Για την αυτοκτονία του οικοδόμου

"Ένας 60χρονος πρώην οικοδόμος έβαλε τέλος στη ζωή του όταν ενημερώθηκε από το ΙΚΑ στη Σιάτιστα ότι δεν δικαιούται πλέον να εισπράττει αναπηρική σύνταξη, η οποία ήταν και το μοναδικό εισόδημα που προσέφερε στην οικογένειά του." (ethnos.gr)

[…] Ρεπορτάζ δεν είναι η σκέτη αναφορά στην αυτοκτονία ενός ανθρώπου, αλλά η αποκάλυψη της πολιτικής που οδηγεί σε αποφάσεις για κόψιμο των αναπηρικών συντάξεων και οδηγεί σε απόγνωση τους ανθρώπους.

[…] Σωστά γράφουν διάφοροι ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η αστική τάξη θα επιδιώξει να εφαρμοστούν τα μέτρα. Αυτονόητα οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους πρέπει να κάνουν τα πάντα και για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα και για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη προοπτική. Εξω και πέρα από ένα σύστημα, το καπιταλιστικό, που τα ιστορικά καθορισμένα αδιέξοδά του επιδιώκει να τα λύσει φορώντας νεκρικό σάβανο στην εργατική τάξη.

[…]Δεν ξέρουμε τ' όνομά του. Κι ασφαλώς δε θα συμφωνήσουμε με την επιλογή του. Είναι, όμως, ο άνθρωπος που έχτιζε τα σπίτια τα δικά μας και τα παλάτια των αφεντικών του. Είναι ο εργάτης που για να είναι ανταγωνιστικός, δηλαδή, φτηνός ο ίδιος ώστε να 'χει κέρδη το αφεντικό του, σακατεύτηκε. Και είναι ένας από τους χιλιάδες που, όταν τον έστυψαν, τον πέταξαν στα σκουπίδια. Παρ' όλ' αυτά διατήρησε την αξιοπρέπειά του. Την αίσθηση του χρέους «να προσφέρω», «να μην είμαι βάρος».

Τσάκισε στο τέλος, δεν άντεξε. Ισως αν έγκαιρα είχε συναντήσει το συνδικάτο, να ήταν ένας απ' αυτούς που χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι του υπουργού, που όχι μόνο αρνούνται να υποταχτούν, αλλά επιμένουν να αξιώνουν μεράδι από τους αρπαγμένους κόπους τους. Τον χάσαμε. Ας γίνουν μερικές σταγόνες απ' το αίμα του, τμήμα της σημαίας μας. (Ριζοσπάστης)