"ώσπου να πάψει ο άνθρωπος να τρώει τον άνθρωπο..."

Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες

- χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια –

κι είναι οι νεκροί, στα ξάγναντα, πρωτοπανηγυριώτες!

                                                               Αγγ. Σικελιανός

Έτσι…

Περασμένα μεσάνυχτα. Το χωριό ξαποσταίνει στην αγκαλιά του βράχου, η θάλασσα κοιμάται, βυθισμένη ηδονικά στη νυχτερινή γαλήνη, τ’ αστέρια τρεμοσβήνουν στον ολοκάθαρο σκοτεινό ουρανό. Σιγαλιά… Μόνο ένα μοτόρ ακούγεται στ’ ανοιχτά κι ένας σκύλος στην αντικρινή πλαγιά γαυγίζει κάποιο διαβάτη.

Απ’ τους τάφους τ’ Αη-Γιάννη και του αγίου Μηνά βγαίνουν οι νεκροί και μαζεύονται στους Ανεμόμυλους. Κάθονται καταγής διπλοπόδι, ξαπλώνουν πάνω στα ζεστά χαλίκια, τα μπρούμυτα ή στο πλευρό, κοιτάζουν, αφουγκράζονται, συλλογιούνται, κουβεντιάζουν…

Μακριά αστραπές αυλακώνουν τον ορίζοντα κι ο αχός της μάχης που όλο και δυναμώνει, φτάνει ως εδώ. Ο λαός προχωράει κι ανεβαίνει, παλεύει και τραγουδάει – τραγούδια παλιά σε καινούριο σκοπό, τραγούδια καινούρια σε παλιό σκοπό, τραγούδια καινούρια σε καινούριο σκοπό…

Βουνά και κάμποι, χωριά και πολιτείες, οι δρόμοι, οι φυλακές, τα στρατόπεδα, η κάθε πιθαμή γης έγιναν πύρινο καμίνι και μέσα απ’ τις φλόγες και τους καπνούς, τα ερείπια και τις κρεμάλες, το αίμα, τα δάκρυα και το τραγούδι προβαίνει η Πατρίδα γεμάτη πληγές και δόξα.

Οι νεκροί τ’ Αη-Στράτη κοιτάζουν, αφουγκράζονται, συλλογιούνται, κουβεντιάζουν:

«Πόσο φτωχή και μακρινή, λέει ο Μπάμπης, φαίνεται η δική μας εποχή… Τότε κάμποσοι δεν άντεξαν σε μια απλή εξορία και γύρισαν πίσω ντροπιασμένοι… Σήμερα έγιναν ήρωες και τα μωρά».

«Χωρίς σπορά, απαντάει ο Τραγιανός, δεν έχει και σοδιά. Κι αν η βαρυχειμωνιά καίει κάμποσα φύτρα… τι να γίνει;!»

«Πήραν κι οι γυναίκες ντουφέκια, αναστενάζει ο Μηνάς… Εμείς;! Διακόσιοι τόσοι νομάτοι δεν τολμήσαμε να πιάσουμε δέκα χωροφυλάκους, να τους δέσουμε και να φύγουμε… Ύστερα… χάθηκε τσάμπα τόσος κόσμος».

Χαμογελάει ο Σιντό Καλή. «Στη θάλασσα έπεσε και το δικό μας λαγκαδάκι…»

«Σκυτούδη! Φωνάζει ο Παπαδάτος. Κοντεύει να φέξει. Φέρε το πουκάμισό σου, κείνο το ματωμένο, να στήσουμε κι εμείς μια κόκκινη σημαία πάνω απ’ το μετερίζι μας…»

Στην κορφή του βράχου μαζεύονται οι Αναφιώτες… Στην Καισαριανή μια μακριά σειρά ανεβαίνει με το Ναπολέοντα μπροστά. Φτάνουν στην κορφή, στέκουν κι αγναντεύουν την αδούλωτη πόλη στα πόδια τους, και καραουλίζουν την ανθρωπότητα πέρα απ’ τα σύνορα, πέρα από το σήμερα.

Και τραγουδούν και χορεύουν. Το όνειρό τους γίνεται πραγματικότητα.

Στο Κούρνοβο και σ’ όλες τις βουνοκορφές της Πατρίδας μας τις βραδιές αυτές, τις γλυκιές και σκοτεινές, «βγαίνουν στα ξάγναντα οι πρωτοπανηγυριώτες», έρχεται κι η Κλεφτουριά του ’21, κι άλλοι από πολύ μακρύτερα ακόμα,

κι οι ψυχές τους – οι ψυχές των αγωνιστών ποτέ δεν πεθαίνουν – πιάνονται «στο χορό, που σέρνει η Ελλάδα, ψηλά, με τους αντάρτες» κι αυγαταίνουν οι «χιλιάδες δίπλες του χορού» κι αυγαταίνουν οι «χιλιάδες τα τραπέζια».

Κι αύριο, και μεθαύριο, ώσπου να πάψει ο άνθρωπος να τρώει τον άνθρωπο, κι άλλες ψυχές θα μπουν στο χορό.

Ένα ακόμη απόσπασμα (τελευταίο) από το μυθιστόρημα του Κώστα Μπόση "Ο ΚΡΑΒΑΡΙΤΗΣ", (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1983), που (ξανα)διάβασα αυτό τον καιρό.

Ο αιματηρός Αύγουστος του 1926, στο Αγρίνιο

  

Στα μέσα της δεκαετίας του 1900 συστηματοποιείται η εμπορία καπνών στο Αγρίνιο και στις καπναποθήκες συγκεντρώνεται εργατικό προσωπικό, που δουλεύει κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες. Χωρίς καμιά νομική προστασία και με πολύ χαμηλά μεροκάματα.

Εκεί λοιπόν στα καπνομάγαζα αρχίζει να διαμορφώνεται η εργατική συνείδηση κι εκεί γεννιέται το εργατικό κίνημα του Αγρινίου. Το 1911 ιδρύεται το Σωματείο Καπνεργατών. Ιδρυτικά μέλη όπως καταμαρτυρεί ένας πίνακας που υπάρχει ακόμα ανηρτημένος στο Εργατικό Κέντρο Αγρινίου, ήταν:

Σακαρέλης Δημήτρης

Κασούμης Στέργιος

Παρθένης Αριστείδης

Μυτιλιός Απόστολος

Κλάκιας Θεμιστοκλής

Λιάκος Απόστολος

Κουτσομήτσος Σωτήρης

Τριανταφύλλου Δημήτρης

Καρότος Θεόδωρος

Βασιλείου Επαμεινώντας

Καρναούτης Βασίλειος

Ευαγγέλλου ή Νιάκας Χρ.

Το 1910 άρχισε να εφαρμόζεται για πρώτη φορά στο Αγρίνιο το σύστημα της επεξεργασίας καπνών σε «τόγκα». Το 1920 είχαμε την πρώτη σύγκρουση των καπνεργατών με την εργοδοσία με αφορμή την «τόγκα», επειδή με το σύστημα αυτό οι εργοδότες χρησιμοποιούσαν γυναίκες που τα μεροκάματά τους ήταν πολύ χαμηλότερα από των αντρών, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανεργία στις τάξεις των καπνεργατών.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι τα αντρικά μεροκάματα στα καπνομάγαζα έφταναν τις 85 δρχ. ενώ τα γυναικεία στις 37 δρχ. Το πρόβλημα της ανεργίας των καπνεργατών διογκώθηκε με την εγκατάσταση των Προσφύγων στο Αγρίνιο. Φτηνά εργατικά χέρια, λόγω της απελπιστικής οικονομικής κατάστασης των Προσφύγων.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΜΑΤΗΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1926

Το 1926 η κατακόρυφη άνοδος του συναλλάγματος, είχε άμεσες ευεργετικές επιπτώσεις στο καπνεμπόριο. Η Αγγλική λίρα πραγματοποίησε άλμα από τις 350 στις 450 δρχ., με αποτέλεσμα οι καπνέμποροι να κερδίσουν τεράστια ποσά. Έτσι οι καπνεργάτες κινητοποιούνται και απαιτούν ανάλογη αύξηση στα πενιχρά τους μεροκάματα.

Οι καπνέμποροι, στις 31 Ιουλίου του 1926, ανακοινώνουν στο Σωματείο των καπνεργατών την απόφασή τους να αυξήσουν τα μεροκάματα των αντρών κατά 5 δρχ., δηλαδή στις 90 δρχ. και τα γυναικεία να καθηλωθούν στις 37 δρχ.

Αυτό θεωρείται «εμπαιγμός» και οι καπνεργάτες αξιώνουν 120 δρχ. σαν οροφή στα αντρικά μεροκάματα και αύξηση 15% στα γυναικεία. Οι καπνέμποροι αρνούνται κατηγορηματικά και έτσι οι καπνεργάτες πιστεύοντας ότι η αδιαλλαξία της εργοδοσίας θα καμφθεί, κήρυξαν απεργία το Σάββατο 31 Ιουλίου 1926.

Οι μέρες περνούσαν, οι δύο πλευρές έμεναν αμετακίνητες στις αρχικές θέσεις τους, οικονομική αντοχή από την μεριά των καπνεργατών δεν υπήρχε και ο κίνδυνος για απεργοσπαστικές ενέργειες ήταν ορατός. Έτσι οι καπνεργάτες τέθηκαν σε κατάσταση επαγρύπνησης.

Η εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» της 11ης Αυγούστου 1926 δημοσιεύει:

«Μετά την κήρυξιν της απεργίας, οι απεργοί συνεκεντρούντο καθ’ ομίλους έξωθεν των καπνεργοστασίων και καπναποθηκών και ημπόδιζον την λειτουργίαν αυτών δι’ απεργοσπαστών ή ελευθέρων εργατών τρομοκρατούντες αυτούς. Την νύκτα εκοιμώντο έξωθεν των εργοστασίων, τοποθετούντες σκοπούς με «νούμερα», δια να μην πλησιάσουν οι ιδιοκτήται. Εκ της στάσεως αυτής των απεργών προεκλήθησαν και πολλά επεισόδια….»

Το Σωματείο, μετά από 8 ημέρες απεργίας χωρίς καμία πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, βρέθηκε μπροστά σε δίλημμα: Αν συνέχιζε την απεργία, θα άρχιζε η διαρροή, αφού οι ανάγκες εκατοντάδων οικογενειών ήταν πιεστικές. Αν αποφάσιζε την μαχητική παρουσία με δυναμικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, η σύγκρουση με την Χωροφυλακή θα ήταν αναπόφευκτη.

Αποφασίζουν το δεύτερο και ζητούν άδεια για να συγκεντρωθούν οι απεργοί την Δευτέρα, 9 Αυγούστου, στην πλατεία της Αγοράς, (Πλατεία Στράτου, σημερινή Πλατεία Ειρήνης) εκεί όπου γίνονταν όλες οι πολιτικές εκδηλώσεις.

Οι αρχές αρνούνται και τους χορηγούν άδεια για την συγκέντρωσή τους στο χώρο της Αγίας Σωτήρας (το σημερινό Πάρκο), που τότε θεωρούνταν εκτός της πόλης.

Πράγματι από το πρωί της Κυριακής 8 Αυγούστου, οι απεργοί άρχισαν να συγκεντρώνονται στον χώρο της Αγίας Σωτήρας, με μαύρες σημαίες πάνω στις οποίες έγραφαν: «Δικαία απαίτησις, ή 100 δράμια ψωμί ή ένα χρόνο απεργία».

Γύρω στις 8 το πρωί είχαν συγκεντρωθεί γύρω στους 8000 απεργούς. Οι αρχές είχαν τοποθετήσει ισχυρή δύναμη χωροφυλακής στην «καμπή» της οδού Αγρινίου-Αμφιλοχίας, λίγο πιο πάνω από το Ταχυδρομείο και δύναμη Ευζώνων, που είχε έρθει από το Μεσολόγγι, έξω από το εξοχικό κέντρο «Χαραυγή».

(Το Ταχυδρομείο βρισκόταν στο οίκημα Κιτσοπάνου, περίπου στην δεξιά γωνία Παπαστράτου και Κιλκίς και η «καμπή» είναι το τέρμα της Παπαστράτου και αρχή της Βενιζέλου. Το εξοχικό κέντρο «Χαραυγή» βρισκόταν στο χώρο δίπλα από το σημερινό Εργατικό Κέντρο προς Πολυχρόνη.)

Μετά από τους λόγους που εκφωνήθηκαν, η συγκέντρωση διαλύθηκε και οι απεργοί σκορπίστηκαν άλλοι προς τον προσφυγικό συνοικισμό Αγ. Κωνσταντίνου και άλλοι προς την πόλη. Η ομάδα που κατευθύνθηκε προς την πόλη, ήρθε αντιμέτωπη με τις δυνάμεις της Χωροφυλακής. Ο ταγματάρχης Ζαμπετάκης που ήταν επικεφαλής, τους προέτρεψε να κατέβουν προς την πόλη ανά δύο άτομα.

Οι απεργοί διαβεβαίωσαν τον Ζαμπετάκη ότι η συγκέντρωσή τους είχε διαλυθεί, αλλά αρνήθηκαν να χωριστούν σε ομάδες των δύο. Ακολουθεί συμπλοκή και η διαταγή του ταγματάρχη να πυροβολήσουν στον αέρα ήταν η αφορμή να επιτεθούν με πέτρες μερικές εργάτριες στην δύναμη της χωροφυλακής. Οι σφαίρες που μέχρι τότε έπεφταν στον αέρα, γύρισαν προς τους απεργούς.

Η κηδεία των Θεμ. Καρανικόλα και Βασ. Γεωργαντζέλη

Mία σφαίρα βρίσκει στο κεφάλι τον νεαρό, σχεδόν παιδί, Θεμιστοκλή Καρανικόλα, που, σύμφωνα με μαρτυρίες, βρέθηκε τυχαία στο χώρο του επεισοδίου.

Μία άλλη σφαίρα τραυματίζει θανάσιμα την έγκυο καπνεργάτρια Βασιλική Γεωργαντζέλη, που ξεψύχησε λίγο αργότερα. Ήταν 29 ετών και είχε ήδη δύο παιδιά, τον Γεράσιμο 9 ετών και την Παρασκευή 5 ετών.

Ο εργάτης Δ. Τσαμπάς τραυματίζεται σοβαρά στο μπράτσο, που ακρωτηριάστηκε.

Το νέο διαδίδεται στο Αγρίνιο γρήγορα και η κηδεία της Βασιλικής Γεωργαντζέλη και του Θεμιστοκλή Καρανικόλα, γίνεται στον Άγιο Δημήτριο παίρνοντας μορφή συλλαλητηρίου.

Ο Τύπος της εποχής με πρωτοσέλιδα αναφέρθηκε στα αιματηρά γεγονότα της 8ης Αυγούστου.

Πηγή: http://agriniomemories.blogspot.com/

ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (περί ευγένειας ο λόγος...)

 

"...αν απερισκέφτως του ξεσκίσομε το ευγενικό του
αποχτημένο πέτσωμα, θα φανεί απουκάτουθε
η φυσική του αγένεια, η οποία να μας δυσαρεστήσει..."



Ο πρωθυπουργός της χώρας μας είναι γεμάτος χαρίσματα. Αυτό τουλάχιστον πασχίζουν να μας πείσουν και διαρκώς μας προβάλλουν τα ΜΜΕ.

Προσηνής, συγκαταβατικός, υπομονετικός, διαλεκτικός, εργατικός, ανθρώπινος και πολλά ακόμα. «Ευγενικός» είναι αυτό που προβάλλουν περισσότερο τα μέσα και που ο ίδιος δείχνει να το έχει καλλιεργήσει με επιτυχία.

Δεν είμαι ειδικός στην ανάλυση των συναισθημάτων του ανθρώπου, αληθινών ή «κάλπικων». Ένας οικοδόμος είμαι που δεν δουλεύει σήμερα εξ αιτίας του δυνατού αέρα και είπα να καταπιαστώ με το θέμα της «ευγένειας» του ΓΑΠ, κάτι που με απασχολούσε πάντα.

Σε πολλές συζητήσεις με φίλους και γνωστούς όταν ανέφερα κάτι για τον ΓΑΠ ειδικά την περίοδο που παρέλαβε την εξουσία από τον «κουρασμένο» Καραμανλή, εισέπραττα αμέσως σχόλια του στυλ «πόσο ευγενικός και φινετσάτος είναι ο Γιωργάκης. Καμιά σχέση με τον άλλον, το χοντρό, το μπουνταλά Κωστάκη».

Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν άνθρωποι με μια κοινωνική «διαδρομή» - αναφέρομαι σ’ αυτούς τους φίλους – να μην μπορούν να δουν πίσω από τη βιτρίνα του «ευγενικού Γιωργάκη». Να τους παρασύρει το χαμόγελο ενός πολιτικού κι όχι η πολιτική που είναι διατεθειμένος  να ακολουθήσει.

Σήμερα, πολύ καιρό από τότε που ο «ευγενικός» ΓΑΠ  ανέλαβε την εξουσία, και αφού το χαμόγελό του έγινε κοφτερά δόντια που ξεσκίζουν τις σάρκες μας, ας δούμε πως ο Αντρέας Λασκαράτος, ο ορκισμένος αυτός εχθρός του άδικου και του σκοταδισμού, πραγματεύεται την ευγένεια, τον ευγενικό άνθρωπο:

«Ευγενικός είναι ο άνθρωπος εκ φύσεως η εξ αναθροφής. Ο φύσει ευγενικός, ή ετελειοποίησε τη φυσική του ευγένεια δια της αναθροφής ή έμεινε καθώς τον έκαμε η φύση, θέλ’ πάντα ευγενικός με όλους. Επειδή και δεν ήθελε μπορεί και δεν ήθελε ξέρει να κάμει αλλέως.

Ο εξ αναθροφής αποχτήσας ευγενικήν συμπεριφοράν και ευγενικούς τρόπους, εκείνος ημπορεί, κατά τες περιστάσες, να είναι ευγενικός ή όχι.

Εις τον πρώτον η φύση εζύμωσε κι ενεσάρκωσε την ευγένειαν, όταν τον έπλαθε. Εις τον δεύτερον η αναθροφή εδίδαξε την ευγένειαν και την άφησε στη διάθεσή του.

Του φύσει ευγενικού αξίζει ενδομύχως η ψυχή του. Του εξ αναθροφή ευγενικού αξίζει η ευγενική αποχτημένη συμπεριφορά του.

Έτσι, στες ευγένειες του πρώτου χρεωστούμε σεβασμόν και αγάπην. Στες ευγένειες του δευτέρου χρεωστούμεν ευγνωμοσύνην δια την καλήν του προς ημάς προαίρεσην. Επειδή κάμνει τούτον εκ προθέσεως, δια να μας ευχαριστήσει.

Ο φύσει ευγενικός, ήθελ’ ειπεί κανείς, δεν έχει αξιομισθίαν δια το ευγενικόν του προς ημάς φέρσιμο. Επειδή δεν κάμνει τούτο εκ προθέσεως, αλλά χωρίς ούτε ν’ ανανογέται¹ ότι το κάμνει.

Εξ εναντίας, ο εξ αναθροφής διδαγμένος την ευγένειαν δικαιούται την ευγνωμοσύνη μας, κάθε φορά που φέρνεται ευγενικά μ’ εμάς. Επειδή το κάνει για πινομή²  μας.

Με τον πρώτον ημπορούμε να συναναστρεφόμεθα απροφυλάκτως και ακινδύνως. Επειδή κίνδυνος κανένας δεν υπάρχει στη συναναστροφή του. με τον δεύτερον, όμως, να έχομε γνώση. Επειδή αν απερισκέφτως του ξεσκίσομε το ευγενικό του αποχτημένο πέτσωμα³, θα φανεί απουκάτουθε η φυσική του αγένεια, η οποία να μας δυσαρεστήσει.

Ένας φύσει ευγενικός άνθρωπος!



Ο φύσει ευγενικός άνθρωπος φέρνετ’ ευγενικά, ως και όταν οι άλλοι φέρνονται προς αυτόν αγενώς, ικανοποιούμενος εις το ότι καθένας φέρνεται αναλόγως του ήθους του.

Η φυσική ευγένεια της ψυχής είναι χάρη θεία, εις την παραχώρησιν της οποίας βλέπουμε την φιλανθρωπίαν και μεγαλοδωρίαν του Υψίστου. Η δε καλή αναθροφή χρεωστεί να την μιμείται, εις εκείνους οπού εκ φύσεως δεν την έχουν.

1. συναισθάνεται, καταλαβαίνει
2. για χάρη μας
3. περίβλημα» 

(Ανδρέα Λασκαράτου: Ιδού ο άνθρωπος, εκδόσεις Σμυρνιωτάκης)

Γραμμένο το 1886 από τον μετέπειτα δις αφορισμένο συγγραφέα, μοιάζει τόσο σημερινό. Γιατί οι εποχές μπορεί να άλλαξαν. Ο άνθρωπος όμως δεν αλλάζει (ή μήπως όχι;).

Ευχαριστώ τη φίλη Ντίνα Βιτζηλαίου για την παραχώρηση της δεύτερης φωτογραφίας.

Όσο για την πρώτη...



ώς τις καλένδες του Σεπτέμβρη ...

Ολοι μπορούν να πουλήσουν κάποια στιγμή την ψυχή τους στον Διάβολο. Κάποιοι όμως, λίγοι ή πολλοί,

καταλαβαίνουν κάποτε ότι το διάφορο είναι ασύμφορο. Ξεσηκωμένοι τότε και χαρούμενοι

κατατάσσονται στον ίδιο λόχο με τον Αμλετ και τον Καραϊσκάκη. Κι έρχονται (ολοφώτιστοι) βαλείν μάχαιρα (ολοφώτιστη)...

.......................................

Η Ελλάδα θα βγει απ' την παρακμή. Διότι και τέκνα έχει, και θεούς, και ποιητές, που ξέρουν από γράμματα, γρόσια κι άρματα...

Δεν είναι η χώρα αυτή του Πεταλωτή ή του Γιωργάκη. Εχει στα φτερά της πολλούς αγγέλους, πολλούς αντάρτες, πολλά καράβια, πολλά αγάλματα, πολλές Λάκαινες, για να της πάρουν τη γη και το νερό οι τόκοι και τα επιτόκια...

Ο Σεπτέμβρης είναι ο «μήνας μου» -οι παλιοί αναγνώστες ίσως να θυμούνται κάποιους σχετικούς «ναυτίλους», όμως

φέτος ο Σεπτέμβρης ελαύνει σκαιός.

Ζοφερός -δείχνει να μην έχει χώρο για πρόσωπα, αλλά εντάλματα, εντολές, εισφορές, χαράτσια, ντιρεκτίβες για όλους- όλους; Οχι

ακριβώς! Οχι για τους Δυνατούς, ούτε τους πονηρούς, αλλά για τους πολλούς, τους απλούς, αυτούς που πάνε με τον σταυρό στο χέρι

ελπίζοντας ότι οι πτωχοί τω πνεύματι θα δουν κάποτε το πρόσωπο του Θεού.

.....................................

Φέτος ο Σεπτέμβρης

φθάνει στην επικράτεια της Σιδερένιας Φτέρνας και είναι αναλόγως υποχρεωμένος να φερθεί ως μισθοφόρος, παλιοσειρά πεμπτοφαλαγγίτης,

φονιάς αποδεκατιστής. Εσύ άνεργος, εσύ φέρε τον μισό σου μισθό, εσύ εργασιακή εφεδρεία

με το 60% του μισού σου πλέον μισθού.

Ωσπου να απολυθείς...

Παλιότερα, άλλες χρονιές

υπό το γλυκό σεληνόφως του Σεπτεμβρίου το πολύ να σε ανησυχούσε, αλλά απλώς να σε

ανησυχούσε λιγάκι, αυτή η απροσδιόριστη σκιά

στον κήπο,

που, τις νύχτες του Σεπτέμβρη,

κλώθει. Κλώθει το νήμα της, λευκό, κόκκινο, γαλάζιο -δεν ξέρεις· αλλά μόνον αυτό σε ανησυχεί, το χρώμα.

Τι χρώμα να 'ναι και τι νερό πίνει;

Το άσπρο πίνει απ' την πηγή και το κόκκινο εμφιαλωμένο;- τέτοιες μικρές μαντεψιές.

Το πολύ.

Κι αν πέσεις έξω μικρό το κακό.

Οσο κάνουν οι πευκοβελόνες, όταν τις σέρνει ο άνεμος πάνω στο τσιμέντο των δρόμων στο χωριό...

Μικρό το κακό.

Για αυτό κι ο σκύλος στον κήπο δεν ανησυχεί με τη σκιά που κλώθει τα νήματά της τις νύχτες του Σεπτέμβρη - σε μας! σε άλλα σπίτια ίσως άλλους μήνες· κάθε σπίτι και οι σκιές του, οι φωτογραφίες του, οι εικόνες του, τα κειμήλια και τα ενθύμιά του. Ή τα γκάτζετ... 

Ομως ο φετεινός Σεπτέμβρης έρχεται λαφυραγωγός. Ερχεται να βουτήξει κειμήλια, να τσεπώσει εικόνες, να προγκήξει τους μικρούς εφέστιους θεού του κάθε οίκου.

Είναι Σεπτέμβρης
μισθοφόρος του Γιωργάκη, ληστής τροϊκανός, εγγλέζος πειρατής, ολλανδός έμπορος, φράγκος σταυροφόρος, τούρκος γαζής
τσέτης και κατσαπλιάς.
Με άδεια εισόδου στα σπίτια σας. Κι ένταλμα συλλήψεως των ονείρων και των ελπίδων, έτσι που ο λαός να μείνει ορφανός, άλαλος -αλλοίμονο
σε όποιον δεν έχει φορολογική ενημερότητα
ουαί τοις ηττημένοις που δεν θα έχουν σέντζι για τον φόρο επιτηδεύματος- τρίτης
κατηγορίας άνθρωποι: τεμπέληδες! έλληνες τεμπέληδες, ανίκανοι και διεφθαρμένοι.
Ουκ έστιν οδός για μας, παρά μόνον ο μονόδρομος που τον φυλάνε γενίτσαροι γραικύλοι και ραγιάδες, ώσπου να φθάσουμε στον προορισμό μας: στα γκισέ και τα ταμεία.
Αυτό είναι η ζωή, αυτό σκεφτόμαστε όλη μέρα, αυτό μας κατατρύχει και μας καταθλίβει: τα φράγκα! πώς θα τα βγάλουμε πέρα!
Οι τρεις σταυροί στον κήπο, δικέ μου, ή μέσα στο τριαράκι σου, με νοίκιο ή δικό σου, ποσώς. Τα φράγκα, για να μη σε πετάξει έξω ο Σεπτέμβρης.
Ή ο Οκτώβρης.
Ή ο Φλεβάρης.
Ο καθείς κι ο μήνας του. Και η αγωνία του για το πότε θα ανέβει στον σταυρό του, πότε θα δει τους δικούς του να ανεβαίνουν στους τρεις σταυρούς...
...εδώ στη νεκρή ζωή της Ευρωζώνης.
Ετσι καθώς ανεπαισθήτως αλλά και επαίσχυντα, από ελεύθεροι πολιορκημένοι που υπήρξαμε στις καλύτερες στιγμές μας, ξεπέσαμε σε
κρέας για τα κανόνια των πρασινοφρουρών, πελάτες των τραπεζών, θύματα της διαφήμισης -ποιοι; εμείς! Εμείς που πάψαμε εδώ και αιώνες να είμαστε κορίτσια κι αγόρια δεκαοχτώ χρονώ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 20.VIII.2011 stathis@enet.gr

ΗΠΕΙΡΟΣ, στιγμές ονείρου...

Σαν ένα θεόρατο χέρι να’ σπειρε βουνά, άγρια ψηλά βουνά. Κι αυτά έρχονται και χαμηλώνουν και σκύβουν σμίγοντας με την καθάρια θάλασσα και φτιάχνουν παραλίες μαγικές, ονειρεμένες.

Χωριά απόμακρα, σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών, κουβαλούν  στους πέτρινους τοίχους των σπιτιών τους τη λαϊκή αρχιτεκτονική και την παράδοση αιώνων των ντόπιων μαστόρων.

Και η πέτρα… να κυριαρχεί με την επιβλητική παρουσία της. Η πέτρα...

Ποτάμια όμορφα με κρύα διάφανα νερά άλλοτε ήρεμα και άλλοτε ορμητικά κι αγριεμένα και πέτρινα γεφύρια να ενώνουν το αδύνατο με το ιδεατό.

Θρύλοι και παραδόσεις. Η πύλη προς τον «κάτω κόσμο».

Η Ιστορία ξεπροβάλλει από παντού, μέσα από τα μνημεία της που βρίσκονται διάσπαρτα να μας θυμίζουν τις μεγάλες στιγμές των αρχαίων προγόνων.

Αλλά και η νεότερη ιστορία, των αγώνων για την απελευθέρωση, της επανάστασης του ΄21, της Εθνικής Αντίστασης.

Και το παρόν, είναι εδώ. Μέσα από τα λαμπερά μάτια των ανθρώπων, το ζεστό «καλώς όρισες», τη φιλοξενία. Τις παραδοσιακές πίτες και το ζυμωτό ψωμί.

Αλλά και την εγκατάλειψη από την κεντρική εξουσία. Τις χαμένες ευκαιρίες και τις τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης.

Αυτή είναι η Ήπειρος κι ο μελαγχολικός ήχος του κλαρίνου…

Πηγή φωτογραφιών: (A trip to Epirus), http://sardelas.blogspot.com/
Ο πρόλογος, του Οικοδόμου...

Στη διαδήλωση με την ...ομπρέλα μας;

Μεγάλη κινητικότητα και εκνευρισμός παρατηρείται τελευταία στο υπουργείο «προστασίας» του πολίτη. Αιτία η αναμενόμενη  από την κυβέρνησή μας  κοινωνική έκρηξη μετά το πέρας των «ήσυχων ημερών του Αυγούστου».

Τα γεγονότα του Λονδίνου δείχνουν πως δύσκολες μέρες έρχονται για τους κυβερνώντες κι αυτοί προετοιμάζονται με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Ξέρουν πως η λαϊκή δυσαρέσκεια είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί και αυτή τη φορά όχι με φάσκελα και «ουουου».

Διαβάζω στον τύπο πως ο υπουργός κ. Παπουτσής δεν είναι ευχαριστημένος λέει με τον τρόπο που η αστυνομία αντιμετώπισε τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος, θυμάστε, πριν λίγο καιρό.

Τότε που τα χημικά πήγαν …σύννεφο στην κυριολεξία και τα κεφάλια των διαδηλωτών άνοιγαν το ένα μετά το άλλο.

Σύμφωνα με κύκλους της Αστυνομίας (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί «προτιμούνται» πάντα οι κύκλοι και όχι άλλα …γεωμετρικά σχήματα) μια νέα άποψη έρχεται να αμφισβητήσει τον μέχρι τώρα παραδοσιακό τρόπο αντιμετώπισης των διαδηλωτών: η «μη επαφή».

Στελέχη της Αστυνομίας εισηγούνται πως οι «φύλακες της δημόσιας τάξης» δεν πρέπει να ασκούν σωματική βία στους διαδηλωτές ούτε να έρχονται σε άμεση σωματική επαφή μαζί τους.

Αντίθετα προτείνουν τη ρίψη νερού αντί χημικών (θα μας έρθει και φτηνότερα) και την κατασκευή οδοφραγμάτων που θα εμποδίζουν τους εξεγερμένους να φτάσουν στο …στόχο τους.

Ο υπουργός «προστασίας» του πολίτη είχε δηλώσει στη Βουλή μετά τα γεγονότα της πλατείας  Συντάγματος πως η σωματική κούραση εμπόδισε τους αστυνομικούς να αντιμετωπίσουν με καθαρό μυαλό τους διαδηλωτές και έτσι «προέβησαν σε υπερβολές».

Αν επικρατήσει η άποψη της «μη επαφής», κάτι που θα το διαπιστώσουμε σύντομα, τότε τα «παιδιά του λαού είμαστε κι εμείς» θα κουράζονται λιγότερο και δεν θα …χάνουν την ψυχραιμία τους.

Αλλά ακόμα κι αν δεν αλλάξει ο παραδοσιακός τρόπος (ξύλο, χημικά και αίμα) ας μην ανησυχούν οι συνδικαλιστές της αστυνομίας. Η κυβέρνηση και το υπουργείο τους φρόντισαν να προσλάβουν 3.600 (τρεις χιλιάδες εξακόσιους) αστυνομικούς μόνο το 2011, όταν για άλλες, πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, υγεία, παιδεία κλπ, επικαλούνται τη βαθιά ύφεση.

Ταυτόχρονα:

«Νομοσχέδιο με διατάξεις που ποινικοποιούν τη δημόσια έκφραση γνώμης, εφόσον αυτή αποδεδειγμένα παρακινεί μεγάλο αριθμό ατόμων στη διάπραξη κάποιου τρομοκρατικού αδικήματος, έχει στα χέρια του ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτ. Παπαϊωάννου. Πρόκειται για τη μεταφορά στην ελληνική έννομη τάξη της σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης αλλά και της απόφασης της Ε.Ε. για την πρόληψη της τρομοκρατίας.» (Ελευθεροτυπία)

Κι άντε τώρα, ρωτάω το νομοθέτη: τι θα πει αποδεδειγμένα; Ποιος το αποδεικνύει; Και να μην παραλείψουμε την προσπάθεια τρομοκράτησης και ελέγχου του διαδικτύου με όλη αυτή τη φημολογία περί άρσης της ανωνυμίας των μπλόγκερς. Τυχαίο; Δε νομίζω.

Δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα. Επιδιώκουν με κάθε δυνατό τρόπο  να τρομοκρατήσουν και ποινικοποιήσουν κάθε φωνή, άποψη ακόμα και σκέψη αντίθετη στα σχέδιά τους.

Τα αρρωστημένα μυαλά τους ανακαλύπτουν συνεχώς νέους τρόπους για να βάλουν στο χέρι τις λαϊκές κινητοποιήσεις, αφαιρώντας ένα-ένα δικαιώματα και ελευθερίες, κατακτημένα από τους πατεράδες και τις μανάδες μας  εδώ και δεκαετίες μετά από σκληρούς αγώνες.

Κάνουν τη δουλειά τους πολύ καλά. Εμείς όμως τι κάνουμε; Για πόσο ακόμα θα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα κάθε μέτρο που πλήττει στοιχειώδη και κατοχυρωμένα από το ελληνικό σύνταγμα δικαιώματά μας; Που πλήττει την αξιοπρέπειά μας;

Κάποια περίοδο – όχι μακρινή – της ελληνικής ιστορίας, τα όργανα  της εξουσίας παραβίαζαν  νύχτα τις πόρτες των σπιτιών και φίμωναν όποια φωνή ήταν απέναντί τους. Στις μέρες μας αυτό γίνεται με τρόπο «δημοκρατικό», μέσω του κοινοβουλίου.

Για πόσο καιρό ακόμα θα τους το επιτρέπουμε;

Όσο για τον τρόπο αντιμετώπισης των διαδηλωτών, Κυριακή κοντή γιορτή που λένε και στο χωριό μου. Οι εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θα δείξουν αν το …αξεσουάρ που θα συνοδεύει το …ντύσιμό μας στις διαδηλώσεις θα είναι η αντιασφυξιογόνα μάσκα ή η ομπρέλα!