Οι άνθρωποι δεν γίνονται ήρωες παρά μόνο όταν δεν έχουν άλλη επιλογή*. Οι χαλυβουργοί στο Βόλο πρέπει να καταλάβουν πως δεν έχουν.

Οι μέρες κύλισαν, οι βδομάδες πέρασαν και κοντεύουν να συμπληρωθούν τρεις μήνες από τη μέρα που οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» άναψαν στην πύλη του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο, τη φωτιά της αντίστασης, του αγώνα και της αξιοπρέπειας. Σε όλη αυτή την περίοδο ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά σχετικά με την απεργία τους. Προβλέψεις πως δεν θα κρατήσουν για πολύ καιρό, …τι θα κάνουν, …πως θα ζήσουν χωρίς μεροκάματο, …έχουν οικογένειες, …δεν το παραδέχονται καλύτερα πως δεν είναι καιρός για ηρωισμούς, …ας δεχτούν όσα τους δίνει το αφεντικό γιατί σε λίγο δεν θα έχουν ούτε αυτά…

Τα λόγια αυτά δεν ειπώθηκαν μόνο από την πλευρά της εργοδοσίας, ή από τον «διαμεσολαβητή» υπουργό. Δεν ειπώθηκαν επίσης μόνο από εκπροσώπους των κομμάτων που συγκροτούν τη μαύρη τρόικα της συγκυβέρνησης, ούτε μόνο από τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια του κεφαλαίου, που μέσα από τα σφιγμένα λευκά κολάρα τους κουνάν απειλητικά το δάχτυλο στους εργάτες. Δυστυχώς ακούγονται και από εργάτες, του άλλου εργοστασίου του Μάνεση, στο Βόλο. Από όσους υπέκυψαν στις ορέξεις των αφεντικών τους και έσκυψαν το κεφάλι. Και από όσους θα ήθελαν ίσως αλλά φοβούνται ν’ αντιδράσουν, κάνοντας το φόβο φθόνο απέναντι σ’ αυτούς που τον αψήφησαν.

Ακούγονται από τους -προδότες της τάξης τους- συνδικαλιστές του εκεί σωματείου που αντί να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργατών που τους εξέλεξαν, έγιναν οι πιστές ορντινάντσες του μεγαλοβιομήχανου, προσφέροντάς του πολύτιμες υπηρεσίες στις προσπάθειες που καταβάλει να συνθλίψει κάθε ανυπακοή των εργατών στα σχέδια που προωθεί για εφαρμογή η τάξη του. Και δεν ντρέπονται καν, δεν σωπαίνουν. Βγάζουν και ανακοινώσεις μέσα από τα διευθυντικά γραφεία, που κατηγορούν τους απεργούς συναδέλφους τους του Ασπροπύργου σαν «υποκινούμενους», «πρόβατα», … «κομμουνιστές»!

Τι κατάφεραν περίπου τρεις μήνες  τώρα οι απεργοί του Ασπροπύργου; Θα συνεχίσουν; Έχει προοπτική ο αγώνας τους;

Οι απεργοί χαλυβουργοί τους μήνες που πέρασαν, ξεσκέπασαν τα σχέδια της τάξης των βιομηχάνων συνολικά, που «χρησιμοποιούν» το Μάνεση σαν «λαγό» στον αγώνα δρόμου για ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων. Έκαναν σε όλους να φαίνεται ξεκάθαρο πως αν περάσει της εργοδοσίας στον Ασπρόπυργο, τότε μαύρη μέρα θα ξημερώσει για όλους τους εργάτες, σε όλα τα εργοστάσια, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Θα δουλεύουμε όλοι για ένα κομμάτι ψωμί, όταν και όσο μας χρειάζεται το αφεντικό, χωρίς δικαιώματα. Απέδειξαν σ’ αυτούς που μας μιλούν για «κρίση», αλλά και σε όσους ακόμα σκέφτονται καλοπροαίρετα, πως η «κρίση» δεν τους αγγίζει όλους. Και όχι μόνο δεν τους αγγίζει, αλλά παράλληλα δεν κόβει και την όρεξη των κεφαλαιοκρατών για ακόμα  μεγαλύτερα κέρδη, που δεν θα τα πάρουν αν δεν ξεζουμίσουν και τις τελευταίες σταγόνες αντοχής της εργατικής τάξης.

Έβγαλαν στην επιφάνεια το μεγαλείο της ψυχής του εργάτη που έχει πλήρη γνώση της θέσης στην οποία βρίσκεται, των δυνατοτήτων του, της δύναμης που αντλεί από την ενότητα της τάξης του, από την προσήλωση στα δικά της συμφέροντα που σε καμιά περίπτωση δεν συναντιούνται με τα συμφέροντα της τάξης των αφεντικών. Σκόρπισαν θάρρος και αισιοδοξία στους εργάτες πολλών άλλων εργοστασίων, στους εργαζόμενους σε άλλους χώρους δουλειάς, βιοτεχνίες, στα μέσα ενημέρωσης κλπ. Τους «παρακίνησαν» να αντιδράσουν κι αυτοί στα αφεντικά που τους κρατούν απλήρωτους για μήνες. Έδειξαν πόσο δυνατοί μπορούν να γίνουν οι εργάτες αν κατακτήσουν την ενότητά τους και γίνουν μια γροθιά απέναντι στους εκμεταλλευτές τους, αν περιφρουρήσουν τις κατακτήσεις τους  και αγωνιστούν για νέες.

Βλέπουμε όλον αυτό τον καιρό τη δύναμη της αλληλεγγύης όπως εκφράζεται μέσα από τις εκδηλώσεις απλών ανθρώπων, εργαζομένων, άνεργων, ηλικιωμένων, νεολαίας, μικρών μαθητών, μέσα από τη στάση άλλων απεργών, ή βρισκόμενων σε επίσχεση εργασίας εργατών. Καταλαβαίνουν όλο και πιο πολλοί πως κανείς δεν μπορεί από μόνος του να σωθεί, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της συμπαράταξης όλων των εργαζομένων. Γίνεται ολοένα και πιο ορατή η ανάγκη ο απεργιακός αγώνας να απλωθεί και να ριζώσει παντού όπου δουλεύουν μηχανές, όπου ακούγεται σκεπάρνι, όπου στάζει ιδρώτας εργάτη. Να γίνουμε όλοι οι εργάτες «χαλυβουργοί», να γίνει κάθε χώρος δουλειάς και μια «χαλυβουργία».

Οι διαπιστώσεις όμως δεν φτάνουν! Όσο κι αν «παρηγορούν» ορισμένους, αμέτοχους, φοβισμένους, ανήμπορους να επωμιστούν το βάρος της ευθύνης που βαρύνει τη συνείδησή τους όλο και περισσότερο.  Οι διαπιστώσεις δεν φτάνουν γι’ αυτούς που εξαντλούν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς, με μια απλή οικονομική ενίσχυση ή με μια τσάντα τρόφιμα, όσο οι ίδιοι κρατούν σκυμμένο το κεφάλι στα δικά τους αφεντικά και ελπίζουν σε μια νίκη των χαλυβουργών, μήπως αρχίσουν να ελπίζουν και οι ίδιοι.

Και βέβαια, οι διαπιστώσεις δεν είναι αρκετές για τους χαλυβουργούς στο εργοστάσιο του Βόλου. Δεν γίνεται να παραμένουν άλλο όμηροι της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής τους ηγεσίας. Πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, να ξεσηκωθούν, να παραμερίσουν τους συμβιβασμένους, ν’ αποτινάξουν από πάνω τους τα βαρίδια που τους σπρώχνουν όλο και πιο βαθειά στη λάσπη της αναξιοπρέπειας και του αυτοεξευτελισμού. Οι απεργοί του Ασπροπύργου είναι μέλη της οικογένειάς τους, είναι αδέλφια τους. Οφείλουν να συμπαραταχτούν μαζί τους άμεσα, κάνοντας αφυκτική την πίεση που ήδη νοιώθει ο Μάνεσης. Να κλείσουν την πύλη του εργοστασίου και να «κλειδώσουν» απ’ έξω όποιον στέκεται εμπόδιο στο παρόν και το μέλλον τους και μαζί μ’ αυτούς, κάθε συμβιβασμό, κάθε υποχώρηση, κάθε ανασφάλεια και φόβο. Το οφείλουν στην προσωπική τους αξιοπρέπεια, στο μέλλον τους και των οικογενειών τους.

Οι απεργοί χαλυβουργοί του Ασπροπύργου είναι ήδη νικητές! Στις δικές τους  συνειδήσεις και στις δικές μας. Απέδειξαν τι μπορούν να καταφέρουν οι  εργάτες όταν ενωθούν. Όταν αποφασίσουν να πάρουν τις τύχες τους από τα χέρια του κάθε Μάνεση, στα δικά τους χέρια. Ο αγώνας τους θα συνεχιστεί μέχρι να επικρατήσει το δίκιο. Οι προοπτικές αυτού του αγώνα θα γίνουν καλύτερες όταν γίνει κατανοητό απ’ όλους τους εργάτες, απ’ όλους τους εργαζόμενους, απ’ όλους όσους παράγουν πλούτο και καρπώνονται «κρίση», πως ο δρόμος της συσπείρωσης και της συστράτευσης με τις πρωτοπόρες ταξικές δυνάμεις είναι μονόδρομος, ο δύσκολος μα όμορφος δρόμος της αξιοπρέπειας και του αγώνα. Για να πάψουμε πια να είμαστε οι ενοικιαστές της ζωής μας. Να σταθούμε όρθιοι και να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω, αυτά που τα χέρια μας έφτιαξαν, αυτά που μας ανήκουν. 

*«Οι άνθρωποι δεν γίνονται ήρωες παρά μόνο όταν δεν έχουν άλλη επιλογή»: φράση του Γάλλου ποιητή Paul Claudel (1868-1955).