ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (περί ευγένειας ο λόγος...)

 

"...αν απερισκέφτως του ξεσκίσομε το ευγενικό του
αποχτημένο πέτσωμα, θα φανεί απουκάτουθε
η φυσική του αγένεια, η οποία να μας δυσαρεστήσει..."



Ο πρωθυπουργός της χώρας μας είναι γεμάτος χαρίσματα. Αυτό τουλάχιστον πασχίζουν να μας πείσουν και διαρκώς μας προβάλλουν τα ΜΜΕ.

Προσηνής, συγκαταβατικός, υπομονετικός, διαλεκτικός, εργατικός, ανθρώπινος και πολλά ακόμα. «Ευγενικός» είναι αυτό που προβάλλουν περισσότερο τα μέσα και που ο ίδιος δείχνει να το έχει καλλιεργήσει με επιτυχία.

Δεν είμαι ειδικός στην ανάλυση των συναισθημάτων του ανθρώπου, αληθινών ή «κάλπικων». Ένας οικοδόμος είμαι που δεν δουλεύει σήμερα εξ αιτίας του δυνατού αέρα και είπα να καταπιαστώ με το θέμα της «ευγένειας» του ΓΑΠ, κάτι που με απασχολούσε πάντα.

Σε πολλές συζητήσεις με φίλους και γνωστούς όταν ανέφερα κάτι για τον ΓΑΠ ειδικά την περίοδο που παρέλαβε την εξουσία από τον «κουρασμένο» Καραμανλή, εισέπραττα αμέσως σχόλια του στυλ «πόσο ευγενικός και φινετσάτος είναι ο Γιωργάκης. Καμιά σχέση με τον άλλον, το χοντρό, το μπουνταλά Κωστάκη».

Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν άνθρωποι με μια κοινωνική «διαδρομή» - αναφέρομαι σ’ αυτούς τους φίλους – να μην μπορούν να δουν πίσω από τη βιτρίνα του «ευγενικού Γιωργάκη». Να τους παρασύρει το χαμόγελο ενός πολιτικού κι όχι η πολιτική που είναι διατεθειμένος  να ακολουθήσει.

Σήμερα, πολύ καιρό από τότε που ο «ευγενικός» ΓΑΠ  ανέλαβε την εξουσία, και αφού το χαμόγελό του έγινε κοφτερά δόντια που ξεσκίζουν τις σάρκες μας, ας δούμε πως ο Αντρέας Λασκαράτος, ο ορκισμένος αυτός εχθρός του άδικου και του σκοταδισμού, πραγματεύεται την ευγένεια, τον ευγενικό άνθρωπο:

«Ευγενικός είναι ο άνθρωπος εκ φύσεως η εξ αναθροφής. Ο φύσει ευγενικός, ή ετελειοποίησε τη φυσική του ευγένεια δια της αναθροφής ή έμεινε καθώς τον έκαμε η φύση, θέλ’ πάντα ευγενικός με όλους. Επειδή και δεν ήθελε μπορεί και δεν ήθελε ξέρει να κάμει αλλέως.

Ο εξ αναθροφής αποχτήσας ευγενικήν συμπεριφοράν και ευγενικούς τρόπους, εκείνος ημπορεί, κατά τες περιστάσες, να είναι ευγενικός ή όχι.

Εις τον πρώτον η φύση εζύμωσε κι ενεσάρκωσε την ευγένειαν, όταν τον έπλαθε. Εις τον δεύτερον η αναθροφή εδίδαξε την ευγένειαν και την άφησε στη διάθεσή του.

Του φύσει ευγενικού αξίζει ενδομύχως η ψυχή του. Του εξ αναθροφή ευγενικού αξίζει η ευγενική αποχτημένη συμπεριφορά του.

Έτσι, στες ευγένειες του πρώτου χρεωστούμε σεβασμόν και αγάπην. Στες ευγένειες του δευτέρου χρεωστούμεν ευγνωμοσύνην δια την καλήν του προς ημάς προαίρεσην. Επειδή κάμνει τούτον εκ προθέσεως, δια να μας ευχαριστήσει.

Ο φύσει ευγενικός, ήθελ’ ειπεί κανείς, δεν έχει αξιομισθίαν δια το ευγενικόν του προς ημάς φέρσιμο. Επειδή δεν κάμνει τούτο εκ προθέσεως, αλλά χωρίς ούτε ν’ ανανογέται¹ ότι το κάμνει.

Εξ εναντίας, ο εξ αναθροφής διδαγμένος την ευγένειαν δικαιούται την ευγνωμοσύνη μας, κάθε φορά που φέρνεται ευγενικά μ’ εμάς. Επειδή το κάνει για πινομή²  μας.

Με τον πρώτον ημπορούμε να συναναστρεφόμεθα απροφυλάκτως και ακινδύνως. Επειδή κίνδυνος κανένας δεν υπάρχει στη συναναστροφή του. με τον δεύτερον, όμως, να έχομε γνώση. Επειδή αν απερισκέφτως του ξεσκίσομε το ευγενικό του αποχτημένο πέτσωμα³, θα φανεί απουκάτουθε η φυσική του αγένεια, η οποία να μας δυσαρεστήσει.

Ένας φύσει ευγενικός άνθρωπος!



Ο φύσει ευγενικός άνθρωπος φέρνετ’ ευγενικά, ως και όταν οι άλλοι φέρνονται προς αυτόν αγενώς, ικανοποιούμενος εις το ότι καθένας φέρνεται αναλόγως του ήθους του.

Η φυσική ευγένεια της ψυχής είναι χάρη θεία, εις την παραχώρησιν της οποίας βλέπουμε την φιλανθρωπίαν και μεγαλοδωρίαν του Υψίστου. Η δε καλή αναθροφή χρεωστεί να την μιμείται, εις εκείνους οπού εκ φύσεως δεν την έχουν.

1. συναισθάνεται, καταλαβαίνει
2. για χάρη μας
3. περίβλημα» 

(Ανδρέα Λασκαράτου: Ιδού ο άνθρωπος, εκδόσεις Σμυρνιωτάκης)

Γραμμένο το 1886 από τον μετέπειτα δις αφορισμένο συγγραφέα, μοιάζει τόσο σημερινό. Γιατί οι εποχές μπορεί να άλλαξαν. Ο άνθρωπος όμως δεν αλλάζει (ή μήπως όχι;).

Ευχαριστώ τη φίλη Ντίνα Βιτζηλαίου για την παραχώρηση της δεύτερης φωτογραφίας.

Όσο για την πρώτη...