Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Πόσοι από τους αριστερούς φίλους θα ήθελαν πραγματικά μια συνεργασία με το ΚΚΕ;



Και να που η ημερομηνία τέλεσης των εκλογών ανακοινώθηκε! Η Βουλή «διαλύθηκε»,  τα κόμματα ανακοινώνουν ένα ένα τους εκλογικούς συνδυασμούς τους, ο Άκης μετακόμισε στον Κορυδαλλό και τα πάνελ των καναλιών  παράγουν πυρετωδώς έτοιμη προς κατανάλωση τηλεοπτική σκέψη. Ένα προεκλογικό σκηνικό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κυβέρνησης και των κομμάτων του κεφαλαίου. Ο στόχος τους ξεκάθαρος. Προσπαθούν με χίλιους τρόπους να ξεγελάσουν το λαό για μια ακόμα φορά.

Να του κλέψουν την ψήφο με κάθε τρόπο. Καλοπιάνοντας, ζητώντας… ταπεινά «συγγνώμη», εκβιάζοντας, απειλώντας, τρομοκρατώντας. Στην προσπάθειά του για να επιβιώσει το σύστημα επιστρατεύει όλα τα διαχρονικά και αποτελεσματικά όπλα του. Όμως αυτές οι εκλογές δεν είναι σαν τις  άλλες που προηγήθηκαν. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε και συνεχίζουν να  αλλάζουν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό σαν την εποχή μας. Ένα νέο όπλο είναι απαραίτητο για να νικηθεί για μια ακόμα φορά ο λαός, τώρα που δείχνει να γίνεται ανεξέλεγκτος και, ίσως, επικίνδυνος. Ο  κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η δημιουργία πολλών, φαινομενικά διαφορετικών μεταξύ τους, κομμάτων.

Κοινή αφετηρία αυτών των σχηματισμών φαίνεται πως είναι μια «αντιμνημονιακή» στάση και ρητορική. Μιλούν για «προδότες πολιτικούς», για «κατοχή», για «χούντα» κλπ, αναίσχυντα κάποιοι από αυτούς, που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες υπέγραφαν όλα αυτά τα οποία σήμερα καταγγέλουν. Χωρίς να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος που αποσκοπεί η ύπαρξη όλων αυτών των σχηματισμών. Να αποπροσανατολίσουν το λαό από τις πραγματικές αιτίες για την καταστροφή της ζωής του και να λειτουργήσουν σαν αμορτισέρ που θα απορροφήσουν την οργή και την όποια αντίδρασή του. Και στη δύσκολη στιγμή μιας πιθανής «ακυβερνησίας» να εμφανιστούν σαν σωτήρες της πατρίδας, συμμετέχοντας σε μια  κυβέρνηση μαζί με τα κόμματα που δηλώνουν πως θα «τηρήσουν την υπογραφή τους» στα μνημόνια εξόντωσης του λαού. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα του… «ασταθούς» Καρατζαφέρη που συμμετείχε στην συγκυβέρνηση και εφάρμοσε την πολιτική της, για να «αλλάξει» γνώμη στη συνέχεια και σήμερα να ρητορεύει εναντίον της...

Να σημειωθεί εδώ πως το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών δεν είναι σημαντικό απλά και μόνο για το ποιο ή ποια κόμματα θα σχηματίσουν την κυβέρνηση που θα κληθεί να πάρει και να εφαρμόσει ακόμα πιο σκληρά, νέα  μέτρα την επομένη των εκλογών. Έχει πολύ μεγάλη σημασία  ο αριθμός των εδρών που θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που εκπροσωπούν το σύστημα με τις όποιες παραλλαγές του. Αν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκλέξουν πάνω από 180 βουλευτές τότε… τελειώνει το πανηγύρι!

Θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να  κάνουν όποια αναθεώρηση του Συντάγματος θέλουν,  θα έχουν τη δυνατότητα να κόψουν και να ράψουν έναν νέο εκλογικό νόμο ακόμα πιο κοντά στα μέτρα τους και θα νομιμοποιήσουν (πάλι μέσω του Συντάγματος) μνημόνια και συμβάσεις με τρόικα και ΔΝΤ…και τότε…άντε να διαμαρτυρηθείς τότε…λαέ, που θα έχεις ο ίδιος  υπογράψει την θανατική σου καταδίκη…

Όλον αυτό τον καιρό ακούστηκαν πολύ δυο φράσεις από δυο πρόσωπα που διαρκώς τις επικαλούνταν. Ο κύριος Καζάκης με το «αντιμνημονιακό μέτωπο» και ο πρόεδρος Αλέξης με την «ενότητα της Αριστεράς». Ο γνωστός οικονομολόγος (αυτός που κάποια στιγμή ζήτησε να αναλάβει ο στρατός τη διακυβέρνηση της χώρας…) ξιφούλκησε κατά των πάντων όσων δεν συνεργάστηκαν μαζί του, εξέφρασε μια ιδιαίτερη αδυναμία και ικανότητα στην αντιΚΚΕ «κριτική» (διαβάζεται και αντικομμουνισμός…), φλέρταρε πολιτικά με τον «ανεξάρτητο» Καμμένο και στο τέλος δίνοντας τα ρέστα του, έστησε το νέο «ΟΧΙ» από κοινού με τον ακροδεξιό Παπαθεμελή (!). Ανέσυρε δηλαδή, από το ψυγείο της πολιτικής ό,τι πιο συντηρητικό, αντιδραστικό και μουχλιασμένο, βρισκόταν στα κάτω ράφια (με τα ληγμένα…). Απέδειξε έτσι, σχετικά γρήγορα, πόση βάση είχαν οι δημαγωγικές «αριστερές» κορώνες του, απογοητεύοντας πολλούς από τους θαυμαστές-οπαδούς του, που δεν έμειναν όμως για πολύ χωρίς…ηγέτη.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε στην επιφάνεια «ικανότητες» που είχε απ’ ότι φαίνεται καλά κρυμμένες μέχρι τώρα. Όσο περνάει ο καιρός προσπαθεί όλο και περισσότερο να γίνει ένας μικρός… Παπανδρέου. Όχι βέβαια ο Γιώργος, αλλά ο πατέρας του. Προβάλει την εικόνα ενός επίδοξου πρωθυπουργού, επισημαίνει διαρκώς πως δεν θα έχει άλλη δυνατότητα στο μέλλον η «Αριστερά να κυβερνήσει», κατακεραυνώνει το… συμπλεγματικό ΚΚΕ που αρέσκεται στην κλειστοφοβία του, αρνούμενο τη συνεργασία. Αν κάποιος καλοπροαίρετα αναρωτηθεί το πιο απλό, πως είναι δυνατόν να ζητούν συνεργασία, δυνάμεις της αριστεράς που οι ίδιες συνεχώς αυτοδιασπώνται, θα θεωρηθεί τουλάχιστον «δογματικός».  Αν πάλι κάποιος άλλος αναρωτηθεί ποιος εμποδίζει την εκτός του ΚΚΕ Αριστερά να συνεργαστεί και να «εκθέσει» με αυτόν τον τρόπο το «δογματικό» ΚΚΕ,  δεν πρόκειται να πάρει απάντηση.

Γι’ αυτήν την έρμη συνεργασία της Αριστεράς, γράφτηκαν, ειπώθηκαν, συζητήθηκαν πολλά. Πολύς ντόρος για το θέμα γίνεται και στα μπλογκς που σαν μέσο έκφρασης προσωπικών απόψεων, με τη μορφή που αυτά είναι σχεδιασμένα, δίνουν την ευκαιρία να ανταλλάσσονται απόψεις και να γίνεται ένας διάλογος, με μεγαλύτερο ίσως ενδιαφέρον από αυτόν που γίνεται  στα κόμματα.

Διαβάζω συχνά την αγωνία κάποιων  για «να τα βρει επιτέλους η Αριστερά», να «χτυπηθεί η πολιτική των μνημονίων από μια αριστερόστροφη κυβέρνηση» κλπ. Κάποιοι βγάζουν τα μολύβια και προσθέτουν ή αφαιρούν έδρες,  δίνουν το «μπόνους» των  50 βουλευτικών εδρών στο «πρώτο κόμμα» και στενοχωριούνται που μια «μοναδική ευκαιρία» χάνεται εξαιτίας του «συνήθους υπόπτου» ΚΚΕ.  Κάποιοι άλλοι εκφράζουν την απελπισία που νιώθουν όπως κάποιος που παλεύει με τα αγριεμένα κύματα στη μέση του ωκεανού για να μην πνιγεί και περιμένει ένα χέρι για να τον σώσει. Επενδύουν τη «σωτηρία» τους  στον οποιονδήποτε που θα εκφραστεί εναντίον των μνημονίων, χωρίς να εξετάζουν, χωρίς να σκεφτούν ποιος είναι αυτός, που ήταν και τι έκανε μέχρι χτες, αν συνδιαμόρφωνε, αποφάσιζε και στήριζε αυτήν την πολιτική που σήμερα με περισσή ευκολία καταγγέλει.

Ένα επιχείρημα που ακούγεται από αυτή την πλευρά είναι «δεν με νοιάζει τι έκανε (το κόμμα, ο πολιτικός), σημασία έχει τι λέει τώρα», …αρκεί να σωθούμε. Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Οι δημαγωγοί πάντα επένδυαν σε αυτήν και αποκόμιζαν τεράστια πολιτικά οφέλη.  Σήμερα πολλοί είναι αυτοί οι πολιτικοί που ακολουθούν τα βήματα παλιότερων και πιο έμπειρων συναδέλφων τους, σπέρνοντας ψευδαισθήσεις στο λαό πως μπορεί να «στρώσουν» τα πράγματα, να υπάρξει βελτίωση εντός του συστήματος, χωρίς τη δική του συμμετοχή, αρκεί να τους εμπιστευτεί.

Για να επανέλθω στα της Αριστεράς, δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια αφετηρία, όσοι ζητούν εναγωνίως τη συνεργασία της. Δεν αναφέρομαι στα κόμματα αλλά στους ανθρώπους-ψηφοφόρους. Είναι πολύ σημαντικό ο καθένας που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, να έχει κατασταλάξει μέσα του τι ζητά από μια τέτοια συνεργασία. Θα ήθελε απλώς να σταματήσουν εδώ οι φόροι και τα χαράτσια; Θα ήθελε να δημιουργηθούν ξανά θέσεις εργασίας; Να επανέλθουν οι μισθοί στο προηγούμενο ύψος τους; Θα ήθελε γενικότερα να επανέλθει η ζωή του στους προηγούμενους ρυθμούς της; θα ήθελε απλά την… ησυχία του;

Σημαντικό επίσης είναι να έχουμε καθαρό στο μυαλό μας και το τι θα μπορούσε να πετύχει μια υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση, την επόμενη μέρα των εκλογών. Με τους καπιταληστές δεν χωράνε ευγένειες και καλοί τρόποι. Ή θα τους γκρεμίσεις ή θα σε τσακίσουν. Ο μόνος σίγουρος «προορισμός» μιας τέτοιας κυβέρνησης, θα ήταν η απογοήτευση του λαού, όσων αναθάρρησαν, την πίστεψαν και την ψήφισαν. Τα παραδείγματα αριστερών κυβερνήσεων σε Ιταλία και Γαλλία είναι χαρακτηριστικά. Η απογοήτευση των λαών των δύο αυτών χωρών, έφερε στην εξουσία πολιτικούς όπως ο Μπερλουσκόνι και ο Σαρκοζί. Βλέπουμε σήμερα την κατάσταση στην Ιταλία, που ακολουθεί σταθερά τα βήματα της Ελλάδας,  αν και κυβερνήθηκε από αριστερές κυβερνήσεις στο παρελθόν.

Οι αριστεροί άνθρωποι, αυτοί που έχουν καλές προθέσεις και νοιάζονται πραγματικά για την συνεργασία της Αριστεράς, θα πρέπει να καταλάβουν πως εντός αυτού του καπιταληστικού συστήματος, ό,τι «καλό» υπήρχε για το  λαό, το ζήσαμε. Δεν έχει άλλο. Η μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό μας, περνάει από το δρόμο της ανατροπής αυτού του συστήματος. Είναι η πρόταση που υποστηρίζει το ΚΚΕ, που ποτέ δεν έταξε στο λαό «ξεκούραστες» και εύκολες λύσεις για τη σωτηρία του. Για τον μοναδικό λόγο πως τέτοιες λύσεις δεν υπάρχουν. Οι κομμουνιστές (ναι, με τις όποιες αδυναμίες τους), πάντα μέσα στο λαό, τον παροτρύνουν να ξεβολευτεί, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να ενισχύσει το ΚΚΕ, γιατί μόνο αυτός, ο λαός, είναι ικανός να αλλάξει τη μοίρα του. Αυτή την πρόταση, των κομμουνιστών, που διαφέρει ουσιαστικά από τις άλλες προτάσεις της όποιας Αριστεράς, και γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να «συνεργαστεί» μαζί τους, η άρχουσα τάξη προσπαθεί να την πνίξει, την διαστρεβλώνει, την κατασυκοφαντεί. Έχει βέβαια τους λόγους της.

Δεν έχουν όμως τους ίδιους λόγους να το κάνουν αυτό,  οι απλοί λαϊκοί άνθρωποι, οι αριστεροί, αυτοί που δέχονται κατά κύματα τα απόνερα της κρίσης του συστήματος. Αλλά, είπαμε, η απελπισία είναι κακός σύμβουλος. Κάποιοι, μην μπορώντας καν να διανοηθούν πως «πρέπει» να γίνουν συμμέτοχοι οι ίδιοι και όχι να περιμένουν από κάποιον ηγέτη ή  κόμμα να τους σώσει, μην μπορώντας να αποδεχτούν την άρνηση του ΚΚΕ να τους χαϊδέψει τ’ αυτιά, να τους κοροϊδέψει δηλαδή, αντιδρούν απέναντι στους κομμουνιστές και το κόμμα τους με έναν τρόπο τουλάχιστον εχθρικό. Αντλούν αντικομμουνιστικά «επιχειρήματα» από ένα αντιδραστικό –όχι πολύ μακρινό- παρελθόν, επιχειρήματα που χρησιμοποιεί και η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης. Οχυρώνονται πίσω από μια δήθεν «κριτική» χρησιμοποιώντας αφορισμούς, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, κάποιοι βγάζοντας και τα απωθημένα τους, δείχνοντας τις πραγματικές τους προθέσεις.

Επικαλούνται ακόμα και την Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ, τον πρωτοκαπετάνιο Άρη, σαν πρόσωπα και καταστάσεις ουδέτερα, αποκομμένα από το ΚΚΕ. Μιλούν και γράφουν μέχρι και για την Σοβιετική Ένωση, υπερασπίζοντας  τον «καλό» Λένιν και καταδικάζοντας  τα…   «εγκλήματα» του «δικτάτορα»  Στάλιν. Καταριούνται την «προδοτική ηγεσία του Περισσού» που αρέσκεται στο να βλέπει το λαό να υποφέρει, μην θέλοντας να τον βοηθήσει, εποφθαλμιώντας δήθεν μελλοντικά μικροκομματικά οφέλη.

Αποκαλούν ειρωνικά τους κομμουνιστές «δογματικούς», «ρομποτάκια», άβουλα όργανα μιας  «σκληροπυρηνικής»  ηγεσίας που τους «καταπιέζει». Υιοθετούν με ευκολία κάθε   "ενημέρωση από τα μέσα" για τις "εξελίξεις" στο ΚΚΕ, όπως αυτή που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην μπλογκογειτονιά και περιγράφει τις «μαζικές αντιδράσεις σοβαρών μελών του κόμματος» υπέρ μιας εκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, κόντρα στην Αλέκα που δεν θέλει να ακούσει αυτή την λέξη ούτε σαν αστείο! Ως γνωστόν, μετά από αυτή την εξέλιξη, στις φυλακές του Περισσού ύψωσαν νέο φράχτη, ψηλότερο, για να μην μπορούν οι διαφωνούντες να αποδράσουν...

Δεν ξέρω αν ο αντικομμουνισμός, δρα ψυχαναλυτικά,  αν τους κάνει να νιώθουν καλύτερα. Ίσως. Δεν ξέρω επίσης αν ο μικρόκοσμος της σκέψης τους θα μπορούσε να ξεφύγει για λίγο από τη μιζέρια της αδράνειας, της απογοήτευσης  και της μοιρολατρείας και  να χωρέσει την ιδέα μιας δικής τους, αγωνιστικής συμμετοχής στη διεκδίκηση του καλύτερου. Σ’ αυτόν τον αγώνα, που πρωτοπόροι είναι αυτοί στους οποίους κάνουν «κριτική», οι κομμουνιστές. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να ζητάς τόσο επίμονα να συνεργαστείς με κάποιον ενώ παράλληλα τον ειρωνεύεσαι, τον βρίζεις, τον συκοφαντείς, επιχειρείς να «κλέψεις» από την Ιστορία του, τον προσβάλλεις.

Η απόρριψη από το ΚΚΕ μιας «συνεργασίας» με την υπόλοιπη Αριστερά, είναι το πρόσχημα για όλους αυτούς που ποτέ δεν θα ήθελαν να συνεργαστούν πραγματικά με τους κομμουνιστές. Αυτοί που τόσα χρόνια καλόμαθαν στην προσωπική βολή τους, προσέχοντας μόνο  τον εαυτούλη τους, που δεν συμμετείχαν ουσιαστικά στους αγώνες του λαού, που παρέδωσαν  τις όποιες ελπίδες και προσδοκίες τους για μια αφηρημένα «καλύτερη ζωή» στους δημαγωγούς της σοσιαλδημοκρατίας, εξουσιοδοτώντας τους εν λευκώ, για τη «δικαίωση» των αγώνων ενός ολόκληρου λαού, παίρνοντας για αντάλλαγμα μια πλαστή –όπως αποδείχτηκε- ευημερία.

Σήμερα, μαζί με την «ευημερία» που έχασαν, νιώθουν να χάνεται και η γη κάτω από τα πόδια τους. Κι έτσι, μαθημένοι μόνο να αναθέτουν και όχι να αναλαμβάνουν ευθύνες, συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα μικρά παιδιά που δεν τους γίνεται το χατήρι. Δεν υπάρχουν όμως άλλα περιθώρια. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει και αυτοί να ξεβολευτούν. Να αναλάβουν επιτέλους τις προσωπικές τους ευθύνες, απέναντι στους εαυτούς τους, στα παιδιά τους, στην Ιστορία. Να πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα δικά τους χέρια και να μην περιμένουν από κανέναν αριστερό «μεσία» να τους διασώσει. Να συμπορευτούν στο δρόμο του αγώνα με τους πρωτοπόρους κομμουνιστές. Σ’ έναν αγώνα δύσκολο μα ελπιδοφόρο. Για ένα μέλλον όχι «μακρινό» και ουτοπικό. Ένα μέλλον που μπορούμε να το φέρουμε πιο κοντά σήμερα. 

Και, αν και ξέρουμε πως αυτό το μέλλον δεν θα ξεπηδήσει μέσα από τις κάλπες, στις εκλογές ας κάνουμε μαζί με τους κομμουνιστές ένα βήμα. Ας «βροντοφωνάξουμε» και με την ψήφο μας πως δεν βολευόμαστε με  «έναντι» και με «δόσεις». Θέλουμε τη ζωή που μας αξίζει και την διεκδικούμε ολόκληρη.

22 σχόλια:

Διαχειριστής είπε...

Από τα καλύτερα κείμενα αυτής της θέσης, που έχω διαβάσει.

Φυσικά έχω οκτώ εκατομμύρια διαφωνίες, αλλά δεν είναι εδώ το σχόλιο ο τόπος για να τις αναπτύξω.

Πάντως νομίζω οτι επειδή το Είναι καθορίζει τη συνείδηση, το Είναι που συντίθεται από το κάθε τι στη ζωή του καθένα μας, είναι αδύνατο να συννενοηθούμε, όπως και αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, οτι ο καθένας ζει μια άλλη πραγματικότητα τελικά.

Αλλά ήδη από νωρίς σήμερα σκεφτόομουν αν πραγματικά έχει νόημα αυτή η συνεργασία που λέμε τόσο καιρό, αλλά και αν υπάρχει και ποια είναι και πού είναι η αριστερά.

Θα προτιμήσω να πω οτι υπάρχουν άνθρωποι, πρόσωπα που είναι αγωνιστές, που είναι αριστεροί, προοδευτικοί ή κομμουνιστές και εκεί μόνο βρίσκεται η ελπίδα. Δηλαδή, με λίγα λόγια, η διαχωριστική γραμμή δεν είναι μεταξύ κομμάτων, αλλά μεταξύ της μιας και της άλλης πράξης ανθρώπων.

Αυτό εξηγεί άλλωστε και όλα τα "στραβά" που υπάρχουν σε διάφορους πολιτικούς χώρους, διότι εκεί υπάρχουν καλοί αλλά και όχι καλοί άνθρωποι - σχηματικά το "καλοί".

Έτσι θα συνταχθώ με πραγματικές πράξεις, ιδέες, ουσία που θα τα κρίνω στην καθημερινή πράξη, και όχι με ταμπέλες και αφηρημένες θεωρίες.

Δε νοείται για μένα προοδευτικός χώρος που μου αφαιρεί το λόγο, εφόσον αυτός φυσικά είναι αξιοπρεπής. Πρόκειται για φασισμό. Δε νοείται να μην μπορώ να εκφράσω αντίθετη απόψη και να συζητηθεί αυτή και να τεθεί στο τραπέζι μαζί με όλες τις άλλες ισότιμα. Αυτό και μόνο κρίνει τους ανθρώπους και τους πολιτικούς χώρους κατ' επέκταση.

TRASH είπε...

εξαιρετικό κείμενο...
Θα πρέπει βέβαια να δούμε και το γεγονός πως η από κάτω εκκλήσεις για ενότητα (οι από πάνω ξέρουμε που αποσκοπούν) προέρχονται από ανθρώπους που ποτέ μέχρι τω΄ρα δεν ψήφισαν την ...αριστερά που τώρα καλούν να τους σώσει! Το χαμένο τους ΠΑΣΟΚ, θελουν πίσω οι άνθρωποι...

Ανώνυμος είπε...

Ρίξτε μία ματιά και εδώ να δείτε κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ :
http://tasosnastos.blogspot.com/2012/04/blog-post_7932.html

Μαζεστίξ είπε...

Εγώ είμαι υπέρ μια ευκαιριακής σύμπραξης, αλλά δεν πιστεύω σε μια γενική συμπόρευση ή συνένωση.
Δεν μπορώ να αναλυσω εντός λίγων γραμμών όλη την άποψή μου, αλλά θα πω έστω εν πάσει συντομία ότι πιστεύω πως πρέπει να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας μια αριστερή κυβέρνηση (αναγκαστικά συμμαχική), να ακυρώσει τα Μνμόνια, να διαγραψει το χρέος, να ακυρώσει τους αντεργατικους νόμους της τλευταίας δεκαετίας, να κάνει και κάποιες άλλες κινήσεις άμεσες (εθνικοποιήσεις πλουτοπαραγωγικών πηγών, δημεύσεις περιουσιών, αναδιανομή πλούτου, πιλοτικά προγράμματα εργατικής αυτοδιεύθυνσης εργοστασίων κλπ) και στη συνέχεια ,μετά από ένα, δύο τρία χρόνια να βγει π.χ. το ΚΚΕ και να πει "Ως εδώ μπορούσαμε εντός καπιταλισμού να παρέμβουμε. Μας εμπιστευτήκατε, μας είδατε, κρίνατε τις προθέσεις μας. Τώρα εμπρός ακολουθήστε με στον αγώνα για την πλήρη ανατροπή του καπιταλισμού!"

Αυτός για μενα είναι ο μόνος δρόμος/τρόπος με τον οποίο μπορεί ο λαός να εμπιστευτεί τον κομμουνισμό.
Χρειάζεται κάποιο δείγμα γραφής.
Όχι δείγμα γραφής στην κριτική ή στις σωστές προβλέψεις.
Δείγμα κριτικής στην πράξη.

Και επίσης, την ώρα αυτή καίγεται ο λαός μας.
Και κάθε πολιτική δύναμη με ταξικό περιεχομενο υποχρεούται να κάνει ό,τι περνάει απ το χέρι της, να τον ανακουφίσει αρχικά και στη συνέχεια να του απλώσει το χέρι να βαδίσουν μαζί για την ανατροπή.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε οικοδόμε συγχαρητήρια για τη νοηματική συνοχή και εξαιρετική δομή του κειμένου σου... Μια κουβέντα για τη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων πρέπει να γίνει μεσα σε κλιμα ειλικρίνειας και κοινωνικών συμμαχιών. Αντιθέτως διακρίνω καιροσκοπισμό πρώτου μεγέθους...

class pride είπε...

Το ζήτημα είναι να αναρωτηθούμε τι ακριβώς θέλουμε από μια τέτοια συνεργασία.

Με τι όρους θα γίνει; ποιους στόχους, ποιο πρόγραμμα; Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν όροι, ούτε φυσικά κοινές αντιλήψεις και κατευθύνσεις στη αριστερά.
Αν κάποιοι ονειρεύονται αριστερή κυβέρνηση σωτηρίας, θα πρέπει να απαντήσουν στο αν μπορούν να στηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση στη συνέχεια, από τις επιθέσεις των αστών (από τη στιγμή που πραγματικά θα έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της αστικής τάξης), αν αυτή η κυβέρνηση θα είναι και εργατική και τέλος τι θα γίνει σε περίπτωση ήττας (το πιο πιθανό σενάριο) μιας τέτοιας κυβέρνησης... Εκεί να δεις ακροδεξιά άνοδο...

Όνειρα θερινής νυχτός λοιπόν. Αν και δεν ανήκω στο ΚΚΕ, αναγνωρίζω πως στο συγκεκριμένο ζήτημα έχει την πιο ώριμη στάση.

Η απαίτηση για συνεργασία της αριστεράς απαντάει περισσότερο στην μικροαστική ανάγκη για πρόταση εξουσίας σήμερα και εντός του συστήματος με οποιοδήποτε τίμημα. Δεν είναι τυχαίο ότι προτείνεται από κόσμο εκτός αριστεράς, αλλά και από ένα "δεξιόστροφο" τμήμα της βάσης της αριστεράς (και μέσα στο ΚΚΕ, αν και πιο μειοψηφικό).

Επίσης έχει κεδίσει ως θέση, όπως είναι φυσικό, μικροαστικά στρώματα. Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που στο αίτημα της συνεργασίας, βλέπουν την ενότητα συνολικά.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, πως είναι κάτι τελείως διαφορετικό η ενότητα του κινήματος και συγκεκριμένα του εργατικού κινήματος, από την ενότητα (με το στανιό) της αριστεράς. Η ενότητα του κινήματος δεν θέτει ως προαπαιτούμενο το "πάντρεμα" των πολιτικών φορέων που εκφράζουν στον ένα ή στον άλλο βαθμό την εργατική τάξη.
Ούτε καν την επίπλαστη συνδικαλιστική ενότητα θέτει. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή γιατί πρέπει να υποτασσόμαστε οργανωτικά και προγραμματικά στη μία και μοναδική συνομοσπονδία (ΓΣΕΕ), για να οργανώνουμε τους αγώνες, τις απεργίες κλπ. Εμπόδισε σε τίποτα τους Ισπανούς η ύπαρξη διαφορετικών τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, στο να κατέβουν σε μια πετυχημένη- αν και ελλιπή πολιτικά- γενική απεργία;

Το ζήτημα λοιπόν, δεν είναι η συνεργασία, ούτε η "ενότητα" σε επίπεδο κορυφής, αλλά η συσπείρωση στις εργατικές οργανώσεις μας, τα σωματεία,οι επιτροπές στους χώρους δουλειας (κι όπου δεν μας εκφράζουν, ας φτιάχνουμε άλλα-δεν πειράζει, δείγμα εργατικής δημοκρατίας είναι κι αυτό) και η οργάνωση του αγώνα. Η 7η του Μάη πρέπει να βρει το εργατικό κίνημα στο δρόμο με γενική απεργία. Έτσι να καλοσωρίσουμε την κυβέρνηση...

Scorpion49 είπε...

Φίλε Οικοδόμε τα είπες όλα και με κάθε λεπτομέρεια, άψογος.
Το ξέρουμε και το ξέρουν ότι δεν υπάρχει προγραμματική βάση συνεργασίας, αλλά μοναδικός τους στόχος είναι να το παίξουν ενωτικοί ώστε να ψαρέψουν ψήφους σε θολά νερά. Το έχουν ξανακάνει, αλλά πρόσκαιρα τα οφέλη των πονηρών ενεργειών τους, η προσγείωση την επομένη των εκλογών θα είναι ανώμαλη. Πέντε, οκτώ, δέκα κόμματα στη βουλή δύο πολιτικές, αυτή είναι η πραγματικότητα.

«Θέλουμε τη ζωή που μας αξίζει και τη διεκδικούμε ολόκληρη», Προσυπογράφω!
Καλό βράδυ!

dimitris είπε...

σ. Οικοδομε καλημερα, ακομα ενα πολυ ωραιο σου κειμενο!

Λες να θελουν συνεργασια η ''συνεργασια''?

Ξερεις, ξερουμε, οσοι χρονια ολοκληρα ''διαβαζουμε'' τους καθε λογης ''αριστερους''.

Πολυ ευστοχα γραφει ο σκορπιος, δεκα κομματα, δυο πολιτικες...

Ανώνυμος είπε...

ΣΦΕ ΟΙΚΟΔΟΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΣΟΥ ΒΓΑΖΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ!ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΚΑΘΑΡΟ ,ΞΑΣΤΕΡΟ ,ΓΑΡΓΑΡΟ.ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Τζαβέλας είπε...

φίλε οικοδόμε καλησπέρα,
διαβάζω στο κείμενο σου αλλά και σε κάποια σχόλια για συνεργασία και "συνεργασία",για κομμουνιστές και αντικομμουνιστές,για αγωνιστές και πρώην βολεμένους,και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να μας χωρίζει και να μας διαιρεί...
κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους της διπλανής πόρτας,γείτονες,συγγενείς,φίλους,γνωστούς,άγνωστους...δεξιούς,αριστερούς,κεντρώους,δεν ξέρω και γω τι άλλο,και διαπιστώνω την ίδια αγωνία για επιβίωση,για να βρεθεί κανά ευρώ να τη βγάλουμε και σήμερα...και παράλληλα βουβοί,φοβισμένοι να δέχονται "χαστούκια" από παντού. και ψάχνονται να βρούν μια ελπίδα να πιαστούν από κάπου,να το παλέψουν τουλάχιστον...και έχουμε μπερδευτεί όλοι τόσο πολύ!!!
απ'τη μια εγώ κομμουνιστής από κούνια που λένε,πιο δίπλα ο παραδοσιακά δεξιός,παραδίπλα ο πασόκος...κι όμως παρά τη διαφορετική πορεία και στάση ζωής που επιλέξαμε,οι δρόμοι μας συγκλίνουν...μαζί πεινάμε,μαζί αγωνιούμε για το αύριο των παιδιών μας,μαζί θυμώνουμε για τα φιλοδωρήματα που μας δίνουν για μισθούς και συντάξεις.
και βλέπουμε τη μπουλντόζα του μαύρου μετώπου να σαρώνει τα πάντα χωρίς έλεος...σπίτια,οικογένειες,ζωές,γίνονται χαλάσματα στο διάβα της.
και θέλουμε να μπούμε μπροστά,να προτάξουμε τα στήθια μας,να παλέψουμε,να μην πέσουμε αμαχητί...και βλέπω πολλούς να στρέφουν το κεφάλι αριστερά,εκεί που βρίσκομαι και γω δεκαετίες ολόκληρες,και ψάχνουν να βρούν μια υγιή και τίμια δύναμη,να συμπορευτούν μαζί της,να είναι πιο πολλοί και πιο δυνατοί όλοι όσοι αποφασίσουν να σταματήσουν τη "μπουλντόζα" που λιώνει τις ζωές μας στο διάβα της.
και τι βλέπουν ρε γαμώτο,την αριστερά(κομμουνιστική ,ευρωπαΐκή,μ-λ,λ-μ,...),να'χει βγάλει τα συνταγολόγια του Λένιν,τα αξιώματα του Μάρξ και όλα γενικώς τα θεωρητικά μαχαίρια, σε ένα πόλεμο ιδιότυπο και ηλίθιο...ποιός είχε δίκιο χτες,ποιός έχει σήμερα,ποιός είναι πιο αριστερός από τον άλλο,ποιός είναι ο φυσικός κληρονόμος του κομμουνισμού ή όχι,ποιός είναι με το Λένιν και ποιός με το Στάλιν...
"τα παιδία παίζει",ο λαός χαμένος κάπου στη μετάφραση και η μπουλντόζα συνεχίζει ακάθεκτη να μας πηδάει τη ζωή...
όλα τα παραπάνω ίσως φαντάζουν λίγο σαν σενάριο ταινίας λίγο "μελό",αλλά η πουτάνα η ζωή τα'κανε πραγματικότητα,που δυστυχώς τη βιώνουμε καθημερινά...
ειλικρινά δεν ξέρω ρε φίλε,ποιά είναι η λύση...μπορεί το ΚΚΕ να'χει δίκιο,μπορεί το Σύριζα,μπορεί η Ανταρσύα,μπορεί και κουτσή Μαρία...
ένα μπορώ να σου πω με βεβαιότητα,ότι όταν ξεκινάει ένας αγώνας,δεν μας παίρνει για πισωγυρίσματα...κι όπως ο Άρης βγήκε στο βουνό για τη λευτεριά και τη λαΐκή νίκη, είτε με τις ευλογίες του κόμματος ως καπετάνιος,είτε με τις λοιδωρίες του κόμματος ως τυχοδιώκτης,αυτός δεν πισωγύρισε,έμεινε εκεί ψηλά, στα βουνά και στις ψυχές μας, να πολεμάει να βάλει φρένο στη μπουλντόζα που τρέφει τα γρανάζια της με το αίμα του λαού...
δεν ξέρω καπετάνιο τι θα γίνει...αλλά όταν λύσουμε το θέμα της μετάφρασης,θα'μαστε όλοι εκεί,δυνατοί,ενωμένοι,αποφασισμένοι.αρκεί να μην είναι πολύ αργά...
καλή αντάμωση στα γουναράδικα σύντροφοι!!!

Οικοδόμος είπε...

κ.κ. καλησπέρα.
Όλοι ζούμε την ίδια πραγματικότητα. Αλλιώς όμως -και αυτό είναι φυσικό- την αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Επίσης ο καθένας αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο το τι είναι "Αριστερά", τι "προοδευτικό" κλπ.
Μερικές φορές κατά πως τον συμφέρει.
Για το θέμα των συνεργασιών, δεν έχω να προσθέσω κάτι πέρα από την ανάρτηση.
Για μένα κομβικό σημείο στην όλη συζήτηση είναι το τι ο καθένας μας είναι διατεθειμένος -αν είναι- να κάνει, μην περιμένοντας κάποια Αριστερά, κομμουνιστική ή όχι, να τον διασώσει.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα TRASH.
Προέρχονται και από αυτούς, συμφωνώ.
Αυτό που μπορώ να τους προτείνω είναι να ξυπνήσουν και να ξεβολευτούν επιτέλους. Αυτές οι εποχές, οι καλές γι' αυτούς, δεν ξαναγυρίζουν...
Ούτε με το ΣΥΡΙΖΑ...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Ανώνυμε καλησπέρα, καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα Μαζεστίξ.
Είναι μια καλή ιδέα. Και σε μένα θα άρεσε κάτι τέτοιο. Όμως είναι εφικτή;
Κοίτα, για παράδειγμα εκεί που λες για διαγραφή του χρέους, το ΚΚΕ το προτείνει, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για επαναδιαπραγμάτευση και... αναστολή πληρωμής του... Αντίφαση; Και άλλες πολλές θα βρίσκαμε αν μπορούσαμε να συζητήσουμε πιο αναλυτικά.
Όμως το κυριότερο είναι πως εντός της ΕΕ, με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στην οικονομία, και το κυριότερο με ένα λαό που δεν θα είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί ανάλογες αλλαγές (και θα τις περιμένει από την αριστερή κυβέρνηση), δεν μπορεί να περπατήσει κάτι τέτοιο. Δεν σε αφήνει η άρχουσα τάξη που διαθέτει όσα μέσα της χρειάζονται για να επιβληθεί, όπως πχ το στρατό.
Γι' αυτό θεωρώ το βασικότερο όλων, ένα λαό αποφασισμένο να συγκρουστεί για να κερδίσει.
Νομίζεις πως υπάρχει κάτι τέτοιο στον ορίζοντα σήμερα;
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την τελευταία παράγραφο του σχολίου σου. Με αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη στο δρόμο για την ανατροπή.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Constantine καλησπέρα.
Ευχαριστώ. Φαντάζομαι πως όταν λες πως "διακρίνεις καιροσκοπισμό πρώτου μεγέθους" , θα εννοείς εκτός ιστολογίου...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

@class pride:
Καλησπέρα. Συμφωνώ με την οπτική σου περί συνεργασίας της αριστεράς.
Κάνεις καλά που διαχωρίζεις μια τέτοια συνεργασία από την ενότητα στη βάση της εργατικής τάξης. Εκεί βρίσκεται η ουσία για μένα.
Έχω επιφυλάξεις για τη δημιουργία κι άλλης τριτοβάθμιας (μιας ακόμα ΓΣΕΕ).
Δεν έχω καταλήξει μέσα μου αν κάτι τέτοιο θα ωφελούσε ή θα έβλαπτε την ΕΛΛΗΝΙΚΗ εργατική τάξη.
Θέλει πολλή συζήτηση το θέμα.
Συνυπογράφω την πρότασή σου για τις 7 του Μάη.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα scorpion49.
Αυτή είναι η "πολυφωνία" που έχει ανάγκη η δημοκρατία μας.
Όμως στην ουσία, όπως πολύ σωστά λες:
"Πέντε, οκτώ, δέκα κόμματα στη βουλή δύο πολιτικές, αυτή είναι η πραγματικότητα."
Όλα τ' άλλα είναι για να γεμίζουν οι σελίδες...
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη.
Ευχαριστώ. Συμφωνώ για τους... "αριστερούς".
Υπάρχουν όμως και κάποιοι, αριστεροί άνθρωποι, που τα έχουν χαμένα. Πρέπει όσο μπορούμε με επιχειρήματα και διάλογο να βοηθούμε στην κατεύθυνση της πραγματικής συνεργασίας, στη βάση, στην κοινωνία.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα ΚΑΤΕΡΙΝΑ.
Για μια ακόμα φορά σ' ευχαριστώ.
Καλή δύναμη!

Οικοδόμος είπε...

Τζαβέλα καλησπέρα.
Δεν συμφωνώ με το ισοπέδωμα των πάντων που κάνεις. Τι δηλαδή; Από τη μια μεριά ο αγνός πλην βασανισμένος λαός και από την άλλη η -γενικά κι αόριστα- "Αριστερά" που τσακώνεται για τα πρωτεία; Δεν είναι καθόλου έτσι. Εγώ δεν διαπιστώνω την ίδια αγωνία για επιβίωση σε ανθρώπους που ξέρω ότι υποφέρουν οικονομικά και μεθαύριο θα ψηφίσουν Βενιζέλο γιατί αυτός "ξέρει και μπορεί". Δεν βλέπω κοινή αγωνία αγωνία για επιβίωση στον άνεργο, που δεν ξεκολλάει από το καφενείο για να βγει σε μια διαδήλωση για τα συμφέροντά του. Δεν σημαίνει πως δεν θα προσπαθήσω να τον πλησιάσω και να τον πείσω, αλλά μην τραλλαθούμε, δεν έχουν όλοι την ίδια αγωνία με εσένα κι εμένα, και ας είναι στην ίδια ή χειρότερη κατάσταση από εμάς.
Δεν χωρίζω τους ανθρώπους σε πασόκους, δεξιούς κι αριστερούς. Δεν έχουμε όμως όλοι τις ίδιες ευθύνες για όσα ζούμε σήμερα. Οι περισσότεροι από αυτούς, για να μη σου πω όλοι, ούτε σε μια απεργία δεν συμμετέχουν σήμερα, ούτε σε μια συγκέντρωση. Μόνο να βρίζουν την Αριστερά ξέρουν και το ΚΚΕ ειδικότερα, λες και κάτι τους χρωστάει. Όχι ρε φίλε, δεν είναι έτσι. Αν θέλεις να φας ομελέτα, πρέπει να σπάσεις τα αυγά, αλλιώς μένεις στο τέλος νηστικός, γιατί σου τρώει το "φαί" ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς...
Γράφεις: "και θέλουμε να μπούμε μπροστά,να προτάξουμε τα στήθια μας,να παλέψουμε,να μην πέσουμε αμαχητί..." Για ποιους μιλάς. Πόσοι είναι διατεθειμένοι να βγουν πραγματικά μπροστά. Προτάσσω τα στήθια μου σημαίνει πως είμαι αποφασισμένος αν χρειαστεί να "φάω" και"σφαίρα". Πόσοι είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν, να ρισκάρουν για κάτι. Πάντως σίγουρα όχι όσοι νομίζεις ή όσοι θα θέλαμε και δυο.
Εσύ που λες πως πέρασες από το ΚΚΕ, δεν μπορείς να διακρίνεις την Αριστερά σήμερα, δεν μπορείς να συγκρίνεις και να αποφασίσεις;;; Πού είδες -σε ότι αφορά το ΚΚΕ- "συνταγολόγια του Λένιν,τα αξιώματα του Μάρξ και όλα γενικώς τα θεωρητικά μαχαίρια,".
Δεν σε καταλαβαίνω. Εννοείς πως δεν άκουσες από το ΚΚΕ συγκεκριμένες θέσεις, προτάσεις και λύσεις για την κρίση; Για μπες εδώ :
http://kougioumtsiadis.blogspot.com/2012/04/3.html
Δες το προσεκτικά αν θέλεις, και ξαναπέρασε να μου αφήσεις ένα σχόλιο με τις εντυπώσεις σου. Συγκεκριμένες και χειροπιαστές προτάσεις, α. β. γ., και όχι για το μέλλον αλλά για ΣΗΜΕΡΑ.
Γράφεις πιο κάτω:
"ένα μπορώ να σου πω με βεβαιότητα,ότι όταν ξεκινάει ένας αγώνας,δεν μας παίρνει για πισωγυρίσματα...κι όπως ο Άρης βγήκε στο βουνό για τη λευτεριά και τη λαΐκή νίκη"
Ποιος αγώνας ξεκίνησε, από που και πότε; Για ποια πισωγυρίσματα μιλάς;
Βγήκε ο λαός μπροστά και τον φρενάρει το ΚΚΕ; Ίσως δεν κατάλαβα τι εννοείς.
Για τον Άρη ξέρεις τις απόψεις μου, τα έχουμε ξαναπεί. Όμως δεν έγινε αυτός που έγινε, δεν ήταν αυτός που ήταν, αποκομμένος από το ΚΚΕ. Αρης Βελουχιώτης και ΚΚΕ για μένα είναι κάτι το αδιαίρετο, παρά τα όποια λάθη του παρελθόντος.
Να είσαι σίγουρος όμως, η ιστορία μας διδάσκει, δεν το λέω εγώ, πως όταν οι συνθήκες το προτάσσουν, πάντα μπροστά ξεπροβάλουν τα κόμματα και οι ηγέτες που με όπλο τους την κοσμοθεωρία του ΜΛ (που δεν είναι "συνταγολόγια του Λένιν" όπως απαξιωτικά τα αποκαλείς)θα καθοδηγήσουν το λαό. Μην ξεχνάς πως πια υπάρχει και μια εμπειρία.
Περιμένω την άποψή σου για το βίντεο, να μου πεις αν είναι "θεωρίες" ή συγκεκριμένες προτάσεις για το σήμερα, όσα λέει ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ.
Καλή δύναμη!

Τζαβέλας είπε...

καλησπέρα φίλε οικοδόμε,
καταρχήν είμαι ο πλέον αναρμόδιος για να απαντήσω στο ερώτημα-επικεφαλίδα του κειμένου σου,λόγω της τοποθέτησης μου στο χώρο της αριστεράς.
μάλλον στο ερώτημα "πόσοι από τα μέλη ή φίλοι του ΚΚΕ,θέλουν μια ευρύτερη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων σήμερα?",είμαι πιο αρμόδιος να απαντήσω(αφού μέχρι το 2011 ήμουν μέλος του κόμματος και στη συνέχεια παραμένω φίλος και εν δυνάμει ψηφοφόρος του κόμματος,παρά τις όποιες επιφυλάξεις και διαφωνίες που έχω με την τακτική της ηγεσίας).
Θα ήταν πολύ εύκολο και βολικό αγαπητέ σύντροφε,για μένα,να απευθυνθώ στον οιονδήποτε που είτε από αφέλεια,είτε ακόμα και από ιδιοτέλεια,κάποια στιγμή ήταν στην απέναντι όχθη και τώρα είδε κατάφατσα την πραγματικότητα να του χτυπάει με οδυνηρό τρόπο την πόρτα,και να του πω,αμέ στο διάβολο,κι εσύ φταις που φτάσαμε ως εδώ...εμείς στα λέγαμε χρόνια τώρα,
μου φαίνεται πολύ οπαδίστικο και ανώφελο να κλείνουμε τη πόρτα στον οιονδήποτε που έστω και λίγο αργά άρχισε να κατανοεί κάποια πράγματα...
σε τούτο το πόλεμο,γιατί πόλεμο έχουμε και μάλιστα σκληρό,κανείς δεν περισσεύει,όταν στις απεργίες του Οκτώβρη,του Φλεβάρη και στις συγκεντρώσεις του Ιούνη εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βγήκαν στους δρόμους του αγώνα,δεν βγήκαν για καμιά πουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ,ούτε και για κανά λαμόγιο σαν τον Παναγόπουλο,βγήκαν για το ψωμί τους,για την αξιοπρέπεια και για τη ζωή τους.
κι εκεί ο κάθε κομμουνιστής όφειλε να'ναι δίπλα τους,να τους προσφέρει απλόχερα την εμπειρία του και στη ζύμωση μαζί τους να προτάξει τον δύσκολο,αλλά και υψηλό στόχο της λαΐκής εξουσίας,αντί να περιφέρεται άσκοπα πότε στην Ομόνοια,πότε στους στύλους του Ολυμπίου Διός,πάντως μακριά και απομονωμένος...
πρόθεση μου σε καμιά περίπτωση δεν είναι ούτε να απαξιώσω καμιά θεωρία,ούτε και να μπώ στο τρυπάκι βέβαια βαθυστόχαστων αναλύσεων,κτη στιγμή που καίγεται ο κόσμος.θέλω απλώς να δώσω όσο πιο εμφατικά μπορώ το στίγμα της εποχής.κι αυτό είναι αντί να σκοτωνόμαστε για τις όποιες ερμηνείες μπορούμε να δώσουμε στον Μάρξ ή στον Λένιν,τούτη την ώρα είναι απολύτως αναγκαίο να συμπορευτούμε στους δρόμους του αγώνα,όλοι μαζί,ενωμένοι,δυνατοί,αποφασισμένοι ενάντια στον κοινό εχθρό.προέχει να τον πολεμήσουμε όσο πιο δυνατά και αποφασιστικά μπορούμε και μετά θα'χουμε όλο το καιρό μπροστά μας,να ανοίξουμε έναν διάλογο ουσιαστικό και ειλικρινή για αυτά που μας χωρίζουν.
τώρα ρε γαμώτο,ας σταθούμε σ'αυτά που μας ενώνουν.πιο μάγκες είναι οι απέναντι που συσπειρώνονται όταν είναι να χτυπήσουν το λαό???
όσο για τα οικονομικά μέτρα που μου ζητάς να παραθέσω,θα μπορούσα σύντροφε(λόγω επαγγέλματος,οικονομολόγος),να κάτσω να αραδιάσω τόμους προτάσεων.για να ανήκω όμως σ'αυτό το χώρο είναι προφανές ότι σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το Μάκη τον Παπαδόπουλο(τον συγκροτημένο λόγο του οποίου επικροτώ συχνά-πυκνά).σαφέστατα λοιπόν και είμαι υπέρ της ολικής άρνησης του χρέους,της πλήρους αποδέσμευσης από την Ε.Ε.,στη εθνικοποίηση των τραπεζών και στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής,
η ένσταση μου βρίσκεται στο εξής,αντί να μιλάμε γενικά και αόριστα για λαΐκή εξουσία(όταν και αν ωριμάσει το λαΐκό κίνημα),λες και τώρα δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες να δημιουργηθεί ένα εξεγερσιακό μέτωπο ανατροπής...θα ήταν νομίζω πιο δόκιμο και αποτελεσματικό για να πείσουμε το λαό,να δημιουργήσουμε μέσω μιας πολιτικής συμμαχιών, ένα αριστερό μέτωπο εξουσίας.
δεν νομίζω ότι είναι οπορτουνιστικό(έστω και μέσα στο υπάρχον σύστημα),να διεκδικήσουμε ένα αριστερό κυβερνητικό σχηματισμό,που θα δώσει άμεσες ανάσες,σε έναν λαό που πεινάει,που απελπίζεται,που αυτοκτονεί μπροστά στο πρωτόγνωρο πόλεμο που δέχεται.
δεν μιλάω για κάτι που θα παγιωθεί,μιλάω για μια γέφυρα που θα μας δώσει τη δυνατότητα να χτίσουμε το δρόμο για το σοσιαλιστικό μέλλον.

η συνέχεια παρακάτω

Τζαβέλας είπε...

διακρίνω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σου (και χαίρομαι αφάνταστα προσωπικά) όταν αναφέρεται το όνομα του πρωτοκαπετάνιου μας,του Άρη Βελουχιώτη.μας έδωσε τόσα πολλά αυτός ο ανυπέρβλητος επαναστάτης,ειδικά όμως για το ΚΚΕ άφησε μια τεράστια και πολύτιμη παρακαταθήκη.
«Ότι συμφέρει το λαό πρέπει να συμφέρει και το κόμμα. Με αυτή τη βάση δεν θα βγούμε ποτέ μπερδεμένοι». (Πόση διαφορά, αλήθεια, απ’ τη φιλοσοφία που αποπνέει η απόφαση της διαγραφής του: για την ηγεσία του ΚΚΕ πάνω απ’ όλα στέκεται το κομματικό αλάθητο και τα λαϊκά συμφέροντα πρέπει να υποταχθούν στην ακόμη και λαθεμένη κομματική γραμμή).
κι επειδή για μένα προσωπικά το αλάθητο δεν ισχύει για κανέναν,αλλά πάλι και τα λάθη για τους ανθρώπους είναι...(ενίοτε και για το κόμμα),τούτη την ώρα δεν ωφελεί να μεμψιμοιρούμε,ας αφουγκραστεί καλύτερα το κόμμα τις φωνές και τις αγωνίες του λαού μας...
ίσως δεν αντέχει άλλο να παίζει άμυνα ο λαός(και μετά από τόσα "γκολ" που έχει φάει),ίσως δεν εμπνέει να ακούς τη γ.γ. του κόμματος να σου λέει ότι στόχος είναι μια πιο αδύναμη κυβέρνηση του ταξικού αντίπαλου και μια πιο δυνατή άμυνα από μας...
έφαγε τόσα "γκολ" μαζεμένα ο λαός τα τελευταία δυό χρόνια,που μόνο μια δυνατή,οργανωμένη,μαζική και αποφασισμένη ΕΠΙΘΕΣΗ μπορεί να ανατρέψει το αποτέλεσμα!!!
και πιστεύω σύντροφε(επειδή αγαπάμε κι οι δυό το ποδόσφαιρο),ότι όταν χάνεις,πρώτα προσπαθείς να ισοφαρίσεις και μετά πας φουλ για τη νίκη!!! δεν νομίζω να είναι οπορτουνιστικό αυτό...

Υ.Γ.πιστεύω ότι η φωνή και η ψυχή που καταθέτεις μέσα από το blog σου,είναι όαση ήθους και αλήθειας(είτε συμφωνεί,είτε διαφωνεί κάποιος μαζί σου),εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσεις την όμορφη προσπάθεια σου για πολλά πολλά χρόνια,και να τα λέμε υπό καλύτερες συνθήκες για το λαό μας!!!και επίσης να βρέξουμε τα επόμενα γενέθλια με το πιο θεΐκό τσίπουρο του κόσμου,το ηπειρώτικο!!!