Το ατελείωτο παιχνίδι της παραπλάνησης

Ο Τσίπρας αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του παιχνιδιού της παραπλάνησης που εγκαινίασε στη Μεταπολίτευση ο γνωστός «εθνάρχης». Είναι φυσικό, όσο εξαφανίζεται η πολιτική που εκπορεύεται από τις ιδέες, τόσο πιο πολύ ο Τσίπρας θα είναι υποχρεωμένος να τελειοποιεί το παιχνίδι της παραπλάνησης.

2. Στο παιχνίδι της παραπλάνησης, κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι δημοσιογράφοι. Παρατηρώντας συστηματικά τις επιθέσεις τους ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ, βεβαιώθηκα ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι να του προσθέτουν δύναμη παρά να του αφαιρούν. Οι ΣΥΡΙΖαίοι αξιοποιούν στο έπακρο τις επιθέσεις από τα ΜΜΕ και δεν θ' αργήσουν να συντάξουν το μαρτυρολόγιό τους. Εχουν σχηματίσει την εικόνα του θύματος, γεγονός που συγκινεί βαθύτατα τον πολίτη. Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι, που παραπλανούν κι αυτοί με τη σειρά τους, γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν πρόκειται να διαταραχτεί τίποτα στους κύκλους της καταδίκης μας και πως αυτές οι φωνές δεν είναι παρά η τελευταία παράσταση της νέας συμφωνίας που θα μας δέσει χειροπόδαρα.

3. Η παραπλάνηση διασύρει, διακωμωδεί ιστορικά γεγονότα που έχουν πληρώσει με τη ζωή τους αγωνιστές. Οταν ο Καμμένος φωνάζει «εδώ θα γίνει Κούγκι», γνωρίζει πολύ καλά ότι μιλά στο πλαίσιο της παραπλάνησης (υποτίθεται) των Ευρωπαίων. Ας βγάλει από πάνω του το μπουφάν των καταδρομέων που θυμίζει Τριώδιο, και ας δει την πραγματικότητα και πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

4. Στην επιδίωξή του να διατηρήσει τον πρωθυπουργικό θώκο, ο Τσίπρας προσπαθεί να μας πείσει για τους «εταίρους» μας, παραβλέποντας επί της ουσίας τι έχουμε περάσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο Τσίπρας είναι ο άνθρωπος που θα χρυσώσει το χάπι της Ευρώπης, θα φροντίσει να βρει μια ισορροπία σε βάρος ενός λαού που, εξουθενωμένος, θα παραδοθεί με την πρώτη ευκαιρία στο νέο μνημόνιο, εξασφαλίζοντας τουλάχιστον προσωρινά την ψυχική του ηρεμία.

5. Ο Τσίπρας δεν ασκεί πολιτική, αλλά μια διακοσμητική τέχνη. Αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν μια περιπέτεια που κάπου θα καταλήξει, χωρίς να συστηματοποιεί κανέναν πολιτικό στόχο. Η σκέψη του είναι μεταφυσική, δεν μπορεί να αναλυθεί, και είναι άχρηστη στον κόσμο. Μέσω της συνδιαλλαγής του με τους Ευρωπαίους ηγέτες, έχει ήδη πέσει στην παγίδα της μίμησης. Η μετάλλαξή του είναι κάτι φυσικό: δεν είχε ποτέ βάρος μέσα στο κίνημα και η υπόθεσή του στηρίχτηκε σε μια τυχαία χειρονομία του μέντορά του, που τον έβαλε στο κέντρο μιας περιδίνησης, η οποία το μόνο που του άφησε ήταν η πείνα και η δίψα για εξουσία.

6. Αν δεν διαλυθεί η Ευρώπη, η δική μας διάλυση θα είναι ζήτημα χρόνου. Υπονομεύοντας την καθημερινή μας ζωή, οι Ευρωπαίοι κηδεμόνες μας την κατάντησαν αντικείμενο χλεύης σε όλο τον κόσμο. «Συμμόρφωση», αυτό είναι το μότο για τους Ελληνες, που δεν έχουν ζήσει μόνο αυτή την οικονομική ύφεση, αλλά έχουν δει και στο παρελθόν να καταρρέουν οικονομικοί θεσμοί. Ετσι εξάλλου γεννήθηκε μέσα μας η αντιπάθεια και η περιφρόνηση απέναντι στη Δύση, και όλοι γνωρίζουμε πώς μας επιβλήθηκε το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν».

7. Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, επιβάλλεται να επιστρέψουμε στην πρώτη μας ύλη: Διονύσιος Σολωμός: «Το χάραμα επήρα / του ήλιου το δρόμο / κρεμώντας τη λύρα / τη δίκαιη στον ώμο / κι απ' όπου χαράζει / ως όπου βυθά, / τα μάτια μου δεν είδαν τόπον / ενδοξότερο από τούτο το αλωνάκι».

Γιώργος Κακουλίδης

Ριζοσπάστης