«Σύνεση» και «ψυχραιμία» θέλει η αστική τάξη – Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

«Σύνεση» και «ψυχραιμία» θέλει η αστική τάξη.  «Ζούμε ιστορικές στιγμές, που επιβάλλουν ψυχρή και σταθερή αντιμετώπιση. Οι υπερβολές και οι συναισθηματικές εξάρσεις δεν εξυπηρετούν πάντοτε το εθνικό συμφέρον, όσο κι αν τις έχει ''ανάγκη'' ένας σκληρά δοκιμαζόμενος λαός» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). «Η Λευκωσία πρέπει τώρα να δράσει με σύνεση, με ψυχρή λογική, χωρίς συναισθηματισμούς. Και η Αθήνα βεβαίως να προσφέρει τη βοήθεια και τις καλές υπηρεσίες. Ο ελληνισμός δεν έχει περιθώρια για νέες εθνικές καταστροφές» (ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ).

Η επίκληση της «ψυχρής λογικής», της «σύνεσης» και το όχι στις «υπερβολές» και τις «συναισθηματικές εξάρσεις» των δύο «ναυαρχίδων» της πληροφόρησης της αστικής τάξης κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η αστική τάξη της χώρας γνωρίζει πως οι τελευταίες εξελίξεις στην Κύπρο δε θα αφήσουν ανεπηρέαστη τη ζωή του κυπριακού λαού, που τον περιμένουν αβάσταχτα βάσανα. Γνωρίζουν, επίσης, πως η ένταση της επιθετικότητας του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ και της συγκυβέρνησης, κατά των εργαζομένων της χώρας μας θα έχει ως συνέπεια την αντίδρασή τους. Γνωρίζουν πως και αγώνες θα αναπτυχθούν και στο στόχαστρό τους θα έχουν την ίδια την αντιλαϊκή πολιτική.

Γι' αυτό και - σε αυτήν την κρίσιμη καμπή - κάνουν στην άκρη τις όποιες αντιπαραθέσεις έχουν μεταξύ τους και μιλούν ως «συλλογική φωνή» της αστικής τάξης - «χρειάζεται ψυχραιμία», «συλλογική φωνή» - με δύο παραλήπτες: Πρώτα, την ίδια την κυβέρνηση, την οποία καλούν να πράξει με τον ίδιο τρόπο. Δεύτερον, τον ίδιο το λαό. Μέσω της προπαγάνδας, επιδιώκουν ο λαός να θεωρήσει ως δικό του πρόβλημα το πρόβλημα που έχει η αστική τάξη. Και ως εκ τούτου, να πράξει και αυτός με την ίδια ...«σύνεση και ψυχραιμία». Ομως, οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από «σύνεση» για τη συνέχιση της σφαγής τους. Εχουν ανάγκη από οργανωμένη, συνειδητή και ταξικά οργανωμένη πάλη, που θα ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές.

Ο δρόμος των εργατών

Ξεκίνησε χτες το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην ηγεσία της οποίας πλειοψηφούν οι δυνάμεις του συμφιλιωτισμού με το κεφάλαιο, η γραμμή διαπραγματεύσεων με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις - διαπραγματεύσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που οδηγούν στη μακροημέρευση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτή η γραμμή είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το εργατικό κίνημα.

Στον αντίποδα αυτών των δυνάμεων (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομη Παράμβαση» - «ΕΜΕΙΣ» που είναι πρώην ΠΑΣΚΕ), είναι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που από την ίδρυσή του διαχώρισε τη θέση του από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, καταθέτοντας τις δικές του προτάσεις, με αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες, πραγματικές ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Οργάνωσε και στήριξε αγώνες με μεγάλη επιτυχία, την ίδια στιγμή που οι άλλες δυνάμεις που βρίσκονται στο τιμόνι της ΓΣΕΕ ήταν στην απέναντι πλευρά και τους υπονόμευαν με κάθε τρόπο.

Διαχώρισε από νωρίς τη θέση του απέναντι στο χαρακτήρα της κρίσης με κεντρικό σύνθημα «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία», όταν οι δυνάμεις της ταξικής ειρήνης μέσω κοινωνικών διαλόγων παζάρευαν νέες μειώσεις ώστε να μη θιχτεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Ο βασικός ρόλος και η αποστολή του ΠΑΜΕ δεν περιορίζεται μόνο στην καθημερινή πάλη, αλλά και στη συσπείρωση της εργατικής τάξης σε ταξική κατεύθυνση. Για ένα κίνημα που μπορεί να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις παλεύοντας για όλα τα καθημερινά προβλήματα και ταυτόχρονα θα διεκδικεί την εξουσία για το λαό. Πάνω σε αυτή τη γραμμή οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ επιδιώκουν την ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, την αναβάθμιση της λειτουργίας και της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με δράση από τα κάτω, καρφί στο μάτι της μεγαλοεργοδοσίας. Αυτός είναι ο δρόμος των εργατών.

Ριζοσπάστης