Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Μ’ ένα pokemon ξεχνιέμαι


Άρρωστες μέρες. Με τη ζέστη ανακατεύονται οι κακές ειδήσεις και η ατμόσφαιρα γίνεται πιο αποπνιχτική. Και κείνο το σφίξιμο λίγο πιο κάτω απ’ το λαιμό, σα θηλιά που χάνει την υπομονή της και μειώνεται η  ανοχή της, γίνεται ανυπόφορο και σε πνίγει.

Γέμισαν οι δρόμοι με πνιγμένους από ρυθμίσεις, δόσεις, ανέχεια, δυστυχία, δάκρυα, απ’ το αίμα που ξεπηδάει απ’ την οθόνη, από τη φρίκη που ποτίζει τα κύτταρα όπως ο αέρας που αναπνέεις, από τον φόβο, την αβεβαιότητα, τη μιζέρια, την ανασφάλεια, την απογοήτευση, τη θλίψη, την παραίτηση. Και τη βλακεία. Το νέο pokemon προκαλεί υστερία και συνεχείς οργασμούς στους εγκεφάλους με τους ανεπτυγμένους αντίχειρες που τρέμουν μη σκάσει η φούσκα που τους περιβάλλει και βρεθούν χωρίς πανοπλία. «Παιχνίδια»…

Απετάξω τη σκέψη; Απεταξάμην!...

Ένα παιχνίδι σου είπαν ότι είναι η ζωή και σου ’μαθαν τους κανόνες και πώς να χάνεις. Και το ’μαθες καλά. Υποθήκευσαν τη ζωή σου μακρύτερα από κει που φτάνει ο ίσκιος της κι εσύ από κάτω έβαλες φαρδιά πλατιά την υπογραφή σου: «συμβιβάζομαι». Φτάνει να μην κοιτάζεις στον καθρέφτη· να μη βλέπεις, να μην ακούς, να μη σκέφτεσαι. Εγκέφαλοι στο μπλέντερ και τα μυαλά στον καναπέ, στη  μπάρα, στις εξέδρες, στην οθόνη, στα σύννεφα, είτε μέσα στο κρανίο, καμιά διαφορά.

Εποχή εκπτώσεων. Πωλούνται όσο-όσο, σε τιμή ευκαιρίας, κάτω του κόστους, ξεπούλημα. Συνείδηση, Αξιοπρέπεια, Φιλότιμο, Τσίπα, Συναισθήματα, Αξίες, Ιδανικά. Για ένα πιάτο φαΐ, ένα στρώμα, ένα επεισόδιο από το τούρκικο, ένα πληκτρολόγιο, μια δόση που θα παρατείνει την ψευδαίσθηση, μέχρι να σφίξεις με το βάρος σου τη θηλιά και να γίνεις ένα με το σκοτάδι. Και το λες ζωή, αυτό.

Για σένα, για τους πολλούς, ζωή στο σκοτάδι. Και για κάποιους, άλλους,  ζωή το σκοτάδι το δικό σου. Η ζωή τους. Κοιμούνται και ξυπνάνε με την έγνοια πώς θα σε σπρώξουν βαθύτερα στο σκοτάδι, πώς θα γκρεμίσουν περισσότερους στην άβυσσο του σκότους. Για να ζήσουν αυτοί καλύτερα. Το επιτάσσει άλλωστε η δημοκρατία τους. Αυτοί να ζουν καλύτερα.

Κι εσύ, που έμαθες να βλέπεις τα πράγματα «ρεαλιστικά», που ακολουθείς αδιαμαρτύρητα τους κανόνες και τρέμεις μη διαταραχτεί η κανονικότητά σου, αυτό  το λες δημοκρατία και το υπερασπίζεσαι κλείνοντας τα μάτια, τ' αυτιά και τη μύτη σου. Σωπαίνοντας και ελπίζοντας κάποιος να βρεθεί να  σε λυπηθεί και να σ’ απαλλάξει από το μαρτύριο του καθημερινού ακρωτηριασμού. Πληρώνεις όσο-όσο για λίγη παραμύθα εικονικής πραγματικότητας, όνειρα από δεύτερο χέρι και πολυκαιρισμένες ψευδαισθήσεις και δεν απλώνεις το χέρι ν’ αρπάξεις τη ζωή που περνάει από μπροστά σου και χάνεται.

Σου είπαν αν σηκώσεις το χέρι θα στο σπάσουν. Και πήρες ένα μαχαίρι και το ’κοψες μόνος σου. Σε απείλησαν πως αν σηκώσεις κεφάλι θα στο κόψουν. Και δεν ξανακοίταξες προς τον ήλιο. Μίκρυναν οι κόρες των ματιών σου και μάκρυναν οι ρυτίδες και σε τύλιξαν. Ένα κουβάρι έγινε με το φόβο το κορμί σου. Γώνιασ’ η μέση σου.

Κι όμως…

Περπάτησαν πολύ οι πατεράδες και οι παππούδες μας, και οι πατεράδες και οι παππούδες οι δικοί τους κι εκείνοι που κανένας δεν γνώρισε και δεν θυμάται πια. Κι έχυσαν θάλασσες ιδρώτα και ποτάμια αίμα κι έσπειραν με τα κόκαλά τους βουνά και βυθούς για να κυλήσουν οι τροχοί της εξέλιξης και της προόδου. Για να χορταίνει ο άνθρωπος το ψωμί, να γεύεται τον ιδρώτα του, να χαίρεται την αγκαλιά της γης, τις μυρωδιές και τα χρώματα της φύσης, ν’ απολαμβάνει  την τέχνη, να ωφελείται από τις ανακαλύψεις της επιστήμης και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Για να σβήσει η εκμετάλλευση και η αδικία. Για ν’ αυγατίζουν οι στιγμές ευτυχίας και ν’ απαλύνεται ο πόνος. Για ν’ αφαιρεθεί η λέξη μίσος από τα λεξικά. Για να  ευδοκιμήσει η αγάπη και ν’ απονέμεται η δικαιοσύνη. Για να μεγαλώνουν τα παιδιά όπως ανθίζουν τα λουλούδια.  Για να δίνουν οι άνθρωποι τα χέρια και να μην τους χωρίζουν θεοί είτε δαίμονες, χρώματα είτε δόγματα, πλούτη και τάξεις.

Περπάτησε πολύ ο άνθρωπος και η περπατησιά του χάνεται στα βάθη των αιώνων και της ιστορίας. Κι είχε η πορεία του κακοτράχαλες ανηφοριές και απότομες στροφές και σκαμπανεβάσματα, κατακτήσεις και πισωγυρίσματα, θριάμβους και πόνο. Και πάντα όταν ίσιωνε για λίγο ο δρόμος άφηνε να φανεί, πότε μακριά και πότε σιμώτερα, η πανέμορφη κόρη. Και γέμιζαν μ’ αντοχή οι οδοιπόροι  κι έκανε τις καρδιές τους να χτυπάνε δυνατά και τις ψυχές τους ανίκητες. Εκεί στέκει  πάντα, πανέμορφη και χαμογελαστή, κι ας την κρύβουν κάθε τόσο οι στροφές και οι ομίχλες, η ΕΛΠΙΔΑ. Απλώνει το χέρι ν’ ακουμπήσει όποιος κουράστηκε κι ένα γλυκό χαμόγελο για να πιαστούν αυτοί που συνεχίζουν.

Κανένας δεν είναι ικανός ν’ ανακόψει αυτή την πορεία. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη θέληση του πεινασμένου για φαΐ, του άρρωστου για ζωή, του αδικημένου για δίκιο. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε ό,τι την κατάκτησή του την επιβάλλει η αναγκαιότητα.

Παρασκευή 22 Ιούλη 2016.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ελπίδα; Αμ χάσαν κι οι λέξεις την αξία τους. Λες ελπίδα κι όλοι σκέφτονται την ελπίδα που θα έφερνε ο σύριζα. Κάποιοι την περιμένουν ακόμη την ελπίδα του σύριζα και δεν είναι λίγοι αυτοί. Τους δίνεις ελαφρυντικά ότι πριν από κάποιες δεκαετίες οι άνθρωποι είχαν ένα πρότυπο έναν άλλον κόσμο που χτίζονταν από εργάτες-ή τουλάχιστον έτσι πιστεύαμε, αλλά ό,τι και αν ήταν, τουλάχιστον κάποια προβλήματα που ο καπιταλισμός ποτέ δε θα λύσει εκείνοι τα είχαν λύσει με βάση τις ανάγκες του λαού- έπαιρναν λοιπόν κουράγιο και έλεγαν ότι αυτόν τον κόσμο θα τον φέρουν και στον τόπο τους. Τώρα αυτός ο κόσμος τελείωσε. Δεν έχει μείνει ούτε ένα λιθαράκι του. Οπότε δεν βρίσκουν απο πού να πιαστούν. Ναι, αλλά κι αυτοί που με πείσμα παλεύουν ακόμη και σήμερα; Αυτοί γιατί βρίσκουν το κουράγιο κι οι άλλοι δεν μπορούν; Λες ακόμη ότι τους βομβαρδίζουν κάθε μέρα με ψευτιές, αυταπάτες και αντικομμουνισμό. Και μπερδεύονται. Μα αυτό γινόταν πάντα. Και στο κάτω κάτω εμείς που δεν μπερδευόμαστε τι είμαστε; αυθεντίες; Αυτοί δηλαδή γιατί μπερδεύονται έτσι εύκολα;΄Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει λένε στο χωριό μου.
Και να πάρει ο διάολος δεν έχω αυταπάτες. Δε ζητάω πια κομμουνισμούς, δε θεωρώ ότι θα έρθει ποτέ κομμουνισμός στην ανθρωποτητα. Αλλά ένα σύστημα που θα κοιτάξει τις αναγκες μας που θα μπορούμε να έχουμε το οχτάωρο στην ξεκουραση στη δουλειά και στην ψυχαγωγία. Να ζούμε σαν άνθρωποι. Αλλά ούτε αυτό φαίνεται θα έχουμε. Οι πλούσιοι δεν θέλουν. Και δυστυχώς τους πλούσιους τους βοηθάει η πλειονότητα των ανθρώπων να κρατήσουν τον καπιταλισμό έστω κι έτσι σαπισμένο. Τη βλακεία κανείς δεν μπορεί να την νικήσει.

Δραση στο Ωραιοκαστρο είπε...

Εξαιρετικό!!!

~reflection~ είπε...

Θα κλέψω ένα χωρίο, στο οποίο έχω εστιάσει πολλές φορές,από την διακήρυξη της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ:

Και κατά συνέπεια όλες οι εμπειρίες εχουν δείξει ότι η ανθρωπότητα είναι περισσότερο διατεθειμένη να υπομένει, όσο τα δεινά είναι υποφερτά, παρά να διορθώνει την πορεία της καταργώντας μορφές στις οποίες ειχε συνηθίσει.

----
Μπορεί η αρχή της απροσδιοριστιας να συνεπάγεται πως το υπό παρατήρηση Συστημα επηρεάζεται από την παρουσία του παρατηρητή, μα νομίζω σήμερα η ανθρωπότητα είναι υπό παρακολούθησει, το γνωρίζει, συνήθισε τόσο την παρουσία των παρατηρητων της που αδιαφορεί και πορεύεται επιβεβαιώνοντας προσδοκίες επιστημόνων που έχουν εργοδότη τους το Κεφάλαιο.

(Είναι γνωστό πώς η προσδοκία του ερευνητή επηρεάζει ανάλογα το αποτέλεσμα του πειράματος!..)

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

Δεν είναι η πρώτη φορά που σ' αφουγκράζομαι.
Θέλω να γνωρίζεις πως ακόμα κι αν ίχνος δεν αφήνω, παίρνω τα δικά σου ίχνη και τα μοιράζομαι, δρόμο να βρίσκει στο σκοτάδι όποιον το φως τον αφορά.
Πάντα με την υπογραφή σου και με παραπομπή στη σελίδα, είτε εδώ είτε στη ΣΤΗΘΑΓΧΗ. Θέλω να το γνωρίζεις.
Ακόμα και η πιο σκληρή γραφή σου αποπνέει έναν εντυπωσιακό λυρισμό που συγκινεί. Οι αλήθειες ξεδιπλώνονται μια μια με τόση φυσικότητα που πείθεις πως οι σκέψεις που καταγράφονται είναι του αναγνώστη και απλά εσύ τις καταγράφεις....
Έχεις μια γραφίδα όπλο δυνατό και χαίρομαι ιδιαίτερα να παρακολουθώ να την χρησιμοποιείς στρατευμένα. Θερμές ευχαριστίες για το μοίρασμα.
Είναι τιμή μου!

Οικοδόμος είπε...

Σταυρούλα,
εμείς θα επιμένουμε να μοιραζόμαστε αυτό που έχουμε, και όχι ό,τι μας περισσεύει. Έτσι μάθαμε, έτσι πορευτήκαμε μέχρι εδώ και ο δρόμος μας δεν αλλάζει.

Τα λόγια σου είναι της ψυχής και αγγίζουν τη δική μου.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.
Καλή δύναμη!