Working Class Hero

Ημέρα γενικής απεργίας σήμερα, γενικού ξεσηκωμού και το τραγούδι αυτό του John Lennon  που γράφτηκε περίπου πριν από σαράντα χρόνια παραμένει - δυστυχώς -  επίκαιρο. Ακολουθεί μια απόπειρα από μεριάς μου για ελεύθερη απόδοση των στίχων στα Ελληνικά. Ας δείξουν την επιείκειά τους οι γνωρίζοντες την Αγγλική.

As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.

John Lennon (1940-1980)

Απ΄ τη γέννησή σου ακόμα σε κάνουν να νιώθεις μικρός,

Στερώντας σου το χρόνο αντί να στον δίνουν όλο,

Μέχρι ο πόνος να είναι τόσο δυνατός που να μην αισθάνεσαι τίποτα,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης.

Σε πληγώνουν στο σπίτι και σε χτυπούν στο σχολείο,

Σε μισούν αν είσαι έξυπνος και σε περιφρονούν αν είσαι βλάκας,

Ώσπου τρελαίνεσαι και δεν μπορείς ν΄ακολουθήσεις τους κανόνες τους,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης.

Αφού σε βασανίζουν και σε τρομάζουν για είκοσι παράξενα χρόνια,

Μετά περιμένουν να διαλέξεις καριέρα,

Όταν εσύ φοβισμένος δεν μπορείς να λειτουργήσεις,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης.

Σε ντοπάρουν με θρησκεία, σεξ και τηλεόραση,

Κι εσύ νομίζεις ότι είσαι έξυπνος, αταξικός και ελεύθερος,

Αλλά απ΄ όσο μπορώ να δω είσαι ακόμη ένας άθλιος χωριάτης,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης.

Υπάρχει ακόμη χώρος στην κορυφή σου λένε,

Μα πρέπει πρώτα να μάθεις να χαμογελάς όταν σκοτώνεις,

Αν θέλεις να γίνεις σαν αυτούς εκεί πάνω στο λόφο,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης,

Αξίζει να γίνεις ένας ήρωας της εργατικής τάξης.

Αν θέλεις να γίνεις ήρωας απλά ακολούθησέ με,

Αν θέλεις να γίνεις ήρωας απλά ακολούθησέ με.

                                          

"Γιατί μπαμπά;" (μια αναφορά στους "αγανακτισμένους")

Λένε πως από την εφορία μπορείς να ξεφύγεις, από τις ερωτήσεις ενός παιδιού όμως, ποτέ. Ειδικά όταν τα μάτια του αιχμαλωτίζουν τα δικά σου και σε πιέζουν ασφυκτικά να απαντήσεις.  Με τις κόρες μου πάντα συζητάμε.  Από μωρά, πριν ακόμα αρθρώσουν λόγο, συνήθιζα να τους μιλάω. Ήξερα μέσα μου πως με καταλάβαιναν κι ας μη μπορούσαν ν΄ απαντήσουν. 

Κι αργότερα όταν άρχισαν να μεγαλώνουν και μπορούσαμε να κάνουμε διάλογο, έβρισκα πάντα τον τρόπο με αφορμή διάφορα γεγονότα ή περιστατικά να προκαλώ μια συζήτηση. Δεν εννοώ «κήρυγμα». Η αλήθεια είναι πως συχνά ήρθα - μέσα από τέτοιες συζητήσεις -  σε δύσκολη θέση. Ίσως να απέφυγα κάποιες φορές τις ερωτήσεις τους, όμως ποτέ δεν τις κορόιδεψα. Προσπαθούσα πάντα να είμαι ειλικρινής απέναντί τους, δεν ξέρω άλλο δρόμο.

Αρκετές φορές κατεβήκαμε οικογενειακώς σε μια συγκέντρωση, είτε των οικοδόμων ήταν αυτή είτε πρωτομαγιάτικη, μαθητικό συλλαλητήριο ή μια γενική απεργία. Πεποίθησή μου είναι πως τα παιδιά πρέπει να συμμετέχουν σε όλες τις διαδικασίες και εκδηλώσεις της ζωής μαζί με τους γονείς τους, να κοινωνικοποιούνται, να χουν τα μάτια και τ΄ αυτιά τους ανοιχτά και να μη δέχονται «αμάσητα» ό,τι τους σερβίρουν στο σπίτι οι γονείς ή ο δάσκαλος στο σχολείο. Να έχουν άποψη – από μικρά – και να την υποστηρίζουν.

Εδώ και πολύ καιρό οι ειδήσεις των καναλιών της τηλεόρασης «δεν παίζουν» στο σπίτι. Μου προκαλούν αηδία όλοι αυτοί οι τύποι που ιδρώνουν μπροστά στους προβολείς για να με πείσουν, πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να βγούμε από την κρίση – είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος για την ύπαρξή της άλλωστε – και κάτι πρέπει να τρέχει με την περίπτωσή μου αφού δεν μπορώ να κατανοήσω πως ό,τι γίνεται, γίνεται για το καλό μου.

 Όλοι αυτοί που διατείνονται πως «όλους» μας έπληξε η κρίση και «όλοι» πρέπει να βάλουμε πλάτη για να βγούμε απ΄ αυτή και πόσο προσπαθεί η κυβέρνηση για το καλό μας και πόσο κακόπιστοι και κατευθυνόμενοι είμαστε όσοι πιστεύουμε σε άλλες λύσεις. Και μόλις τελειώσουν τη βάρδιά τους βάζουν τη γραβάτα στην τσέπη και σπεύδουν παρέα με τους πολιτικούς που λίγο πριν… «μαστίγωναν» ανελέητα μπροστά στο φακό, στα μπιστρό και εστιατόρια του Κολωνακίου, για να πνίξουν την πίκρα και τη στεναχώρια τους για τον απλό λαό που υποφέρει, στο ουίσκι και τους αστακούς. Γιατί η δική τους «κρίση» θέλει καλοπέραση.

Ήταν  απόγευμα Δευτέρας, από εκείνα που απλώνεις το κουρασμένο  κορμί σου στον καναπέ και προσδοκάς λίγες στιγμές ηρεμίας - όσο γίνεται -  και ξεκούρασης, όταν δέχτηκα  το πρώτο «χτύπημα»: «μπαμπά χθες η φίλη μου η… πήγε με την οικογένειά της στο μουσείο της Ακρόπολης και μετά πέρασαν από την πλατεία Συντάγματος. Ήταν μαζεμένοι πολλοί άνθρωποι εκεί και  φώναζαν κλέφτες-κλέφτες και μούντζωναν όλοι μαζί τη Βουλή και τους πολιτικούς, μούντζωνε και η φίλη μου».

Και πριν προλάβω να συνέλθω: «μπαμπά εμείς πότε θα πάμε να φωνάξουμε στους πολιτικούς, πηγαίνει ο κόσμος κάθε μέρα, και η κυρία μας στην τάξη πήγε». ( Η «κυρία» είναι η δασκάλα της που παρεμπιπτόντως όταν οι δάσκαλοι απεργούν, αυτή εργάζεται γιατί όπως λέει στην τάξη «έχει οικονομικό πρόβλημα» και αυτοί που απεργούν δεν έχουν υποχρεώσεις!!!)

Προσπαθώντας να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου  επήλθε η πανωλεθρία: «η κυρία μας είπε πως πρέπει όλοι να πάμε γιατί οι πολιτικοί είναι κακοί και κλέφτες και πως αν φυσήξουμε όλοι μαζί θα φύγουν, γιατί μπαμπά εμείς δεν πηγαίνουμε;». Την παρακάλεσα να μου φτιάξει καφέ για να κερδίσω χρόνο. Η κούραση που ένοιωσα ξαφνικά ήταν περισσότερη από την κούραση μιας μέρας στο γιαπί. Πάνε κι εκείνες οι στιγμές της ηρεμίας που αναζητούσα. Δεν έπρεπε να παραδοθώ όμως χωρίς συζήτηση. Θα ήταν η εύκολη λύση.

Παρακολουθώ - ειδικά μέσα από τα blogs - από το ξεκίνημά του αυτό το λεγόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων». Μου άρεσε στην αρχή που όλος αυτός ο κόσμος βγήκε στο δρόμο, καιρός ήταν είπα. Μου άρεσε επίσης που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες οικογένειες με παιδιά, γονείς και παππούδες. Όμως… Κάτι δεν μου «πήγαινε» σ΄ αυτή την ιστορία, κάτι που με κράτησε στο σπίτι και δεν μ΄ άφησε να τρέξω στο δρόμο με τους άλλους.

Γύρισα πολλές σελίδες στο ημερολόγιο από εκείνα τα πρώτα χρόνια της νιότης, τότε που πίστευα πως  είμαι ο μοναδικός  κάτοχος της «αλήθειας» και  δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Από τότε που πίστευα πως όποιος δεν είναι «δικός μας» είναι «εχθρός», με τους απέναντι. Ακόμα και τότε όμως πίστευα πως δεν είναι όλοι ίδιοι. Πόσο μάλλον σήμερα που με πιο ώριμη - θέλω να πιστεύω -  ματιά βλέπω τα πράγματα.

Μου προκάλεσε εντύπωση αρχικά το γεγονός ότι είπαν καλά λόγια γι αυτό το «κίνημα των αγανακτισμένων» ιεράρχες, έγραψαν καλά λόγια οι μεγαλοδημοσιογράφοι και «κάλυπταν» με ατελείωτες ζωντανές συνδέσεις τα κανάλια της τηλεόρασης. Όμως γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο; Ποια άλλη φορά εξέφρασε την αγάπη και την αλληλεγγύη του σε απεργούς ο "άγιος" Θεσσαλονίκης;

Πότε ένοιωσαν συμπαράσταση ή άκουσαν ένα καλό λόγο οι άνεργοι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης  του Περάματος από τους καψολυριτζοικονομουπρετεντερηδοπαπαχελάδες και τους άλλους τζουτζέδες της «ενημέρωσης»; Και αλήθεια πότε προέβαλλαν ή έστω ανέφεραν μια απεργία των οικοδόμων τα μικρότερα ή "μεγκάλα" τηλεοπτικά κανάλια;

Μήπως προβάλλουν το «κίνημα των αγανακτισμένων» γιατί δεν τους ενοχλεί; Μήπως τα πυρά του «κινήματος» αυτού (οι μούντζες και οι κατσαρόλες δηλαδή) είναι τζούφια, άσφαιρα; Αρκεί άραγε ένα φύσημα απ΄ όλους μας για να φύγουν οι κακοί πολιτικοί; Σίγουρα όχι. Το σύστημα έχει τις «εφεδρείες» του  όπως έχει τις τάξεις του κι αυτές τα κόμματα-εκφραστές τους. Και ξέρουν τη δουλειά τους καλά. Πόσο όμορφα ταιριάζει στην περίπτωση ο στίχος του μεγάλου μας Ελύτη «ήρθαν ντυμένοι φίλοι οι εχθροί μου»!

Δεν με εξέφραζαν ποτέ οι μούντζες και οι αφορισμοί κατά πάντων. Ούτε συνθήματα τύπου «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, όπως δεν είναι κι όλες οι πολιτικές που - οι πολιτικοί -  εκφράζουν ίδιες. Υπάρχουν εκεί μέσα στο Κοινοβούλιο, αλλά και έξω από αυτό, άνθρωποι και ιδέες που δεν ένοιωσα ποτέ να με προδίδουν. Αυτοί που τους θυμάμαι νέους (νέος κι εγώ τότε) δίπλα μου στις μαθητικές κινητοποιήσεις, στα προβλήματα της γειτονιάς μου κι αργότερα στις απεργίες και τις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων μου.

Αυτοί που μέχρι σήμερα «τα μαύρα τα μαλλιά τους κι αν ασπρίσαν δεν τους τρομάζει η βαρυχειμωνιά». Δεν πρόδωσαν ποτέ το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Και το σπουδαιότερο: χ ω ρ ί ς ανταλλάγματα!  Είναι αυτοί, άνθρωποι λαϊκοί όπως εγώ κι εσύ, που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί κι έμειναν φτωχοί ή έγιναν φτωχότεροι. Οι κομμουνιστές. Κι αν διαφωνώ μαζί τους σε διάφορα ζητήματα και πρακτικές, αυτό δεν με εμποδίζει να πω πως ήταν  πάντα δίπλα μου στα δύσκολα και (υπο)στήριξαν τα δικαιώματά μου. Αυτοί οι πολιτικοί που σύμφωνα με τους πολύχρωμους παπαγάλους της τηλεόρασης «δεν μπορούν να πείσουν το λαό για τις ιδέες τους» γιατί «λένε πάντα τα ίδια, με την ίδια ξύλινη γλώσσα».

Οι ίδιοι αυτοί παπαγάλοι πασχίζουν να μας πείσουν πως υπάρχουν έντιμοι πολιτικοί στα δύο «μεγάλα» κόμματα. Και τους δίνουν απλόχερα βήμα για να μας συμβουλεύσουν (αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ!) πως θα βγούμε από την κρίση. Τι κοροϊδία! Έντιμος παύεις να είσαι όχι μόνο αν απλώσεις χέρι στο ταμείο, αλλά κι αν κάνεις τα στραβά μάτια σ΄ αυτόν που το κάνει. Η σιωπή είναι συνενοχή. Κανείς τους δεν είναι πια καθαρός.

Όσοι με την ενεργό συμμετοχή τους στην άσκηση της εξουσίας έφεραν το λαό μας στη σημερινή κατάντια, είναι ένοχοι. Όσοι σώπασαν και δεν αντιστάθηκαν σ΄ αυτή την πολιτική, είναι ένοχοι. Όσοι δε συμφωνούν με τις αναλογίες στο «μίγμα» της πολιτικής, είναι ένοχοι. Ένοχοι κι όλοι μαζί οι παρατρεχάμενοί τους που αγωνιούν για συνδιαχείριση, για μια καρέκλα, για μια θέση στην εξουσία. Όλοι έδωσαν τις εξετάσεις τους και κόπηκαν στη συνείδηση του απλού κόσμου. Ειδικά κάποιοι κρατικοδίαιτοι πρώην συνδικαλιστές με χοντρούς σβέρκους που εξαργύρωσαν τους όποιους «αγώνες» τους με πολυτελή κοστούμια και απαστράπτουσες λιμουζίνες, με βουλευτικούς και υπουργικούς θώκους.

Δεν απαξιώ όλον αυτόν τον κόσμο που γέμισε τις πλατείες. Είναι απλοί άνθρωποι, εργαζόμενοι όπως κι εγώ, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι κλπ. Αγανάκτησαν με την σημερινή κατάσταση και βγήκαν να διαμαρτυρηθούν. Μήπως όμως πρέπει να σκεφτούν πως αυτοί που τους «χτυπούν φιλικά στην πλάτη» και τους προμοτάρουν, θέλουν και τους βολεύει να μένουν έτσι απλά και μόνο «αγανακτισμένοι» και «καθαροί» από κομματικές επιρροές; Μήπως πρέπει να δουν πως το «κίνημά» τους άρχισε να εκφυλίζεται;

Μήπως πρέπει να κάνουν ένα (έστω για αρχή) βήμα παραπέρα και η αγανάκτηση να γίνει συνειδητή αντίσταση απέναντι σ΄ αυτούς που μας καταδυναστεύουν; Για μένα δεν τίθεται κάποιο δίλημμα. Την Τετάρτη η θέση μου (μας) είναι στο δρόμο, στη γενική απεργία. Θα πάρω τα παιδιά μου και θα πάμε  στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, με το "μπλοκ" των οικοδόμων. Εμείς συμμετέχουμε στο «κίνημα» των συνειδητοποιημένων.

  

(Είχα προγραμματίσει  η ανάρτηση αυτή να αφορά τεχνικά θέματα, δεν μπορώ όμως να μην πάρω θέση για όσα συμβαίνουν μπροστά μας. Όταν το σπίτι σου πιάσει φωτιά δεν μπορείς να γράψεις για λάσπες και τούβλα. Αυτά μπορούν να περιμένουν.)

Ξυπνήστε!

(Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Πάνος Τζαβέλλας)

Φυσά στις στέγες του ντουνιά
με σηκωμένο το γιακά
πικρός διαβάτης περπατά
κλαίει, γελά, παραμιλά.

Πώς μας τη φτιάξαν τη ζωή
Μίση, πολέμοι και καπνοί
βρωμίζει ο φασισμός τη γη
σαν κότες σφάζονται οι λαοί
κι εμείς στον ύπνο το βαθύ.

Φτιασιδωμένη η ψευτιά
γυρνά στους δρόμους και γελά
μπουτίκ, βολάν και ξιπασιά
προ-πό, λαχεία, διαφθορά.
Κι άλλοι με ιδρώτα το ψωμί
κι άλλοι πουλάν μισοτιμή
πατρίδα λευτεριά τιμή
αρκεί να πιάσουν την καλή
να γίνουν υπουργοί.

Ήμασταν ζωντανοί νεκροί
μας δίνανε μ΄ ανταλλαγή
τη μπόμπα την ατομική
το Ισραήλ για να σωθεί.
Ακόμα ο στόλος ναυλοχεί
γεμάτη πόρνες η ακτή
κι αν φύγανε οι Γερμανοί
ήρθαν οι Αμερικανοί
καινούρια πάλι κατοχή.

Η CIA βαρά νταγερέ
χόρευε νάιλον υπουργέ
σαν καραγκιόζης στο μπερντέ
κι εσύ να κλαις πικρέ λαέ.
Κι ο Βάρναλης μας το ΄χε πει
χωρίς καμιά περιστροφή
στης Χούντας το αλισβερίσι
λεύτερο ήταν το χασίσι
ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει.

Γλυκοχαράζει στα βουνά
μοσχοβολούν τα γιασεμιά
τραγούδι αρχίζουν τα πουλιά
γελά η θάλασσα πλατιά
κι εμείς οικόπεδα και Ι.Χ
ψυγεία έπιπλα TV.
κουτόχορτο με πληρωμή
και δίπλα φεύγει η ζωή

Ξυπνήστε
Ξυπνήστε νέες, ξυπνήστε νιοί
βγέστε απ΄ του τάφου τη σιωπή
δείτε του κόσμου τη ντροπή
γίνετε χίλιοι κεραυνοί
και κάψτε μας ή σώστε μας
γλιτώστε μας, ή θάψτε μας.

"Κολχόζ ο παράδεισος..."

(Αναδημοσίευση της στήλης «Ναυτίλος» του Στάθη, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» το Σάββατο 21-5-2011).

Παλιό το στερεότυπο ότι οι Ελληνες δουλεύουν λιγότερο απ' τους Γερμανούς (στην πραγματικότητα δουλεύουν πολύ περισσότερο) -κι όμως η κυρία Μέρκελ το επανέλαβε με τη ρατσιστική διάθεση της μπυραρίας- έτσι στο άνετο!  

Ολόκληρη πρωθυπουργός να λέει εν γνώσει της μπαρούφες για έναν ολόκληρο λαό!

Αλλά γιατί όχι; ο ίδιος μας ο Πρωθυπουργός δεν μας διέσυρε εκεί στην ξένη ως τεμπέληδες; Ή μήπως, κι αυτό είναι εξ όλων το αισχρότερο, δεν πιστεύουν τέτοια στερεότυπα και πολλοί Ελληνες;

Ρατσιστές με τον εαυτόν τον ίδιο αυτοί οι κομπλεξικοί γραικύλοι, τους αρκεί να τη βρίσκουν, νομίζοντας ότι αυτός ο ρατσισμός για τον «τεμπέλη Ελληνα» αφορά τους συμπατριώτες τους κι όχι και τους ίδιους...

Τον παλιό καλό καιρό, όταν ακόμα υπήρχε το οχτάωρο, τα Σάββατα έπινε κι ο Θεός τον καφέ του...

Φούμαρε και στη ζούλα, κρυφά απ' το Αγιον Πνεύμα, και κάνα τσιγαράκι, κοίταζε ο Πλάστης την πλάση - τα πάντα εν σοφία ποιήσας χαμογελούσε ευχαριστημένος - άγνωστοι αι βουλαί Του, και το 'ριχνε στις βόλτες.

Η αλήθεια είναι ότι ο Πανάγαθος το παράκανε, όλο σε τριήμερα ξεχείλωνε τα γουήκ εντ, από μια πλευρά κατανοητό, είναι και πολλά τα τέκνα του, άρχιζε από Παρασκευής, διάλεγε και πήγαινε σε κάποιο τζαμί, στη Βαγδάτη ή στην Καζαμπλάνκα,

έπιανε κουβέντα με τους πιστούς, μάθαινε τα βάσανα του ντουνιά - όλα είναι γραμμένα αναστέναζε και αρχομένου του Σαββάτου διάλεγε μια Συναγωγή στο Βερολίνο ή στη Νέα Υόκρη και πήγαινε να ακούσει ξανά στην αρχαία γλώσσα ιστορίες απ' την εποχή που ήταν ακόμα ο κόσμος νέος.

Τέλος, τις Κυριακές ο Παντοδύναμος περνώντας πότε από ένα εκκλησάκι στο Αιγαίο και πότε από μια γοτθική Καθεδρική της κεντρικής Ευρώπης, έκλεινε την τριήμερη σχόλη του βλέποντας το ηλιοβασίλεμα στην Παταγωνία ή πηγαίνοντας θέατρο στη Μόσχα...

Μεγαλεία.

Το πάλαι ποτέ όταν ο Κτίστης έχτιζε τον Κόσμο εργαζόταν έξι ημέρες και αναπαυόταν την έβδομη - όμως με τους αιώνες, όταν το μέγα μέρος της εργασίας ανέλαβαν οι άνθρωποι, συνταξιούχος πλέον ο Δημιουργός επέτρεψε στον εαυτόν Του την πολυτέλεια του γουηκ εντ άντε κι ορισμένων ακόμα αργιών:

του άρεσε η 4η Ιουλίου είχε χαζοχαβαλέ, πήγαινε και στην ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης στο Νεκροταφείο του Λένινγκραντ να υποβάλει τα σέβη του κι οπωσδήποτε γιόρταζε με τους Κινέζους κάθε χρονιά το νέον έτος, χόρευε μέσα στους χάρτινους δράκους και πάνω στα πυροτεχνήματα ή έπλεε μέσα σε ένα φαναράκι πάνω στο Κίτρινο Ποτάμι.

Την πρώτη φορά που άκουσε ο Πάνσοφος ότι «χαλάει την πιάτσα», δεν πίστευε στα αυτιά του. Κι όμως! ένας Καλβινιστής πάστορας από την Ελβετία κι ένας Ευαγγελικός ραδιοφωνικός ιεροκήρυκας από τη Γιούτα, δήλωναν urbi et orbi ότι ο Θεός το έχει παρακάνει με τον τρόπο που ζει, χαλαρά χωρίς να παράγει όλο ταξιδάκια κι επιτέλους!

δεν καταλαβαίνει ο τα πανθ' ορών ότι έτσι τίθεται εν κινδύνω το ασφαλιστικό σύστημα; Πόσον καιρό σκοπεύει ακόμα να ζήσει;

Και ώς πότε οι σκληρά και τίμια εργαζόμενοι άνθρωποι θα Του πληρώνουν εισφορές τους για να πηγαίνει ο Πανταχού Παρών δώθε κείθε, ταξιδάκια στο Μάτσου Πίτσου και το Χονγκ Κονγκ;

Ηταν να μην αρχίσει η γκρίνια. «Τι προσφέρει ο Αμνός;» ούτε καν φόρους πληρώνει, είναι ακτήμων. Ούτε καν πιστωτική κάρτα διαθέτει, είναι παρίας· κλοσάρ, αποσυνάγωγος. Μυρμήγκια οι άνθρωποι και τζίτζικας ο Θεός; Πού ακούστηκε;

Προσπάθησε να ορθώσει έναν αντίλογο ο Παντογνώστης (συμβουλευόμενος καλού-κακού και τον Λόγο), άρχισε να εξηγεί ότι απλώς ζει ανθρώπινα, αλλά πού να τον ακούσουν οι άνθρωποι;

Αρον άρον Σύνοδον, Συνέδριο και Κονγκλάβιο να συσκεφθούν οι ηγεσίες και να συναποφασίσουν οι λαοί, τι θα κάνουν με έναν Θεό που πια δεν τους εκφράζει, δεν τους εκπροσωπεί, δεν τους μοιάζει.

Θεός ελεήμων, πολυεύσπλαχνος κι αγαπησιάρης; Ευρύχωρος, παιγνιδιάρης και ταξιδιάρης; - ποιος τον χρειάζεται; Σε κάποιον άλλον Γαλαξία ίσως - πάντως όχι στον δικό μας.

Κι έτσι, ο πρώτος που έθεσε θέμα απόλυσης του Θεού, διαπίστωσε ότι δεν ήταν μόνος!

Γιατί όχι; βεβαίως! ναι! ώρα να τελειώνουμε με τα κολλήματα απ' το παρελθόν! - η απόφαση δεν άργησε να βγει...

Μια φορά κι έναν καιρό...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 21.V.2011 (Ελευθεροτυπία)

Η ξεφτίλα (μας) δεν έχει όρια!

Είναι καθημερινό φαινόμενο, συνάδελφοι οικοδόμοι, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, «κουζινάδες» και κάθε λογής απασχολούμενοι ή εργαζόμενοι στην οικοδομή, να περνούν απ΄ το γιαπί και ν΄ αναζητούν τον ιδιοκτήτη για να του δώσουν μια προσφορά. Είναι συνηθισμένο επίσης, να μπαίνουν στην οικοδομή και ν΄ αφήνουν τα «διαπιστευτήριά» τους με μπογιά στους τοίχους ή διαφημιστικά φυλλάδια.

Εσείς εμπιστεύεστε αυτόν τον "επαγγελματία";

Προσωπικά δεν πίστεψα ποτέ ότι με τον τρόπο αυτό θα ωφεληθώ επαγγελματικά και δεν τον ακολούθησα, δεν κατακρίνω όμως κανέναν για τον τρόπο που σκέφτεται. Μέσα στον ορυμαγδό που δημιούργησε η κρίση, ο κλάδος των κατασκευών βγαίνει λαβωμένος όσο ίσως κανένας άλλος. Η ανεργία στην οικοδομή έχει πάρει ήδη εφιαλτικές διαστάσεις και η απελπισία κυριεύει όλο και μεγαλύτερα στρώματα εργαζομένων. Υπάρχει όμως ένα «αλλά».

Χθες πέρασε από το γιαπί ένας συνάδελφος σοβατζής. Μου ζήτησε τον αριθμό  τηλεφώνου του ιδιοκτήτη. Του αντέτεινα πως μπορεί αν θέλει να μου αφήσει ένα χαρτί με το όνομα και το τηλέφωνό του και θα του το  μεταφέρω. Δεν έχω λόγους για το αντίθετο άλλωστε. Έσπευσε στο αυτοκίνητό του και κρατώντας ένα χαρτί μου λέει: «δώσε του αυτό και να του πεις ότι μπορώ να κάνω και κάτι καλύτερο».

Το χαρτί ήταν ένα φωτοαντίγραφο «οικονομικής προσφοράς» που σαν φέιγ-βολάν, προφανώς μοίραζε σε όλες τις οικοδομές. Επάνω του έγραφε μόνο τέσσερις τιμές και ένα κινητό τηλέφωνο. Οι τιμές ήταν κυριολεκτικά κάτω του κόστους, υλικών και εργασίας.

Τον ρώτησα, πως γίνεται για όλες τις οικοδομές να ισχύει η ίδια προσφορά. Η κάθε οικοδομή είναι και μια ξεχωριστή περίπτωση. Το σοβάτισμα είναι μια ιδιαίτερη εργασία με πολλές ιδιομορφίες. Αν για παράδειγμα τα μπετά και τα κτισίματα είναι στραβά και έχεις πολλά «γεμίσματα» με πάχος σοβά μεγαλύτερο του κανονικού, «μπήκες μέσα» οικονομικά. Περισσότερο, αν έχεις τη δουλειά με τα υλικά.

«Φίλε», μου λέει, «αυτά είναι πολυτέλειες, ψιλά γράμματα, ας πάρω τη δουλειά και θα τα δούμε αυτά»!!! Μετά απ΄ αυτό δεν είχα άλλο επιχείρημα να του εκφράσω ή μάλλον είχα αλλά δεν υπήρχε λόγος.

Πριν λίγες μέρες έδωσα μια προσφορά για τα κτισίματα μιας νέας οικοδομής. Κάλεσα τον υποψήφιο εργοδότη στο γιαπί, να του δείξω τη δουλειά μου και να του εξηγήσω στην πράξη, αυτά που γράφω στα χαρτιά της προσφοράς. Για να μην πολυλογώ, ήρθε συνολικά τρεις φορές για να συζητήσουμε. Την τρίτη φορά μου έφερε το μαντάτο: «έχω μια προσφορά με τα υλικά, με εφτά ευρώ το τετραγωνικό». Έμεινα άναυδος. Πολλές φορές όταν ακούσω κάτι παράλογο, λέω ότι τ΄ άκουσα όλα. Μέχρι την επόμενη φορά. Γιατί η ξεφτίλα, κατά τα φαινόμενα, δεν έχει όρια.

Ας αναλύσουμε τι σημαίνει «εφτά ευρώ με τα υλικά για κάθε τετραγωνικό μέτρο». Ένα τετραγωνικό μέτρο κτισμένου τοίχου αποτελείται από σαράντα (40) τούβλα, λάσπη και την εργασία που καταβάλλουν, κάποιος εργάτης και κάποιος τεχνίτης για να τον κτίσουν. Σαράντα (40) τούβλα προέλευσης Βαβουλιώτη (γι αυτά ο λόγος) κοστίζουν, μετά την αύξηση που πήραν προ ημερών, 4,92 ευρώ, στην καλύτερη τιμή της αγοράς. Η λάσπη κοστίζει  περίπου 1,10 ευρώ. Μόνο η αγορά των υλικών λοιπόν, κοστίζει με τις καλύτερες τιμές 6 ευρώ. Η εργασία; Σίγουρα δεν κοστίζει μόνο 1 ευρώ, που λείπει μέχρι να φτάσουμε στα εφτά.

Για την ποιότητα στην εργασία τι να πει κανείς; Ούτε λόγος να γίνεται. «Αυτά είναι ψιλά γράμματα». Έστω όμως, αυτή η κακή ποιότητα εργασίας πόσο μπορεί να κοστίζει; Ούτε λόγος για 1 ευρώ βέβαια! Είναι προφανές ότι ο «συνάδελφος» δεν «παίζει τίμια». Αν ο ιδιοκτήτης πέσει στην παγίδα του, κάθε νοήμων συνάνθρωπος μπορεί να προβλέψει τα επακόλουθα.

Μη βιαστείτε κάποιοι από σας, να σκεφτείτε: «ξένοι είναι, αυτοί φταίνε για όλα». Έτσι για την ιστορία, η πρώτη περίπτωση αφορά αλλοδαπό και η δεύτερη συμπατριώτη μας. Τα δύο παραδείγματα που ανέφερα μοιάζουν μεταξύ τους, δεν είναι όμως ίδια. Αν για το πρώτο παράδειγμα χτύπησε ήδη ο συναγερμός, στο δεύτερο…το αδίκημα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Είναι η κρίση όμως λόγος για να γίνουμε κλέφτες; Η ζημιά που μας προκαλεί η οικονομική κρίση είναι τεράστια. Η ζημιά που κάποιοι από εμάς προκαλούν στο επάγγελμα και κατ΄ επέκταση στους  ίδιους τους εαυτούς μας, είναι ανυπολόγιστη.

Χωρίς σχόλια...

Του Στάθη (από την Ελευθεροτυπία)

Ζήκος, άξιο τέκνο της εργατικής τάξης

Στην πιο cult ταινία όλων των εποχών, εξυμνείται εμμέσως πλην σαφώς η εργατική τάξη και ο αδιάκοπος αγών της προς εκπλήρωσιν της ιστορικής της αποστολής. Ο Ζήκος είναι η αρχετυπική μορφή της ταξικής συνείδησης που ξυπνάει και θεριεύει, ασχέτως του χαμηλού επιπέδου. Εμποροϋπάλληλος, στον ιστορικό κλάδο των υπαλλήλων εμπορικών καταστημάτων, ο Ζήκος ζει, κοιμάται και τρώει στο μαγαζί.

Αχ ψαροπούλα!

Η πάλη των τάξεων και η ανειρήνευτη σχέση ανάμεσα σε εργοδότη κι εργαζόμενο αντικατοπτρίζεται πλέρια στα μπινελίκια εκατέρωθεν. Κάνουμε του κόσμου τις απεργίες, λέει, να πετύχουμε τα αιτήματά μας. Ποιος είναι αυτός ο ίκας, δεν τον πληρώνω εγώ τον ίκα. Μου λες συνέχεια θα αρρωστήσεις, πότε θα αρρωστήσω εγώ; (πάω στη γιατρέσσα τώρα).

Με επαναστατικό ένστικτο, ο Ζήκος αντιτίθεται αποφασιστικά στην εργοδοτική ασυδοσία παρά το μικρό του ανάστημα. Πρόσεξε καλά του λέει, άμα ξεδιπλωθώ θα γίνω ένα ενενήντα και σε παίρνει ο διάολος. Σου ρίχνω κουτουλιά στο ψωμοσάκκουλο. Παρ' όλ' αυτά, εργάζεται με συνείδηση και δεν επιθυμεί την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Νοιάζεται δια την καλήν υγείαν των καταναλωτών και ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων. Αποτρέπει τα χαμηλά λαϊκά στρώματα από την κατανάλωση ληγμένων, δίνει τα καλύτερα σ' αυτούς.

Η ζωή, η σκληρή μοίρα του εργαζόμενου και οι μικροαστικές αυταπάτες των κοριτσιών τον έχουν καταδικάσει στην αγαμία. Οι κοπέλες τον κοροϊδεύουν και τροφοδοτούν τις φρούδες ελπίδες του, κοπέλες που μεγάλωσαν με το σύνδρομο της πριγκηπέσας: κλεισμένες στο δωμάτιό τους, περιμένουν να έρθει ο γαμπρός. Ο Ζήκος βεβαίως ευρίσκεται εις μίαν ηλικίαν κατα την οποίαν πάσα ένας, εις, τις άνδρας, οφείλει-να-φρο-ντι-ζει-για-το-μέ-λλον-του! Το αύριο, το παραμεθαύριο, όλα τα αύριο.

Πιλιστέρα μου, τσαπερδώνα μου, κουκουνάρα μου

Δεν ξέρει από σχήματα λόγου, αλλά κοφτερό μάτι (το καλό, το τσακίρικο, για τις μακρινές τις αποστάσεις), αντιλαμβάνεται το συνοικέσιο του αίσχους του πορνόγερου, του αφεντικού του και παίρνει αποφασιστικά θέση μαζί με το λαό, με τα πιτσιρίκια που θα πετάν ντομάτες και θα τον κράζουν για το ρεζιλίκι του. Πάντα ετοιμόλογος, με λεπτή αλλά κυρίως χοντρή ειρωνία, κριτικό πνεύμα, μορφωμένος και λογιστικά κατηρτισμένος, ο Ζήκος θα μπορούσε να μετατραπεί σε λαϊκό ηγέτη.

Εργοδοτική τρομοκρατία

Aν εγυρίζετο “της κακομοίρας the sequel”, ο Ζήκος θα ενεφανίζετο ως εκλεγμένος πρόεδρος του συνδικάτου των Εμποροϋπαλλήλων, μη σας πω και της ομοσπονδίας. Πρωτεργάτης στην οργάνωση των εργαζομένων, να κάνει του κόσμου τις απεργίες να πετύχει τα αιτήματα. Στην επερχόμενη επαναστάση θα ήταν ο Ροβεσπιέρος των Αθηνών, επανάσταση που πολλοί θεωρούν ότι κυοφορείται στις μέρες μας αλλά έχουν πλήρη μεσάνυχτα από μαιευτική. Φίλος της τέχνης και της μουσικής, τραγουδά με επαναστατική αισιοδοξία την φτώχια του και με μεγάλη δόση αυτοσαρκασμού, τεράστια αρετή δια μελλοντικούς επαναστάτες. 

Τάληρα μόνου έντικα, μι τις κρατήσεις δέκα

δεν φτάνουνι για πάρτη μου, κι θέλου κι γυναίκα

Το τέλος της ταινίας είναι εξόχως δραματικό, ως άσμα ηρωικόν και πένθιμο για την προσωρινή ήττα των εργατών από τους αυτοαπασχολούμενους, κοντούς βαρύμαγκες υδραυλικούς, αλλά και από τους ομορφονιούς ηλεκτρολόγους που προσελήφθησαν στη ΔΕΗ και προαλείφονται για μελλοντικοί φαφλατάδες εργατοπατέρες με βίλες και πλούτη. Άτιμη κενωνία.

Οργανωμένη βία κατά των εργατών

Ο Ζήκος, ως γνήσιος προλετάριος ξανασηκώνεται από τις στάχτες του. Ως μάστερ της τακτικής πιάνει αγκαζέ το αφεντικό του και φεύγουν ηττημένοι αμφότεροι στο ζήτημα της παντρειάς, αλλά η κίνηση αυτή δεν συμβολίζει την ταξική συνεργασία, μην ξεγελιέστε. Συμβολίζει την προσωρινή υποχώρηση, την φόρα που παίρνει ο εργάτης για την τελική επίθεση. Η οποία είναι θέμα timing. Ο Βλαδίμηρος λίγο πριν το τελικό σύνθημα της κατάληψης των ανακτόρων έλεγε “χτες πολύ νωρίς, αύριο πολύ αργά”. Με πιάνετε;

Ζει στις καρδιές μας με το γέλιο και την ειρωνία του
και εμπνέει τους αγώνες μας (χωρίς πλάκα)

Αλέξανδρος Δελάρζhttp://aleksandrosdelarge.blogspot.com

Πιστοποίηση επαγγελματικής επάρκειας: επιτακτική ανάγκη η εφαρμογή της!

Τα τελευταία χρόνια το επάγγελμα του οικοδόμου οδηγήθηκε στην ανυποληψία με ταχύς ρυθμούς. Δεν εννοώ την προσφορά εργασίας που μειώνεται δραματικά, υπήρξαν περίοδοι ανεργίας και παλαιότερα. Βέβαια η οικονομική κρίση που βιώνουν όλοι οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δεν έχει προηγούμενο. Τα αίτια της ανυποληψίας όμως δεν είναι οικονομικά.

Ας σκεφτούμε έναν κήπο με όμορφα ανθισμένα λουλούδια χωρίς περίφραξη. Οι περαστικοί θα τα θαυμάσουν, πολλοί όμως θα προχωρήσουν παραμέσα για να κόψουν μερικά, κάτι που δεν θα ήταν εφικτό αν υπήρχε ο φράχτης.

Ο χώρος της  οικοδομής όσον αφορά τις εμπειροτεχνικές ειδικότητες, μοιάζει με τον κήπο αυτό, δεν έχει κανόνες. Περιέχει λουλούδια και «λουλούδια». Ο καθένας από μας δηλώνει όποια ιδιότητα θέλει, αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας μια εργασία μη  έχοντας  μια στοιχειώδη  τεχνική κατάρτιση, πολλές φορές χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό και συχνά χωρίς την παρουσία του επιβλέποντος μηχανικού.

Όλοι εμείς οι εμπειροτέχνες της οικοδομής, μάθαμε την τέχνη μας άλλος από τον πατέρα του, άλλος από ένα συγγενή του ή από κάποιον άλλο τεχνίτη, εμπειρικά. Δεν φοιτήσαμε σε μια σχολή, δεν περάσαμε από εξετάσεις να πάρουμε ένα «χαρτί» που να πιστοποιεί τι έμαθε ο καθένας και τι είναι ικανός να κάνει.

Ένας παράγοντας τεράστιας σημασίας για όσους εργαζόμαστε στην οικοδομή, που αφορά ουσιαστικά την επιβίωσή μας, είναι η κάθετη πτώση των αμοιβών μας. Μη βιαστεί να πει κάποιος ότι στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς αυτό είναι κανόνας. Στην περίπτωσή μας δεν υπάρχουν κανόνες. Ο ανταγωνισμός όχι μόνο δεν είναι υγιής αλλά ενίοτε γίνεται βρώμικος με χτυπήματα «κάτω απ ΄τη ζώνη».

Κι εξηγούμαι: εργάζεσαι πολλά χρόνια στο επάγγελμα με έναρξη επιτηδεύματος στην Εφορία, έχεις τον εξοπλισμό-εργαλεία σου, το επαγγελματικό σου αυτοκίνητο, πληρώνεις τους φόρους σου και ένα σωρό έξοδα (για τη δουλειά πάντα) και καλείσαι να δώσεις οικονομική προσφορά για να αναλάβεις μια φάση εργασιών σε μια οικοδομή.

Δίνεις την προσφορά σου, επιμένεις να δείξεις στον υποψήφιο πελάτη προηγούμενη δουλειά σου και πολλές φορές η απάντηση είναι «ξέρεις, έχω μια κατά πολύ φθηνότερη τιμή από κάποιον κύριο τάδε». Προσπαθούμε πολλές φορές να αποδείξουμε πως δεν πετάει ο γάιδαρος και με επιχειρήματα να πούμε πως κάποιο «λάκκο έχει η φάβα».

Σύνηθες φαινόμενο, πολλοί «συνάδελφοι» να δελεάζουν με μια ακόμα και κάτω του κόστους οικονομική προσφορά ( για να «τρουπώσουν» που έλεγε σε μια παλιά ταινία ο Βουτσάς ) και στη συνέχεια να δημιουργούν ένα σωρό προβλήματα. Σε προηγούμενη επικοινωνία μας ανέφερα μερικά από αυτά.

Στο σημείο αυτό θέλω να σημειώσω την απουσία του συνδικαλιστικού μας φορέα από τα θέματα αυτά. Πεποίθησή μου είναι πως το Συνδικάτο θα έπρεπε να σκύψει πάνω στα προβλήματα αυτά, να πάρει θέση και να προτείνει στην πολιτεία λύσεις.

Όλα τα παραπάνω προβλήματα λοιπόν έχουν την ίδια γενεσιουργό αιτία: την έλλειψη σωστής επαγγελματικής κατάρτισης και φυσικά την  έλλειψη πιστοποίησής της. Η απουσία της επίσημης πολιτείας είναι (και εδώ) εκκωφαντική! Ενώ στην διαδικασία παραγωγής των οικοδομικών υλικών υπάρχει κάποιος έλεγχος και πιστοποίησή τους από αρμόδιους φορείς, στην παροχή υπηρεσιών…

Αν εξαιρέσουμε τον έλεγχο του οπλισμού της οικοδομής πριν τη σκυροδέτηση, στις άλλες ειδικότητες καλείται ο θεός να βάλει το χέρι του. Δεν υπάρχει θεσμοθετημένος έλεγχος και σε συνδυασμό με την έλλειψη πολλές φορές επίβλεψης του μηχανικού, το τεχνικό αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

Η λύση λοιπόν είναι μία: δημιουργία σχολής υποχρεωτικής φοίτησης από όποιον θέλει να εργαστεί ή αναλάβει τεχνικό έργο στην οικοδομή ( απλοί τεχνίτες ή υπεργολάβοι ). Εξειδίκευση του βοηθού εργάτη. Πιστοποίηση κάθε εμπλεκόμενου με κάρτα εργασίας – άδεια εξάσκησης επαγγέλματος.

Αυστηροί έλεγχοι στους χώρους δουλειάς με επιβολή κυρώσεων στους παραβάτες ιδιοκτήτες ή κατασκευαστές που θα αναθέτουν τεχνικές εργασίες σε ανειδίκευτους πια εργαζόμενους. Εννοείται πως κυρώσεις θα υφίστανται και οι «συνάδελφοι» χωρίς την απαραίτητη πιστοποίηση. 

Αλλά γιατί η πιστοποίηση είναι αναγκαία; Η καθιέρωση και εφαρμογή της έγινε πρακτική σε όλες τις λεγόμενες προηγμένες χώρες. Η πιστοποίηση θα αναβαθμίσει το επάγγελμα του οικοδόμου και τον ίδιο τον επαγγελματία. Θα μπορούμε εύκολα να αξιολογηθούμε από τον υποψήφιο εργοδότη μας καθώς και να του αποδείξουμε τις γνώσεις  και τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας στον τομέα του.

Θα ωφεληθεί ο ιδιοκτήτης ή κατασκευαστής ενός οικοδομικού έργου όταν θα ξέρει πως οι συνεργάτες του οικοδόμοι έχουν διασφαλισμένο ένα ελάχιστο επίπεδο ποιότητας στις παρεχόμενες υπηρεσίες τους. Θα οικοδομηθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Θα μείνουν στο χώρο της οικοδομής οι πιο άξιοι συνάδελφοι που ασφυκτιούν σήμερα από τη συμπεριφορά πολλών κακών «συναδέλφων» και κάθε λογής απατεώνων.

Με την καθιέρωση της πιστοποίησης : θα εξασφαλίζαμε ποιοτικά καλύτερες κατασκευές,  το κράτος θα ωφελούνταν οικονομικά (φορολογία) και θα δεχόταν τεράστιο πλήγμα η λεγόμενη μαύρη εργασία. Επίσης οι συνεπείς εργαζόμενοι στην οικοδομή θα εξασφαλίζαμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο αμοιβών και ημερομισθίων, αφού θα έμπαινε φρένο στον απίστευτο «μειοδοτικό διαγωνισμό» χωρίς κανόνες, που υποχρεωτικά προσπαθούμε να συμμετέχουμε μαζί με  δήθεν συναδέλφους.

Ένα φως φάνηκε στο βάθος του τούνελ όταν η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ στις 22 Αυγούστου 2010, δημοσιεύει άρθρο του κ. Δημήτρη Μαρκόπουλου με τίτλο «Αλλάζουν όλα για εκατοντάδες επαγγέλματα» σύμφωνα με το οποίο, την επόμενη εβδομάδα από τη δημοσίευση του άρθρου θα δινόταν στη δημοσιότητα σχέδιο νόμου «για τη Δια Βίου Μάθηση και την τεκμηρίωση των επαγγελματικών προσόντων».

Όπως αναφέρει το άρθρο: «ξεκάθαρος στόχος της υπουργού Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου είναι η χώρα μας να ευθυγραμμιστεί με το διεθνές πλαίσιο αναγνώρισης προσόντων, το EQF». Στη συνέχεια: «Η Ελλάδα δεν μπορεί να πέφτει θύμα του κάθε ανοργάνωτου και μη διασφαλισμένου επαγγελματία. Θα πρέπει να υπάρξει κατοχύρωση σε όλα τα επίπεδα, τονίζουν αρμόδιες πηγές» (του ίδιου υπουργείου). Και καταλήγει: «Το όλο πρόγραμμα θα υλοποιηθεί μέχρι και τις 31/6/2011».

Στις 21/10/2010 δημοσιεύθηκε στο φύλλο 163 της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, ο νόμος 3879 με τίτλο «Ανάπτυξη της δια βίου μάθησης και λοιπές διατάξεις».

Στην Ελλάδα ζούμε. Θα περιμένουμε.

Γιώργος Κοτζιούλας, ο ποιητής του λαού και της φτωχολογιάς

Γ.Κοτζιούλας (1909-1956)

Ο ποιητής Γιώργος Κοτζιούλας γεννήθηκε το 1909, στο χωριό των Τζουμέρκων Πλατανούσα, του νομού Άρτας. Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες και με πολλούς κόπους και θυσίες κατόρθωσαν να τον βοηθήσουν να τελειώσει το Γυμνάσιο της Άρτας. Κατεβαίνει στην Αθήνα το 1927 και σπουδάζει στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου από όπου παίρνει πτυχίο φιλολογίας.

Παράλληλα με τις σπουδές του είναι αναγκασμένος να δουλεύει για να τα βγάλει πέρα. Από τις πολλές στερήσεις προσβάλλεται από φυματίωση και νοσηλεύεται στο σανατόριο της Πάρνηθας. Η πρώτη περίοδος της Γερμανικής κατοχής τον βρίσκει στην Αθήνα και αργότερα στο χωριό του όπου και εντάσσεται στις γραμμές του ΕΑΜ. Στη συνέχεια ένοπλος στον ΕΛΑΣ πολεμά τον Γερμανό κατακτητή.

Στο βουνό ιδρύει το θεατρικό θίασο «Λαϊκή Σκηνή» και περιοδεύει στις ελεύθερες περιοχές της Ηπείρου. Στα τέλη του 1945 κατεβαίνει στην Αθήνα για να εργαστεί ως διορθωτής και μεταφραστής. Παράλληλα δημιουργεί οικογένεια. Πεθαίνει τον Αύγουστο του 1956 στην Αθήνα. Ήταν πολυγραφότατος. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές και πεζά, καθώς και πολλές μεταφράσεις. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του είναι ανέκδοτο και έχει παραχωρηθεί στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Σε όλη του τη ζωή ένοιωσε στο πετσί του τη φτώχεια, τις στερήσεις και τον κατατρεγμό. Αυτό τον έκανε να στραφεί δίπλα στον απλό φτωχό άνθρωπο του μόχθου να τον εκφράσει μέσα από το έργο του αλλά και να του δώσει κουράγιο και αισιοδοξία για ένα καλύτερο μέλλον.

Σαν φόρο τιμής στον παραγνωρισμένο αυτόν ποιητή του λαού και της φτωχολογιάς, σας παρουσιάζω δύο ποιήματά του γραμμένα για τους ανθρώπους της οικοδομής:

Το μαστορόπουλο

Τον πήραν τον Κολιό
τον πήραν οι μαστόροι
παιδί από το σκολειό
να μάθει πηλοφόρι.

Καρδιά πονετική
τον ξέβγαλε με κλάμα:
«Τετράδη Κυριακή,
θα καρτερώ για γράμμα».

Δε σώνει άλλο να ιδεί,
παιδεύεται το μάτι:
κρατούσε ένα ραβδί,
το στρώμα του στην πλάτη.

Μας έφυγε ο Κολιός
κι είχε μια τέτοια λύπη!
θα ’ναι όλοι δω τ' Άη-Λιος
και μόνο αυτός θα λείπει.

(από τη συλλογή «Σιγανή φωτιά», 1938)

Οικοδόμοι

Εμπρός  για  τη   δουλιά,

μ’ αξίνες με λοστάρια.

Γκρεμίστε τα παλιά,

να  πέσουν  τα ντουβάρια!

Κι αν είμαστε φτωχοί,

βαστούν τα χέρια, οι πλάτες.

Ριχτήτε απ’ την αρχή

στο έργο σας, αργάτες!

Τα κάψαν μια φορά,

τα χτίζουμε και πάλι.

Βοηθήστε με χαρά,

τρέξτε μικροί, μεγάλοι.

Δεν ήταν για καιρό,

δεν άντεχαν οι στύλοι.

Σε θέμελο γερό

ξαναστεριώστε, φίλοι

Το σπίτι θα στηθεί

καλύτερο από πρώτα.

Μην κάθεστε  όλοι ορθοί,

σφουγγίστε τον ιδρώτα.

Λάσπη  ένας κουβαλά

κι ο άλλος πέτρα ας φέρει.

Καρφώστε το ψηλά, 

συντρόφοι,  το μαδέρι!

Δε βλέπει προκοπή

που στέκει κι απαντέχει.

Φτάσαμε στη σκεπή,

τώρα ας χιονίζει, ας  βρέχει!

Σε κάμαρη  φαρδιά

θα κατοικήσεις φέτο.

Με γεια σου, με παιδιά

κι αγγόνια γέμισέ το!

Ό,τι ποθεί ό εχτρός, 

α, δε θα ξαναγίνει.

Πάει, άλλαξε ο καιρός,

θα βασιλέψει ειρήνη!

Καρβέλια  με νερό 

και γίνηκε το θάμα.

Μπρος τώρα ένα χορό

να σύρουμε όλοι αντάμα!

(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ελεύθερα Γράμματα» το 1945) 

Το "Οικοδόμοι" το βρήκα εδώ:: http://www.sarantakos.com/

Τοιχοποιία: είδη, διαστάσεις κλπ. (Α΄ μέρος)

Τα επιστημονικά βιβλία ορίζουν ως τοιχοποιία «τα πλήρη κατακόρυφα στοιχεία μιας οικοδομής». Λιθοδομές (από φυσική πέτρα), πλινθοδομές (από τεχνητούς λίθους), οπτοπλινθοδομές (από ψημένα τούβλα) και χυτές ( π.χ. από οπλισμένο σκυρόδεμα), χαρακτηρίζονται σταθερές, μόνιμες τοιχοποιίες. Υπάρχουν κι άλλα είδη όπως μεταλλικές, ξύλινες, γύψινες κλπ., που αποτελούν τις κινητές τοιχοποιίες. 



Χυτή τοιχοποιία (από οπλισμένο σκυρόδεμα).

Με την εμφάνιση του ανθρώπου στη γη γεννήθηκε και η ανάγκη για τη στέγασή του. Οι σπηλιές ήταν η πρώτη κατοικία και του την προσέφερε η φύση. Όταν αυτές έπαψαν να εξυπηρετούν τις ανάγκες του, ο άνθρωπος αναγκάστηκε να κατασκευάσει ο ίδιος την κατοικία του. Σύμφωνα με τις πηγές η πρώτη αυτή κατοικία κατασκευάστηκε από κορμούς δέντρων και κλαδιά πλεγμένα μεταξύ τους και έκανε την εμφάνισή της στην Παλαιολιθική εποχή. Αργότερα έφτιαξε λάσπη και κάλυψε τα κλαδιά δημιουργώντας την πρώτη μόνωση.

Θα ανοίξω στο σημείο αυτό μια παρένθεση για να πω πως εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά συναντούμε αυτό το είδος τοιχοποιίας, εξελιγμένο βέβαια,  σε περιοχές της Ελλάδας (Ήπειρος). Χρησιμοποιούνταν συνήθως στους εσωτερικούς τοίχους.


Πλινθοδομή από συμπαγή τούβλα, στην πόλη της Κέρκυρας.



Το 1980 αναγκαστήκαμε να κατεδαφίσουμε το παραδοσιακό πατρικό σπίτι στο χωριό λόγω της διαπλάτυνσης του δρόμου. Το σπίτι αυτό έχτισε ο παππούς με τα χέρια του αφού επέλεξε, «έκοψε» και πελέκησε τα αγκωνάρια και τις πέτρες του κομμάτι-κομμάτι, το 1957.

Οι εσωτερικοί τοίχοι είχαν τη μορφή «σάντουιτς»: ήταν κατασκευασμένοι από ξύλινο σκελετό, είχαν από τις δύο πλευρές τους καρφωμένα πηχάκια από ξυλεία του χωριού (έλατο) και στο κέντρο τους ήταν τοποθετημένα κλαδιά από ρείκι, θάμνο που ευδοκιμεί στην περιοχή. Ο τοίχος αυτός ήταν σοβατισμένος με ασβεστοκονίαμα, προσέφερε πολύ καλή ηχομόνωση και λεγόταν «τσατμάς». Κλείνω την παρένθεση.

Τσατμάς στην Πυρσόγιαννη Ιωαννίνων
(φωτογραφία από Διαδίκτυο)

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας και εξελισσόμενος ο άνθρωπος, άρχισε να κτίζει. Το μόνο υλικό που υπήρχε στη φύση και μπορούσε να κτιστεί ήταν η πέτρα (λιθοδομές). Στην αρχή την έκτισε τοποθετώντας τα κομμάτια της χωρίς λάσπη (ξερολιθιά) και στη συνέχεια τα συνέδεσε με λάσπη και έκανε την τοιχοποιία πιο γερή.

Ξερολιθιά στην Κυψέλη Άρτας ( "στο πλάι").

Με την πάροδο του χρόνου κατασκεύασε πλίνθους από πηλό, αρχικά χειροποίητους και μετά με τη χρήση καλουπιών. Οι τοιχοποιίες από πλίνθους λέγονται πλινθοδομές. Μετά έψησε τους πλίνθους για να τους κάνει πιο ανθεκτικούς στα καιρικά φαινόμενα (οπτοπλινθοδομές). Οι πλινθοδομές καθιερώθηκαν κατά τον 20^ο αιώνα. Η κατασκευή τους ήταν πιο ευέλικτη άρα και οικονομικότερη της λιθοδομής (πέτρα).

Λιθοδομή στην Κυψέλη Άρτας

Δύο είναι οι κύριες κατηγορίες τοιχοποιίας ανάλογα με τις καταπονήσεις που υφίστανται: η τοιχοποιία πληρώσεως, όταν υπάρχει «φέρων οργανισμός» σε μια οικοδομή, δηλαδή ο σκελετός από μπετόν. Η τοιχοποιία σ΄αυτή την περίπτωση «πληρώνει», καλύπτει τα κενά του φέροντος οργανισμού (πχ ανάμεσα στις κολώνες). Η άλλη κατηγορία είναι οι φέρουσες τοιχοποιίες. Πάνω τους στηρίζονται άλλα δομικά στοιχεία όπως πλάκα από μπετόν ή στέγη.

Φέρουσα τοιχοποιία πάνω στην οποία στηρίζεται κεραμοσκεπή.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις πλινθοδομές και πιο ειδικά με τις οπτοπλινθοδομές. Πιο πάνω αναφέραμε πως ο άνθρωπος από ανάγκη για κατασκευή πιο ευέλικτης και οικονομικής κατοικίας ανακάλυψε τους πλίνθους και στη συνέχεια τους οπτόπλινθους (τούβλα). Η τεχνολογική εξέλιξη του επέτρεψε να τυποποιήσει την παραγωγή τους, προσθέτοντάς τους πολλά πλεονεκτήματα απέναντι στην πέτρα. Χαμηλότερο κόστος παραγωγής στο εργοστάσιο, συγκεκριμένες διαστάσεις και ομοιομορφία, που δίνουν στον τεχνίτη-κτίστη «ευκολίες» στην κατασκευή τοιχοποιίας (περισσότερα μέτρα) και φυσικά πολλές επιλογές στον σχεδιασμό της οικοδομής από τον αρχιτέκτονα.

Εργάτριες στα μέσα του 20ου αιώνα σε εργοστάσιο
παραγωγής τούβλων στο Λονδίνο.
(Φωτογραφία και λεζάντα από εφημερίδα Ριζοσπάστης)

Τα πρώτα τούβλα ήταν συμπαγή άρα είχαν και μεγαλύτερο βάρος. Από τη μια πλευρά τους είχαν λεία επιφάνεια και από την άλλη μια μικρή λακκούβα για να δένει καλύτερα το τούβλο με τη λάσπη. Η πιο συνηθισμένη τους διάσταση: 21χ10χ4 εκατοστά. 

Χειροποίητα συμπαγή τούβλα (k-ceramica).

Η ανάγκη για μικρότερο βάρος οδηγεί στα διάτρητα τούβλα, αυτά με τα οποία κτίζουμε σήμερα τη συντριπτική πλειονότητα των οικοδομών. Οι τρύπες παρέχουν και κάποιες μονωτικές ιδιότητες. Επίσης χρησιμεύουν στο να προσφύεται καλύτερα η λάσπη και να γίνεται πιο ισχυρή η τοιχοποιία.  Οι ονομασίες και οι διαστάσεις των πιο διαδεδομένων τούβλων που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά είναι:                                  

Μικρά τούβλα (εξάοπα) με διαστάσεις 6x9x19 εκατοστά

Τούβλο  μικρό 6χ9χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε)

Μικρά τούβλα (εννιάοπα) με διαστάσεις 9χ9χ19 εκατοστά

Τούβλο μικρό 9χ9χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.)

Εναμισάρια (οκτάοπα) με διαστάσεις 6χ12χ19 εκατοστά



Τούβλο εναμισάρι 6Χ12Χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.)



Μεγάλα τούβλα (δωδεκάοπα) με διαστάσεις 9χ12χ19 εκατοστά

Τούβλο μεγάλο 9χ12χ19 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.)

Τουβλίνες ή τουβλέτες  με διαστάσεις 15Χ18Χ32, 18Χ18Χ32 κ.α.



Τουβλίνα ή τουβλέτα 18χ18χ32 εκ. (Χαλκίς Α.Ε.)



Οι τοιχοποιίες αναλόγως με τα τούβλα και με  τον τρόπο που κτίζονται, χωρίζονται στις κατηγορίες:

ΟΡΘΟΔΡΟΜΙΚΗ είναι η τοιχοποιία στην οποία ο τοίχος έχει πάχος 6 εκατοστά. Παλαιότερα χρησιμοποιούνταν στην κατασκευή τοίχων που δέχονταν συρόμενα (χωνευτά) κουφώματα, για εξοικονόμηση λίγων εκατοστών στο πάχος του τοίχου. Σήμερα για λόγους στατικότητας δεν χρησιμοποιείται.

ΔΡΟΜΙΚΗ (πάχους 9 εκατοστών) είναι η τοιχοποιία που χρησιμοποιούμε για την κατασκευή των εσωτερικών χωρισμάτων. Επίσης κτίζοντας δύο δρομικούς τοίχους και τοποθετώντας ανάμεσά τους θερμομονωτικό υλικό, κατασκευάζουμε τους εξωτερικούς τοίχους μιας οικοδομής.

Δρομική τοιχοποιία (πάχους 9 εκ.)

ΔΡΟΜΙΚΗ (πάχους 12 εκατοστών): αλλάζει μόνο το πάχος του τοίχου με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ισχυρός, κατά τα άλλα ίδια χρήση με τη δρομική των 9 εκατοστών.

Δρομική τοιχοποιία (πάχους 12 εκ.)

ΜΠΑΤΙΚΗ  είναι η τοιχοποιία στην οποία ο τοίχος έχει πάχος όσο το μήκος του τούβλου, 19εκατοστά. Παλαιότερα υπήρχαν διάφοροι τρόποι κτισίματός της. Σήμερα έχει επικρατήσει αυτός με την ονομασία «ντάμα», γιατί η εμφάνιση του τοίχου θυμίζει το ταμπλό πάνω στο οποίο παίζεται το ομώνυμο παιχνίδι. Η φέρουσα τοιχοποιία κατασκευάζεται υποχρεωτικά από μπατικούς ή υπερμπατικούς τοίχους.

Μπατική τοιχοποιία (πάχους 19 εκ.), τύπου "ντάμα".

ΥΠΕΡΜΠΑΤΙΚΗ είναι η τοιχοποιία στην οποία ο τοίχος έχει πάχος όσο ένας δρομικός και ένας μπατικός μαζί, δηλαδή 29 εκατοστά και δεν χρησιμοποιείται πολύ σήμερα παρά μόνο σε περιπτώσεις φέρουσας τοιχοποιίας.

Παραλλαγή (χωρίς δεσίματα) υπερμπατικής τοιχοποιίας (πάχους 29 εκ.)

ΨΑΘΩΤΗ (πάχος 19 εκατοστά)  είναι η τοιχοποιία με διάκενο στο εσωτερικό της. Κτίζεται από δύο σειρές μικρά τούβλα (εξάοπα) όρθια, ανά διαστήματα δεμένα μεταξύ τους με τούβλα κάθετα (κλειδιά). Είναι  εξωτερική τοιχοποιία και παρείχε μια μόνωση στην οικοδομή εξαιτίας του διάκενου ανάμεσα στα τούβλα. Αυτό το είδος τοιχοποιίας θεωρείται σήμερα ξεπερασμένο (καταργήθηκε όταν εμφανίστηκαν και άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα θερμομονωτικά υλικά).

Σ΄ αυτό το σημείωμα έγινε μια αναφορά στα είδη τοιχοποιίας, σε πέτρες, τούβλα, διαστάσεις κλπ. Όλα άψυχα αντικείμενα. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθεί ο παράγοντας άνθρωπος. Ο εργάτης που θα κουραστεί για να μεταφέρει τα υλικά, να φτιάξει τη λάσπη και φυσικά ο μάστορας. Ο τεχνίτης κτίστης που θα συνδέσει όλα αυτά τα άψυχα υλικά και θα τους δώσει υπόσταση, προσθέτοντας ιδρώτα και μεράκι, ένα κομμάτι της ψυχής του. 

ΔΕΙΤΕ το Β΄ μέρος εδώ:http://e-oikodomos.blogspot.gr/2011/08/blog-post_08.html

Επισκεφτείτε την ΑΡΧΙΚΗ σελίδα και δείτε τη λίστα με όλες τις αναρτήσεις τεχνικού-κατασκευαστικού περιεχομένου.