«Εναλλακτικοί» αλλά εχθροί των εργατών

Αποκαλυπτικά της σύνθετης ιδεολογικοπολιτικής πάλης που απαιτεί η απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης είναι τα διάφορα «φρούτα» που εμφανίζονται κατά καιρούς, με την ταμπέλα μάλιστα της «εναλλακτικής» πρότασης, δύναμης κ.τ.λ. Είναι χαρακτηριστική η δράση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (ΕΠΑΜ) που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια υιοθετώντας μια ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένη «αντιμνημονιακή» φρασεολογία. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε για την τελευταία πανεργατική απεργία, ο συνδικαλιστικός τομέας του ΕΠΑΜ μιλά για την «ανυποληψία των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος», που κάνουν απεργίες «"ντουφεκιές" στον αέρα», υπονομεύουν «κάθε προσπάθεια συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης απ' τα κάτω υπηρετώντας την πολιτική του "ευρωπαϊσμού" και του "κοινωνικού εταιρισμού". Καλλιέργησαν τη λογική της ανάθεσης στο συνδικαλιστή να "λύνει" τα προβλήματά της, αντί για μας χωρίς εμάς! Πολιτική που οδήγησε μία τουλάχιστον γενιά εργαζομένων στον "καναπέ" της αδράνειας και δυο γενιές συνδικαλιστών στον παραγοντισμό που έθρεψε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία».

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες «αριστερές» δυνάμεις δεν κάνουν τέτοια κριτική στη ΓΣΕΕ, θα 'λεγε κανείς... Και πού καταλήγει το ΕΠΑΜ; Να καλεί σε «ταξικό - εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των εργαζομένων για τις πραγματικές ανάγκες του εργαζόμενου λαού και της πατρίδας». Να ζητά «καθιέρωση εθνικού νομίσματος» και «στήριξή του με έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας».

Σε μια περίοδο που η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και η αστική τάξη αναζητά διεξόδους από αυτή με το μικρότερο δυνατό κόστος για τα κέρδη και την εξουσία της, πληθαίνουν οι φωνές που καλούν τους εργάτες να συμπαραταχθούν με τη μία ή την άλλη μερίδα της πλουτοκρατίας. Κάλεσμα που «ντύνουν» περίτεχνα με καταγγελίες ακόμα και ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως της ΕΕ. Το μόνο που κάνουν όμως είναι να ζητούν απ' την εργατική τάξη να εγκαταλείψει τον έναν εκμεταλλευτή για να πέσει στα δόντια του άλλου. Ας πούμε, η κριτική που κάνει η Χρυσή Αυγή στην ΕΕ δεν ισοδυναμεί με κριτική γενικά στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια, αλλά με συμπαράταξη με τα μονοπώλια που εκπροσωπούν άλλοι οργανισμοί ή κέντρα ιμπεριαλιστών, όπως η Ρωσία και οι «δορυφόροι» της.

Τέτοιο «φρούτο» είναι και το ΕΠΑΜ. Η κριτική του ενάντια στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις δεν ασκείται γιατί θέλει ένα εργατικό κίνημα χειραφετημένο από τους υπηρέτες των μεγαλοεργοδοτών. Αλλά γιατί αναζητά ένα κίνημα που θα ψάξει για την «εθνική» ανάπτυξη και «υπεύθυνα» θα αποκαλύπτει τους... «δοσίλογους». Μόνο που το πρόβλημα για τους εργάτες δεν είναι αν είναι Ελληνας, Ευρωπαίος ή Αφρικανός εκείνος που τους επιβάλλει μεροκάματα πείνας και διαλύει Συμβάσεις, ωράρια, εργασιακές σχέσεις. Το πρόβλημά τους είναι πως η ζωή τους χειροτερεύει γιατί αυτό απαιτεί η καπιταλιστική «ανάκαμψη». Σε οποιοδήποτε «εθνικό νόμισμα» κι αν έπαιρναν οι εργάτες το μισθό κάθε μήνα, πάλι αυτός θα εξανεμιζόταν πριν να πουν «κίμινο», από τα χαράτσια, την ακρίβεια, το εμπόριο σε Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια, την ανεργία. Αντίπαλός τους δεν είναι ο «ευρωπαϊσμός», αλλά η στρατηγική που υπηρετώντας τα συμφέροντα των μονοπωλίων τσακίζει τη ζωή τους.

Επειτα, μήπως στις χώρες που δεν είναι μέλη της ΕΕ αλλά η οικονομία βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο λαός ζει καλύτερα; Μήπως εκεί «εξουδετέρωσαν» την ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα; Μήπως εκεί έγιναν αόρατες οι συνέπειες της αναρχίας στην παραγωγή; Και ποια «παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας» μπορεί να γίνει με τρόπο που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού αλλά δε θα πετά απ' το σβέρκο του τα μονοπώλια; Τι είδους και απέναντι σε ποιον θα είναι ο «έλεγχος στην κίνηση κεφαλαίων» που ισχυρίζεται το ΕΠΑΜ ότι θα προστατεύσει το λαϊκό πλούτο; Πώς ακριβώς θα... ελέγχεται το κεφάλαιο, το οποίο κατά τ' άλλα φυσικά θα εξακολουθήσει να είναι κυρίαρχο και άρα ανεξέλεγκτο;

Οσο για το κάλεσμα σε «ταξικό - εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα», αυτό κι αν καλλιεργεί καταστροφικές αυταπάτες στους εργάτες... Τι ακριβώς εννοεί το ΕΠΑΜ; Ποια θα είναι τελικά η τάξη που θα επικρατεί μέσα στο «έθνος»; Πάντως, να συμβιώνουν αρμονικά εργάτες και κεφαλαιοκράτες είναι αδύνατο. Αυτό το δείχνει η ίδια η εμπειρία των εργατών, που βεβαιώνει καθημερινά πως δεν υπάρχει ταξικός αγώνας με αποτέλεσμα και προοπτική χωρίς να συγκεντρώνει δυνάμεις για την οριστική ανατροπή της πλουτοκρατίας. Αν λοιπόν θέλουν στο ΕΠΑΜ να διεκδικήσουν μερίδιο στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, να μιλήσουν ανοιχτά και καθαρά. Πάντως, ο μόνος ταξικός αγώνας που υπερασπίζονται είναι αυτός του κεφαλαίου να εξαπατήσει και να κρατήσει τους εργάτες υποταγμένους. Α.

Ριζοσπάστης