23ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ - Η εισήγηση της απερχόμενης διοίκησης – Α’ ΜΕΡΟΣ

Στα πλαίσια του αφιερώματος του ιστολογίου στο 23ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ, δημοσιεύουμε ολόκληρη την εισήγηση που παρουσίασε την πρώτη μέρα των εργασιών ο πρόεδρος της απερχόμενης διοίκησης Γιάννης Πάσουλας.

Λόγω του όγκου του κειμένου η δημοσίευση γίνεται σε ΤΡΙΑ μέρη.

Α΄ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ 23^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ & ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ

18,19,20 Γενάρη 2013

Πολιτιστικός Χώρος «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΛΥΒΙ», του Δήμου Αιγάλεω

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Εκ μέρους της Διοίκησης της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας σας καλωσορίζω στην έναρξη του 23^ου Συνεδρίου μας.

Το Συνέδριό μας πραγματοποιείται σε μια περίοδο της πιο άγριας και βάρβαρης επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος, τόσο των εργαζομένων του κλάδου των κατασκευών, όσο και γενικότερα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Επιπλέον είναι και περίοδος ιστορικής ευθύνης για το κίνημά μας, να παίξει τον πρωτοπόρο, αναντικατάστατο ρόλο του στην οργάνωση του κλάδου, τον ταξικό του προσανατολισμό, τον απεγκλωβισμό εργαζομένων από τις δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης, από ψεύτικες και μάταιες ελπίδες που οδηγούν στην ενσωμάτωση, τη χειραγώγηση, τη συναίνεση και τη συντήρηση ενός σάπιου και παρασιτικού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Είναι ευθύνη και αναμέτρηση με τις δυσκολίες για την Οργάνωση, την ενότητα του κλάδου, την ενότητα με όλη την εργατική τάξη, τη συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τις γυναίκες και τη νεολαία για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Αυτή η δουλειά διαμορφώνει ένα πανίσχυρο κίνημα ανατροπής που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Συνάδελφοι,

Στη ζωή επιβεβαιώνεται ότι η οικονομική καπιταλιστική κρίση δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, όπως μας παραμύθιαζαν. Βαθαίνει και διευρύνεται, επεκτείνεται στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Κύπρο, κτυπά την πόρτα της Ιταλίας, ενώ δεν κρύβουν την κόπωση που δείχνουν η οικονομία της Γερμανίας και της Γαλλίας. Παράλληλα, η κρίση αγκαλιάζει και χώρες πέραν της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), όπως ΗΠΑ.

Επιβεβαιώνεται στη ζωή η θέση μας, η θέση του ταξικού εργατικού κινήματος, που από την αρχή της εκδήλωσης της κρίσης αποκαλύψαμε, ότι πρόκειται για καπιταλιστική οικονομική κρίση, κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που προήρθαν από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Κρίση της άναρχης παραγωγής, που δεν παίρνει υπόψη της τις λαϊκές ανάγκες, αλλά την επιτάχυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Σήμερα, γίνεται πιο ορατό και αποκαλύπτεται ο ρόλος των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, που για να αποκρύψουν τη χρεοκοπία του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, μιλούσαν για «κρίση χρέους», για «καζινοκαπιταλισμό», φιλελευθερισμό, για «κακούς και καλούς» καπιταλιστές κ.ά. Στην πορεία ανακάλυψαν ότι «τρώγαμε περισσότερα από όσα βγάζαμε», είχαμε παχυλές και υπέρογκες αμοιβές. Σε αυτή τη ρότα, η κυβερνώσα αριστερά, προσπαθεί να πείσει το λαό ότι το ζήτημα βρίσκεται στη διαχείριση και όχι ποια τάξη είναι στην εξουσία.

Αναμφίβολα, το σύστημα διαθέτει πολλά εργαλεία, παλιά και νέα, για την παραπλάνηση και τον αποπροσανατολισμό του λαού. Μέσα μαζικής επικοινωνίας, έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, που ελέγχεται από το μεγάλο κεφάλαιο, διαδίκτυο, εξαγορά δημοσιογράφων, τρομοκρατία και εκβιασμό των εργαζομένων, για να αποκρύψει ότι τούτο το σύστημα προ πολλού έχει χρεοκοπήσει, δεν εκσυγχρονίζεται, δεν εξανθρωπίζεται, ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Σήμερα, μόνο φτώχεια, ανέχεια, ανεργία και εξαθλίωση μπορεί να δώσει. Γι’ αυτό η μόνη διέξοδος, που συμφέρει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, είναι η ανατροπή του.

Οι αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί μεταξύ κρατών, ενώσεων του μονοπωλιακού κεφαλαίου για τον καταμερισμό των απωλειών, ποια μονοπώλια θα χάσουν λιγότερα και ποια περισσότερα οξύνονται, γιγαντώνονται, γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι για τους λαούς.

Ομοφωνούν, μόνο για το τσάκισμα των λαών, των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης με κάθε τρόπο, από την τρομοκρατία μέχρι τον πόλεμο. Οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, σήμερα, τη Συρία, οι απειλές στο Ιράν, είναι πόλεμοι στα πλαίσια των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών. Η επιθετικότητα του Ισραήλ αντανακλά ανταγωνισμούς, συμφέροντα των μονοπωλίων. Οι πηγές ενέργειας, οι δρόμοι περάσματος αγωγών και εμπορευμάτων ο έλεγχος των αγορών, είναι πεδίο αναμέτρησης των ιμπεριαλιστών για το ποιος θα κατακτήσει περισσότερα. Τα μόνιμα θύματα είναι οι λαοί που πληρώνουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Σήμερα, οι εξελίξεις στη Συρία και γενικά στις Αραβικές χώρες αποτελούν άμεσο κίνδυνο εμπλοκής της χώρας μας σε πολεμικές περιπέτειες, λόγω της στρατηγικής της θέσης στην περιοχή, ενταγμένη στο ΝΑΤΟ, τη βάση της Σούδας και τα στρατηγικά συμφέροντα με το Ισραήλ.

Αποκτά ιδιαίτερη αξία η πάγια θέση μας για την αποχώρηση της χώρας μας από το ΝΑΤΟ, το κλείσιμο της βάσης της Σούδας, την καταγγελία της στρατηγικής συμφωνίας με το Ισραήλ. Αυτή η θέση εκφράζει το συμφέρον του λαού. Σε αυτή πρέπει να επιμείνουμε, αποκαλύπτοντας τα σχέδια, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα που υπηρετούν οι εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις της χώρας μας.

Συνάδελφοι,

Η εκδήλωση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης αξιοποιήθηκε με κάθε τρόπο για να λύσει τα χέρια όλων των κυβερνήσεων, των μηχανισμών του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, για να νομοθετήσουν και να βάλουν σε εφαρμογή τα πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που χρόνια τα σχεδίαζαν και το κίνημα, με τις όποιες δυσκολίες του, έβαζε εμπόδια, τα καθυστερούσε.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., η Ε.Κ.Τ., η κυβέρνηση Παπαδήμου, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, έχουν κηρύξει πόλεμο με μονιμότητα ενάντια στα λαϊκά στρώματα, εξυπηρετώντας απόλυτα τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.

Οι δανειακές συμβάσεις, που συνοδεύτηκαν με τρία μνημόνια, με το κούρεμα του χρέους, ήταν συμβιβασμός του κεφαλαίου για να μοιράσουν τη ζημιά.

Εκεί όμως που συμφώνησαν, υπερθεμάτισαν όλοι, ήταν στην κατακρεούργηση της εργατικής τάξης.

Το πεδίο των εργασιακών δικαιωμάτων έχει ανατραπεί. Τίποτα δε θυμίζει απ’ ό,τι γνωρίζαμε πριν τρία χρόνια. Τσάκισαν ό,τι η εργατική τάξη κέρδισε τα προηγούμενα εκατό χρόνια, κάτω από σκληρούς, αιματηρούς ταξικούς αγώνες. Αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης για όλους τους εργαζόμενους, αφαίρεσαν μια σειρά κλάδους ή επαγγέλματα από τα Βαρέα και Ανθυγιεινά, μείωσαν τις συντάξεις, ισοπέδωσαν τα επικουρικά, δέχτηκαν μεγάλο πλήγμα οι ΣΣΕ, όπου οι εργοδότες αξιοποιώντας τα εργαλεία της κυβέρνησης αρνούνται να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, κατάργησαν τα επιδόματα, τα δώρα των συνταξιούχων, απελευθέρωσαν τις απολύσεις, μείωσαν 20% τα επιδόματα, όπως για παράδειγμα το επίδομα ανεργίας, που από φέτος θα είναι μόνο για 100 μέρες το χρόνο, αύξησαν τους φόρους, μας φόρτωσαν με χαράτσια. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Αυτό το στόχο υπηρέτησαν, το κίνημα της πλατείας, οι αγανακτισμένοι, οι κραυγές «έξω τα κόμματα από τα σωματεία», «και οι τριακόσιοι στο Γουδί» και άλλα, που στην ουσία έθρεψαν το φασισμό, τη Χρυσή Αυγή. Σήμερα, απεργάζονται νέα μέτρα γιατί η κρίση βαθαίνει, διευρύνεται, δεν μπορούν να τη διαχειριστούν. Ετοιμάζουν νέα επίθεση, που θα είναι πιο βάρβαρη, πιο επώδυνη, θα βαθύνει και θα διευρύνει την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Συνάδελφοι,

Οι εξελίξεις, η πείρα που αποκτήσαμε πρόσφατα, αλλά και σε όλη την ιστορική πορεία του ταξικού εργατικού κινήματος, αβίαστα μας βάζει μπροστά σε δύο δρόμους.

Ο πρώτος, είναι αυτός που βιώνουμε, η βαρβαρότητα του κεφαλαίου που γνωρίσαμε και προωθεί σήμερα η τρικομματική κυβέρνηση, δηλαδή η υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, με τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων για να βγει αλώβητο από την κρίση.

Η κυβερνώσα αριστερά, παρακάμπτοντας τη γενεσιουργό αιτία, το κέρδος, την καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτό δηλαδή που προκάλεσε την κρίση, εξαπατά το λαό με μυθεύματα του «καλού και κακού» διαχειριστή και καλεί την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να αλλάξουν διαχειριστή. Δηλαδή, να αλλάξουν το μηχανοδηγό στο τρένο, που μόνιμα και σταθερά κινείται στην τροχιά που φέρνει κέρδη για το κεφάλαιο, φτώχεια και δυστυχία για το λαό. Μας καλεί, στην ίδια ρότα με άλλο διαχειριστή, με άλλο μίγμα πολιτικής.

Κανένα μίγμα πολιτικής δεν θα αλλάξει τη ζωή της εργατικής τάξης αφού εδράζεται στην ίδια πολιτική που γέννησε την κρίση.

Ο δεύτερος δρόμος, η φιλολαϊκή διέξοδος που συμφέρει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και δίνει προοπτική σε άλλο δρόμο ανάπτυξης, συνοψίζεται στο τρίπτυχο, αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της Ε.Ε., μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλιακών ομίλων με εργατική λαϊκή εξουσία και οικονομία για να γίνει η εργατική τάξη αφέντης στον πλούτο που παράγει. Σε αυτό το δρόμο υπάρχει διέξοδος, λαϊκή ευημερία.

Σε αυτό το δρόμο, πρέπει να περπατήσει με σοβαρούς, σκληρούς ταξικούς αγώνες η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Σε αυτό το δρόμο έχουν αξία οι όποιες θυσίες. Σε αυτό τον αγώνα, δεν πάει τίποτα χαμένο, η εργατική τάξη παλεύει για τον εαυτό της, για τα παιδιά της.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ - ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ - ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Συνάδελφοι,

Στο συνέδριο μας πρέπει να κουβεντιάσουμε, πιο διεξοδικά και συγκεκριμένα από άλλες φορές, το ζήτημα της κατάστασης του κλάδου.

Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να ξεφύγουμε από τη λογική που λέει, κλάδος κατασκευών σημαίνει οικοδόμοι.

Πρέπει το ζήτημα να το προσεγγίσουμε σαν κλάδος που συσπειρώνει εργάτες, εργάτριες, υπαλλήλους, μισθωτούς τεχνικούς από τον πρωτογενή τομέα εξόρυξης, τη μεταποίηση, την κατασκευή μαζί και με τους επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενους του κλάδου, που από κοινού αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. Είμαστε θύματα της ίδιας πολιτικής. Εχουμε συμφέρον ανάπτυξης κοινών αγώνων, για την αναθέρμανση της οικοδομικής δραστηριότητας, την ανακούφιση των ανέργων. Εχουμε συμφέρον να παλέψουμε για διέξοδο, με βάση το συμφέρον της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Σημειώνουμε, ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου πριν την κρίση πλησίαζαν το ένα εκατομμύριο.

Το δεύτερο και ουσιαστικό ζήτημα, που πρέπει να κουβεντιάσει το συνέδριό μας, είναι το ζήτημα της ανεργίας και των επιπτώσεων στη ζωή του οικοδόμου και της οικογένειάς του, συνδεδεμένο με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με κατασκευή έργων και υποδομών που θα παίρνουν υπόψη τη βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων και όχι πως θα αυγατίζουν τα κέρδη των κατασκευαστικών εταιριών, των τραπεζών και των ομίλων. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε αγώνες, που θα παλεύουμε να γίνονται έργα χωρίς κριτήριο, να τα οικονομούν οι εταιρίες για να έχουμε εμείς δουλειά με 28 ευρώ μεροκάματο και χωρίς δικαιώματα.

Συνάδελφοι,

Σήμερα, βιώνουμε την πιο σκληρή βαθιά και παρατεταμένη ανεργία στον κλάδο των τελευταίων 60 χρόνων. Αρκούν δύο στοιχεία για να ενισχύσουμε αυτή την εκτίμηση:

α) Τους τελευταίους 36 μήνες στον κλάδο των κατασκευών χάνονται κάθε μήνα 4.361 θέσεις εργασίας.

β) Οι ασφαλισμένοι οικοδόμοι τον Δεκέμβρη του 2006 ήταν 188.841 και τον Γενάρη του 2012 ήταν 39.953.

Η κρίση στον κλάδο εκδηλώθηκε πριν την εκδήλωση της κρίσης στην ελληνική οικονομία, ξεκινώντας ήδη από το 2003. Τα 350 χιλιάδες απούλητα διαμερίσματα δεν προέκυψαν το 2009. Είναι συσσωρευμένος πλούτος από τη δουλειά χιλιάδων εργατών σε όλη την παραγωγή των κατασκευών. Είναι αποτέλεσμα της άναρχης καπιταλιστικής παραγωγής στο κλάδο.

Από την άλλη, το λαϊκό εισόδημα μειωνόταν δραστικά είτε με τα χαμηλά μεροκάματα, είτε με τις ανάγκες που διαμορφώνονταν στα νοικοκυριά από το κτύπημα των κοινωνικών παροχών είτε με την όξυνση της ακρίβειας.

Τα δημόσια έργα, μετά το «θαύμα» των Ολυμπιακών αγώνων, άρχισαν να συρρικνώνονται επηρεάζοντας σημαντικά συνολικά τον κλάδο. Αυτή η ανάπτυξη έφερε την κρίση στον κλάδο.

Σήμερα, η κρίση στις κατασκευές αφορά τόσο την παραγωγή «μεγάλων» έργων, όσο και την κατασκευή κατοικιών και άλλων ιδιωτικών έργων. Αναφορικά με τα μεγάλα έργα, ο δείκτης έργων πολιτικού μηχανικού που περιλαμβάνει την παραγωγή αυτοκινητόδρομων, αεροδρομίων, αθλητικών εγκαταστάσεων, γεφυρών, σηράγγων, υπογείων διαβάσεων, αγωγών μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, δικτύων παραγωγής και διανομής ρεύματος, δικτύων τηλεπικοινωνιών, υδραυλικών και λιμενικών εγκαταστάσεων, μειώθηκε κατά 35% από το 2002 μέχρι το 2008, ενώ στη συνέχεια, από το 2008 στο 2012 μειώθηκε περαιτέρω κατά 68%. Το 2012, η παραγωγή έργων πολιτικού μηχανικού ήταν στο 1/5 της παραγωγής του 2002 και στο 50% της παραγωγής του 2005.

Η ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα, με βάση το δείκτη παραγωγής ιδιωτικών οικοδομικών έργων, αναδεικνύει ότι από το 2003 έως το 2006 έχουμε συνεχή πτωτική τάση, με συνολική μείωση που φθάνει στο 36,4%.

Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης οδηγεί την παραγωγή οικοδομικών έργων σε κατάρρευση. Από το γ’ τρίμηνο του 2008 και μετά καταγράφεται συνεχής μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας. Συνολικά, η οικοδομική δραστηριότητα το 2012 συγκρινόμενη με το 2005 έχει μειωθεί στο 1/5.

Χαρακτηριστικό της κρίσης στην ιδιωτική οικοδομή είναι ότι σε Πανελλαδική κλίμακα ο όγκος των οικοδομικών αδειών του α’ εξάμηνου του 2012 έφθασε στο μέσο μηνιαίο όγκο του 2005.

Συνάδελφοι,

Η κρίση στον κλάδο δεν αποτελεί «προνόμιο» που το βιώνουμε μόνο οι εργαζόμενοι στον κλάδο των κατασκευών, το βιώνει το σύνολο του λαού.

Η κρίση είναι παιδί του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης, που στήριξαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Είναι αποτέλεσμα μιας ανάπτυξης, που μάτωσε την εργατική τάξη, όξυνε την εκμετάλλευση, πολλαπλασίασε τα ατυχήματα, ανέτρεψε τα εργασιακά δικαιώματα, πήρε πίσω κατακτήσεις, έριξε κατακόρυφα προς τα κάτω το επίπεδο ζωής της λαϊκής οικογένειας. Από την άλλη συσσώρευσε τεράστια κέρδη στο κεφάλαιο, τις κατασκευαστικές εταιρίες.

Δεν είναι τυχαίο, ότι πολλαπλασιάζονται οι δραστηριότητες των κατασκευαστικών εταιριών σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την Ασία, τις Αραβικές χώρες κ.ά.

Τα καρτέλ των δομικών υλικών, όπως τσιμέντο, σίδερο, μέταλλο, μάρμαρο, χρώματα, μονωτικά υλικά, καλώδια, σωλήνες, είδη θέρμανσης και άλλα θησαυρίζουν, ανεξάρτητα αν κάνουν εξαγωγές ή εισαγωγές. Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων τους άνοιξε δρόμους στη φθηνή εργατική δύναμη. Το ελληνικό κεφάλαιο φαίνεται ότι κατακτά μεγάλο μερίδιο στις αγορές της Μέσης Ανατολής, της Νοτιοδυτικής Ασίας και της Βορείου Αφρικής.

Οι κατασκευαστικοί μονοπωλιακοί όμιλοι, για να θωρακίσουν την κερδοφορία τους, ανοίγονται και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς, αλλά και σε άλλες χώρες. Εμπλέκονται στην κατασκευή και λειτουργία ενεργειακών έργων (από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας μέχρι κατασκευή ενεργειακών σταθμών), σε έργα διαχείρισης απορριμμάτων, σε μεταλλευτικά έργα, ενώ τελευταία πραγματοποιείται άνοιγμα στην κατασκευή τουριστικών υποδομών, ειδικά στον τομέα των σύνθετων τουριστικών καταλυμάτων που προωθούνται με στοχευμένες κρατικές ρυθμίσεις.

Στην άλλη πλευρά, είναι οι εργαζόμενοι του κλάδου, που πλήρωσαν την ανάπτυξη με τη γιγάντωση των κατασκευαστικών εταιριών και ομίλων και τώρα πληρώνουν και την κρίση.

Ο αριθμός των εργαζομένων στον κλάδο έχει συρρικνωθεί λόγω της ανεργίας.

Στον κλάδο των κατασκευών, οι μισθωτοί το β’ τρίμηνο του 2007 ήταν 264 χιλιάδες, και το β’ τρίμηνο του 2012, 123 χιλιάδες. Οι μισθωτοί του κλάδου που έχασαν τη δουλειά τους ξεπέρασαν τις 140 χιλιάδες, το 53% του συνόλου. Την ίδια περίοδο, η συνολική απασχόληση στον κλάδο μειώθηκε από τις 400 χιλιάδες το 2007 στις 214 χιλιάδες το 2012.

Στον κλάδο επιστημονικών - τεχνικών δραστηριοτήτων, οι μισθωτοί μειώθηκαν από 106 χιλιάδες το 2009 σε 83 χιλιάδες το 2012, μείωση που ξεπερνά το 22%.

Τα νούμερα και τα ποσοστά δεν είναι παγωμένοι αριθμοί, αντιπροσωπεύουν φτώχεια και εξαθλίωση.

Είναι δεκάδες χιλιάδες οι οικογένειες, που δυσκολεύονται να βάλουν ψωμί στο τραπέζι, στην κυριολεξία φυτοζωούν. Είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο η δυσκολία να πληρώσουν το ενοίκιο, τους λογαριασμούς του ρεύματος, του νερού, του τηλεφώνου, τη δόση του δανείου.

Η κρίση, σε συνδυασμό με την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, αφαιρεί το δικαίωμα στα παιδιά μας να σπουδάσουν, να έχουν στοιχειώδη παροχές υγείας. Πολλαπλασιάζονται οι εργαζόμενοι του κλάδου που δεν έχουν πλέον ούτε τις 50 ημέρες εργασίας για να ασφαλιστούν.

Το ταμείο ανεργίας δεν προσφέρει πλέον καμία ουσιαστική βοήθεια. Εκτός του ότι μειώθηκε από τα 460 στα 360 ευρώ το επίδομα πλέον, από φέτος θα δίνεται για 100 μέρες το χρόνο με αναδρομική ισχύ, ανεξάρτητα από τις ημέρες ασφάλισης που έχει ο άνεργος, πάνω από τις βασικές προϋποθέσεις των 100 ημερών ασφάλισης για τους οικοδόμους.

Οι μισθωτοί τεχνικοί δεν μπορούν ούτε στο ταμείο ανεργίας να μπουν επειδή δουλεύουν με μπλοκάκι.

Οι αυτοαπασχολούμενοι του κλάδου βιώνουν τις συνέπειες της ανεργίας στο εισόδημά τους.

Η νέα γενιά είναι το μεγαλύτερο θύμα αυτής της κατάστασης. Δεν μπορεί να σπουδάσει, να αποφασίσει να δημιουργήσει οικογένεια.

Οι εργοδότες αξιοποιούν προνομιακά την ανεργία για να υποχρεώσουν τίμιους εργάτες να γονατίσουν, να κάνουν πίσω από τα δικαιώματά τους. Εξαγοράζουν συνειδήσεις, διαμορφώνουν απεργοσπαστικό μηχανισμό και υποταγμένους εργάτες.

Είναι φανερό, ότι πρόκειται για πρωτόγνωρη κατάσταση στον κλάδο των κατασκευών. Τα τελευταία τουλάχιστον 60 χρόνια δεν έχουμε ανάλογη κρίση σε έκταση και χρόνο.

Απ’ αυτή την άποψη, επιβάλλεται να εξετάσουμε διεξοδικά το ζήτημα ώστε η δουλειά μας να εξασφαλίζει τη συσπείρωση του κλάδου στο βασικό μας πλαίσιο ανακούφισης των ανέργων, με βάση την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και παράλληλα να ανοίγει δρόμο, να συσπειρώνει δυνάμεις στη πρότασή μας για τη δημιουργία ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, συνδυασμένο με άλλη πολιτική και οικονομία.

Αυτή η δουλειά βάζει στέρεα τις βάσεις για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αδυνατίζει την αστική προπαγάνδα, συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι του κλάδου ότι η ανεργία είναι παιδί του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Αν δεν ισορροπήσουμε σωστά αυτή τη δουλειά, δύο κίνδυνοι ελλοχεύουν. Ο ένας είναι να μπολιάζουμε τους εργαζόμενους στη λογική ότι οι αγώνες μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, πράγμα που απενοχοποιεί τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης και οδηγεί σε μερεμέτισμα του συστήματος και ο άλλος είναι να κλείσουμε τα μάτια στην εξαθλίωση του κλάδου και να εστιάζουμε μόνο στη δημιουργία του ενιαίου δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, δηλαδή στην ανατροπή.

ΛΑЇΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συνάδελφοι,

Τα προηγούμενα χρόνια σε όλη τη χώρα έγιναν τεράστια έργα και μάλιστα πρωτόγνωρα για την Ελλάδα, όπως Αττική Οδός, γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου, Εγνατία Οδός, ΜΕΤΡΟ Αθήνας, ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης, που είναι υπό κατασκευή, Ολυμπιακά έργα κ.ά.

Αναμφίβολα, ήταν ανάπτυξη. Ήταν όμως για το κεφάλαιο, όχι για την εργατική τάξη. Θησαύρισαν οι τράπεζες, οι κατασκευαστικές εταιρίες, τόσο από την κατασκευή, όσο και από τη διαχείριση.

Σήμερα, εξαγγέλλουν ότι θα τελειώσουν τα έργα που είναι υπό κατασκευή και έχουν σταματήσει. Μας δελεάζουν ότι θα έχουμε δουλειά, συνδέοντάς το με τη δανειακή σύμβαση και τα αποτελέσματα των βάρβαρων μέτρων. Οι εταιρίες όμως θα ωφεληθούν πολλαπλάσια, γιατί αφενός εξασφάλισαν νέα συμβόλαια, αφού η κυβέρνηση ικανοποίησε τις απαιτήσεις τους και αφετέρου, σήμερα, το κτύπημα των Σ.Σ.Ε., η κατάργηση των επιδομάτων, μείωσε κατά 50-60% τα μεροκάματα, παρασέρνει προς τα κάτω την ασφάλιση, αυξάνει τις απλήρωτες υπερωρίες, τα ωράρια λάστιχο κ.ά.

Οι εργοδότες αξιοποιούν την ανεργία, οξύνουν τη τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς για να λιώνουν τους εργάτες. Προσανατολίζονται στην κατασκευή διαφόρων έργων, όπως τουριστικά χωριά, περιφερειακά αεροδρόμια, επεκτάσεις του ΜΕΤΡΟ, λιμενικά έργα κ.ά. που είναι στο σχεδιασμό τους. Αυτό όμως που πρέπει να μας απασχολήσει είναι ότι θα ξεζουμίσουν τους εργαζόμενους με μεροκάματα πείνας, χωρίς δικαιώματα.

Την ώρα λοιπόν, που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των τραπεζιτών και των κατασκευαστικών εταιριών, την ώρα που ετοιμάζει νέο φαγοπότι, οι λαϊκές οικογένειες πληρώνουν ένα μισθό, αν υπάρχει, για νοίκι, ζουν σε ακατάλληλα διαμερίσματα, σε υποβαθμισμένες γειτονιές με επιβαρημένο περιβάλλον.

Δεκάδες χιλιάδες οικογένειες κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους γιατί αδυνατούν να πληρώσουν τη δόση στην τράπεζα.

Χιλιάδες παιδιά κάνουν μάθημα σε επικίνδυνα και ακατάλληλα σχολεία. Χιλιάδες άνθρωποι στερούνται των πιο στοιχειωδών παροχών υγείας. Περιοχές πλημμυρίζουν λόγω έλλειψης αντιπλημμυρικών έργων.

Εκατοντάδες χιλιάδες δημόσια κτίρια, αλλά και κατοικίες που κατασκευάστηκαν πριν το 1982, είναι ευάλωτα σε ένα νέο σεισμό, δεδομένου ότι ο σεισμός του ‘81 και ‘99 ήδη τα έχει καταπονήσει.

- Τα δημόσια κτίρια σε όλη τη χώρα υπολογίζονται σε 80-90 χιλιάδες. Μετά το σεισμό του 1999 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε εξαγγείλει ότι θα γίνει ταχύς οπτικός έλεγχος. Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιηθεί σε 11.667 κτίρια δηλ. το 13%.

- Μετά το σεισμό του 1999, 429 σχολικές μονάδες στην Αττική από τις 2.463, ποσοστό 17,4%, που ελέγχθηκαν κρίθηκαν ακατάλληλες για χρήση. Ωστόσο μόνο ένα μικρό ποσοστό, μερικές δεκάδες, έχουν αποκατασταθεί, ενισχυθεί ή αντικατασταθεί.

- Το 50% των σχολικών κτιρίων πανελλαδικά είναι 30-50 χρόνων δηλαδή, πριν το νέο οικοδομικό κανονισμό του 1982 και χρειάζονται άμεσα κατασκευαστικές βελτιώσεις, ενισχύσεις, αντικατάσταση με νέα σύγχρονα σχολεία. Στο Ν. Αττικής πάνω από το 50% των σχολικών κτιρίων είναι κτισμένα πριν 30 χρόνια. Αντί αυτού όμως, την τελευταία διετία, μειώθηκε το προσωπικό του ΟΣΚ κατά 65% και η κρατική επιχορήγηση κατά 75%.

- Συνολικά, οι ανάγκες στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι περίπου 500 νέα σχολικά κτίρια, 1.500 νηπιαγωγεία.

- Μόνο το 30% των σχολικών κτιρίων έχουν επαρκή μόνωση, το υπόλοιπο 70% όταν βρέχει έξω, βρέχει και μέσα. Υποδομές για άτομα με κινητικές δυσκολίες υπάρχουν μόνο στο 14,8% των σχολικών κτιρίων της χώρας δηλαδή στα 2.133 από τα 14.446.

- Υπάρχουν επίσης εκτιμήσεις ότι το 50% των νοσοκομειακών κτιρίων, δηλ. κάπου 300, ανεξάρτητα από στατικής πλευράς κτίρια, χρειάζονται λεπτομερή έλεγχο ή και παρέμβαση.

- Οι ελλείψεις σε νοσοκομειακές μονάδες - Κέντρα Υγείας κλπ. είναι τεράστιες. Άλλωστε αυτό το αντιλαμβάνεται κάθε εργαζόμενος όταν του χρειαστεί.

- Σε κάθε περίπτωση, το 80% των 4 εκατομμυρίων κτιρίων της χώρας έχουν κτισθεί πριν το 1985, δηλ. πριν τεθεί σε εφαρμογή ο σύγχρονος αντισεισμικός κανονισμός και επομένως χρειάζονται έλεγχο και ενισχύσεις.

Οι ανάγκες αυτές μπορούν να ικανοποιηθούν. Υπάρχουν όλες οι παραγωγικές, επιστημονικές δυνατότητες. Υπάρχει το εργατικό δυναμικό. Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα.

Παρά τις αυξημένες ανάγκες για πρώτη κατοικία η κυβέρνηση σε μια νύχτα έβαλε λουκέτο στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας.

Το έγκλημα σε βάρος των δικαιούχων ήταν προμελετημένο.

Το κατασκευαστικό πρόγραμμα είχε συρρικνωθεί στο 3% του προϋπολογισμού για κατοικία, ενισχύοντας τα προγράμματα των διπλοεπιδοτούμενων δανείων με σπρώξιμο των δικαιούχων στα αρπακτικά, τους τραπεζίτες.

Τα προγράμματα όλα είναι παγωμένα από το 2009.

Την περιουσία του Οργανισμού, που είναι από τις εισφορές των εργαζομένων, την οδηγούν στα αρπακτικά της αγοράς που τρίβουν τα χέρια τους.

Το φαγοπότι που θα γίνει το αποδεικνύει ένα και μόνο στοιχείο: Με καταγραμμένο το 80% της ακίνητης περιουσίας και το 65% των εμπράγματων δικαιωμάτων του Οργανισμού, η περιουσία του ανέρχεται σε 10 δις ευρώ!

Η ΠΕΙΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ

Συνάδελφοι,

Όλα τα στοιχεία, που καταγράψαμε παραπάνω, δείχνουν ότι η ανεργία στον κλάδο θα επιδεινωθεί, οι συνέπειες στους εργαζόμενους και τους αυτοαπασχολούμενους του κλάδου θα είναι βαριές.

Η επίθεση είναι ενιαία. Εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι βιώνουν τις συνέπειες αυτής της πολιτικής.

Όσοι πίστευαν, ότι η κρίση θα περάσει και δεν θα τους αγγίξει, διαψεύστηκαν. Κλείνουν μαγαζιά, χάνονται περιουσίες, άνθρωποι τίμιοι, βιοπαλαιστές πάνε φυλακή, βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Όσοι πίστευαν ότι μπορεί να καίγεται το σπίτι του γείτονα, αλλά να γλιτώσει το δικό τους, τώρα διαπιστώνουν ότι η φωτιά που εξάπλωσε το κεφάλαιο καίει στο πέρασμά της τη ζωή κάθε λαϊκής οικογένειας.

Με βάση αυτή τη διαπίστωση, βγαίνει ένα βασικό συμπέρασμα: Δεν μπορούμε να περιορίσουμε τη δράση της οργάνωσης, να προσανατολίσουμε τον κλάδο, μόνο στη διεκδίκηση άμεσων λύσεων για την ανακούφιση των ανέργων.

Αντίθετα, αυτή η δουλειά πρέπει να εδράζεται σε δυο ζητήματα για να είναι ολοκληρωμένη η πρότασή μας και να δείχνει τη διέξοδο.

- Ανεργία και αναδουλειά στις κατασκευές. Η αντιμετώπιση και η διέξοδος. 
- Κοινή δράση με τούς αυτοαπασχολούμενους του κλάδού, με συγκεκριμένα μέτωπα πάλης.

Στη βάση αυτή, πραγματοποιήσαμε την ημερίδα, στην Αθήνα, στοχεύοντας να δώσουμε απάντηση σ' αυτά τα ζητήματα και να ανοίξουμε δρόμους κοινής πάλης με τους αυτοαπασχολούμενους.

Για το Β’ ΜΕΡΟΣ της εισήγησης ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.

Για το Γ’ ΜΕΡΟΣ (τελευταίο) της εισήγησης ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.