φορά να συμμετέχουν και μάλιστα δυναμικά και αποφασισμένοι.

Συμμετείχαν άνθρωποι που η ζωή τους κλονίστηκε. Που ήρθαν τα πάνω κάτω γι αυτούς μέσα σε λίγους μήνες. Που άρχισαν να καταλαβαίνουν πως αυτό που συμβαίνει, μας αφορά όλους και δεν είναι κάποια περιστασιακή κρίση, που «μπόρα είναι, θα περάσει». Που βλέπουν τρομαγμένοι πως επιστρέφουμε ολοταχώς σε χρονικές περιόδους που τις «ζήσαμε» οι νεότεροι μέσα από τα ασπρόμαυρα επίκαιρα της κρατικής τηλεόρασης. Που χάνουν όλα όσα κέρδισε ο λαός τις τελευταίες δεκαετίες, τότε που το σύστημα είχε και ήθελε, αναγκαστικά (κάτω από την πίεση και του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων), να «δώσει».

Στα μπλοκ του ΠΑΜΕ συμμετείχαν, για πρώτη φορά, εργαζόμενοι που άλλες φορές κατέβαιναν στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, θεωρώντας «κομματικές» τις συγκεντρώσεις των ταξικών δυνάμεων. Κατάλαβαν όμως με τον καιρό πως εκεί τους κορόϊδευαν, πως οι «συνδικαλιστές» τους, τους χρησιμοποιούσαν στα εσωκομματικά και ενδοκυβερνητικά παιχνίδια τους. Πως θέλουν ένα συνδικαλιστικό κίνημα ευνουχισμένο, έρμαιο των συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας.

Οι συγκεντρώσεις της 19-20 Οκτώβρη, στάθηκαν αφορμή, να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο, άνθρωποι με διαφορετικά πιστεύω και κομματικές προτιμήσεις, επηρεασμένοι όμως και χτυπημένοι σκληρά από τη σημερινή οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας. Η αίσθηση που άφησε η συγκέντρωση-πορεία της Τετάρτης, είναι πως αυτός ο κόσμος δεν κατέβηκε απλά να διαμαρτυρηθεί, να γκρινιάξει, να ξεθυμάνει και το μεσημέρι να επιστρέψει στο σπίτι με ήσυχη τη συνείδηση, πως εκπλήρωσε το «χρέος» του.

Σε συζητήσεις μετά το τέλος της, έβλεπες πρόσωπα αποφασισμένα που ήξεραν τι κάνουν εκείνη τη στιγμή, που ήθελαν να κάνουν ένα ακόμα βήμα παραπέρα από την απλή διαμαρτυρία. Αυτοί οι άνθρωποι – που είναι πολλοί – έδειχναν να ζητούν μια στήριξη και να τη βρήκαν στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Και τώρα ρωτούσαν: «τι κάνουμε;», «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;». Αγωνιούσαν: «να μη σταματήσουμε!».

Φαίνεται πως την ίδια αίσθηση – από τη συγκέντρωση της Τετάρτης - αποκόμισε και η κυβέρνηση. Θορυβήθηκε, και απ’ ότι φάνηκε με ό,τι ζήσαμε την Πέμπτη, προετοιμάστηκε κι αυτή κατάλληλα. Η συνταγή γνωστή, παλιά και δοκιμασμένη. Κι όταν μια συνταγή σε βγάζει «ασπροπρόσωπο», δεν κάνεις άλλα πειράματα.

Στα γεγονότα της Πέμπτης είδαμε αυτή τη συνταγή να «δένει». Ομάδες κουκουλοφόρων, «αναρχικών», φασιστών, … «αντεξουσιαστών», παρακρατικών, δυνάμει δολοφόνων, κυπατζήδων, και πολλών πιτσιρικάδων παρασυρμένων από την ορμή της ηλικίας, τη δίψα για «πόλεμο» στο σύστημα  και τη βλακεία (που είναι όμως εξίσου επικίνδυνη με τη συνειδητή δράση) που κουβαλούν στον εγκέφαλό τους, όλοι αυτοί λοιπόν έγιναν μια γροθιά.

Μια καθοδηγούμενη – όπως με ατράνταχτα στοιχεία και όχι απλά επιχειρήματα, αποκαλύφθηκε – γροθιά, ένα βρώμικο χτύπημα σε όλη αυτή την συνειδητοποιημένη και οργανωμένη λαϊκή αντίδραση. Τις εικόνες τις είδαμε, παντού. Παρακρατική αλητεία, ίδια με αυτή περασμένων δεκαετιών. Μόνο που τώρα οι οθόνες είναι έγχρωμες. Σ’ αυτές τις οθόνες είδαμε και το πρόσωπο του νεκρού, στα επεισόδια που προκάλεσαν τα παρακρατικά τσιράκια, αγωνιστή οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη. Τα ΜΜΕ που χρησιμοποιούν όλα τα «μέσα» για την κατασυκοφάντηση των λαϊκών αγώνων, αυτοί που χτυπούν λυσσασμένα κάθε εργατική απεργία και διεκδίκηση, προσπάθησαν να καπηλευτούν τη μορφή του συνειδητού αγωνιστή κομμουνιστή εργάτη, που πήρε τη θέση της στον μακρύ κατάλογο των μαρτύρων του λαού μας στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία.

Μένει να δούμε αν η ζημιά που προκάλεσαν στην αναπτυσσόμενη δυναμική του λαϊκού κινήματος είναι μεγάλη. Γιατί προκάλεσαν ένα ρήγμα. Η προσπάθειά τους ήταν και είναι να τρομοκρατήσουν όλον αυτό τον κόσμο που έκανε το πρώτο βήμα. Που πήρε, αρχικά, την απόφαση να καταμετρηθεί στους δρόμους. Που βάδιζε προς τη συνειδητή  επιλογή να αναμετρηθεί με το σύστημα, κατανοώντας τις αδυναμίες και το σαθρό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται.

Μετά τα γεγονότα του Μάη του 2010, και την τραγική κατάληξή τους, τη δολοφονία τριών συνανθρώπων μας στην τράπεζα μαρφίν από τους ίδιους παρακρατικούς κουκουλοφόρους, το κίνημα αν δεν οπισθοχώρησε, μούδιασε, έμεινε στάσιμο. Τώρα πάνω που κάτι άρχισε να κινείται, πιο οργανωμένα και πιο αποφασιστικά από άλλες φορές, έχουμε μια από τα ίδια. Η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας τους ίδιους μηχανισμούς στοχεύει στον εκφοβισμό του λαού. Την κατατρομοκράτησή του. Το κλείσιμο στο σπίτι και στη συνέχεια, το «κλείσιμο» στους εαυτούς μας. Έτσι θα μπορέσει ανενόχλητη να τελειώσει τη «δουλειά» που ανέλαβε, και να «παραδώσει» στα αφεντικά της.

Εμείς όμως, ο λαός,  τί κάνουμε;

Πώς αντιδρούμε τώρα;

Πώς συνεχίζουμε από δω και πέρα;

Λίγες ώρες πριν θάψαμε το νεκρό μας. Κλάψαμε πάνω από τον τάφο του, αποχαιρετώντας τον στο στερνό ταξίδι. Σφίχτηκαν οι γροθιές μαζί με τις καρδιές μας, έγιναν ένα. Πονέσαμε. Οργιστήκαμε. Ορκιστήκαμε συνέχεια στον αγώνα του Δημήτρη, συνέχεια στον κοινό μας αγώνα. Τώρα όμως σκουπίζουμε τα δάκρυα. Χρειαζόμαστε καθαρό βλέμμα, καθαρή σκέψη. Ανασυντασσόμαστε. Δεν πρέπει να φοβηθούμε. Να μην κάνουμε βήματα πίσω.

Αυτοί που δίνουν «εντολές» για τη δολοφονία αγωνιστών, είναι ανδρείκελα χωρίς κανένα έρεισμα στο λαό. Είναι φοβισμένα ανθρωπάκια που δίνουν τη μάχη τους απεγνωσμένα να γαντζωθούν στην εξουσία. Οι καρέκλες και τα αξιώματα που τους δίνει η άσκηση εξουσίας, είναι αυτό που τους κρατά, ακόμα. Που συνεχίζουν να ψηφίζουν τα πολυνομοσχέδια, με … «αστερίσκους» και «επιφυλάξεις», και πάντα «για τελευταία φορά», έχοντας το αγωνιώδες βλέμμα τους στραμμένο   προς την κλεψύδρα του χρόνου. Τρέμουν, όλοι αυτοί, τη λαϊκή απάντηση. Φοβούνται την οργανωμένη, συνειδητή, συντεταγμένη και περιφρουρημένη πάλη των εργαζομένων και του λαού.

Μπροστά σε όλη αυτή την κατάσταση, σ’ αυτά που έγιναν και σε κείνα που θα έρθουν, οι ευθύνες των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ευθύνες των κομμουνιστών γενικότερα, είναι πολύ μεγάλες. Τώρα είναι που δεν χωρά κανένας εφησυχασμός. Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί. Ανυποχώρητα. Ο λαός στενάζει, υποφέρει, αγωνιά, βράζει… Έδειξε πως έχει τη διάθεση να παλέψει, έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά.

Τώρα, να γίνει προσπάθεια να μην επικρατήσει η απογοήτευση. Όλος αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη από στήριξη και καθοδήγηση. Να μη μείνει μετέωρος. Να μην οπισθοχωρήσει. Να πάμε μπροστά, πιο ορμητικά, πιο αποφασιστικά, πιο περιφρουρημένα. Μέχρι το επόμενο βήμα, που θα φέρει κι άλλα, κι άλλα, και θα γίνουν πορεία προς τη δικαίωση των ονείρων και των οραμάτων μας, για ένα καλύτερο μέλλον. Το «χρωστάμε» επιπλέον, στο Δημήτρη και τους άλλους νεκρούς μας…

15 σχόλια:

Elva είπε...

Το συμπερασμα σου στο τελος βρισκει ολους οσους εζησαν απο κοντα και απο μακρια την αγωνια των απεργιακων κινητοποιησεων οπως και τα τελευταια δυσαρεστα γεγονοτα που κατεληξαν στο θανατο ενος ανθρωπου. Ο μονος δρομος ειναι η συνεχεια των αγωνων, πιο αποφασιστικα και με περισσοτερη σιγουρια για οσους διαλεγουν να πορευτουν μαζι μας.

a.d. είπε...

Για μένα το σημαντικό είναι ότι η 48ωρη απεργία έκανε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου να σκεφτεί. Και να διακρίνει και να ξεδιαλύνει φόβους, ερωτηματικά, ενδεχομένως και αυταπάτες. Πιστεύω ότι ένα σημαντικό τμήμα του κόσμου νιώθει σήμερα λίγο δυνατότερο. Και επίσης ότι δεν είναι κανένας μόνος του. Όχι μόνο επειδή υπάρχει το ΠΑΜΕ, του οποίου η εκτίμηση έχει ανεβεί 100% στα μάτια του απλού πολίτη, αφού, για να του συμπαρασταθεί και να τον βοηθήσει, ένας οικοδόμος χάθηκε και η υπόλοιπη περιφρούρηση έφαγε το ξύλο της αρκούδας, αλλά επίσης γιατί αρχίζει να γίνεται αντιληπτό το νόημα του "όλοι για έναν, ένας για όλους". Και επιπροσθέτως, οι άνθρωποι της περιφρούρησης έδειξαν σε αυτόν τον κόσμο να καταλάβει λίγο καλύτερα την τεράστια σημασία της οργάνωσης, της πειθαρχίας, της στρατηγικής στο κίνημα. Άρα λοιπόν εκτιμώ ότι η προσέγγιση του κόσμου στα πολιτικά και οικονομικά πράγματα θα αρχίσει να είναι πλέον λίγο πιο ψύχραιμη, λίγο πιο νηφάλια, λίγο πιο άφοβη και με περισσότερη λογική σε σχέση με πριν.
Η 48ωρη έληξε, ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Για να δούμε, θα είναι σε θέση περισσότερος κόσμος να αντιληφθεί τώρα το νόημα της οργανωμένης άρνησης του χαρατσιού στα ακίνητα που προβάλλει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, ως μια επιμέρους μορφή της οργανωμένης ανυπακοής και απειθαρχίας στο σύστημα; Και την τεράστια ποιοτική διαφορά από ένα καρμίρικο και στείρω "δεν πληρώνω"; Ένα παράδειγμα φέρνω απλώς με το παραπάνω. Εγώ, επειδή είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, πιστεύω πως και εδώ θα δούμε ένα θετικό βήμα. Και να εξηγούμαστε, μιλάμε πάντα για ποιοτικά βήματα. Έτσι και αλλιώς, αυτό για το οποίο τα αφεντικά τρέμουν το ΠΑΜΕ δεν είναι απλώς η επιρροή του και η ανοδική τάση του, που έκανε και ένα σημαντικό άλμα τις τελευταίες μέρες. Είναι ότι το ΠΑΜΕ διαθέτει χαρακτηριστικά που το κάνουν ικανό να μετουσιώνει διαλεκτικά το αυθόρμητο σε συνειδητό και το ποσοτικό σε ποιοτικό στοιχείο.

dimitris είπε...

Οικοδομε πρωτα καλη νυχτα, αυριο εχεις πρωινο εγερτηριο, μετα σου γραφω οτι εκανες, πολυ ωραια αναλυση και με τα σχολια της φιλης Ελβα και του/της a.d., εγινε πληρης.

Εκεινο που αποκομισε πιστευω ο καθε καλοπιστος συνανθρωπος μας, ειναι η σοβαρη σταση που κρατησε το κομμα, μεσω της Παπαρηγα, του Μανδρεκα, των στελεχων του ΠΑΜΕ, ουτε καπηλια, ουτε κραυγες, ουτε μελλο, κουβεντες μετρημενες, που περιεγραφαν την κατασταση και αποδωσαν την πολιτικη, αλλα και την ηθικη ευθυνη, στους χωρους τους πολιτικους, που δρουν τα φυτωρια των φασιστων.

Δυστυχως και χωρις να το θελει κανεις, απο το κομμα η το ΠΑΜΕ, ο θανατος του σ. ΜΗΤΣΟΥ, αλλα και η σταση της περιφρουρησης, και η θεληση του κοσμου να παραμεινει μετα την προβοκατσια στο συνταγμα, ειναι παρακαταθηκη για βηματα μπροστα...

zeidoron dtsoukas είπε...

Καλημέρα αγαπητέ φίλε Οικοδόμε!
Εχεις απόλυτο δίκιο,τώρα είναι που πρέπει να συνεχιστούν και να εντατικοποιηθούν οι κινητοποιήσεις του λαού.Να μην προλάβει να φωλιάσει στις ψυχές μας ο φόβος κι ο τρόμος.Αυτός ήταν ο στόχος της εξουσίας την Πέμπτη που χτύπησε πιο δυνατά με τις παρακρατικές της ομάδες αυτή τη φορά,όπως και στις 5 του Μάη του 2010.Ηθελαν και πάλι νεκρούς για να ξανακαταστείλουν τις όποιες αντιδράσεις μας.
Οι άνθρωποι (αν μπορούν να λέγονται άνθρωποι οι 154 βουλευτές και οι της ΕΛ.ΑΣ.) έχουν χάσει πια κάθε μέτρο κι ανθρωπιά.

gitsanas είπε...

Συμφωνώ φίλε μου "Οικοδόμε".
Να εντατικοποιηθούν οι κινητοποιήσεις, να μην βάλουμε το κεφάλι κάτω.
Αλλά γιατί έχω την αίσθηση ότι όλοι αυτοί οι δοσίλογοι δεν καταλαβαίνουν "Χριστό";
Μιά πρόταση που κυκλοφορεί από σήμερα στο διαδίκτυο (δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτή) είναι για μία απεργία διαρκείας απ' όλους. Να νεκρώσουν τα πάντα.Για όσο χρειαστεί...και όλοι στους δρόμους...

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα σε όλους.

Χτες και σήμερα, έλαβα τρία ημέηλ από αναγνώστες του μπλογκ που δεν θέλουν να σχολιάσουν δημόσια. Στέκομαι στο σημερινό (απόγευμα) ημέηλ φίλου, που εκφράζει τον προβληματισμό και την αγωνία του, (που είναι και δικά μου) για να μη «ξεφουσκώσει» ο αγώνας τώρα. Αναφέρεται στη δολοφονία του σύντροφου Δημήτρη Κοτζαρίδη, εκφράζοντας την απορία του, γιατί δεν προκλήθηκε γενικός ξεσηκωμός από το κόμμα με αφορμή αυτό ακριβώς το γεγονός.

Γράφει επί λέξει:

«Αν, όπως είναι το πιθανότερο, μετά από την κόντρα με τους άλλους, ο Δημ. Κοτζαρίδης “έπεσε” από τα χημικά των δυνάμεων καταστολής, τότε πραγματικά απορώ γιατί την αμέσως επόμενη στιγμή η Αθήνα δεν συνταράχτηκε από εργατικές διαδηλώσεις που θα έβαζαν στο ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ την κατασταλτική-δολοφονική επίθεση της κυβέρνησης- συστήματος.»

Αυτή είναι μια προσέγγιση που ομολογώ δεν την είδα κάπου αλλού να εκφράστηκε. Ίσως να γράφτηκε και κάπου αλλού, αλλά δεν το γνωρίζω. Το μεταφέρω σαν έναν προβληματισμό που συμβάλλει πολύ κατά τη γνώμη μου στο διάλογο που γίνεται από το μικρό αυτό βήμα, εδώ.

Γνωρίζει κάποιος αν εξακριβώθηκε τελικά και τυπικά από τι προκλήθηκε ο θάνατος του συντρόφου; Από χημικά που εκτόξευσε, ποιος; Ανακοινώθηκε κάτι επίσημα; Ο σύντροφος βέβαια δε γυρίζει πίσω, αλλά αυτό είναι πολύ σημαντικό να το ξέρουμε.

Καλή δύναμη σ’ όλους!

Οικοδόμος είπε...

Elva καλησπέρα.
Δυστυχώς την Πέμπτη δεν ήμουν εκεί. Την Τετάρτη κατεβήκαμε με την κόρη μου στη συγκέντρωση, δεν ήμουν πολύ καλά, κι από τα απόγευμα της ίδιας μέρας κουβαλάω μια απαίσια ίωση, που μέχρι απόψε δεν έχω καταφέρει να την ξεπεράσω εντελώς. Όπως και να χει όμως, το ζήτημα είναι αυτό που εγώ κι εσύ και πολύς κόσμος ακόμα, λέει: συνέχεια στον αγώνα χωρίς χαλάρωση.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

a.d. καλησπέρα.
Συμφωνώ με τις εκτιμήσεις σου όπως αναγράφονται στο πρώτο κομμάτι του σχολίου σου. Διατηρώ όμως κάποιες επιφυλάξεις ως προς "την προσέγγιση του κόσμου στα πολιτικά και οικονομικά πράγματα" όπως γράφεις. Μένει να αποδειχτεί.

Γράφεις παρακάτω:

"Για να δούμε, θα είναι σε θέση περισσότερος κόσμος να αντιληφθεί τώρα το νόημα της οργανωμένης άρνησης του χαρατσιού στα ακίνητα που προβάλλει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, ως μια επιμέρους μορφή της οργανωμένης ανυπακοής και απειθαρχίας στο σύστημα;"

Αυτό είναι κι ένα δικό μου ερωτηματικό, που εκφράζω με αγωνία, γιατί το θεωρώ κομβικό σημείο στην εξέλιξη του αγώνα. Να μη ρίξουμε την ευθύνη της συμμετοχής ή της μη συμμετοχής, όμως, αποκλειστικά στον κόσμο.

Πολύ σημαντικό σημείο είναι με ποιον τρόπο θα εκδηλωθεί αυτή η δράση, πως θα οργανωθεί, τι θα ζητηθεί από τον κόσμο να κάνει, έτσι που να μη νοιώσει κανείς μόνος, κανείς αδύναμος, και να πειστεί μεγάλο κομμάτι του λαού που φοβάται, να μην πληρώσει. Μεγάλη η ευθύνη του κόμματος για την πολιτική που θα χαράξει.

Όσο για τα "ποιοτικά" βήματα που γράφεις, με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο. Και συμπληρώνω πως την προηγούμενη Τετάρτη-Πέμπτη, φάνηκαν κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά στον αγώνα, που δεν τα είδαμε τις προηγούμενες φορές.

Συνέχιση του αγώνα λοιπόν με περισσότερη σοφία, ορμή, επαγρύπνηση και περιφρούρηση.

Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Δημήτρη καλησπέρα.
Πολύ σωστά, θέτεις ένα διακριτικό γνώρισμα: την ΚΑΛΟΠΙΣΤΗ κριτική. Που, να συμπληρώσω, δεν θα τη δούμε σε μπλογκς και έντυπα του "αριστερού" και "προοδευτικού" χώρου. Κατά τα άλλα η προσέγγισή σου με καλύπτει απολύτως.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη από το "Ζείδωρον"!
Ο φόβος, κάποιος πολύ σωστά τον είπε: "δούρειος ίππος της εξουσίας..."
Τα 154 ανθρωπάκια που συγκροτούν την κοινοβουλευτική "πλειοψηφία", χωρίζονται κατά τη γνώμη μου σε τρεις κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία αποτελείται από τους "συνειδητοποιημένους", τους σκληρούς και αποφασισμένους να παίξουν το βρώμικο και προδοτικό ρόλο τους μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Η δεύτερη, από τους φοβισμένους, τους εκβιασμένους, αυτούς που εθίστηκαν τόσα χρόνια στις καρέκλες της εξουσίας, που δεν έχουν τύψεις βέβαια, αλλά φοβούνται το λαό.
Η τρίτη κατηγορία αποτελείται από τους ηλίθιους. Χαζοχαρούμενα ανθρωπάκια, ψώνια ηθοποιοί, λάιφστάιλ γκόμενες και για να μην εκφραστώ χειρότερα, σταματώ εδώ...
Όλοι οι βολευτές, και των τριών κατηγοριών, είναι το ίδιο ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!!!
Καλή δύναμη φίλε!

Οικοδόμος είπε...

Γίτσα καλησπέρα.
Δεν πήρα χαμπάρι για την πρόταση που λες. Προσωπικά, με βρίσκει σύμφωνο. Δεν ξέρω όμως αν οι συνθήκες το ευνοούν. Εννοώ αν ο πολύς κόσμος είναι αποφασισμένος για κάτι τέτοιο. Νομίζω πως όχι, χωρίς όμως να είμαι και σίγουρος.
Όσοι είναι πιο "μέσα" στα πράγματα και ειδικά αυτοί που σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα του αγώνα, (ελπίζω πως) θα έχουν την πραγματική εικόνα. Πάντως στο επόμενο βήμα του αγώνα, και από το βαθμό συμμετοχής του λαού, θα φανεί αν η δολοφονία του Δημήτρη επηρέασε αρνητικά το κίνημα...
Καλή δύναμη!

a.d. είπε...

Οικοδόμε καλημέρα!
Από την αρχή συμφωνούμε. Οι παρατηρήσεις στο σχόλιό σου είναι πάρα πολύ εύστοχες και συμφωνώ με αυτές και πριν να τις κάνεις.
Δεν βιαζόμαστε, δεν είμαστε ανυπόμονοι. Τα μικρά ποιοτικά βήματα είναι που εχουν σημασία και το προχτεσινό ήταν ένα τέτοιο μικρό βήμα. Έχουμε πολλή δουλειά ακόμα. Το βήμα που έγινε μπορεί να είναι ελάχιστο, αλλά είχε ποιοτικά χαρακτηριστικά και αυτό μετράει.

Scorpion49 είπε...

Αγαπητέ Οικοδόμε,
Είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία του λαού έχει απογοητευτεί από τους ψευτο-συνδικαλιστές. Όπως πολύ καλά γνωρίζεις από το 1981 και μετά έγινε μια τρομερή προσπάθεια χαλιναγώγησης του συνδικαλιστικού κινήματος που στόχο είχε την αποδυνάμωση των οργανωμένων αντιδράσεων του λαού στα μελλοντικά αντεργατικά σχέδια της άρχουσας τάξης (αυτά ήρθε να υπηρετήσει και ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι μετέπειτα διάδοχοί του). Τώρα ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει ότι το μόνο γνήσιο εργατικό κίνημα που μπορεί να ακουμπήσει με σιγουριά, και να το ακολουθήσει στους αγώνες κατά των αντιλαϊκών μέτρων, είναι εκείνο του ΠΑΜΕ. Αυτό από μόνο του αυξάνει το βάρος της ευθύνης των στελεχών του ΠΑΜΕ τα οποία χρειάζονται στήριξη για να τα βγάλουν πέρα. Ο εχθρός καραδοκεί, διψάει για αίμα αθώων, με υπέρτατο στόχο την τρομοκράτηση του λαού και τελικά την υποταγή του. Τα δύσκολα είναι μπροστά, έρχονται σαν καταιγίδα, γι’ αυτό και η λαϊκή οργή-αντίδραση με μπροστάρη το ΠΑΜΕ θα πρέπει να πάρει τη μορφή ΤΥΦΩΝΑ. Ας το καταλάβουν, εδώ είναι ο τόπος μας, οι οικογένειές μας, οι ρίζες μας, ΕΔΩ θα μείνουμε και θα παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο!

Οικοδόμος είπε...

a.d. γεια σου,
πάντα η συζήτηση μαζί σου είναι δομημένη και εποικοδομητική. Χαίρομαι πολύ γι αυτό.
Καλή δύναμη φίλε!

Οικοδόμος είπε...

Φίλε scorpion49 γεια σου.
Αυτά λέω κι εγώ από δω, όσο ακόμα βγαίνει "φωνή"...
Καλή δύναμη!