Με αφορμή όσα παρακολουθούμε μετά τη δολοφονική επίθεση στο Ν. Ηράκλειο

Μετά τη δολοφονία των δυο χρυσαυγιτών και τον βαρύτατο τραυματισμό ακόμα ενός, από –σύμφωνα με όσα ακούμε και διαβάζουμε στα ΜΜΕ- επαγγελματίες δολοφόνους, είμαστε θεατές μιας παράστασης που ξεπερνάει ακόμα και τα συνήθως εύκαμπτα «όρια του παραλόγου». Τα τηλεοπτικά πλάνα εναλλάσσονται  με ρυθμό καταιγιστικό, σαν σφαίρες, και με χτυπήματα… «double tap» (το μάθαμε και αυτό…) σημαδεύουν  ταυτόχρονα  στο θυμικό και στη συνείδηση του υποδοχέα-τηλεθεατή.

Οι βιντεοσκοπημένες σκηνές  του θανάτου, το αίμα, η αγωνία των μαρκουτσοφόρων να μεταφέρουν πρώτοι τις εξελίξεις (που ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι «ραγδαίες»), ο Κασιδιάρης μειλίχιος,  οι αναλύσεις των χρυσοκάνθαρων παραθυράδων περί τρομοκρατίας, ο ευαίσθητος Άδωνις που βούρκωσε,  η μάνα του τραυματισμένου που περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την διαδρομή που ακολούθησαν οι σφαίρες στο εσωτερικό του κορμιού του παιδιού της, ο άτεγκτος τιμωρός Δένδιας. Οι ανακοινώσεις των κομμάτων, η απερίφραστη  καταδίκη της τρομοκρατίας, οι αναφορές στο μεγαλείο και στη δύναμη της δημοκρατίας, οι εκκλήσεις για διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας, για ενότητα όλων των Ελλήνων μπρος στα δύσκολα, οι δια δηλώσεων συγγενικών προσώπων αγιογραφίες των νεκρών, το ξεφύλλισμα της θλίψης των φίλων τους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το διάγγελμα «θέλουμε-μια-καλύτερη-Ελλάδα-όπου-όλοι-οι-Έλληνες-αγαπημένοι-θα-μπορούν-να-ζουν-με-ευμάρεια-και-ευτυχισμένοι» της μάνας (πάλι) του τραυματισμένου. Και στο κάθε πλάνο,  για μπαγκράουντ, σαν τα κοπιράιτ αποκλειστικότητας, μια ζυγαριά σε πλήρη οριζοντίωση, αταλάντευτη, αλφαδιασμένη. Στη μια πλευρά της οι δολοφονημένοι -από «άγνωστους» επαγγελματίες- χρυσαυγίτες. Στην άλλη ο δολοφονημένος από χρυσαυγίτικο μαχαίρι Παύλος Φύσσας.

Αν διαθέτεις εγκέφαλο και έχεις καταφέρει ως τώρα να διαφυλάξεις ανέπαφο από την συστημική προπαγάνδα έστω ένα μικρό τμήμα του, δεν μπορείς να μην «αναρωτηθείς» (παρακολουθώντας όλο αυτό το, με αριστοτεχνικό τρόπο στημένο, σκηνικό και τους πρωταγωνιστές του), αν εσύ, επειδή δεν πείθεσαι από όλα αυτά, είσαι υπέρ της βίας και της τρομοκρατίας και  εναντίον της σταθερότητας και της ενότητας. Αν είσαι κακός άνθρωπος επειδή δεν πιστεύεις πως όλοι οι Έλληνες είναι καλοί άνθρωποι. Αν είσαι ιερόσυλος επειδή σκέφτεσαι πως οι δολοφονημένοι χρυσαυγίτες δεν ήταν αγγελούδια. Αν είσαι γουρούνι επειδή δεν βουρκώνεις με τον –τηλεοπτικό- τρόπο  με τον οποίο εκφράζει τον πόνο της η μάνα του τραυματισμένου.

Από αυτό το βήμα και με άλλες αφορμές στο παρελθόν, έχουμε τοποθετηθεί αρνητικά απέναντι σε συγκεκριμένες μορφές έκφρασης της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής, όπως μούντζες, υβριστικά συνθήματα, γιαούρτια, καφέδες, ξυλοδαρμούς πολιτικών κλπ. Μορφές που εκφράζουν την ατομική  αντίδραση απέναντι στο πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου για τις βάρβαρες πολιτικές που εφαρμόζει  (και σαν τέτοια, άστοχη και ανώδυνη). Μορφές αντίδρασης που εύκολα αποξηραίνονται μακριά από τα συλλογικά κανάλια της οργανωμένης πάλης, αλλά και προβάλλονται από το σύστημα ως «βία» ισάξια της βίας με την οποία αυτό επιβάλλει τις βουλές της κυρίαρχης τάξης στο λαό.

Με τον ίδιο τρόπο στεκόμαστε απέναντι στις μορφές τρομοκρατίας (με οποιοδήποτε «πολιτικό πρόσημο» και αν μας τις πλασάρουν). Τα αποτελέσματα τέτοιων ενεργειών, όποιες και αν (μας λένε πως) είναι οι προθέσεις αυτών που τις σχεδιάζουν και τις εκτελούν, λειτουργούν προβοκατόρικα, σπέρνουν το φόβο και την ανασφάλεια, στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό και προκαλούν πισωγυρίσματα στο εργατικό κίνημα, είναι καταστροφικά για το λαό, τα δικαιώματα και τις δημοκρατικές του ελευθερίες. Και δεν θα περηφανευτούμε πως είμαστε ιδιαίτερα παρατηρητικοί αν πούμε πως τέτοιες ενέργειες λαμβάνουν χώρα σχεδόν πάντα σε χρονικές στιγμές που το κίνημα πάει να βρει το βηματισμό του, παραμονές μεγάλων απεργιακών αγώνων και οργανωμένης έκφρασης της αντίδρασης του λαού, όπως και τώρα.

Αυτό που παρακολουθούμε μετά τη δολοφονική επίθεση στο Νέο Ηράκλειο, είναι η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας. Προσβάλλεται βάναυσα η ανθρώπινη νοημοσύνη. Επιχειρείται η πλήρης ισοπέδωση ακόμα και της κοινής λογικής. Τι μας παρουσιάζει η κυβερνητική-τηλεοπτική προπαγάνδα:

Μια  κυβέρνηση θεματοφύλακα της νομιμότητας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας! Που δεν (παρα)βιάζει κατά συρροή το σύνταγμα. Που δεν ψηφίζει αντιλαϊκά μνημόνια. Που δεν γκρεμίζει  όσες εργατικές-λαϊκές καταχτήσεις απέμειναν, κατασκευάζοντας στη θέση τους νόμους, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών. Που δεν εξαθλιώνει τους λαϊκούς ανθρώπους ξεσκίζοντας τις ήδη άδειες τσέπες τους, «αρπάζοντας και το φαΐ πάνω απ’ το τραπέζι τους» και κατάσχοντας  τα σπίτια τους. Που δεν κλείνει νοσοκομεία, που δεν καταργεί σχολεία, που δεν ξεπουλάει τα δημόσια αγαθά και περιουσία μπιρ παρά στο μεγάλο κεφάλαιο. Μας παρουσιάζουν  μια κυβέρνηση που δεν καταστέλλει τις λαϊκές κινητοποιήσεις, που δεν φυλακίζει τους μαθητές στις καταλήψεις, που δεν στέλνει στη φυλακή τους εργάτες που σηκώνουν κεφάλι στην εκμετάλλευση των αφεντικών, που δεν τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί τους φτωχούς αγρότες που διαδηλώνουν. Τι άλλο μας παρουσιάζει η κυβερνητική-τηλεοπτική προπαγάνδα:

Μια Χρυσή Αυγή που ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε κατηχητικό σχολείο και τα μέλη και στελέχη της σε ντροπαλούς και άβγαλτουςς νεανίες! Που ο αρχηγός και ο υπαρχηγός της δεν βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη φυλακή ως «εγκέφαλοι εγκληματικής οργάνωσης». Που οι βουλευτές της δεν πρωτοστατούσαν μέχρι χτες σε τραμπούκικες ενέργειες εναντίον φτωχών εργαζόμενων μεταναστών. Δεν κλωτσούσαν και έφτυναν δημοσιογράφους. Δεν βιαιοπραγούσαν εναντίον ηλικιωμένων. Δεν γρονθοκοπούσαν γυναίκες μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Που τα μέλη και τα στελέχη της,  αγεληδόν, δεν κυνηγούσαν φτωχούς οικονομικούς μετανάστες και δεν τους μαχαίρωναν τις νύχτες και δεν έβαζαν φωτιά στα  μαγαζιά τους, και δεν τους χαράκωναν στο πρόσωπο και στο κορμί, για να τους θυμούνται στην υπόλοιπη ζωή τους. Που τα μέλη και τα στελέχη της, αγεληδόν, δεν επιτίθονταν σε αγωνιστές, στους κομμουνιστές εργάτες,  για να σκοτώσουν. Δεν κράδαιναν  ρόπαλα, ξυράφια και σίδερα, δεν τους τραυμάτιζαν σοβαρά, και από τύχη δεν είχαμε νεκρούς. Που ο Ρουπακιάς δεν ήταν μέλος της, δεν δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα για «γηπεδικές διαφορές» και δεν ανέλαβε την υπεράσπισή του ο δικηγόρος του Παναγιώταρου.

Δεν θα ρίξουμε τη μνήμη μας στο πλυντήριο που έβαλε το σύστημα προσπαθώντας να ξεπλύνει τα εγκλήματα και τις βρωμιές της εγκληματικής φασιστικής χρυσαυγίτικης συμμορίας του υποκόσμου, για να την παραδώσει μετά «καθαρή» και «φρέσκια» στην κοινωνία να συνεχίσει το «έργο» της. Ξέρουμε καλά τι «φέρνουν» και ποιων τα συμφέροντα εκπροσωπούν. Ακόμα και αυτοί που, κάποτε,  «δεν ήξεραν» όταν τους ακολουθούσαν στις «φάλαγγες» ή στην κάλπη, σήμερα ξέρουν. Γι’ αυτό και η επιλογή τους να στηρίζουν τη φασιστική χρυσή αυγή είναι απολύτως συνειδητή.

Ενέργειες όπως αυτή της αφαίρεσης της ζωής δυο νέων ανθρώπων στο Ν. Ηράκλειο μας βρίσκουν κατηγορηματικά αντίθετους. Αγαπάμε τη ζωή. Πιστεύουμε πως κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα σε μια ζωή αντάξια του επιπέδου των καταχτήσεων της ανθρώπινης σκέψης και της εξέλιξης της επιστήμης. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε για να την αλλάξουμε, να την  κάνουμε καλύτερη. Παλεύουμε ενάντια στο φασισμό. Παλεύουμε να γκρεμίσουμε το σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης που τον γεννάει και τον τρέφει. Αγωνιζόμαστε ενάντια στο σκοτάδι,  που με κάθε τρόπο η κυρίαρχη τάξη των εκμεταλλευτών προσπαθεί να επιβάλλει εφ’ όρου ζωής στο λαό. Με όπλο τις ιδέες μας και σύμμαχο τα όνειρά μας. Έχοντας παρακαταθήκη τους ένδοξους αγώνες των προγόνων μας. Κάτω από τον ήλιο. Για να γίνει λαμπρότερος.

Κυριακή 3 Νοέμβρη 2013.