Η πάλη ενάντια στο φασισμό είναι αναπόσπαστη με την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό!

Η παρέμβαση του ΚΚΕ στην συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων στο Ντονμπάς

Στο βήμα της Συνάντησης ο Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας, Βίκτορ Τιούλκιν

Μετά από πρόσκληση του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας και της Κομμουνιστικής Εργατικής Οργάνωσης του Λουγκάνσκ, πραγματοποιήθηκε στις 5 Μάη στην περιοχή του Ντονμπάς συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων. Σε αυτήν έλαβαν μέρος το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ντονέτσκ, Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα από ορισμένες Δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ, καθώς κι εκπρόσωποι του ΚΚΕ και του ΚΚ Ιταλίας, που αντάλλαξαν απόψεις γύρω από την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας και τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Το ΚΚΕ εκπροσώπησε στη Συνάντηση ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Παρακάτω παραθέτουμε την παρέμβαση του ΚΚΕ στη Συνάντηση ΚΚ στο Ντονμπάς:

Στις παραμονές της 70ής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης, ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση να λάβουμε μέρος στη σημερινή Συνάντηση των ΚΚ και από αυτό το βήμα θέλουμε να εκφράσουμε πρώτα απ' όλα την αλληλεγγύη μας στους κομμουνιστές της περιοχής, που δρούνε σε ιδιαίτερα δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Η παρουσία μας εδώ είναι μια έμπρακτη απόδειξη της αλληλεγγύης μας.

Η σημερινή μας Συνάντηση γίνεται ανάμεσα σε δύο σημαντικές ημερομηνίες: Την 1η Μάη, την Παγκόσμια Μέρα της εργατικής τάξης, που συνδέεται με την πάλη των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους και την πολιτική εξουσία, κι από την άλλη λίγες μέρες πριν την 9η Μάη, τη μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης. Φέτος, συμπληρώνονται 70 χρόνια από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Ποιος θα το περίμενε πριν από μερικές δεκαετίες εδώ που βρισκόμαστε στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, ότι τέτοιες τεράστιες κοινωνικές κατακτήσεις, όπως η δουλειά με δικαιώματα για όλους, η δωρεάν Παιδεία, η δωρεάν Υγεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η σιγουριά για την αυριανή μέρα, και τόσα άλλα, θα χάνονταν για τους εργαζόμενους; Ποιος θα το περίμενε, πριν από μερικά χρόνια πως εδώ, αυτά τα μέρη θα ξαναγύρναγαν σε μια εποχή, όπου θα βρίσκονταν κοινοβούλια, που θα απαγόρευαν τη διάδοση των κομμουνιστικών ιδανικών και συμβόλων, λίγες, μάλιστα, μέρες πριν την Πρωτομαγιά και την 70ή επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης; Ποιος θα το περίμενε πως θα βρισκόμαστε σε ένα μέρος, στα εδάφη αυτά, όπου πάλι θα ηχούσαν οι ήχοι των κανονιών και των αυτόματων όπλων και θα χυνόταν το αίμα ποτάμι; Ποιος θα το περίμενε πως απροκάλυπτες φασιστικές δυνάμεις θα παρήλαυναν στο Κίεβο, γκρεμίζοντας τα σοβιετικά μνημεία και ομοειδείς δυνάμεις από τη Ρωσία κι άλλες χώρες της Ευρώπης θα πραγματοποιούσαν συνέδριο στο Λένινγκραντ, που η αντίδραση πλέον μετονόμασε σε «Αγία Πετρούπολη»;

Για την υπερεκτίμηση των αποτελεσμάτων του Β` Παγκοσμίου Πολέμου

Για πολλά χρόνια και στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος επικρατούσε η λαθεμένη άποψη πως η Αντιφασιστική Νίκη, κατά τη διάρκεια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, άλλαξε αποφασιστικά τον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης, ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας. Αυτό στοιχειοθετούνταν με την επικράτηση της ΕΣΣΔ, την εμφάνιση των σοσιαλιστικών χωρών στην Ανατολική Ευρώπη, την νίκη της επανάστασης στην Κίνα, με τη διαμόρφωση νέων κρατών στις δεκαετίες 1950-1960 στην Ασία, στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή, σπάζοντας τα δεσμά του αποικιοκρατικού συστήματος και με την ενίσχυση των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών σχέσεων της ΕΣΣΔ με αυτά τα κράτη, υπερεκτιμήθηκε ο διεθνής συσχετισμός και θεωρήθηκε πως αυτός είναι προς όφελος της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών. 

Μάλιστα, με την κατάκτηση ορισμένων τεχνολογικών επιτευγμάτων, όπως το πυρηνικό οπλοστάσιο κι οι διηπειρωτικοί πύραυλοι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Α. Γκρομίκο, υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ από το 1957 έως το 1985 και ο Μπ. Πονομαριόφ, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΣΕ από το 1955 έως το 1986, εκτιμούσαν πως: «Η κατασκευή των διηπειρωτικών και διαστημικών πυραύλων μεγάλης ακρίβειας, η εκτόξευση των πρώτων δορυφόρων και η αποστολή πυραύλου στο Φεγγάρι, όλα αυτά έδειχναν τις τεράστιες επιτυχίες της Σοβιετικής χώρας σε σημαντικότατες σφαίρες της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας, μεταξύ άλλων και στη στρατιωτική. Η εμφάνιση του διηπειρωτικού πυραύλου έκανε παρελθόν το σχετικό στρατηγικό άτρωτο των ΗΠΑ. Αλλαξε ο στρατηγικός συσχετισμός δύναμης, προς όφελος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου»¹.

Οι εξελίξεις διέψευσαν με τραγικότητα αυτές τις εκτιμήσεις. Στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό γίνεται σχετική εκτίμηση: «Kαι από τα δύο τμήματα του κομμουνιστικού κινήματος (εξουσίας και μη) υπερεκτιμήθηκε η δύναμη του σοσιαλιστικού συστήματος και υποτιμήθηκε η δυναμική στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού»².

Στο παραπάνω έδαφος αναπτύχθηκαν ουτοπικές θέσεις, οπορτουνιστικές πολιτικές περί «ειρηνικού περάσματος», «σταδίων», «μη καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης», για τα διεθνή και περιφερειακά «συστήματα ασφάλειας», «διεθνούς δικαίου», «εκδημοκρατισμού» των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως της ΕΕ, γενικότητες πασιφιστικού χαρακτήρα περί «διάλυσης του ΝΑΤΟ», χωρίς να τίθεται το ζήτημα της εξόδου της κάθε χώρας απ' αυτό κ.ά., που δυστυχώς, μέχρι και σήμερα επηρεάζουν ακόμη και ΚΚ. Ακόμη και τώρα, που αποδεικνύεται ο ρόλος του ΟΗΕ, που πότε λειτουργεί ενεργητικά στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα σε διάφορες γωνιές του πλανήτη και πότε μένει «θεατής», εξαιτίας της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, όπως στην περίπτωση της κρίσης στην Ουκρανία. Οι αντιθέσεις αυτές οξύνονται τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα σε περιοχές στρατηγικής σημασίας, όπως π.χ. είναι η Ουκρανία, που αποτέλεσε ένα νέο «σύνορο», ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τη μια πλευρά και τη Ρωσία και τις ευρασιατικές οικονομικές και πολιτικό-στρατιωτικές ενώσεις που συγκροτεί αυτή από την άλλη.

Για τις αιτίες της σύγκρουσης στην Ουκρανία

Να γιατί, σύντροφοι, η εκτίμησή μας είναι πως οι εξελίξεις που εκτυλίσσονται εδώ, στην περιοχή του Ντονμπάς, έχουν τη ρίζα τους στην ανατροπή του σοσιαλισμού και στη διάλυση της ΕΣΣΔ. Πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού διεξάγεται η σημερινή σύγκρουση στην Ουκρανία. Τα μέσα παραγωγής έγιναν και πάλι ατομική ιδιοκτησία, περνούν από τον έναν επιχειρηματικό όμιλο στον άλλο, που σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι «νύχι - κρέας» με τα καπιταλιστικά κράτη, κι ακόμη έχουν τη στήριξη ενώσεων καπιταλιστικών κρατών. 

Στο πλαίσιο αυτό είχαμε και την απροκάλυπτη επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, στο φόντο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία για τον έλεγχο των πρώτων υλών, των δικτύων αγωγών, των μεταφορικών διαδρομών και των μεριδίων των αγορών. Ενας ανταγωνισμός που διεξάγεται με κάθε μέσο, με όλα τα μέσα: πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά, ακόμη και στρατιωτικά. Δεν ξεχνούμε τη ρήση του Κλαούζεβιτς που αξιοποίησε ο Λένιν ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα». Στο πλαίσιο αυτό, οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να στηριχτούν στην Ουκρανία, δηλαδή να χρηματοδοτήσουν και να εκπαιδεύσουν, ακόμη και φασιστικές δυνάμεις.

Η στάση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, καταδίκασε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία, τον αντικομμουνισμό, την αξιοποίηση του φασιστικού τέρατος, που και τότε και τώρα είναι δημιούργημα του καπιταλιστικού συστήματος, γεννιέται στα σπλάχνα του συστήματος, δεν είναι όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάτι έξω από αυτό. Ο φασισμός αξιοποιείται, ως «αιχμή του δόρατος» της καπιταλιστικής εξουσίας, τόσο ενάντια στο εργατικό κίνημα, αλλά και ως «εργαλείο» της αστικής τάξης για την ενσωμάτωση, την επίτευξη γεωπολιτικών στόχων, που αυτή θέτει στο πλαίσιο της ενίσχυσης της θέσης της στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «πυραμίδα». Δεν σημαίνει, δηλαδή, ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ, που στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, ακόμη και φασιστικές δυνάμεις, όπως ο «Δεξιός Τομέας», είναι «φασιστικές» και «εξάγουν το φασισμό». Στηρίζουν τέτοιες δυνάμεις, όχι μόνον στην Ουκρανία, αλλά νωρίτερα στη Βαλτική, παλαιότερα π.χ. η Βρετανία τη μεταξική δικτατορία στην Ελλάδα, γιατί έτσι εξυπηρετούν τα σχέδιά τους, έναντι των ανταγωνιστών τους.

Το ΚΚΕ κατήγγειλε τη συμμετοχή, αρχικά της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στα ευρω-ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, μεταξύ άλλων και στις κυρώσεις που επιβλήθηκαν κατά της Ρωσίας.

Το Κόμμα μας, επιπλέον, εξέφρασε την αλληλεγγύη του στους κομμουνιστές της Ουκρανίας, που διώκονται. Καταδίκασε τα αντικομμουνιστικά νομοθετήματα. Εκανε παραστάσεις και μαζικές διαμαρτυρίες στην ουκρανική πρεσβεία στην Αθήνα. Εθεσε τα ζητήματα αυτά στο Ευρωκοινοβούλιο και στο εθνικό Κοινοβούλιο.

Παραπέρα, εξέφρασε την αλληλεγγύη του με το λαό της Ουκρανίας, που βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν πόλεμο με χιλιάδες θύματα. Τονίσαμε πως το πραγματικό δίλημμα για το λαό της Ουκρανίας δεν είναι να διαλέξει ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις. Ανάμεσα, δηλαδή, στην καπιταλιστική διακρατική ένωση της Ευρώπης, την ΕΕ ή τη διακρατική καπιταλιστική ένωση της Ευρασίας, που συγκροτεί η Ρωσία. Κατά την εκτίμησή μας αυτές οι ενώσεις δεν συγκροτούνται για να εξυπηρετηθούν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αλλά για να προωθηθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Βεβαίως, οι καπιταλιστές μπορεί και να τσακωθούν μεταξύ τους. Μια μερίδα να εκτιμά πως τα συμφέροντά της εξυπηρετούνται καλύτερα από την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ και ένα άλλο τμήμα να θεωρεί πως η κερδοφορία του εξυπηρετείται καλύτερα από τη σύνδεση της χώρας με την Ευρασιατική Ενωση. Αυτοί, οι καπιταλιστές, μπορούν να έχουν τέτοια διλήμματα και την ανάλογη «φαγωμάρα». 

Ωστόσο, αυτό δεν είναι ζήτημα που αφορά τους εργαζόμενους. Τονίσαμε στις ανακοινώσεις μας, πως οι εργαζόμενοι, έχουν τη δική τους «σημαία», τα δικά τους συμφέροντα, που δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα κανενός τμήματος της αστικής τάξης, καμίας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Το συμφέρον της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, στην εργατική εξουσία. Αυτή είναι η δική τους «σημαία», που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την υποστείλουν, αλλά με σθεναρότητα να την υπερασπιστούν. Ιδιαίτερα εδώ, στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, που οι εργαζόμενοι έζησαν τις μεγάλες, τις ιστορικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού, που έχουν εμπειρία του τι σημαίνει σοσιαλισμός, που ακόμη και τα αστικά ΜΜΕ παραδέχονται ότι στις δημοσκοπήσεις, όταν μπαίνει το ερώτημα «πότε ζούσαμε καλύτερα;» η μεγάλη πλειοψηφία δηλώνει πως ζούσε καλύτερα στα σοσιαλιστικά χρόνια. Κι αυτό παρά τη συκοφαντία και τη λάσπη που κάθε τόσο ρίχνουν στο σοσιαλισμό, κι όχι μόνον Ουκρανοί πολιτικοί, όπως ο πρωθυπουργός Γιατσενιούκ, αλλά και Ρώσοι, όπως ο δημοσιογράφος Σβανίτζε, που έχει πολύωρες εκπομπές σε ρωσικό κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο μεγάλης ακροαματικότητας.

Για την κατάσταση στο Ντονμπάς

Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τους κινδύνους για το λαό της περιοχής του Ντονμπάς κι άλλων περιοχών της Ουκρανίας, από την εκδικητικότητα και το μίσος εκείνου του τμήματος της αστικής τάξης που κυβερνά στο Κίεβο, και στηρίζεται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ κι επιδιώκει να συντρίψει κάθε πολιτική δύναμη που βάζει εμπόδια στην ενσωμάτωση σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, ακόμη και τις εθνικές και γλωσσικές μειονότητες, ιδιαίτερα όσους θεωρεί πως επιδιώκουν τη συμμαχία με την καπιταλιστική Ρωσία.

Την ίδια ώρα, βλέπουμε πως οι νέες δομές εξουσίας, που διαμορφώθηκαν στις λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» είναι αστικές, όπως καπιταλιστικές παραμένουν και οι σχέσεις παραγωγής. Παρατηρούμε πως στην περιοχή του Ντονμπάς η εξουσία μετατοπίστηκε από τους Ουκρανούς ολιγάρχες στην ντόπια αστική τάξη, η οποία στενά συνδέεται με τη Ρωσία. Και πώς αυτοί έδρασαν; Είναι χαρακτηριστικό πως οι νέες κυβερνήσεις των ΛΔ Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ συνέχιζαν να αποστέλλουν στην κεντρική και δυτική Ουκρανία τον άνθρακα που εξορύσσεται από τα ανθρακωρυχεία του Ντονμπάς. Ο λαός των Δημοκρατιών του Ντονμπάς έμενε χωρίς άνθρακα το χειμώνα, όμως προμήθευε τα εδάφη που ελέγχονταν από το Κίεβο. Οι φόροι από τις επιχειρήσεις που δουλεύουν ακόμα στο Ντονμπάς καταχωρούνταν επίσης στο Κίεβο. Και επιπλέον, οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων εισέπρατταν από τους εργαζόμενους της Νοτιο-Ανατολικής Ουκρανίας φόρους για τον πόλεμο - για τη λεγόμενη αντιτρομοκρατική επιχείρηση!

Ολα τα παραπάνω δείχνουν, για άλλη μια φορά, πως η εξουσία είτε θα είναι στα χέρια της αστικής τάξης, είτε στα χέρια της εργατικής. Δεν υπάρχει κάποια ενδιάμεση «αριστερή», «πατριωτική», «αντιφασιστική» εξουσία.

Το Κόμμα μας εκφράζει την αλληλεγγύη του στην πάλη των εργαζομένων στο Ντονμπάς, συνολικά στην Ουκρανία, και εκτιμά ότι αυτή η πάλη, όπως και η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων, δεν πρέπει να αποσπάται από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία τους, δεν πρέπει να διολισθαίνει σε συμμαχία με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που επιδιώκουν να περισώσουν την κοινοβουλευτική μορφή άσκησης της καπιταλιστικής δικτατορίας. Πρέπει να είναι αταλάντευτη η προσήλωση στο στόχο της εργατικής εξουσίας, να μην αλλάζει ράγες και περιεχόμενο ο στόχος της Λαϊκής Συμμαχίας ως κοινωνικής συμμαχίας με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης, ως εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην αστική εξουσία. Μόνο έτσι έχει προοπτική η λαϊκή πάλη.

Αυτό δεν είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης, αλλά είναι ζήτημα που προκύπτει από την ίδια την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, από το γεγονός πως είμαστε στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό προς το σοσιαλισμό, που εγκαινίασε η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Παρά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, ο χαρακτήρας της εποχής μας δεν άλλαξε, διότι παραμένει η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, παραμένουν όλα τα κοινωνικά αδιέξοδα του καπιταλισμού και λύση είναι μόνον η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Βεβαίως και θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας το συσχετισμό δύναμης, που σήμερα είναι πολύ αρνητικός, αλλά όχι για να παραιτηθούμε από τα καθήκοντα του ΚΚ, αλλά για να κάνουμε την επιχειρηματολογία και την τακτική μας καλύτερη, αναπόσπαστα όμως δεμένη με τη στρατηγική μας.

Για τη στάση των κομμουνιστών σε συνθήκες όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Ιδιαίτερα σήμερα, που η οικονομική κρίση όξυνε τους ανταγωνισμούς, τις αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και στις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, οι οποίες γίνονται διαρκώς πιο επιθετικές ενάντια στους λαούς με στόχο τη γεωπολιτική τους ενίσχυση, το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας.

Εχει μεγάλη σημασία να βρεθούν κομμουνιστικές δυνάμεις, όπως ήταν το κόμμα του Λένιν, που δεν θα συνταχτούν με καμία ιμπεριαλιστική δύναμη. Δυνάμεις που θα βρεθούν στην πρωτοπορία της πάλης για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ενάντια στη φασιστική τρομοκρατία και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στα μονοπώλια και στον καπιταλισμό. Που δε θα πέσουν στην «παγίδα» της υποστήριξης κάποιας ιμπεριαλιστικής δύναμης, ανεξαρτήτως προσχημάτων, είτε στη «λακκούβα» του πασιφισμού. Γιατί εξακολουθούν να είναι επίκαιρες οι θέσεις του Λένιν, που σημείωνε πως «τα συνθήματα του πασιφισμού, του διεθνούς αφοπλισμού στις συνθήκες του καπιταλισμού, των δικαστηρίων διαιτησίας κ.τ.λ. δεν είναι μόνο αντιδραστική ουτοπία, αλλά και αποτελούν ανοιχτή εξαπάτηση των εργαζομένων, που αποσκοπεί στον αφοπλισμό του προλεταριάτου και στην απόσπασή του από το καθήκον του αφοπλισμού των εκμεταλλευτών.

Μόνο η προλεταριακή, η κομμουνιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Οποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της, ή τα κύματα της αντεπανάστασης, η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη»³.

Παραπομπές:

1. Α. Γκρομίκο - Μπ. Πονομαριόφ: «Η ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ», τ. 2, περίοδος 1945-1985, σελ. 370.

2. Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ: «Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, με επίκεντρο την ΕΣΣΔ», έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, σελ. 80.

3. Β. Ι. Λένιν: «Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας (μπ)», «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 38, σελ. 421.

Ριζοσπάστης