Τα τραγούδια…οι ήλιοι μου #12

Ποτέ δεν θα σβήσουν από τη μνήμη μου οι χειμωνιάτικες κοπάνες, στα χρόνια του γυμνασίου. Τότε που μαζευόμασταν στην αυλή του Σ. Αραχτοί κάτω από την κρεβατίνα, όταν είχε καλό καιρό, ή στριμωγμένοι ανάμεσα στους στενούς τοίχους του μικρού «στούντιο», όταν έβρεχε. Δίπλα στον καπνό των τσιγάρων, το φραπέ και το αλκοόλ, ανάμεσα σε σκέψεις, εξομολογήσεις και μακρινά όνειρα, η μουσική από το παλιό πικάπ.

Ένα χοντρό και άσχημο σκυλί που κοιτούσε αδιάφορα  -δεν ξέρω που- στο γκρίζο εξώφυλλο ενός δίσκου, μου κίνησε κάποια φορά την περιέργεια να τον ανοίξω. Έβγαλα τον δίσκο και τον έβαλα στο πικάπ. Κάποιος είπε «το Julia». Ακούμπησα την βελόνα. Ξαφνικά ακούστηκε ένα πιάνο και… Αυτό ήταν. Οι Pavlov's Dog έγιναν ένα από τα συγκροτήματα που σφράγισαν τα μουσικά μου ακούσματα.

Τέσσερα αγαπημένα κομμάτια από το Pampered Menial, που θα παραμένει κλασικό όσο θα υπάρχει μουσική. Το ευαίσθητο και εμβληματικό Julia. Το Song Dance, ροκιά για ανελέητο «χτύπημα». Το ταξιδιάρικο Late November. Το μελαγχολικό  Episode, γιατί το βιολί είναι ροκ.

Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε. Όταν ακουμπάω τη βελόνα του πικάπ στον δίσκο… νομίζω κανένα.