Μπορούν να χωρέσουν σε λίγες φωτογραφίες ο ήχος του γάργαρου νερού στη Γκούρα, η κίνηση του ανεμοδαρμένου ελατόδασους, η μυρωδιά της γης μετά τη βροχή, το μεθυστικό άρωμα ενός τριαντάφυλλου στην αυλή του σπιτιού; Εικόνες από τη γη των προγόνων μου, τη γη μου. Εικόνες απλές, ανεπιτήδευτες, «ερασιτεχνικές» που αγγίζουν τις αισθήσεις αυτού που τις «τράβηξε». Εύχομαι να αγγίξουν και τις δικές σας…
7 σχόλια:
Πολυ ΟΜΟΡΦΟ----ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΓΙΑ ΑΓΝΑΝΤΑ;;;;
Βουνίσιε φίλε, οι ωραίες εικόνες μα και ο γραπτός λόγος στην εισαγωγή θρόισαν τις χορδές της καρδιάς. Σα λαός ας έχουμε το νου μας για να προστατευθούν τέτοιοι αμόλυντοι τόποι, γιατί τα αδηφάγα μεγαλοσυμφέροντα καραδοκούν ΠΑΝΤΟΥ. Από ανεμοτέρατα που πάνε να στήσουν στα παρθένα βουνά, μέχρι εκτροπές ποταμών. Την εκτίμησή μου.
Αγαπητή φίλη Tasoula,
ως προς τη διαδρομή που με ρωτάς, ναι η Κυψέλη αποτελεί μέρος και της διαδρομής από Άρτα προς Άγναντα, μόνο που ο δρόμος είναι μεν καλός αλλά έχει πολλές στροφές. Υπάρχει και νεότερη διαδρομή όμως πιο σύντομη και με λιγότερες στροφές.
Αγαπητέ φίλε Ευρυτάνα,
ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο. Συνυπογράφω την προτροπή για επαγρύπνηση. Δεν θέλω να δείχνω απαισιόδοξος, αλλά τα κάστρα πολλές φορές πέφτουν από προδοσία και όχι επειδή υπερτερεί ο εχθρός.
Εκτός από τα μεγάλα συμφέροντα που καραδοκούν, έχει ανοίξει η όρεξη και σε τμήματα των τοπικών κοινωνιών – ελπίζω μικρά – που προσδοκούν στην «ανάπτυξη» παρθένων – ακόμα – περιοχών των βουνών μας.
Η όποια ανάπτυξη των περιοχών μας πρέπει να έχει στο επίκεντρο τη διατήρηση του φυσικού κάλλους και την επαφή των ανθρώπων με τη φύση, και όχι μόνο το οικονομικό όφελος κάποιων επιχειρηματιών, δηλαδή μια «ανάπτυξη»…παρά φύση.
Σωστά το λες λοιπόν: ας έχουμε το νου μας!
Εγώ έχω καταγωγή από τη Θεσπρωτία, ο πατέρας μου έφυγε τριών χρονών από το χωριό του (87 σήμερα), κι' εγώ έχω πάει κάνα δυο φορές σαν επισκέπτης, μιας και δεν έχω κάποιο πατρικό να μείνω, ατυχία. Τα μέρη που παρουσιάζονται στις φωτογραφίες είναι πανέμορφα, η περιγραφή ποιητική, αγγίζει τις καρδιές μας.
Οι τοπικοί φορείς, μαζί με τους κατοίκους, θα πρέπει να τα προστατέψουν πάση θυσία, ζητώντας αν χρειαστεί ακόμη και πανελλαδική λαϊκή βοήθεια.
Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες (κάποιος Παπα.... το έλεγε, αλλά δεν το πίστευε, ακολουθεί ο υιός)
Γράφει ο συντοπίτης ποιητής Γιώργος Κοτζιούλας:
«Φτενά χωράφια κρατημένα σε πεζούλια
κι άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμνούς,
ετούτ’ είν’ η πατρίδα μας, μα η πούλια
δε λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς.»
Αυτή είναι η κληρονομιά μας: η γη και οι παραδόσεις μας. Αυτή μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας κι αυτή, έχουμε χρέος να παραδώσουμε στους απογόνους μας.
Ναι αυτή είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μας. Εγώ δεν είχα την τύχη να τη ζήσω, μα την εκτιμώ και την αγαπώ. Ένα βράδυ καλοκαιρινό όταν άστραψε και βρόντηξε ο ουρανός ήμουν εκεί, βούιξε από μακριά η μπόρα, ξεπλύθηκαν τα βουνά, και μετά ηρεμία. Τα άστρα έλαμψαν στον καθάριο ηπειρώτικο ουρανό, ο ποιητής μας δε λάθεψε γράφοντας «…..μα η πούλια
δε λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς.»
Καλό σου βράδυ.
Θαυμάσιες εικόνες που όχι μόνο αγγίζουν τις αισθήσεις, αλλα προκαλούν και επιθυμίες για νέες εξορμήσεις..
Τελικά οι προκλήσεις σε αυτό τον όμορφο τόπο που έχουμε την τύχη να ζούμε , είναι ανεξάντλητες.
Δημοσίευση σχολίου