 |
| Το σακάκι από τη
στολή του μαχητή του ΔΣΕ Γιώργου Σιώμου, που παραδόθηκε από την οικογένειά του στην ΚΕ του ΚΚΕ |
Τι μπορεί να σημαίνει ένα πολυκαιρισμένο στρατιωτικό σακάκι; Ιστορίες
απίθανες που σήμερα τις ακούμε σαν παραμύθια αλλά είναι οι ιστορίες των
μαχητών του ΔΣΕ.
Με δυο τέτοιες ιστορίες συναντηθήκαμε πρόσφατα, όταν η συντρόφισσα Αγγελική Σιώμου έφερε στην ΚΕ του ΚΚΕ το σακάκι που φορούσε ως και τον Αύγουστο του 1949 ο Γιώργος Σιώμος, άντρας της και λοχαγός του ΔΣΕ. Ενα σακάκι που έχει πάνω του τα σημάδια της Μουργκάνας, τη μυρουδιά των μαχητών της 107 ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Το έφεραν στην ΚΕ του ΚΚΕ ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Κόμματος για συγκέντρωση υλικού που θα εμπλουτίσει το Αρχείο του ΚΚΕ.
Με δυο τέτοιες ιστορίες συναντηθήκαμε πρόσφατα, όταν η συντρόφισσα Αγγελική Σιώμου έφερε στην ΚΕ του ΚΚΕ το σακάκι που φορούσε ως και τον Αύγουστο του 1949 ο Γιώργος Σιώμος, άντρας της και λοχαγός του ΔΣΕ. Ενα σακάκι που έχει πάνω του τα σημάδια της Μουργκάνας, τη μυρουδιά των μαχητών της 107 ταξιαρχίας του ΔΣΕ. Το έφεραν στην ΚΕ του ΚΚΕ ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Κόμματος για συγκέντρωση υλικού που θα εμπλουτίσει το Αρχείο του ΚΚΕ.
Ποιος ήταν, όμως, ο Γιώργος Σιώμος; Γεννήθηκε το 1917 στο Λεωνίδιο Κυνουρίας, πήρε μέρος στον Ιταλικό πόλεμο, μετά από το Τεπελένι, εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην Ηπειρο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας κυνηγήθηκε από τον αστικό στρατό. Πέρασε στην Αλβανία και από κει στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Επέστρεψε το 1947 όταν «βρόντηξε ο Ολυμπος και πάλι» και εντάχθηκε στη δύναμη της 107 ταξιαρχίας του ΔΣΕ, όπου αναδείχθηκε σε Διοικητή Λόχου. Τρεις φορές τραυματίας, με το τελευταίο από τα τραύματά του, στις 25 Αυγούστου 1949, να του αφήνει μόνιμη αναπηρία. Ακολούθησε το δρόμο των μαχητών του ΔΣΕ μετά το κλείσιμο του μετώπου, έβγαλε τη στολή -που τώρα η οικογένειά του παρέδωσε στο ΚΚΕ- και έζησε στη συνέχεια στη Βουδαπέστη. Γνωστός στους συντρόφους με το ψευδώνυμο Ιστφαν Μόλνα στο ραδιοφωνικό σταθμό της Βουδαπέστης στην ελληνική εκπομπή ως το 1982.
Στο
πλάι του, όλα αυτά τα χρόνια, η μαχήτρια και συντρόφισσα της ζωής του
Αγγελική Σιώμου, γεννημένη το 1926 στο Τσαμαντά Θεσπρωτίας, στη ρίζα της
Μουργκάνας. Από αγροτική οικογένεια και αριστερή. Με τον πατέρα
εξόριστο στη Μήλο επί Μεταξά. Από τις γυναίκες της Ηπείρου που έστελναν
κάλτσες στους φαντάρους στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, από το 1943 στην
ΕΠΟΝ, από το 1947 στον ΔΣΕ, στην 8η Μεραρχία, στο τάγμα του Αχιλλέα
Φωκά, πήρε μέρος σε όλες τις μάχες στη Μουργκάνα, τιμήθηκε με τον τίτλο
του μέλους του ΚΚΕ το 1948, σπούδασε στη Σχολή Υπαξιωματικών του ΔΣΕ.
Τραυματίστηκε σοβαρά και μεταφέρθηκε στο Αργυρόκαστρο και από κει στα
Τίρανα, όπου, με προσωπική επιλογή του Κόκκαλη, έγινε νοσοκόμα. Αργότερα
χειρουργήθηκε στη Βουδαπέστη αλλά, όπως λέει, «έμεινε ένα κομμάτι (από
βλήμα) στους πνεύμονες».
Εκανε δυο παιδιά, τον Γιάννη και τη Βαρβάρα, σπούδασε εργαλειοποιός, δούλεψε σ' ένα πολεμικό εργοστάσιο και αργότερα στα πλεκτά. Διακρίθηκε δυο φορές ως άριστη εργάτρια, ενώ παράλληλα δούλευε στην Αλληλεγγύη, «μαζεύαμε και στέλναμε χρήματα στους φυλακισμένους και τους εξόριστους».
Εκανε δυο παιδιά, τον Γιάννη και τη Βαρβάρα, σπούδασε εργαλειοποιός, δούλεψε σ' ένα πολεμικό εργοστάσιο και αργότερα στα πλεκτά. Διακρίθηκε δυο φορές ως άριστη εργάτρια, ενώ παράλληλα δούλευε στην Αλληλεγγύη, «μαζεύαμε και στέλναμε χρήματα στους φυλακισμένους και τους εξόριστους».
Τα αναλυτικά βιογραφικά και των δυο συντρόφων γεμίζουν βιβλίο. Αντί για βιβλίο, η συντρόφισσα Αγγελική επέλεξε να παραδώσει στο Κόμμα τη στολή του Γιώργου Σιώμου. Οι ραφές της μαρτυρούν μερικές από τις, ανυπέρβλητου ηρωισμού, ιστορίες των μαχητών του ΔΣΕ και του Κόμματός τους, του ΚΚΕ. Πολύτιμο ενθύμιο...
Ρούχα φτωχά χωρίς πολλά σειρήτια και χρυσά, που τα φόρεσαν άνθρωποι που δώσαν και τη ζωή τους για τον λαό. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και ζήτω και χωρίς ποτέ να κοιτάξουν-όσοι επέζησαν- να εξαργυρώσουν τις θυσίες τους με πολιτικές φιλοδοξίες και καρέκλες. Χωρίς ποτέ να μας το "κτυπήσουν" "κοιτάτε τι έκανα εγώ σας σας, γι' αυτό ψηφίστε με"...Απλοί άνθρωποι που απλώς κάναν το καθήκον τους απέναντι στο λαό τους και που δεν δέχθηκαν να τους αναγορεύουν σε "ήρωες". ΄Οπως ακριβώς έκανε κι ο Σάντας που κατέβασε μαζί με το Γλέζο τη σβάστικα απ' την Ακρόπολη αλλά που απάντησε με μεγάλη ταπεινοφροσύνη, ότι δεν ήταν οι μόνοι που έκαναν αντισταση τότε. Κι ούτε πήγαινε απ' το ένα κόμμα στο άλλο για την καρεκλιτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλοί άνθρωποι αλλά κυρίως ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΟΛΟ ΜΑΣ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ.
Σοφία
Yποκλινόμαστε στις αθάνατες μνήμες των αγωνιστών της λαοκρατίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Απεριοριστο σεβασμο μου σε ολους αυτους τους ηρωες που πολεμησανε τους Γερμανους και στην συνεχεια τους Αγγλους. Και παρα τις δυσκολιες μεινανε στο ΚΚΕ μεχρι τελος.Σε αντιθεση με τον καθε Οπορτουνιστη Τυχοδιωκτη που ετρεξε να εξαργυρωσει αυτους τους αγωνες ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή