Το «ιρλανδικό θαύμα» και η πικρή αλήθεια για τους Ιρλανδούς εργάτες!

Τα τελευταία χρόνια πολλοί αστοί αναλυτές και πολιτικοί έχουν κάνει σημαία το «ιρλανδικό θαύμα» ως υπόδειγμα καπιταλιστικής ανάπτυξης. Τώρα η Ιρλανδία ξαναπροβάλλεται ως το παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης από τους διαφόρους «σοφούς», που εμφανίζονται στα τηλεπαράθυρα, αλλά και από τον Α. Σαμαρά.

Ας δούμε όμως ποια είναι η αλήθεια για το πρότυπό τους; Στα πλαίσια αυτής της άγριας επίθεσης ιρλανδικής κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου, για να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης, οι συμβιβασμένες ηγεσίες των ιρλανδικών συνδικάτων στις 6/6/2010, υπέγραψαν μια τετραετή συμφωνία (την αποκαλούμενη ως Συμφωνία του Κροκ Παρκ 2010-2014) για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Στήριξαν έτσι με χέρια και με πόδια τη στρατηγική των μονοπωλίων για τη θωράκιση της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητάς τους, για να διασωθούν οι τράπεζες και για να μεταφερθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, με αντάλλαγμα κάποιες υποσχέσεις. Συγκεκριμένα, στο όνομα να μη γίνουν απολύσεις και περαιτέρω περικοπές μισθών στο δημόσιο, συμφώνησαν σε:

• Περικοπές μισθών 5-10% (3,3 δισ. ευρώ έχουν «εξοικονομηθεί» μέχρι σήμερα) στο δημόσιο. Νέοι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται στο δημόσιο με χειρότερες εργασιακές σχέσεις και πετσοκομμένες αποδοχές.
  
• Τη δυνατότητα υποχρεωτικών μεταθέσεων δημοσίων υπαλλήλων να καλυφθούν τυχόν κενά. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει 7.000 τέτοιες μεταθέσεις.
  
• Περικοπές σε δημόσιες υπηρεσίες.
  
• Χειρότερες συνθήκες εργασίας, εντατικότητα, ευελιξία, αύξηση του ωραρίου εργασίας.
  
• Τη δυνατότητα απολύσεων λόγω «μη ανταποδοτικότητας» ή «άρνησης μετάθεσης». Υπολογίζεται ότι 28.000 άνθρωποι «έφυγαν» από το δημόσιο από τον 6/2010 έως τον 9/2012.
  
• Και ακόμα κάτι πολύ κρίσιμο: Τη συμφωνία των συνδικάτων να τηρηθεί η «εργασιακή ειρήνη» στο δημόσιο. Δηλαδή κήρυξαν κανονικό και με τη βούλα σιωπητήριο σε απεργίες και αγώνες.
  

Στο μεταξύ, έχουμε την επιβολή διδάκτρων στα πανεπιστήμια, την κατάργηση δωρεάν εμβολιασμών ενάντια στον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, την κατάργηση της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για άτομα πάνω από 70 χρόνων, την απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων εκπαιδευτικών, μεταξύ άλλων.

Ίσως οι δικοί μας αστοί θαυμάζουν τους Ιρλανδούς ομολόγους τους για την «καινοτομία» τους. Το 2012 επέβαλαν στην Ιρλανδία ένα χαράτσι ύψους 100 ευρώ στους λογαριασμούς του νερού, κάτι που αφορά 1,3 εκατ. νοικοκυριά. Αλλά σχεδιάζεται να αυξηθεί στο σύντομο μέλλον μέχρι 1.300 ευρώ ετησίως ως μέσο όρο.

Πρόκειται δηλαδή για μια σαρωτική επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και εκτός από μερικές πρωτοβουλίες και διαμαρτυρίες από φοιτητές και συνταξιούχους, δίχως τη στήριξη του εργατικού κινήματος ως σύνολο, έχουμε σιγή νεκροταφείου.

Με αδύναμο το κομμουνιστικό κίνημα και τις ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα της Ιρλανδίας, τα συνδικάτα όλα τα χρόνια της κρίσης έχουν διοργανώσει 2-3 συλλαλητήρια-τουφεκιές για τα μάτια του κόσμου, αλλά επί της ουσίας για να διασωθεί η «εθνική οικονομία» έχουν δώσει τα πάντα. Στη χώρα είναι ενδεικτικό ότι υπάρχουν αρκετά συνδικάτα που έχουν να κάνουν απεργία πάνω από 4 και 5 δεκαετίες… Και αυτό ίσως δεν πρέπει να μας ξενίσει, όπως ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός στην Ελλάδα, αυτές οι ηγεσίες στήριζαν και στηρίζουν τον ευρωμονόδρομο και τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και «ρεαλιστικών αιτημάτων». Μάλλον αυτό εξηγεί σε σημαντικό βαθμό και τον «ενθουσιασμό» για την Ιρλανδία. Τέτοια ομαλή αστική διαχείριση με ένα συνδικαλιστικό κίνημα στα μέτρα τους και εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα θέλουν! Σε αυτές τις μέρες μια νέα συμφωνία συνδικάτων - κυβέρνησης ετοιμάζεται για το δημόσιο… το λεγόμενο Κροκ Παρκ ΙΙ. Να δούμε τι θα «κερδίσουν» οι εργαζόμενοι πάλι…

Πατέρας Κώστας

902.gr