"Ντέρμπι" δυο κόσμων



Να καρφώσουμε τη "μπάλα" στα δίχτυα τους!



Η αναζήτηση ενός παλιού βιβλίου με οδήγησε σήμερα στην οδό Ιπποκράτους. Κατέβηκα την Αλεξάνδρας με τα πόδια, από το σταθμό του μετρό. Η ατμόσφαιρα μουντή, ο ουρανός φορτωμένος με μπόλικη βροχή που τελικά δεν έπεσε. Ανάλογη και η ατμόσφαιρα στο λεωφορείο και στο μετρό. Πρόσωπα σιωπηλά, σκοτεινά και ανέκφραστα. Μόνο κάποιοι πιτσιρικάδες διατάρασσαν την «ησυχία», κι ένας πλανόδιος μουσικός καλλιτέχνης. Στο πεζοδρόμιο ήθελε μια επιδεξιότητα να ελιχθείς ανάμεσα στους σωρούς των σκουπιδιών και άλλες ακαθαρσίες.

Περνώντας έξω από ένα περίπτερο κοντοστάθηκα για να χαζέψω τους τίτλους των εφημερίδων. Η ματιά μου έπεσε στα μεγάλα κόκκινα γράμματα μιας από τις λεγόμενες «αθλητικές» εφημερίδες: «ΝΤΕΡΜΠΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ». Αναφορά στην αποψινή αναμέτρηση, στο ντέρμπι μεταξύ των ομάδων ποδοσφαίρου της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού. Όπως πάντα, υπερβολές, τροφή για πεινασμένους φανατικούς οπαδούς…

Ο συνειρμός αναπόφευκτος, με την άλλη - την πραγματική - αναμέτρηση που διεξάγεται στο «τερέν» της καθημερινότητας. Μιας πραγματικά δύσκολης και σκληρής αναμέτρησης, που το αποτέλεσμά της θα κρίνει το μέλλον μας αλλά και κάμποσων επόμενων γενεών. Ένα «ματς» - καθοριστικής σημασίας - για την τελική έκβαση αυτής της διαρκούς αναμέτρησης θα διεξαχθεί στις 19-20 του Οκτώβρη. Η 48ωρη απεργία που κήρυξαν συνδικαλιστικοί φορείς και ταξικά συνδικάτα και ενώσεις, το ΠΑΜΕ. Ένα «ματς» δίχως αύριο!

Εδώ λοιπόν συγκρούονται δύο «ομάδες», δύο πραγματικά διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μια το καπιταλιστικό σύστημα. Το μεγάλο κεφάλαιο και η πλουτοκρατία. Βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, η κυβέρνησή τους και τα δεκανίκια της, άλλα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική της και κομματάρχες, πουλημένοι «συνδικαλιστές», οι μηχανισμοί καταστολής και τρομοκρατίας, ιδεολογικής, σωματικής και ψυχολογικής. Πρόκειται για την ακριβή ομάδα. Εδώ πέφτουν τα πολλά λεφτά, σε έμψυχο δυναμικό και σε υποδομές.

Δικά τους τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, οι μεγάλες εφημερίδες και οι μεγάλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Με τα λεφτά τους αγόρασαν εύκολα τις συνειδήσεις αυτών που ιδρώνουν μπροστά στους τηλεοπτικούς προβολείς για να πείσουν το λαό πως η πολιτική της κυβέρνησης έχει στόχο το καλό της πατρίδας. Οι ίδιες αυτές πουλημένες συνειδήσεις κατατρομοκρατούν το λαό όταν πάει ν’ αμφισβητήσει αυτή την πολιτική, ν’ αντιδράσει. Κι όταν δεν μπορούν πια να τον πείσουν, κι ο λαός βγει στο δρόμο, αναλαμβάνουν δράση οι «άλλες» δυνάμεις.

Μπορεί για όλους εμάς να υπάρχει η «κρίση». Τα παιδιά μας να προσπαθούν να μάθουν γράμματα σε σχολεία χωρίς δασκάλους και βιβλία. Να ευχόμαστε να μην αρρωστήσουμε γιατί τα δημόσια νοσοκομεία – όσα θα αποφύγουν το κλείσιμο – ακρίβηναν τις - «δωρεάν» κατά τα άλλα - υπηρεσίες τους. Στις κρατικές υπηρεσίες κάποιοι ευσυνείδητοι υπάλληλοι να αγοράζουν ρεφενέ χαρτί και μελάνια. Το κράτος να χρωστάει στους πολίτες και να μην πληρώνει τις υποχρεώσεις του.

Υπάρχει όμως ένας τομέας που και προσλήψεις προσώπων γίνονται, και προμήθειες καινούργιων όλο και πιο σύγχρονων  μέσων, και «αναλώσιμα υλικά» αγοράζονται και ξοδεύονται αβέρτα. Η καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων και τα όργανά της δεν ξέρουν τι θα πει «κρίση». Αλλά είπαμε, πρόκειται για την πλούσια ομάδα.

Απέναντι σ’ αυτή την ομάδα, με τα πολλά λεφτά και τα μεγάλα αστέρια, που έχει παραταχθεί, πλήρης, πανέτοιμη και απαστράπτουσα, έρχεται να σταθεί μια άλλη ομάδα. Μην περιμένετε να δείτε εδώ τηλεσελέμπριτις, ολόλευκες οδοντοστοιχίες και βαρύτιμα ρολόγια σε κομψούς καρπούς.

Εδώ συμπαρατάσσονται πρόσωπα συνταξιούχων σκαμμένα απ’ την αξίνα του χρόνου, με άγουρα χαμόγελα μαθητών και φοιτητών. Τα ροζιασμένα χέρια εργατών, με τα κουρασμένα μάτια των γραφιάδων. Νοικοκυρές σε απόγνωση για το παρόν και το μέλλον των οικογενειών τους, με μέλη της λεγόμενης "μεσαίας" τάξης. Δοκιμαζόμενοι ιδιοκτήτες μικρομάγαζων με απελπισμένους άνεργους.

Ομάδα χωρίς πλούσιους χορηγούς, χωρίς σύγχρονα τεχνικά μέσα. Έχει όμως κάτι αυτή η ομάδα που λείπει από τους πλούσιους αντιπάλους της: ψυχή. Φτάνει όμως αυτό για να νικήσεις; Ο αντίπαλος είναι πανίσχυρος, απαρτίζεται από βιρτουόζους που ξέρουν να παίζουν πολλά συστήματα, δεν κερδίζεται με γιουρούσια και «αέρααα».

Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να κατανοήσουμε τη θέση μας στο γήπεδο-κοινωνία. Ποια είναι η τάξη μας, ποια τα συμφέροντά μας, ποιους έχουμε απέναντί μας. Πως δε μας ενώνει τίποτα μαζί τους. Αντίθετα, μας χωρίζουν τα πάντα. Ξεκινάμε τον αγώνα με καλές προϋποθέσεις, δεν είμαστε χαμένοι από χέρι. Μπορεί να φαντάζουν ανίκητοι αλλά δεν είναι. Έχουν τρωτά σημεία. Να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα της αναμέτρησης. Ότι είναι ματς δίχως αύριο. Τελικός.  Πρέπει να τα δώσουμε όλα!

Έπειτα, έχουμε ένα έγκυρο και αξιόπιστο αγωνιστικό πλάνο από έναν, δοκιμασμένο στα δύσκολα ματς, έμπειρο προπονητή-καθοδήγηση του αγώνα. Αυτός θα οργανώσει όλες τις δυνάμεις που διαθέτει η ομάδα. Θα εμφυσήσει στους αγωνιζόμενους την πειθαρχία, την αισιοδοξία και την πίστη για το νικηφόρο τελικό αποτέλεσμα. Αυτός αλλά και η απόδοση της ομάδας στα πρώτα λεπτά του αγώνα, θα ανεβάσουν το ηθικό των παικτών. Ή το αντίθετο.

Και όπως σε όλες τις αναμετρήσεις, τη διαφορά θα την κάνει ο λεγόμενος «δωδέκατος παίκτης». Η κερκίδα, η συμμετοχή του λαού! Πρέπει ο καθένας μας να καταλάβει την κρισιμότητα των στιγμών. Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη αναμέτρηση. Κρίνονται πολλά από το αποτέλεσμα του αγώνα της 19-20 Οκτώβρη. Να κατακλύσουμε το "γήπεδο". Να γίνουμε ένα με την ομάδα. Είμαστε όλοι μέλη αυτής της ομάδας. Να γίνουμε πρωταγωνιστές. Η αγανάκτηση, η οργή και ο πόνος , που πηγάζουν από τη διαμορφούμενη εξαθλίωσή μας, να γίνουν ωκεανός και να τους πνίξει.

Βαρεθήκαμε – δε νομίζετε; - να παίζουμε μια ζωή άμυνα. Να κρατάμε τα μετόπισθεν με νύχια και με δόντια, ν’ αποκρούουμε τις επιθέσεις του αντιπάλου και να μην περνάμε τη γραμμή του κέντρου του γηπέδου. Μας πήρανε χαμπάρι, σε λίγο οι αντίπαλοι θα πέφτουν στη μεγάλη μας περιοχή για να κερδίσουν το πέναλτι. Ο διαιτητής είναι δικός τους, τα’ χει πιάσει, θα τους το δώσει και μετά θα σφυρίξει τη λήξη του αγώνα. Τότε θα είναι αργά…

Πρέπει να βγούμε στην αντεπίθεση.  Θα χρειαστεί να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Να ιδρώσουμε τη φανέλα και αν χρειαστεί να τη ματώσουμε κιόλας. Να διασπάσουμε την άμυνά τους. Να καρφώσουμε τη μπάλα στα δίχτυα τους. Μπορούμε να τους νικήσουμε!

Να καταλάβουμε όλοι εμείς που καθημερινά διαμαρτυρόμαστε στη δουλειά, στο σπίτι και στην παρέα μας, πως αν χάσουμε κι αυτό το «ματς», δεν θα έχουμε χάσει απλά έναν ακόμα αγώνα. Θα έχουμε "πέσει  κατηγορία", κι ο υποβιβασμός μας σε κάθε επίπεδο, θα είναι μια σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα...