Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Δεν είμαι αυτός που νομίζεις...




Με ύφος θλιμμένο, που θύμιζε εκείνο το φτωχό πλην τίμιο «παιδί του λαού» του παλιού ασπρόμαυρου κινηματογράφου, ο εκδότης κ. Ρίζος βγήκε στην τηλεόραση για να μοιραστεί μαζί μας το δράμα που ζει  από τότε που έμεινε χωρίς εφημερίδα. Ήταν καλεσμένος στην εκπομπή ενός άλλου εκδότη, ενός άλλου «λαϊκού παιδιού»  («αυτοδημιούργητου» που -και αυτός- «τα έχασε όλα»), που μπορούσε να τον νιώσει, σε αντίθεση με τους σκληρούς (και απλήρωτους) εργαζόμενους των επιχειρήσεών τους, που δεν τους συγκινεί  τίποτ’ άλλο πέρα από την καταβολή των μισθών τους.

Και άρχισε ο κ. Ρίζος να λέει πόσο αγαπούσε αυτήν την εφημερίδα, που την είχε «σαν παιδί» του, πόσο αγώνα έκανε, πόσο βασανίστηκε για να την σώσει… αλλά… οι συνήθεις ύποπτοι, οι «συνδικαλιστάδες» (ναι, έτσι τους αποκαλεί), άρχισαν τις απεργίες και στο τέλος... «έκλεισαν την εφημερίδα αυτοί». Ας ακούσουμε τι λέει στο βίντεο του enikos.gr και ας δούμε  πως με μια  ντρίπλα (που θα τη ζήλευε ακόμα και ο μεγάλος  "Βάσια")  προσπαθεί στο τέλος να παραπλανήσει-κοροϊδέψει ακόμα περισσότερο τους τηλεθεατές, που δεν είναι σε θέση (οι περισσότεροι) να γνωρίζουν την πραγματικότητα.


«Ο μόνος που δεν ήθελε να κλείσει με τίποτα αυτή η εφημερίδα ήμουν εγώ. Είχα καλέσει σε συνάντηση τους δημοσιογράφους, την εποχή που τους χρωστούσα γύρω στους 3 1/2 μήνες, και τους είπα ‘Έχω βρει με κάποιο τρόπο 300-400.000 ευρώ για να σας πληρώσω τα δεδουλευμένα’.» Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει για βοήθεια ο οικοδεσπότης της εκπομπής, που τον συμπληρώνει (αναφερόμενος στους εργαζόμενους): «ναι…γιατί φωνάζουν»...

Συνεχίζει ο κ. Ρίζος: «Και βρέθηκαν οι συνδικαλιστάδες και είπαν ‘ΟΧΙ μας εκβιάζει’. Εγώ ένα όρο τους είχα θέσει ‘θα σας δώσω τα δεδουλευμένα αν αποσύρετε τις αγωγές’. Δεν δέχτηκαν. Έτσι έχασαν τα δεδουλευμένα, άρχισαν οι απεργίες και οι επισχέσεις εργασίας και έκλεισαν την εφημερίδα αυτοί. Δεν την έκλεισα εγώ την εφημερίδα».

Στη συνέχεια παίρνει ακόμα πιο θλιμμένο-λυπηθείτε-με-αλήθεια-σας-λέω ύφος, επειδή, λέει, δεν έχει λεφτά ούτε για βενζίνη. Έχει όμως φιλότιμο (σαν… αυτοδημιούργητος ίσως;) και καλή καρδιά: «Υπέφερα και υποφέρω περισσότερο από τους ίδιους τους απλήρωτους δημοσιογράφους. Γιατί και εγώ δεν έχω λεφτά ούτε για βενζίνη στο αυτοκίνητο μου. Μάλιστα ενώ είχε γίνει η πτώχευση της εφημερίδας, δεν μπορούσα να νοιώθω ότι θα ερχόντουσαν γιορτές και δεν θα είχαν ευρώ στην τσέπη τους».

Και για να αποδείξει σε όσους τον παρακολουθούν (νομίζοντας πως το βασικότερο είδος της διατροφής τους είναι το κουτόχορτο)  εκείνη τη στιγμή πόσο καλός άνθρωπος είναι, παρουσιάζει σαν προσωπική θυσία και περίπου σαν πράξη μεγαλοψυχίας την καταβολή  «όλου» του δώρου Χριστουγέννων: «Οπότε τους έδωσα όλο το δώρο. 104.000 ευρώ. Ήταν τα τελευταία λεφτά που δανείστηκα από συγγενείς και φίλους και τα πήραν ως δώρο. Τώρα δεν έχω ούτε ευρώ».

Ο κ. Ρίζος, αν κατέβαλε το δώρο των Χριστουγέννων στους απλήρωτους εργαζόμενους της επιχείρησής του, δεν το έκανε ούτε από φιλότιμο, ούτε από φιλευσπλαχνία, ούτε κινούμενος από άλλα αγαθά ένστικτα. Το έκανε μόνο και μόνο γιατί τον υποχρέωνε ο νόμος της κυβέρνησης (αφού χάρισε τα πάντα στους εργοδότες, για να κρατήσει και λίγο τα προσχήματα, τους... αναγκάζει να δώσουν και λίγα ψίχουλα στους εργαζόμενους),  που προβλέπει φυλάκιση έως έξι μήνες αν δεν... συμορφωνόταν. Αυτό φυσικά οι τηλεθεατές δεν είναι σε θέση να το γνωρίζουν. Το ξέρει καλά όμως ο συνάδελφος του κ. Ρίζου και οικοδεσπότης της εκπομπής, που κάνει την πάπια. Και τι να πει άλλωστε; Ξέρετε δα πως ήταν πάντα αυτές οι εκπομπές. Δανεικά ξεπληρώνονταν, υποχρεώσεις εξοφλούνταν, προφίλ «επιτυχημένων» οικοδομούνταν. Όσο για σήμερα…

…θλιβερά απομεινάρια  μιας εποχής που ξέβαψε και φάνηκαν από μέσα οι ντενεκέδες που τη συντηρούσαν, παίζουν το ρόλο της κολυμπήθρας που όσοι βουτήξουν στα νερά της νομίζουν πως μπορούν να ξεπλύνουν τις εργοδοτικές «αμαρτίες» τους.

Το εργάκι αυτό το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές τους τελευταίους μήνες, και με άλλους πρωταγωνιστές. Ξεχνιέται πχ ο μοδάτος με τα τουρμπάνια και τα τρελά πάρτι στο διάσημο νησί; Ο μάτσο εκδότης με την απαστράπτουσα οδοντοστοιχία και τα γένια τριών ημερών; Μήπως ο άλλος μοδάτος-σολάριουμ-εκδότης, με τα κιλά τζελ στην κώμη και τα σικ μαντηλάκια στο σακάκι; Όλοι αυτοί και μαζί με αυτούς και ο κ. Ρίζος και κάμποσοι άλλοι που -ακόμα- δεν έχουν βγει στο γυαλί, τόσα χρόνια καβάλα στ’ άλογο, αποτελούσαν πρότυπα επιτυχημένων, «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών, που τα κατάφεραν στη ζωή δήθεν με  την εξυπνάδα τους και τη σκληρή δουλειά και  απολάμβαναν την επιτυχία ζώντας προκλητικά μέσα στη χλιδή και την «δόξα» που προσφέρει η δημοσιότητα των (δικών τους) μέσων μαζικής «ενημέρωσης».

Πλούτη και «δόξα» που χτίστηκαν πάνω στις πλάτες των εργαζομένων που εκμεταλλεύονταν στις επιχειρήσεις τους, που τότε τους αποκαλούσαν «συνεργάτες»… Τώρα που… ξεπέζεψαν, καταβάλουν αγωνιωδώς προσπάθειες, που αγγίζουν και τα όρια της γελοιότητας, για να τους λυπηθούμε. Δείχνοντάς μας για ακόμα μια φορά πως οι καπιταλιστές, αλλά και όσοι αγωνιούν να τους φτάσουν, δεν έχουν αναστολές. Ας το καταλάβουν αυτό  οι εργαζόμενοι (όσοι τρέφουν αυταπάτες) και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
 

3 σχόλια:

zeidoron dtsoukas είπε...

Ν' αγιάσει το... χέρι σου φίλε μου!
Κατά "σύμπτωση" οι δύο συνεντευξιαζόμενοι είναι δημιουργήματα των δύο παρατάξεων που κυβερνούν από τη μεταπολίτευση και μετά.Λίγο νεώτερος βέβαια ο οικοδεσπότης ξεπετάχτηκε τη χρυσή εποχή του '80 με τη θολοκουλτούρα του life style,που λένε και οι μορφωμένοι.Ο Δημητράκης από "βοηθητικό" προσωπικό του "Εθνάρχη" μας προέκυψε εκδότης.
Μια απορία έχω μόνο:που βρήκε τόσο εύκολα 400 χιλιάρικα να μας το πει και μας να πάμε να πάρουμε καμιά 40ρια (μου φτάνουν και μου περισσεύουν τόσα!).
Σκέψου τι IQ έχουν που δεν αντιλαμβάνονται ότι προκαλούν.
Θυμάσαι το μακαρίτη το Λαναρά,που πτώχευσε κι άφησε απλήρωτους εκατοντάδες εργαζόμενους και πήγε και ναυάγησε με 20μετρο σκάφος στον Πόρο;
Κάπως έτσι είναι όλοι τους:πτωχεύουν μεν οι επιχειρήσεις τους αλλά όχι οι ίδιοι.
Να είσαι καλά,καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Να πεθάνει, ο άτιμος!

Τον θυμάμαι την μαύρη εποχή της φασιστικής χούντας των συνταγματαρχών να βγαίνει τις Κυριακές το μεσημέρι από την ΥΕΝΕΔ και να μας «παραμυθιάζει» με φτηνά αστεία, ανεκδιήγητα καλαμπούρια και ανέκδοτα της συμφοράς. Ό,τι έπρεπε για την χουντική προπαγάνδα που απεγνωσμένα αναζητούσε άλλοθι τέτοιου τύπου για να εμπαίζει. αποπροσανατολίζει και αφιονίζει τον κόσμο, τότε που δεν υπήρχε ούτε διαδίκτυο ούτε καλωδιακή τηλεόραση, τίποτα εκτός από τα κρατικά κανάλια, τους κρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις εφημερίδες, όλα με το φίμωτρο της λογοκρισίας.

«Αναβαπτίστηκε» στην κολυμπήθρα της καραμανλικής οκταετίας σε «δημοκράτη» (το ’παιζε όπως πολλοί άλλοι «αντιστασιακός»), ανδρώθηκε σε αρχισυντάκτη με την ανοχή του ΠΑΣΟΚ και μετά πάει λέγοντας έφτασε να γίνει η αφεντιά του εκδότης...

Υπεράσπισε τον καπιταλισμό, αγωνίστηκε για τον καπιταλισμό, υπηρέτησε τον καπιταλισμό, ε, τώρα ας πεθάνει για τον καπιταλισμό, ο άτιμος!

Γνώστης προσώπων και πραγμάτων

Ανώνυμος είπε...


Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ “85ΑΧΡΟΝΟΣ” “ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ”, ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΖΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΤΑΤΙΑΝΑΣ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ, ΗΤΑΝ Ο ΛΟΓΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΡΑΣ

Συγγραφέας που σπούδασε νομικά ήταν ο Στάθης Μάρας που στις 8.30 το βράδυ του Σαββάτου, βρήκε τραγικό θάνατο στην παραλιακή, με εμπλοκή στο τροχαίο του ΙΧ που οδηγούσε ο εκδότης-δημοσιογράφος Δημήτρης Ρίζος. Το τροχαίο –όπως ανέφερε αξ/κος της Τροχαίας- έγινε στη συμβολή των οδών Ποσειδώνος και Ζαΐμη στο ρεύμα προς Αθήνα. Ο Στάθης Μάρας ήταν στο φωτεινό σηματοδότη και παρασύρθηκε από όχημα όταν προσπάθησε να περάσει απέναντι στον πεζόδρομο δίπλα από τη θάλασσα για να κάνει περίπατο. Ο Μάρας ήταν ακμαιότατος, ήταν χειμερινός κολυμβητής και κατέβαινε τακτικά στην περιοχή για βόλτα και τα Σ/Κ συνήθιζε να κάνει πεζοπορία στην παραλιακή.
Ο Στάθης Μάρας από δεκατριών χρόνων πήρε μέρος στην Eθνική Aντίσταση. Στα Δεκεμβριανά, πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Εγγλέζους. Σώθηκε μετά από παρέμβαση των θειάδων του, που βρήκαν τον Βρετανό διοικητή, και τον παρεκάλεσαν …να μην τον παραδώσει στους δεξιούς, γιατί θα τον εκτελούσαν. Έτσι, σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων εκτοπίστηκε στη M. Aνατολή.
Ο Στάθης Μάρας από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και έχει τυπώσει τρία ποιητικά βιβλία (1950, 1957, 1959).
Μιλούσε Ισπανικά και έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις Iσπανών ποιητών, ενώ δικά του ποιήματα μεταφράστηκαν στα ιταλικά. Για πολλά χρόνια, ρίχτηκε από την αρχή στη μελέτη (Φιλοσοφία, Kοινωνιολογία, Oικονομία, Ψυχολογία).
Aποτέλεσμα της πιο πάνω δουλειάς υπήρξε ένα σύνολο μεγάλων στην έκταση, αυτοτελών, μα και συνδεόμενων μεταξύ τους μελετών, που καλύπτουν ολόκληρη τη Λογοτεχνία μας. Δύο από τα βιβλία του αναφέρονται στις Γυναίκες ποιήτριες. Η καταγωγή του ήταν από την Κυπαρισσία Μεσηνίας. Το αληθινό του όνομα ήταν Στάθης Κατσαρελάς ενώ το Μάρας ήταν το παρατσούκλι της οικογένειας της μητέρας του, που το πατρικό της όνομα ήταν Μαραγκοπούλου. Ήταν ανηψιός της ζωγράφου Κούλας Μαραγκοπούλου και πρώτος ξάδερφος του συγγραφέα και λόγιου Άρη Μαραγκόπουλου.

Μετά την επιστροφή του από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην έρημο της Ελ Τάμπα, έκανε παρέα με τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρο, επίσης Κυπαρίσσιο, το ζεύγους Πολυδούρη, καί άλλους αντιστασιακούς.Ο Μάρας έγραφε και ο ίδιος ποιήματα και ουδέποτε πήρε κάποιο βραβείο ή άλλη διάκριση, διότι πιστεύοντας (όπως εξηγεί σε μια του μελέτη), ότι αυτές οι απονομές, άμεσα μα και μακροπρόθεσμα, βλάπτουν τόσο τα Γράμματα όσο και τους ίδιους τους συγγραφείς, βραβευόμενους και μη, ουδέποτε έδωσε έργο του σε κάποιο διαγωνισμό.

Φωτογραφίες, 15 χρονών στον ΕΛΑΣ :
http://kopanakinews.wordpress.com/2013/01/17/%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B3%CE%BB%CF%85%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD/