Horreur, peur, perpétuation de l'esclavage*…

Με το αίμα των δεκάδων νεκρών και τραυματισμένων Γάλλων πολιτών, μετά από τις πολλαπλές επιθέσεις ενόπλων και εκρήξεις τη νύχτα στο κέντρο του Παρισιού γράφτηκε μια ακόμα σελίδα ντροπής και πένθους για την ανθρωπότητα.

Και όμως… Μόλις λίγες δεκαετίες πέρασαν από τότε που χύθηκαν ποτάμια αίμα και θάφτηκαν εκατομμύρια νεκροί για να συντριβεί ο φασισμός και να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τους λαούς. Η ελπίδα που είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά το 1917 και αναθάρρησε το 1945,  με τα χρόνια ξεθώριασε και χάθηκε και το πισωγύρισμα, σαν κλεψύδρα που αδειάζει,  πλησιάζει όλο και περισσότερο σ’ εκείνη την κατάσταση που κλήθηκαν, τότε, οι καταπιεσμένοι προλετάριοι ν’ ανατρέψουν. Σήμερα είναι πια πιο ξεκάθαρο από ποτέ: Αυτό  είναι το σύστημα και η δημοκρατία της τάξης που διαφεντεύει τις τύχες των λαών του πλανήτη, αυτός και ο πολιτισμός της.

Ζούμε στιγμές πισωγυρίσματος στις μαύρες εποχές που οι περισσότεροι τις «μάθαμε» από τις σελίδες των βιβλίων. Η εκμετάλλευση δείχνει το πιο αποκρουστικό  της πρόσωπο και δεν διστάζει –τι έχει άραγε να φοβηθεί σήμερα;- να χρησιμοποιεί «όπλα» και μεθόδους, αποτελεσματικότερα και από τα πιο εξελιγμένα οπλικά συστήματα. Μια δράκα αρπακτικών, που ανταγωνίζονται καθοδηγούμενοι από την άσβεστη δίψα τους για κέρδη,  μοιράζουν τον παγκόσμιο χάρτη, κομματιάζουν αυτόνομα κράτη, διορίζουν κυβερνήσεις, διαιρούν τους λαούς, σπέρνουν θάνατο,  δυστυχία και προσφυγιά.

«Από σήμερα η Ευρώπη δεν θα είναι όπως πριν», λένε τα κανάλια. Η  σημερινή είναι μια μέρα διαφορετική, που θα σηματοδοτήσει όμως εξελίξεις τόσο προβλέψιμες. Στο όνομα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας» και των «τζιχαντιστών» θα βρουν πιο πρόσφορο έδαφος οι σχεδιαζόμενες πολεμικές επεμβάσεις ΗΠΑ, Ρωσίας, και ΕΕ στη Συρία (και όπου αλλού τους οδηγούν τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους), θα ενταθεί η καταστολή, θα καταπατηθούν και θα περιοριστούν πιο ασφυκτικά οι ατομικές ελευθερίες,  θα αφαιρεθούν και άλλα από τα εναπομείναντα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, το πέπλο του φόβου θα απλωθεί βαριά πάνω από την «κανονικότητά» μας και θα κάνει πιο εύκολο το πέρασμα «ρεαλιστικών» μέτρων και, ταυτόχρονα, ακόμα πιο θολή και δυσδιάκριτη  την εικόνα της πραγματικής διεξόδου, της μιας και μοναδικής εναλλακτικής και ρεαλιστικής διεξόδου από τον όλεθρο που μας σπρώχνουν.

Δεν είναι αυτός ο κόσμος που μας αξίζει. Δεν είναι αυτή η ζωή που ονειρευτήκαμε (όσοι ονειρεύτηκαν και συνεχίζουν να ονειρεύονται) και αγωνιστήκαμε (όσοι αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται). Δεν είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση, η φρίκη του πολέμου, ο πόνος και η δυστυχία, ο τρόμος, η προσφυγιά, ο θάνατος από πείνα και από αρρώστια, το χτίσιμο φραχτών στα σύνορα της Ευρώπης, το μίσος και η θρησκευτική μισαλλοδοξία, οι χιλιάδες βασανισμένοι που πνίγονται στη Μεσόγειο, η ανεργία, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, ο ρατσισμός και οι φυλετικές διακρίσεις, η άνοδος του φασισμού, τα ξεσπιτώματα, η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες, η καθημερινή μιζέρια της ανακύκλωσης του ό,τι έχει απομείνει, η αμορφωσιά, η έλλειψη πρόληψης και περίθαλψης, τα επιδόματα-φιλοδωρήματα, οι παγωμένοι τοίχοι των σπιτιών κάθε που μπαίνει ο χειμώνας, το κομμένο ρεύμα και νερό, τα παιδιά που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, η απόγνωση των γονιών και η θλίψη των ανήμπορων γερόντων, αυτά που αξίζει να παίρνει για ανταμοιβή ο άνθρωπος του 21^ου αιώνα. Όταν η εξέλιξη της τεχνολογίας και οι ανακαλύψεις των επιστημών καλπάζουν, όταν παράγεται αμύθητος πλούτος, όταν υπάρχει μια ισχνή μειοψηφία (αυτοί που κλέβουν και νέμονται τον πλούτο που παράγουν δισεκατομμύρια εργαζόμενοι και μαζί ορίζουν και τις τύχες τους) που ζει με εξωπραγματική, προκλητική χλιδή, όταν αυτοί που ψηφίζουν και εφαρμόζουν μνημόνια και αντιλαϊκές αποφάσεις  (δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί πολιτικοί) έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων,  εμπλέκονται σε σκάνδαλα και διαπλοκές και καταφέρνουν να παραπλανούν και να εξαπατούν τον λαό με κάλπικες υποσχέσεις, ρητορείες και λεκτικούς ακροβατισμούς.

Αυτό το παρόν μάς επέβαλαν –και- με τις δική μας ανοχή, -και- με τις δικές μας ευθύνες. Μα η ελπίδα δεν πέθανε. Ο δρόμος  υπάρχει και είναι σήμερα επειγόντως  αναγκαίο να περπατηθεί. Αυτοί που μετράνε τις ανθρώπινες ζωές με «δείκτες» και ταφόπλακες, οι ίδιοι που λυμαίνονται τον μόχθο των μπράτσων και του μυαλού μας και μας ταΐζουν τρομοφοβία και κουτόχορτο,  είναι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το σύστημα της εκμετάλλευσης ζει και θα ζει, σαν τα φυσικά φαινόμενα, στον αιώνα τον άπαντα και είναι παραλογισμός να παλέψουμε για την ανατροπή του.

Η ανάγκη του καθένα ξεχωριστά να αναπνεύσει ελεύθερα κάτω από έναν καθαρό ουρανό, είναι αυτή που θα σμίξει τις περπατησιές μας στον κοινό δρόμο που δεν μπορεί να είναι άλλος από την πάλη για ανατροπή της ταξικής σκλαβιάς, για να ξημερώσει κάποτε τα μέλλον που δικαιούμαστε και μας αξίζει. Μέχρι οι απαιτήσεις να πάψουν να υποχωρούν μπροστά στις παραχωρήσεις και οι εκπτώσεις, οι ψευδαισθήσεις και  οι αυταπάτες πάψουν να σαρακώνουν τη διάθεση για αντίσταση και σύγκρουση, οι ευθύνες θα βαραίνουν αυτούς που αποδέχονται την διαιώνιση της «καθεστηκυίας τάξης»· όπως θα γιγαντώνεται το αίσθημα του χρέους αυτών που αγωνίζονται να απελευθερωθούν και να απελευθερώσουν.

*Φρίκη, φόβος, διαιώνιση της σκλαβιάς…

Σάββατο 14 Νοέμβρη 2015.