Ας εκληφθεί όπως θέλει κι απ' όποιον θέλει το
σημερινό πατριδογνωμόνιο. Το πρώτο του 2014. Κατά τον τίτλο του, που δεν
είναι γραμμένος με χάριν (clean) καθαρήν, αλλά τουναντίον με την
ξεκάθαρη κι εντελώς χθόνια, όχι όμως και καταχθόνια, ελπίδα, να εκληφθεί
και ως απειλή. Γιατί από ιδεολογικά μορμολύκια, από ψωνάρες που πάσχουν
από σύνδρομο στέρησης δημοσιότητας, από μια διανόηση των απωθημένων και
εντέλει αυτόν τον αφόρητο εσμό των μασκαρεμένων φασιστοειδών δεν μπορεί
να περιμένει κανείς τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το...
αλάθητον του παπατζή.
Λοιπόν
ψευτόμαγκες δηλωσάκηδες και ερπετά του διαδικτύου η ταπεινότητά μου,
αποφάσισα να συστρατευτώ με το ΚΚΕ εδώ και είκοσι δύο χρόνια. Το
διέπραξα και το διαπράττω συνειδητά το ταξικόν αυτό αδίκημα, η γεννημένη
και αναθρεμμένη μικραστή, που όμως δεν έστερξε να γοητευθεί από την
κρυφή γοητεία της νεοελληνικής μπουρζουαζίας. Δεν σας ρώτησα ούτε όταν
το παίζατε αφεντικά, ούτε όταν κομψευόσασταν ως μπάτλερ, ούτε όταν
μασκαρευόσασταν αριστεροί από κούνια που ωρίμασαν χάρη στη δεξιά. Ξίδι.
Στο
κόμμα δεν μου ζήτησαν μεταπτυχιακό στο μαρξισμό. Μήτε δήλωση μετανοίας
και συντριβής για κάθε άνθρωπο που γνώρισα, συνεργάστηκα, αγάπησα,
σεβάστηκα, δούλεψα κι ενδεχομένως ψώμισα κιόλας, αλλά δεν ήταν από
κούνια κόκκινος. Ηρθα όπως ήμουν. Μένω όπως εξελίσσομαι. Μένω όμως εδώ.
Στο ΚΚΕ. Γιατί και θέλω, και μπορώ να είμαι, όπως όλοι μας άλλωστε, οι
επιλογές μου. Ελεύθερη να ακούω σειρήνες και να μην υπακούω. Η διαδρομή
μου «αφύσικη», δε λέω. Απ' τα εν δυνάμει δεξιά της μιντιακής γκλαμουριάς
να πας με τα κομμούνια, σ' αυτούς τους καιρούς δεν είναι κι ό,τι το
συνηθέστερον. Ενώ απ' το αντίθετο πέρασμα απ' τα ζερβά στα δεξιά,
κοπάδια ολόκληρα αμολύθηκαν στο λιβάδι των ανανηψάντων. Και, μέρες
προεκλογικές που είναι, πέσαν να με θολώσουν «ως εικόνα» με την
προσδοκία να πετύχουν τον αντικομμουνιστικό στόχο τους. Το σκεπτικό
φτηνιάρικο, αφού είμαι εύκολος φατσικός και οικείος στόχος. Λοιπόν, ας
το πάρουν απόφαση όσοι πάνω στη συγκυρία και τη σκοπιμότητα επιδίδονται
σε πληροφοριακές κασιδιαριές.
Εχω, σαράντα και, χρόνια στο επικοινωνιακό κουρμπέτι.
Ξέρω
και πότε και πώς μπορώ ν' ανοίξω το στόμα μου και να υπερασπιστώ τον
εαυτό μου με τα όπλα του εχθρού. Μπορώ να γράψω και μπεστ σέλερ άμα
λάχει και να χαρίζω τα... πνευματικά δικαιώματα σε περιπεσούσες
ιδεολογικές Μαγδαληνές. Αμ δε! Δεν πρόκειται να μοιάσω του οχτρού.
Δηλαδή, σ' εκείνα τα δήθεν αριστερά ή και απλώς χρυσαυγίτικα επιπλέοντα
φιλόδοξα φελιζόλ, που είτε γίνονται, είτε παραμένουν «διάσημα»,
παίρνοντας μέρος σε αντικουκουέδικες προσωπομαχίες. Μόνο μην έρθει η
στιγμή που θα πειραχτεί και τρίχα απ' το κόμμα μ' αφορμή έστω εμένα. Μην
έρθει... Δε μονομαχώ. Πολεμάω. Καθαρά και ξάστερα και σφυροδρεπανάτα.
Και μόνο μόνη μου δεν είμαι εδώ δα, ωρέ τζιμάνια.
Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ
Καθαρός, δυνατός, παλικαρίσιος λόγος. Αντιπροσωπευτικός της Λιάνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σ' όσους δεν αρέσει το ύφος αυτού του άρθρου, ξίδι. Κάνει καλό και στη χοληστερίνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσε η δημοσίευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αυτό ακριβώς δεν σου συγχωρούν και δεν θα σου συγχωρέσουν ποτέ. Το ότι άφησες τα αστικά κόμματα και συστρατεύτηκες με το ΚΚΕ και μάλιστα τώρα που είναι δύσκολοι καιροί, όχι τότε που ήταν "εύκολοι", με την έννοια ότι το κίνημα βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση. Ενώ όλοι αυτοί που σε κατηγορούν τότε ήταν με το κίνημα και το λαό ενώ τώρα έχουν βάλει την ουρά στα σκέλια- με το αζημίωτο πάντα- κι έχουν πάει με την αντίδραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφία