Για τη συμμετοχή στα συνδικάτα

Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση της εργοδοτικής επίθεσης, τα νέα αντεργατικά μέτρα που βρίσκονται επί θύραις, κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Ανασύνταξη που έχει όμως μια βασική προϋπόθεση, τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Δεν είναι άλλωστε μυστικό, ότι ένα από τα αγκάθια του συνδικαλιστικού κινήματος, μια από τις διαχρονικές και σοβαρές αδυναμίες του, ήταν το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης έμενε και μένει μακριά από τα συνδικάτα, μακριά από την οργανωμένη ταξική πάλη. Απόλυτη ευθύνη γι' αυτό έχουν οι παρατάξεις όλων των κομμάτων της διαχείρισης και η στρατηγική της συνδιαλλαγής με κεφάλαιο και κυβερνήσεις από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Στο έδαφος αυτής της πραγματικότητας, - τουλάχιστον την τελευταία 20ετία - έγινε πιο εύκολη η εφαρμογή της αντεργατικής πολιτικής και η αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων.

Αν όμως αυτή η αποχή από τη συμμετοχή και τη δράση πλατιών εργατικών στρωμάτων, η λογική της «ανάθεσης» σε κάποιους άλλους να κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αποδείχτηκε μια φορά επικίνδυνη, σήμερα μπορεί ν' αποδειχτεί καταστροφική. Η αντίληψη «κάποιοι άλλοι» να δώσουν τη λύση, κάποιος άλλος (κόμμα, κυβέρνηση, συνδικαλιστής) θα βρει τη διέξοδο και θα φέρει τη «σωτηρία», θα μεγαλώσει τα βάσανα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Δεν υπήρξε ποτέ και ούτε μπορεί να υπάρξει βελτίωση της ζωής του λαού χωρίς τη δική του συμμετοχή, χωρίς ο ίδιος με τη δράση του να καθορίσει τις εξελίξεις. Γιατί, μόνο αυτός με τη δική του πλάτη, μπορεί να υπερασπίσει τα συμφέροντά του. Και οι μεγάλες ιστορικές ανατροπές, οι μεγάλες κατακτήσεις των λαών έγιναν όταν αυτοί βγήκαν στο προσκήνιο, έβαλαν τη σφραγίδα τους, διεκδίκησαν μαζικά και αποφασιστικά τα δικαιώματά τους.

Σε αυτόν το δρόμο καλεί σήμερα την εργατική τάξη το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Αυτό το προσκλητήριο σαλπίζει. Συμμετοχή και δράση στη Λαϊκή Επιτροπή της γειτονιάς, στο Συνδικάτο, στην Επιτροπή Αγώνα, στον επαγγελματικό ή αγροτικό Σύλλογο, στο Κίνημα. Απέναντι σ' αυτούς που και σήμερα - σε ρόλο «σωτήρα» - υπόσχονται να δώσουν λύσεις με το λαό στη γωνία, θεατή και χειροκροτητή, σε όλους αυτούς που διαθέτουν για κάθε πρόβλημα και από μια εύκολη απάντηση, το ΠΑΜΕ αντιπαραβάλει τη λύση του κοινού αγώνα, της δράσης και της οργάνωσης, με τους ίδιους τους εργαζόμενους στο τιμόνι. Τη λαϊκή πάλη και αυτενέργεια. Παλεύει και επιδιώκει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να γίνουν οι «πλαστουργοί» της νέας ζωής.

Το ΠΑΜΕ, δεν έκρυψε ποτέ τις δυσκολίες αυτής της στράτευσης, το κόστος και τις θυσίες που συνεπάγεται ο ταξικός αγώνας. Είναι όμως μονόδρομος. Γιατί, μόνο μέσα στο σχολείο της ταξικής πάλης, στο δρόμο της προσφοράς και της αλληλεγγύης, της κοινής δράσης, μόνο εκεί θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις όχι μόνο για να θεριέψουν οι αγώνες, αλλά και να αποκτηθούν εκείνα τα χαρακτηριστικά, ατομικά και συλλογικά, που θα μετατρέψουν το λαό πραγματικό αφέντη στον τόπο του. Θα τον κάνουν ικανό να παρεμβαίνει, να διευθύνει και να λύνει από το πιο μικρό πρόβλημα της γειτονιάς του και της πόλης του, μέχρι τη συνολική διακυβέρνηση της χώρας. Ικανό να φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια και το μυαλό, τη δική του εξουσία.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» από το Ριζοσπάστη, Σάββατο 7 Σεπτέμβρη 2013.