Το μεροκάματο του Τάκη Θεοδωρόπουλου...

(Δυστυχής νεανίδα εκ Βενεζουέλας ισχυρίζεται ότι "είναι ο Τσάβες".
Τι στο καλό, δεν διαβάζουν Τάκη Θεοδωρόπουλο εκεί στο Καράκας;)

... βρέχει άπειρη χυδαιότητα και φτηνό αντικομμουνισμό, γι' αυτό καλό είναι να κρατάτε και καμιά ομπρέλα. Δεν λέω, άξιος ο μισθός του: τόση μανία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, των κομμουνιστών, των συνδικαλιστών, του δημοσίου, και γενικότερα οτιδήποτε τυγχάνει να ξεφεύγει από την ατζέντα του ΔΝΤ και των εργοδοτών του, δύσκολα βρίσκεις στην αγορά σήμερα.

Εδώ όμως το παράκανε. Αναφέρομαι φυσικά στο νέο πόνημα του Τάκη Θεοδωρόπουλου «Ζει ανάμεσά μας» στην εφημερίδα Καθημερινή της 7ης Μαρτίου:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_07/03/2013_513455

Πέθανε ο Ούγκο Τσάβες και ο Θεοδωρόπουλος αποφάσισε να στήσει παρτάκι πάνω από τον τάφο του, με κακόγουστα αστεία και ηλιθιότητες επιπέδου Καζαμία και Εσπρέσο. ΟΚ, δεν περιμένω να έχει έμπνευση κάθε μέρα, ιδιαίτερα όταν γράφει τόσο συχνά (…ούτε ο Αριστοτέλης και ο Αϊνστάιν δεν είχαν τόσα να πουν, με τέτοια συχνότητα). Όμως, το να βάζεις στο μπλέντερ της χυδαιότητας τον Τσάβες, τον καρκίνο, τον Λαφαζάνη, τους Αμερικάνους και τον Στάλιν, και να φτιάχνεις μία σούπα κακογουστιάς και μπουρδολογίας την επομένη του θανάτου ενός δημοκρατικά εκλεγμένου και εξαιρετικά λαοφιλούς ηγέτη ξεπερνά κάθε προσδοκία. Αν αυτό είναι το επίπεδο των πνευματικών ανθρώπων που έχει να επιδείξει σήμερα η αστική τάξη, τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα διάσωσής μας από την παρακμή παρά μόνο με το να στείλουμε και την αστική τάξη και τους ιδεολογικούς της εκπροσώπους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ας υπενθυμίσουμε στον κύριο Θεοδωρόπουλο ότι πολλά πολλά χρόνια μετά, όταν δεν θα υπάρχει ούτε αυτός, ούτε εγώ, ούτε κι η γάτα μου, οι άνθρωποι στη Λατινική Αμερική θα μνημονεύουν τον Τσάβες. Ναι, τον Τσάβες θα μνημονεύουν κύριε Θεοδωρόπουλε, και όχι τα κακόγουστα καλαμπουράκια σου. Στου κουφού την πόρτα, όμως, πάρε την πόρτα και φύγε. Τι να σημαίνουν άραγε στου κουφού την πόρτα οι λέξεις φαί, δουλειά, στέγη; Τι να σημαίνει άραγε η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, η θέρμανση, το σχολείο; Τι να σημαίνει, προπαντός, το να μην γίνεσαι Κολομβία, να μην γίνεσαι Σαλβαδόρ και Αΐτή, να εξασφαλίζουν οι άνθρωποι επιβίωση και φωνή και συμμετοχή; Τι να σημαίνει η λέξη ιμπεριαλισμός όταν η υλική σου επιβίωση ως γραφιά στηρίζεται στο να μας πείσεις ότι δεν υπάρχει; Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά, πάνω από ένα ζεστό κολωνακιώτικο εσπρέσο; Πώς τις αντιλαμβάνεται άραγε αυτές τις έννοιες το όλο σοφία και εκσυγχρονιστική περίσκεψη βλέμμα του;

Για το τέλος, μια τραγουδάρα για να μην ξεχνιόμαστε:

Ζήτω η Βενεζουέλα, η αγαπημένη μου πατρίδα,
που την ελευθέρωσε ο αδερφός μου ο Σιμόν Μπολιβάρ!

Γιατί, βλέπετε, άνθρωποι σαν τον Τσάβες μας έκαναν να αποκτήσουμε κι άλλες πατρίδες πλάι στην Ελλάδα, μυριάδες όμορφες και παράξενες πατρίδες, από τα βουνά της Τσιάπας μέχρι την παραλία της Αβάνας και τους δρόμους του Καράκας. Ενώ κάτι υπάλληλοι των καθεστωτικών δημοσιογραφικών συγκροτημάτων σαν τον Θεοδωρόπουλο μας κάνουν να ντρεπόμαστε και για την πατρίδα μας την πρώτη, την εδώ πατρίδα, την τόσο βρωμισμένη από τις λέξεις και τις φοβέρες των δυνατών.

ηρ.οικ.

ΥΓ: Στα σοβαρά τώρα, ένας άνθρωπος που έχει πάρει διαζύγιο από την έστω στοιχειώδη σοβαρότητα της σκέψης μπορεί να έχει υπάρξει επικεφαλής του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου; Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να εφάρμοσε κι εκεί - στην κρατική υποστήριξη της εκδοτικής παραγωγής - τα ήθη και τα κριτήρια ιδεολογικού ταλιμπανισμού που αντανακλώνται στις πολιτικές «αναλύσεις» του.

Πηγή: μουσικά προάστεια