Ο Λαυρέντης και οι «μαλάκες»

Δεν πέρασαν πολλές μέρες απ’ όταν ο λαλίστατος Λαυρέντης, τραγούδησε για τους νεόνυμφους, γόνους εφοπλιστικών οικογενειών, «ανάμεσα σε φρέσκους αστακούς και αχνιστές αστακομακαρονάδες», στον επονομαζόμενο «γάμο της χρονιάς». Ο Λαυρέντης που όταν ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει  και όχι για να τραγουδήσει, δεν μπορεί, ακόμα και αν δεν έχεις τη διάθεση, θα σε κάνει ν’ ασχοληθείς μαζί του. Ίσως βέβαια σε αυτό να βρίσκεται και ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του.
  Όπως λένε και οι πρώτοι διδάξαντες το «σταρ σύστεμ» Αμερικανοί, δεν έχει σημασία τι λένε οι άλλοι για σένα, ας σε βρίζουν, φτάνει να προφέρουν σωστά το όνομά σου. Θα αναρωτηθείτε κάποιοι αν αυτή η είδηση είναι άξια σχολιασμού, ή αν κρύβει κάτι το μεμπτό. «Αριστερός είμαι, όχι μαλάκας», έχει απαντήσει παλιότερα ο Λαυρέντης. Και η δική μας απάντηση θα ήταν αρνητική και δεν θα μας προξενούσε καμιά εντύπωση το γεγονός, αν δεν είχαν προηγηθεί κατά καιρούς πάμπολλες  δηλώσεις του καλλιτέχνη, περί αριστεράς, συστήματος, πολιτικής και "300".

Το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την πραγματικότητα δεν εξαρτάται απαραίτητα από τον τρόπο που την βιώνει, αν και αυτός που βιώνει την «επιτυχία» από την «κορυφή» ενός συστήματος που προβάλλει ως άξιους να ζουν τους «επιτυχημένους», και παρείσακτους όσους «δεν τα κατάφεραν», είναι λογικό να νιώθει πως το κάνει από τη θέση του «ισχυρού». Όμως επειδή οι πραγματικά ισχυροί είναι λίγοι και αυτοί που νομίζουν πως έγιναν ισχυροί δεν φτάνουν για να γεμίσουν τα στάδια και τις μουσικές αρένες,  αναγκαστικά θα στραφεί προς τους πολλούς, τους «άλλους»  (ανάμεσά τους και οι θεωρούμενοι  ώς μαλάκες). Για να τους προσελκύσει θα προσπαθήσει να τους αποδείξει πως είναι ένας από αυτούς. Θα φορέσει τα ρούχα τους, θα μιλήσει στη γλώσσα τους, θα τραγουδήσει στα στέκια  τους. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη. Το γεγονός ότι εδώ και μερικές δεκαετίες η αριστερά γενικότερα και πιο συγκεκριμένα το ΚΚΕ χρησιμοποιήθηκαν ως όχημα προς την «επιτυχία» από πολλούς  καλλιτέχνες (που διαφορετικά θα κοιμόντουσαν  ακόμα κάτω από γέφυρες –ε, Λαυρέντη;- ή θα έκαναν σήμερα άλλη δουλειά), δεν σημαίνει απαραίτητα πως τρώνε κουτόχορτο όλοι οι ακροατές τους. Όπως επίσης, και το να τραγουδήσουν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους ίδιους ως συχωροχάρτι για τις όποιες αμαρτίες τους, ακόμα και αν με αυτόν τον τρόπο ανανεώνεται το εισιτήριό τους στο ίδιο πάντα «αριστερό» δρομολόγιο.

Σε τελευταία ανάλυση, είναι η προσωπική διαδρομή, η στάση ζωής, και όχι οι δηλώσεις, που καθορίζει τον καθένα μας. Αν και συχνά, για τους «άλλους», αυτούς που θεωρείς μαλάκες, αρκεί «με τα χρόνια (να) καταλαβαίνεις πόσο μαλάκας ήσουν , (να) βλέπεις τα λάθη σου και (να) τα διορθώνεις. Αν μπορείς…». 

Δευτέρα 22 Ιούλη 2013