Η γιορτή της ειρήνης και της αγάπης (Μακρόνησος 1948)

Β΄ Τάγμα Σκαπανέων. Στις αρχές του 1948.

(Φωτογραφία από την «Ιστορία της Μακρονήσου»
του Νίκου Μάργαρη)

Έτσι, φτάσαμε ως τη Μεγάλη Δευτέρα. Στο πρωινό προσκλητήριο κατέβηκε κι ο διοικητής* μαζί με το επιτελείο του. Δεν ανησυχήσαμε. Αξιωματικοί και αλφαμίτες ήταν άοπλοι.

«Η φετινή τσίκνα είναι πολιτικά διεστραμμένη. Μυρίζει σκοτωμένες ζωές κι απάτη περί την πώληση της ελπίδας…»

Μαύρο Πάσχα...

Μαύρο Πάσχα δύσκολα ακούγεται. Στο εκτυφλωτικό κόκκινο, το άλικο του αίματος, της θυσιαστικής σφαγής, στην εαρινή έκρηξη τη συνώνυμη με το φως της νοηματοδοτημένης ζωής, αντιπαρατάσσεται εφτά χρόνια τώρα μια ζοφερή πραγματικότητα.

Το ματωμένο Πάσχα του Γαλαξιδιού στα 1703 (Κώστας Βάρναλης)

Θαλασσογραφία του Κωνσταντίνου Βολανάκη

Όλες οι μέρες του ελληνικού έθνους στους αιώνες της δουλείας του σταθήκανε μέρες δυστυχίας κι αίματος.

Μισής ώρας ζωή στο θόρυβο της πασχαλινής αγοράς

Αν τέτοιες μέρες κάθε χρόνο το ιστολόγιο προσφεύγει «στα παλιά», αυτό γίνεται για να αναδειχτεί το πόσο ίδια κι απαράλλαχτα αποκρουστική παραμένει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και με πόσο ανθρώπινο πόνο και αίμα στεριώνεται (πολύ περισσότερο σε κάθε του κρίση) το αφιλόξενο, για τους πολλούς, οικοδόμημα των κοινωνικών ανισοτήτων και της αδικίας.