Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Θα είναι αργά για τύψεις και δάκρυα


Κάποιοι φίλοι ευκολόπιστοι στις κάλπικες υποσχέσεις έλεγαν πριν τις εκλογές, για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Να τους ψηφίσουμε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα», «περιμένετε, ας τους δοκιμάσουμε πρώτα και μετά να τους κρίνουμε», «πρέπει να βάλει και το ΚΚΕ πλάτη, να συνεργαστεί η Αριστερά».
Οι ίδιοι μετά τις εκλογές έλεγαν «ας κάνουμε υπομονή, δεν αλλάζουν αμέσως τα πράγματα», «να περιμένουμε, δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά» και  κατηγορούσαν για εμπάθεια όποιον έκανε κριτική στον νεαρό Τσίπρα, τον ξεθωριασμένο ήρωα Γλέζο κ.ά. Σήμερα, που έπεσε και η τελευταία μάσκα των «αριστερών» λαοπλάνων, οι ίδιοι φίλοι κλείνονται στον εαυτό τους, λουφάζουν στις ενοχές τους, είτε έχουν την  ψευδαίσθηση πως έκαναν ό,τι μπορούσαν· νιώθουν ασήμαντοι και «μικροί», ανήμποροι ν’ αντιδράσουν προς τον πραγματικό εχθρό που δεν τον βλέπουν ή κάνουν πως δεν τον βλέπουν. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το «μυστικό της επιτυχίας» της εκμετάλλευσης, των εκμεταλλευτών.

Κρίμα για τις γενιές που βάδισαν σε δρόμους πλατιούς και χωρίς απότομες στροφές, που χόρτασαν το φαΐ, το καλό ρούχο και τη ζεστασιά, που μορφώθηκαν και που μέσω της επιστήμης και της τεχνολογικής εξέλιξης άνοιξαν διάπλατα οι ορίζοντές τους, να αυτοκαταστρέφονται σπάζοντας κάθε φορά τα μούτρα τους στα ίδια αδιέξοδα μιας σάπιας κοινωνίας που το μόνο που παράγει -εκτός από κέρδη για τους εκμεταλλευτές της- είναι άφθονη πτωμαΐνη. Κρίμα για τις ψυχές που στόμωσαν από την κατανάλωση γυαλιστερών προϊόντων κι έμειναν χέρσες, σκληρές, αδιαπέραστες από την αίσθηση της αδικίας, την έκφραση αλληλεγγύης, τη διάθεση για προσφορά. Κρίμα ο ανθός αυτής της κοινωνίας και πρώτα απ’ όλα η νεολαία, να στέκει μαραμένος, εσωστρεφής και απογοητευμένος, παραιτημένος, βουτηγμένος στις ακαθαρσίες και το μόνο που να αναζητεί να είναι πώς θα κρατήσει, ο καθένας, τη δική του μύτη έξω απ’ τ’ απόνερα.

Κάποτε η νεολαία αυτού του τόπου δε λογάριασε θυσίες ούτε ζύγιζε το κόστος. Πεινασμένη, μπαλωμένη, ξυπόλητη, ψειριασμένη κι αγράμματη, με κορμιά οργωμένα από τις πρώιμες κακουχίες, χτυπούσε γροθιά στο μαχαίρι κι έσπαγε το μαχαίρι. Είχε μάτια γεμάτα λάμψη και ψυχή καθαρή και διψασμένη και ρίχτηκε στη φωτιά και διεκδίκησε  ένα καλύτερο αύριο. Κάποιοι λένε ίσως γιατί δεν είχε τίποτα για να χάσει. Δεν ισχύει. Όταν πολεμάς έχεις να χάσεις ένα χέρι, ένα μάτι, ένα πόδι, μέχρι και τη ζωή σου και ο καθένας μπορεί να το συνειδητοποιήσει αυτό. Όμως, φτάνει να έχεις καταφέρει να χωρέσεις στη συνείδησή σου την ασημαντότητα της δικής σου μονάδας μπροστά στο συλλογικό καλό, για ν’ αψηφήσεις τον κίνδυνο και κάθε τι που σε κρατάει καθηλωμένο στη γη και κλεισμένο στο καβούκι σου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος, η ανταμοιβή.

Σήμερα που οι συνθήκες και η εξέλιξη μπορούν να κάνουν τη ζωή του ανθρώπου αξιοζήλευτη, η κοινωνία, η ανθρωπότητα βαδίζει με γοργό ρυθμό προς τον όλεθρο. Είναι εύκολο, ειδικά όταν είσαι νέος, να απαιτείς γενικά κι αόριστα και να χρεώνεις τις προηγούμενες γενιές για τα κακά που κληρονόμησες. Και, μη  διαθέτοντας την ικανότητα να διακρίνεις και να κρίνεις σωστά, να κάνεις ανέξοδη κριτική, να αδικείς και να αδικείσαι. Έχεις το ελαφρυντικό ότι δεν έμαθες ποτέ την αληθινή ιστορία σου, και δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Όμως, δεν μπορεί να φταίνε, για όλα, πάντα κάποιοι άλλοι, κι εσύ να παραμένεις θεατής. Πρέπει να κουνηθείς.

Ο χρόνος που και εσύ θα πρέπει να «παραδώσεις» στους επόμενους φτάνει, χωρίς να το καταλάβεις. Και όταν θα εισπράξεις την απόρριψη που -και εσύ- κάποτε πλήρωσες, τότε ίσως καταλάβεις ότι τα χρόνια που άφησες να περάσουν και να χαθούν έπρεπε να δοκιμάσεις να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτή την πορεία. Θα είναι αργά, όμως, όπως θα λες και τότε, για «ρίσκα» και, στα σίγουρα, αργά για τύψεις και δάκρυα. Θα ’χεις ήδη πουλήσει και την ψυχή σου και θα ’χεις χάσει, για πάντα, τη λάμψη από τα μάτια σου.

Πέμπτη 9 Ιούνη 2016.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία πένα...

και όταν βλέπεις πως η απαισιοδοξία είναι κολλητική;

γιατί δεν βάζουμε στο κάδρο και αυτούς που τίμησαν Θερμοπύλες αλλά βλέπουν πως οι συριζόπληκτοι δεν πρόκειται να έρθουν σε βοήθεια;

κατήφεια, γενική και γενικώς...

ένα παράδειγμα θα μας σώσει...

Οικοδόμος είπε...

@Ανώνυμος(10 Ιουνίου 2016 - 1:04 μ.μ.):

Απαισιόδοξη είναι η εποχή. Το κείμενο καθρέφτης της.

Γεμάτο από «κάδρα» και «Σπαρτιάτες» τούτο το ιστολόγιο, φτάνει να ρίξετε μια ματιά.

Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι να «τιμούν Θερμοπύλες». Με γνώση, συνέπεια, πάθος και επιμονή. Χωρίς ταρατατζούμ και φαφλατάδικες «αισιοδοξίες».

Αισιοδοξία δεν είναι να κλείνεις τα μάτια, ούτε να πετάς στα σύννεφα. Η αισιοδοξία πηγάζει από το δίκιο του αγώνα και την πεποίθηση ότι κάποιοι, κάποτε, θα γευτούν τους καρπούς του. Και δεν θα σταματήσει ποτέ να μάχεται με την απαισιοδοξία. Αυτή που προσπαθεί να μας πνίξει, αυτή που πρέπει να αναδεικνύουμε και να χτυπάμε.

Αυτά.

Unknown είπε...

Εξαιρετική περιγραφή.
Εκφράζει πολλούς από εμάς.
Ο κομμουνιστής οφείλει να ''διέπεται'' από ''ρεαλιστική αισιοδοξία'', ούτως ή άλλως.

Ανώνυμος είπε...

Moυ έρχονται στο νου κάποια λόγια που είχα ακούσει από έναν παλιό αντιστασιακό που έφαγε τις εξορίες με το κουτάλι. "Το φασισμό δεν τον φοβόμασταν, είχαμε αναμετρηθεί μαζί του και τον είχαμε νικήσει, αυτό που φοβόμασταν ήταν ο ίδιος μας ο εαυτός. ΄Οταν έπρεπε να αναμετρηθούμε με τα δικά μας αισθήματα για τον αγώνα που μας κρατούσε μακριά από μικροχαρές της ζωής, από την οικογένειά μας τη θαλπωρή μιας "ήσυχης και ευνομούμενης" ζωής. Τα διλήμματα που ο ίδιος ο εαυτός μας μας έβαζε μπροστά."
΄Ομως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Κι εκείνες τις εποχές οι ΛΙΓΟΙ βγήκαν μπροστά οι ΠΟΛΛΟΙ κάθισαν σπιτάκι τους. Κουνούσαν βέβαια το μαντίλι συγκινημένοι και φώναζαν "μπράβο παιδιά μαζί σας" αλλά κάθισαν στην ησυχια τους. Προβατάκια που φώναζαν μπεεεεεεεεεεεεεε!!! Δεν κατηγορούσαν βέβαια τους άλλους που αγωνίζονταν αλλά κάθισαν στο σπιτάκι τους. Και περίμεναν να δουν ποιος θα κερδίσει για να πάνε μαζί του. Για την οικογένειά τους ρε γαμώτο. Αν δεν κάνω λάθος το ίδιο έγινε και στη Χουντα. Οι ΛΙΓΟΙ βγήκαν και διαμαρτυρήθηκαν. Ο περισσότερος κόσμος -ανάμεσά τους και κομμουνιστές- κοίταξε να λουφάξει. Βέβαια σε στιγμές έξαρσης όπως π.χ. Πολυτεχνείο πήρε θάρρος περισσότερος κόσμος και εκδηλώθηκε αλλά και πάλι οι ΛΙΓΟΙ βγήκαν μπροστά. Και κράτησαν. Οι περισσότεροι έμειναν στο σπίτι τους.
Αυτό κάνει και σήμερα ο κόσμος. Απλώς σήμερα είναι και απολιτικος και αυτό διογκώνει το πρόβλημα γιατί "στη λένε" κι από πάνω γιατί αγωνίζεσαι. Και κοιτάνε να βολευτούν όπως όπως.
Το δυστύχημα ποιο είναι; ότι αυτοί σαπίζουν μαζί με τον καπιταλισμό αλλά είναι ευτυχισμένοι μέσα στον κρετινισμό τους. Βγαίνει η μέρα τους όπως όπως αλλά είναι ευτυχισμένοι που δεν πάθανε κάτι χειροτερο. Δεν ενδιαφέρονται για τον διπλανό τους αφού στην ουσία δεν ενδιαφέρονται ούτε για τον εαυτό τους. ΔΕ ΘΑ ΚΟΥΝΗΣΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΑΚΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ. "Ασε τα κορόιδα να τρέχουν"... αυτή είναι η συλλογιστική τους.
Θεωρώ ότι αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Πρέπει να καταστραφεί μαζί με το καπιταλιστικό σύστημα ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ. Η σήψη του έχει ολοκληρωθεί.
Μόνο περιφρόνηση νιώθω πλέον για αυτόν τον κόσμο. Και δε με ενδιαφέρει η τύχη που θα έχει. Μόνο γι' αυτούς που αγωνίζονται ενδιαφέρομαι. Αυτούς θα υπερασπιστώ.

Ανώνυμος είπε...

EKTAKTH ANAKOINΩΣΗ

Η κυβέρνηση Σύριζα και το κόμμα του σύριζα (που ως γνωστόν είναι αποστασιοποιημένο απ' την κυβέρνησή του όπως πρέπει να είναι ένα κόμμα) αναγγέλλουν με μπόλικη αριστερή υπερηφάνεια και χωρίς κανέναν πόνο φυσικά ότι:

Από δω και πέρα η Ελλάδα δε θα ονομαζεται Ελλάδα κι ο λαός της δε θα ονομάζεται ελληνικός. Θα δοθούν καινούρια ονόματα. ΄Ετσι, οι προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης σύριζα δε θα ισχύουν αφού είχαν δοθεί σε κάποιον ονομαζόμενο ελληνικό λαό που δε θα υφίσταται πια.
ΖΗΤΩ Η ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΖΗΤΩ Η ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ
ΖΗΤΩ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΌΣ ΜΑΣ


Ζήτω και που καήκαμε

Σοφία