«Η τσίπα παίρνει το χρώμα που αναγνωρίζουν οι άνθρωποι στο βλέμμα των διπλανών τους…»

Η βρισιά κι η τσίπα

Δεν ξέρω τι χρώμα έχει η τσίπα. Ούτε αν είναι ακριβότερη στην Κρήτη και τη Μάνη απ' ό,τι στα Σεπόλια ή την Ικαριά. Είναι όμως χιλιάκριβη και σπάνια, δεν κυκλοφορεί κι οπλοφορεί, δεν κομπάζει και δεν διαπραγματεύεται το μήκος της βρισιάς, τον όγκο της μαγκιάς και το ύφος των λοφίων της κομπορρημοσύνης. Δεν ενδημεί στις φωλεές του τουίτερ και του φέισμπουκ, δεν αφισοκολλείται ηλεκτρονικώς στις οθόνες και δεν κρεμιέται στα μανταλάκια των επικοινωνιακών πάγκων.

Την είδα την τσίπα να συντρίβεται μαζί με τη λεκάνη και το ποδάρι του αγροτοκτηνοτρόφου στη Λέσβο, που βρέθηκε πεταμένος απ' το σεισμό απ' τον τρίτο όροφο στο δρόμο, με καταπλακωμένη τη γυναίκα του και πεθαμένη, αυτή που γλίτωσε τη μάχη με τον καρκίνο για να χαθεί κάτω απ' το βιος που συντήρησε με τα χεράκια της. Μία νεκρή. Ενας τόσο βαριά τραυματισμένος. Τον άκουσα με τ' αυτιά μου να λέει στην τηλεόραση, που τέτοιες στιγμές δικαιώνει κι εξηγεί την ίδια της την ύπαρξη, ότι χρειάστηκε έρανος μεταξύ συγχωριανών και συγγενών για να βρει λίγα χρήματα να έρθει με πλοίο στο ΚΑΤ στην Αθήνα. Χρειάστηκε να περιμένει πάνω από μία ώρα στον Πειραιά να τον πάρει ασθενοφόρο και να εξηγεί πως δεν είχε το τίμημα για να διακομισθεί με ελικόπτερο ή αεροπλάνο...

Να πω την αλήθεια, επί ώρα νόμιζα πως παράκουσα. Πρώτη φορά έπαιξα δελτίο ειδήσεων σε επανάληψη για να βεβαιωθώ. Ακουσα και μια αόρατη αρμόδια πηγή να λέει πως το εισιτήριο του πλοίου τελικώς θα συμπτυχθεί στα νοσήλια. Είχα βλέπεις περάσει πολύ περισσότερη ώρα χάσκοντας, με την ανταλλαγή κρητικών κριτικών κι επικρίσεων, μεταξύ του βαρβάτου υπουργού Υγείας κι ενός συντοπίτη του δημοσιογράφου, που, αν μη τι άλλο, και καλός γραφιάς είναι και δεν φημίζεται για την αμετροέπεια και την υβριστική του συμπεριφορά. Ο λόγος για το έθιμο της κουμπουριάς, τα μνημόνια, το απαραίτητο ΚΕΕΛΠΝΟ, κι άλλα τέτοια των ημερών. Θέμα της μετασεισμικής διένεξης ήταν η ...αμερικανιά που λέγεται «δολοφονία χαρακτήρα», κοντολογίς η διάβρωση της δημόσιας εικόνας, το ...περίφημον «ίματζ» που ξέρουν πια και οι πέτρες της τηλελλάδας.

Δεν ξέρω, λοιπόν, τι χρώμα έχει η τσίπα γενικώς και ειδικώς η υπουργική, η συντονιστική, ή της θέσης ευθύνης, ακόμα και σε κοινωνία μαϊμούδων βρε αδερφέ, σε ώρα μείζονος ανάγκης. Μ' έπιασε ναυτία να βλέπω σ' ένα απάνθρωπο έστω κράτος, να γίνεται ο σεισμόπληκτος, ένας μόνος βρε αδερφέ, μπάζο πεταμένο σε προβλήτες και καράβια, την ώρα που ο άντρας ο πολλά βαρύς έβρισκε χρόνο και κουράγιο να ποστάρει την αφεντομουτσουνάρα του με ψαριές που πέτυχε, και μαντινάδες κρεμασμένες στο θερινό του κοντοπαντέλονο και βερμούδα επονομαζόμενο. Ναι, ξέρω πως δεν είναι της αρμοδιότητος κοτζάμ υπουργού Υγείας η περίθαλψη σεισμοπλήκτου κατά άμεσο λόγο. Αφορά τας υπηρεσίας τα επιφορτισμένας με τοιούτον καθήκον. Αλλά μα το Χριστό, ξανασταυρωμένο ή μη αδιάφορο, ο θυμός με πήρε και με πέταξε στα μποφόρια που τα μετράς με ξερατά. Δε μ' έσωσε μήτε εκείνο το αρχαίο «αρχή άνδρα δείκνυσι». Διατυπωμένο χιλιάδες χρόνια πριν τις οθόνες και τα τιτιβίσματα του επικοινωνιακού πριαπισμού. Θα μου πεις πως δεν σώθηκε κοτζάμ Αχιλλέας απ' την ύβρι να σέρνει το πτώμα του Εκτορα όπως ο φραουλέμπορας τον μετανάστη στη Μανωλάδα πίσω απ' το άρμα - μηχανάκι του, κατ' ευθείαν απόγονος κι αυτός του αρχαίου μεγαλείου του ήρωα που έδωσε τ' όνομά του στη φτέρνα των ανθρώπων ως αχίλλειος πτέρνα - τένοντας. Θα γλίτωνε απ' το... μεγαλείο ως ασθένεια της εξουσίας ένας απλός αριστερός υπουργός, σκέτη αχίλλειος πτέρνα της ιδιαίτερης πατρίδας του; Η τσίπα παίρνει το χρώμα που αναγνωρίζουν οι άνθρωποι στο βλέμμα των διπλανών τους, όταν στο σεισμό, στο λιμό, στο λοιμό και τον καταποντισμό, κάνουν ακόμα κι όσα δεν μπορούν με σεμνή ανιδιοτέλεια. Ο φριχτός σεισμός με έναν βαριά τραυματία, που κρεμάστηκε στα πολάκεια ψαροντούφεκα της διαρκώς διαμαρτυρόμενης ότι την αδικούν προσωπικότητας, δεν αποχρωμάτισε την τσίπα, την έθαψε για τα καλά, σα βρισιά στη Βρίσα...

Λιάνα Κανέλλη

Ριζοσπάστης