Ολάνθιστο «σκαρί»

Βαν Γκογκ, Ανθισμένη αμυγδαλιά

Μέρες βροχερές και κρύες οι τελευταίες κι η σημερινή, βουτηγμένες στο γκρίζο, ατμόσφαιρα «αγγελοπουλική», «ταξίδι στα ―αφιλόξενα― Κύθηρα». Στη διαδρομή με τον ηλεκτρικό, κάπου στο Ηράκλειο, ένα ολάνθιστο δέντρο ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους γυμνούς από φύλλα και χρώματα, γκρίζους κορμούς. Σα να «λέει» στους «γείτονές» του και στους διερχόμενους περαστικούς «αντέχω!» και «δεν κάνω πίσω!» κι ας ξέρει ότι δεν φεύγει έτσι εύκολα ο χειμώνας και πως μια απότομη παγωνιά μπορεί να του κόψει τα «φτερά». Αυτό εκεί…

Μια μέρα σαν σήμερα στερνοταξίδεψε ο Σταύρος Κουγιουμτζής και μείναμε ακόμα πιο φτωχοί. Θαυμάσιος συνθέτης, υπέροχος άνθρωπος, μας άφησε υπέροχα τραγούδια που μεταγγίζουν τη «φλέβα» του δημιουργού τους και συντροφεύουν το βηματισμό όλων αυτών που, με τον τρόπο τους, «αντί να φωνασκούν» αντιστέκονται και επιμένουν να γεμίζουν τις κόρες των ματιών τους με τα λιωμένα χιόνια της ελπίδας. Με την ευαισθησία και τη δύναμη της «χαμηλής φωνής» του (δεν παρέβλεπε, δεν λοξοδρόμησε), ο Κουγιουμτζής έχτιζε, έχτιζε, έχτιζε ακούραστα, ―με στίχους και μελωδίες που αντέχουν στο χρόνο και στις κακουχίες― τραγούδια για την άνοιξη που θα ’ρθει για να μείνει.

Η ομορφιά και η ελπίδα δεν πεθαίνουν· θα «πετάγονται» αγκαλιασμένες κάθε φορά, ξαφνικά και παιχνιδιάρικα, μπροστά μας και επίμονα θα μας γνέφουν να τις ακολουθήσουμε, να μιμηθούμε το παράδειγμά τους, την αδιάκοπη πάλη τους με τoν εφησυχασμό, τη φθορά, την παρακμή και το θάνατο. Σαν το ολάνθιστο «σκαρί» σε κείνο το ξεχασμένο «αναξιοποίητο» κομμάτι γης, δίπλα στο παράθυρο του τρένου. «Ξέρει» ότι μια μέρα δεν θα ξανανθίσει. Όμως και το πώς θα πεθάνεις είναι συνέχεια του πώς έζησες.

Κυριακή 12 Μάρτη 2017.