Ο καρχαρίας, ο δημοσιογράφος και ο ...Νταλάρας!

"Μύρισε αίμα"!

Τι δουλειά έχει ένας οικοδόμος στις δώδεκα το μεσημέρι στο πι-σί αντί να είναι στο για-πί; Λοιπόν ο αέρας είναι άτιμο πράμα. Αυτές τις μέρες στοιχημάτισα μαζί του για το πόσο θα με κρατήσει στο σπίτι και …έχασα το στοίχημα.

Σήμερα η μέρα ξεκίνησε όμορφα. Είχε ένα απαλό δροσερό αεράκι που κατέβαινε από τις κορυφογραμμές της Πεντέλης, τόσο ίσα να μην ενοχλεί. Είπαμε κι εμείς αυτό ήταν, επιτέλους θα μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ήρεμοι. Αλλά όχι, η φύση δεν είχε την ίδια άποψη. Από τις δέκα και μετά …μας πήρε και μας σήκωσε. Κι έτσι, να ο οικοδόμος απ’ το γιαπί στο πισί, ν’ ασχολείται με τον ...Νταλάρα.

Εδώ και μέρες «υπάρχει θέμα» με τον Νταλάρα. Με αφορμή μια συναυλία του στην Πόλη και μια σειρά από δηλώσεις του στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, ανακινήθηκε ξαφνικά μια Νταλαρο-συζήτηση και μια Νταλαρο-φιλολογία τέτοια, που είχε σχεδόν να συμβεί από εκείνη την αλήστου μνήμης κόντρα του τραγουδιστή με το «Τζιμάκο».

Βγήκαν λοιπόν οι αιχμηρές πένες σχολιαστών, δημοσιογράφων, παρουσιαστών, πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια των μπλόγκερς. Άλλοι σχολιάζοντας χωρίς να πάρουν θέση υπέρ ή κατά των δηλώσεών του, άλλοι σαφώς εναντίον του και άλλοι βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν από μέσα τους χολή και δηλητήριο. Ψυχραιμία παιδιά!

Με φόντο το Αιγαίο. Τι τις ήθελες βρε Γιώργο τις δηλώσεις;

Εξηγούμαι ευθύς εξαρχής για να μην παρεξηγηθώ: είμαι θαυμαστής του Νταλάρα από μικρό παιδί. Κι όταν λέω θαυμαστής δεν εννοώ μόνο της φωνής, της μουσικής και των τραγουδιών του. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να με «αγγίξει» καλλιτεχνικά κάποιος που η προσωπική του στάση απέναντι στη ζωή και την κοινωνία, θα ήταν ενάντια στις αρχές μου και τη δική μου  αντίληψη γι αυτά.

Δεν έχω σκοπό και δεν πρόκειται να γράψω μια «αγιογραφία» για τον Νταλάρα. Υπάρχουν πληκτρολόγια απείρως «δυνατότερα» από το δικό μου για να το κάνουν. Όπως και το αντίθετο ( μπορούν να κάνουν ) άλλωστε, τόσο ώστε να θάβουν και ζωντανούς μαζί με τους πεθαμένους.

Η αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα ήταν ένα άρθρο του δημοσιογράφου Γιώργου Καραμέρου με τίτλο «Ο Νταλάρας μυρίζεται το αίμα» !!!!!!! (η έκπληξη δική μου) που διάβασα προχτές εδώ.

Γράφει λοιπόν ο Γιώργος Καραμέρος για το Γιώργο Νταλάρα:

«Γνωρίζω ανθρώπους που κλαίνε με τα τραγούδια του Νταλάρα και έχουν συνδέσει τις καλύτερες στιγμές τους με τη χροιά της φωνής του.

Ποτέ δεν μου άρεσε αλλά αναγνώριζα πάντα την αφοσίωσή του στο σύστημα και τον επαγγελματισμό του. Από παιδάκι τον θυμάμαι να δίνει συναυλίες σε κατάμεστα στάδια και θέατρα, πλουτίζοντας ...τις αναμνήσεις μας στο όνομα της Κύπρου, της Παλαιστίνης, του εκσυγχρονισμού, του Μεγάρου, των Ολυμπιακών αγώνων, της Καρέτα Καρέτα, της Πόρσε Καγιέν. Κάπου τον έχασα μαζί με το τέλος της εποχής Σημίτη- Λαμπράκη -Ολυμπιακών Αγώνων. Βλέπετε το χρήμα σκοτώνει την έμπνευση. Είναι νόμος.

Και ξαφνικά βγήκε στο προσκήνιο η σύζυγός του, που από εξαδέλφη Ραγκούση εξελίχθηκε ραγδαία σε υφυπουργό Απασχόλησης μέσω κανό και Πάρου!

Και μετά ήρθαν τα γιαούρτια. Πολύ γιαούρτι και γιούχα για την υφυπουργό όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν. Έτσι στον πρώτο ανασχηματισμό την χάσαμε από την κυβέρνηση.

Καταλαβαίνω πως ο Γιώργος Νταλάρας μαθημένος στα πολλά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και έχοντας αναπτύξει μεγάλες υποχρεώσεις χρειάζεται συναυλίες, μεγάλες συναυλίες για μεγάλους σκοπούς!

Όμως η Ελλάδα και ο Έλληνας κουράστηκε να τραγουδάει στα νταμάρια και τα στάδια καθώς τώρα χρυσοπληρώνει το σύστημα που εξέφραζε ο κύριος Νταλάρας.

Και που είναι τώρα η κονόμα; Στην Τουρκία. Μεγάλα κεφάλαια, χρυσή εποχή με τον Ερντογάν και τους Αμερικανούς και ο φτωχός Ελληνας ας βλέπει Ezelκάθε βράδυ αφου ο Γιάγκος Δράκος ήταν της εποχής Νταλάρα. Η Πάρος και η Σύμη και το υπόλοιπο Αιγαίο γεμάτη Τούρκους νεόπλουτους.

Αγώνας οικονομικής ανόδου για τους γείτονες και είναι να μην ακούσει για "αγώνα" ο Νταλάρας. Και να σου: "Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" στη Χουριέτ, "Εγω δεν υποστήριζα τον Οτσαλάν" στην Ραντικάλ. Μένει να δηλώσει στις τουρκικές αθλητικές εφημερίδες: "Από μικρός ήμουν με τη Φενέρ Μπαξέ".

Κι όλα αυτά για να πετύχει μια συναυλία που διοργανώνει στην Κωνσταντινούπολη. Σαν καρχαρίας που μύρισε αίμα και πλησιάζει να δαγκώσει.

Λυπάμαι τόσο πολύ για όλους αυτούς που έφτασαν την χώρα μου στο χείλος του γκρεμού και τώρα κρύβονται στη Γαλλία, τα Δολιανά και την Κωνσταντινούπολη σαν να μην τρέχει τίποτα.

Και για μην γράψω τίποτα βαρύτερο και με τρέχει ο Νταλάρας στα δικαστήρια σαν τον Τζίμη Πανούση βάζω να δω λίγο Εζέλ...»

(Οι επισημάνσεις δικές μου)

Πολύ αίμα βρε Γιώργο, γιατί;

Ξαφνιάστηκα με τον τίτλο του άρθρου. Αίμα; Και αιμοσταγής ο Νταλάρας; Ομολογώ πως ως τίτλος είναι πιασάρικος που λένε και στη (μπρρρ) δημοσιογραφική διάλεκτο. Θα προσπαθήσω όμως να σχολιάσω αυτά που μου προξένησαν εντύπωση στο άρθρο αυτό.

Καταρχάς δεν κατάλαβα από πότε ο επαγγελματισμός συμβαδίζει με την «αφοσίωση στο σύστημα». Εντάξει είναι γνωστή η «μανία» του Νταλάρα για την προσέγγιση της τελειότητας τεχνικά και καλλιτεχνικά. Όπως και η δυσκολία στο να συνάψει συνεργασίες αν δεν έχει ο ίδιος το «γενικό πρόσταγμα».Αυτό όμως ήταν πάντα υπέρ του «πελάτη» ή του «καταναλωτή» της τέχνης, πείτε τον όπως θέλετε. Όσες φορές τον είδα και τον άκουσα ζωντανά, το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.

Δεν άκουσα ποτέ έναν συνεργάτη του, μουσικό, τραγουδιστή ή τεχνικό να τον κατηγορήσει για κάτι πέρα από την επιμονή του στη σκληρή δουλειά (πρόβες). Αντίθετα, πάρα πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες  έχουν εκφραστεί δημόσια υπέρ του στο θέμα αυτό. Και στο κάτω-κάτω καταλαβαίνω ότι η επιμονή στη σκληρή δουλειά είναι κάτι που «ενοχλεί» πολλούς από τους διαπαιδαγωγημένους διαφορετικά τις τελευταίες δεκαετίες συμπατριώτες Έλληνες.

Και κάτι ακόμα: σ’ αυτό το σκληρό και άδικο, απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε, τηρουμένων των αναλογιών, δίνονται ευκαιρίες σε ταλαντούχους ανθρώπους (όχι απαραίτητα και μόνο του καλλιτεχνικού χώρου) που είναι στο χέρι τους να τις εκμεταλλευτούν και «να φτάσουν ψηλά», όχι όμως χωρίς σκληρή δουλειά και όχι χωρίς να αξίζουν. Και το θέμα – για μένα – δεν είναι αν έφτασαν ψηλά, αλλά για πόσο έμειναν εκεί και πως χρησιμοποίησαν  τη δύναμη που τους δίνει η κορυφή. Υπέρ ποίου;…



Γιώργο, τόσα χρόνια ενοχλείς!

Αλλά δε νομίζω ότι αυτό ενοχλεί τον Καραμέρο…

Η ειρωνική διάθεση του Καραμέρου συνεχίζεται και όταν κάνει αναφορά στις συναυλίες που συμμετείχε ο Νταλάρας: «στο όνομα της Κύπρου, της Παλαιστίνης, του εκσυγχρονισμού, του Μεγάρου, των Ολυμπιακών αγώνων, της Καρέτα Καρέτα, της Πόρσε Καγιέν». !!!!!!! (πάλι δική μου η έκπληξη).

Από μαθητής θυμάμαι τον Νταλάρα να συμμετέχει σε ουκ ολίγες συναυλίες συμπαράστασης, πότε δίπλα σε κοινωνικούς αγωνιστές, πότε δίπλα σε απολυμένους εργάτες, πότε δίπλα σε απεργούς, πότε σε συλλαλητήρια φοιτητικά και εργατικές  συγκεντρώσεις. Και μια λεπτομέρεια: όλες αυτές τις εκδηλώσεις τις διοργάνωναν διάφορες κοινωνικές ομάδες, μικρά ή μεγάλα τμήματα του λαού. Και ήταν πάντα δίπλα στο λαό ο Νταλάρας, τόσο, που ακόμα θυμάμαι το σλόγκαν της δεκαετίας του ’90 : «συμμετέχει και ο Νταλάρας!».

Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις δεν ζήτησε και δεν πήρε ούτε φράγκο, αλλά έκανε το «λάθος» αυτό να μην το κάνει βούκινο. Κι αυτό γιατί είχε ως επιλογή του μια χαμηλών τόνων ζωή, ένα …λάου προφάιλ που λένε και στο χωριό μου, μια σεμνότητα.

Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια, όχι παλιά, μια νύχτα στη μουσική σκηνή «Δίπλα στο ποτάμι». Περασμένα μεσάνυχτα και στη σκηνή βρισκόταν μια άσημη μπάντα νεαρών («σαπόρτ» στο Δ. Ζερβουδάκη), από αυτές που το όνομά τους σ’ αφήνει αδιάφορο αλλά αν βάλεις αυτί στη μουσική τους, δεν φεύγεις από εκεί. Είμαστε μια παρέα  κοντά στη σκηνή  και απολαμβάνουμε τη μουσική, όταν ξαφνικά δημιουργείται  μια μικρή «αναταραχή» μέσα από την είσοδο και κοντά στο μπαρ.

Μόλις έχει κάνει την εμφάνισή του ο Νταλάρας μετά της συζύγου (όχι τότε υπουργού) και στην παρέα τους ακόμα τον Πλιάτσικα και το Στόκα από τους Πυξ-Λαξ. Ρε συ ο Νταλάρας, ψιθυρίζαμε όλοι και κοιτάζαμε αδιάκριτα προς το μέρος του. Μου έκανε εντύπωση που διάλεξε ένα απόμερο τραπέζι για να καθήσουν. Και όταν οι επί της σκηνής μουσικοί τον καλησπέρισαν, τους χαιρέτησε με ευγένεια όπως και όποιον τον πλησίαζε για ένα αυτόγραφο.

Εντάξει, και αφού πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε η γυναίκα του έγινε υφυπουργός. Και λοιπόν; Θα ρώτησε ο ΓΑΠ το Ραγκούση «ρε συ Γιάννη ρίξε καμιά ιδέα για υφυπουργό εργασίας γιατί κόλλησα» και αυτός σίγουρα θα του απάντησε «πρόεδρε έχω το ξαδελφάκι μου την Αννούλα, βάλτη και δε θα το μετανιώσεις». Άλλο θέμα αν του βγήκε «μάπα το καρπούζι». Εδώ μέχρι και στα γυμναστήρια έψαχνε για υπουργούς, κατέβασε από το στέπερ τη Μπιρμπίλη, ιδρωμένο το κορίτσι και της είπε «έλα  και γίνε υπουργός»…

"Άλλος (υπουργός) για τη βάρκα μααας!"

Δεν είμαι βέβαιος ότι ενόχλησε αυτό όμως τον Καραμέρο…

Συνεχίζοντας την ανάγνωση του άρθρου «ανακαλύπτω» πως ο τραγουδιστής περνάει μεγάλα κεσάτια αν και …βαριά κονομημένος. Πρώτα-πρώτα από την πολλή κονόμα η έμπνευσή του βγήκε οφ. Κι έπειτα, λόγω οικονομικής κρίσης τα φέρνει δύσκολα βόλτα κι έχει ανάγκη επειγόντως από συναυλίες και μάλιστα για «μεγάλους σκοπούς», για να μαζέψει «το χαρτί». Λίγο αντιφατικό δεν είναι αυτό Γιώργο; (Καραμέρο).

Αλλά έχει ο Νταλάρας ανάγκη από μια συναυλία στην Τουρκία για οικονομικούς λόγους; Δεν το πιστεύω. Αντίθετα, νομίζω πως έχει λυμένο το οικονομικό ζήτημα αρκετών γενεών απόγόνων του. Αλλά κι αυτό μας ενοχλεί; Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες «τα κονόμησαν» από την πορεία τους στη μουσική, στο θέατρο ή στο σινεμά. Και λοιπόν τι έπρεπε να κάνουν; Να μοιράζουν τα χρήματά τους και να γυρίζουν πένητες και ζητιάνοι;

Θα με ενοχλούσε αν με τη ζωή που κάνουν προκαλούσαν το λαό που δύσκολα τα βολεύει (και όπου να’ ναι δε θα τα βολεύει καν), αν απασχολούσαν τη δημοσιότητα με σκάνδαλα και …ίντριγκες. Δε νομίζω πως ισχύει κάτι τέτοιο στην περίπτωση του Νταλάρα. Αντιθέτως.

Και φυσικά δεν τίθεται θέμα «δίψας» για προβολή του  στην Τουρκία. Υπάρχουν σημεία του πλανήτη που αν ρωτήσεις τους κατοίκους τους τι ξέρουν για την Ελλάδα – εκτός αρχαιότητας – θα σου απαντήσουν Θεοδωράκης, Ελύτης, Νταλάρας!

Και πάλι δεν πιστεύω πως αυτό ενόχλησε τον Καραμέρο…

Από πού συμπέρανες Γιώργο; (Καραμέρο), πως ο Νταλάρας είναι «εκφραστής του συστήματος» και μάλιστα διαχρονικά, αφού χρησιμοποιείς παρατατικό χρόνο; Και αν υποθέσουμε ότι είναι, γιατί είναι αυτός και όχι ο  Μητσιάς (αγαπημένος), ο Μητροπάνος (επίσης), ο Βασίλης (ένας είναι ο Βασίλης!) και από τους νεότερους, ο Μαχαιρίτσας, οι Κατσιμιχαίοι και πολλοί άλλοι; Ή είναι κι όλοι αυτοί εκφραστές του συστήματος; Δεν το καταλαβαίνω αλλά δε χάθηκε ο κόσμος.

Και γιατί ο Νταλάρας είναι «εκφραστής του συστήματος» πιο πολύ από σένα Γιώργο; (Καραμέρο). Το ότι ζω εντός ενός συστήματος τηρώντας τους κανόνες του δε σημαίνει απαραίτητα πως τους αποδέχομαι κιόλας. Και δε μου στερείται το δικαίωμα να είμαι και απέναντι στο σύστημα και – ενίοτε -να το πολεμάω.

Μιλάω γενικότερα εδώ και όχι ειδικά για τον Νταλάρα. Με το σκεπτικό του Καραμέρου (εικάζω πως) όποιος άξιος αυτού του τόπου έχει μια οικονομική επιφάνεια πέραν του «ευρύτερα αποδεκτού» και η ιδιότητά του συνεχίζει (εντός του συστήματος πάντα) να του αποφέρει κέρδη, αυτομάτως γίνεται και εκφραστής του ίδιου αυτού συστήματος. Δεν ισχύει αυτό και τα παραδείγματα είναι αρκετά.



Δε φοβάμαι. Το Αιγαίο είναι σε καλά ...χέρια!

Και έρχομαι στο θέμα το οποίο χρησιμοποιεί ως αφορμή ο Καραμέρος για το δημοσιογραφικό του πόνημα: οι δηλώσεις. Ο Νταλάρας εδώ την πάτησε (;). Οι τούρκοι δημοσιογράφοι τράβηξαν το χαλί πάνω στο οποίο πατούσε ο καλλιτέχνης και τον «έφεραν τούμπα».

Τι τις ήθελες τέτοιες δηλώσεις βρε Γιώργο; (Νταλάρα). Και για το Αιγαίο και για την Κύπρο και για τον Οτσαλάν, μούσκεμα τα’ κανες. Δεν μπορείς ούτε να διαμορφώσεις ούτε να εκφράσεις την εξωτερική πολιτική της χώρας, έχουμε …¨ειδικούς» σ’ αυτές τις θέσεις… εκτός κι αν λειτούργησες ως προπομπός εξελίξεων. Αυτό θα φανεί (ή όχι) στο μέλλον. Όπως και να’ χει τα μούσκεψες.

Αλλά και πάλι δεν αλλάζει κάτι σε όσα προανέφερα γι αυτόν.

Θα ανοίξω μια παρένθεση εδώ αφού έτσι κι αλλιώς ανοίγει ένα μεγάλο θέμα, για τους καλλιτέχνες και την πολιτική τους συμπεριφορά, τις θέσεις που παίρνουν κατά καιρούς για διάφορα θέματα μικρής ή μεγάλης σημασίας, τις δηλώσεις και το πιο σημαντικό, τις πράξεις τους.

Μεγαλώνεις «μαζί» μ’ έναν καλλιτέχνη, δένεσαι μαζί του, τον κάνεις αποκούμπι σου για τη δύσκολη στιγμή, προστρέχεις σ’ αυτόν στη χαρά σου, «βαδίζεις» μαζί του δίπλα-δίπλα στους κοινωνικούς αγώνες, εμπνέεσαι από το έργο του γι’ αυτούς (τους αγώνες), και σε πολλές περιπτώσεις ταυτίζεσαι μαζί του (μακριά από εμένα αυτό) και ξαφνικά…

Γιατί βρε Μίκη;

Παράδειγμα πρώτο: ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης. Είμαι μικρός και ασήμαντος για να αναλύσω και να αξιολογήσω την καλλιτεχνική του αξία. Συνώνυμος της λέξης Ελλάδα στις άκρες του πλανήτη μας. Αυτός ο ογκόλιθος της μουσικής τέχνης, παράδειγμα προς αποφυγή στις ιδεολογικές και πολιτικές του επιλογές. Από κομμουνιστής επαναστάτης, αντικομμουνιστής, και πάλι συμπαθών και λίγο αλληθωρίζων προς Καραμανλή, και πάλι αριστερός και μετά υπουργός στην κυβέρνηση του (μπρρρρ, φτου-φτου-φτου και πάλι μπρρρρ) μπαμπά της (μπρρρρ, φτου-φτου-φτου και πάλι μπρρρρ) Ντόρας.

Τα σημερινά τα ξέρετε είναι πρόσφατα, να μερεμετίσουμε τους τοίχους, να βάψουμε τις πόρτες, να σφουγγαρίσουμε και θα γίνει ένα σύστημα (πάλι καπιταλιστικό) …κουφέτο! Κρίμα γιατί μια σπίθα συνήθως αρκούσε για ν’ ανάψει τη φωτιά! Άβυσσος όμως η – πολιτική – ψυχή του ανθρώπου.

Παράδειγμα δεύτερο και επιτρέψτε μου, πιο ..."προσωπικό": Θάνος Μικρούτσικος! Αυτή τη στιγμή που γράφω γυρίζω και βλέπω στη δισκοθήκη μου, άπαντα τα βινύλιά του σε περίοπτη θέση. Αυτοί οι ίδιοι δίσκοι βρίσκονταν …εξορισμένοι σε μια σκοτεινή ντουλάπα όσο καιρό και περισσότερο ο μεγάλος αυτός μουσικοσυνθέτης ήταν …υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Τυχαίο; Ναι απ’ ότι αποδείχτηκε. Κι όμως το γυαλί είχε ραγίσει.

Αυτός που με τις «μπαλάντες» και τα πολιτικά του τραγούδια εξέφρασε την ανώριμη «επαναστατικότητα» της νιότης μου, αυτός που με δίδαξε μέσα από τα τραγούδια του ΜΑΓΙΑΚΟΒΣΚΙ, ΧΙΚΜΕΤ, ΜΠΡΕΧΤ, ΜΠΙΡΜΑΝ ΚΑΙ ΑΛΚΑΙΟ, ΚΑΒΒΑΔΙΑ, ΚΑΒΑΦΗ και ΣΕΦΕΡΗ, αυτός που μαζί και με άλλους «μ’ έσπρωξαν» στο δρόμο των διεκδικήσεων και του αγώνα, ξαφνικά με ΠΡΟΔΩΣΕ, με ΠΟΥΛΗΣΕ.

Έτσι ένιωσα εγώ, ήταν όμως έτσι; Μεγαλώνοντας απέκτησα αμφιβολίες για το αν είναι έτσι. Φυσικά αυτό δεν λιγόστεψε τη χαρά μου και μια ηθική ικανοποίηση που ένιωσα όταν άκουσα το Μικρούτσικο σε τηλεοπτική εκπομπή να δηλώνει πως δεν νιώθει υπερήφανος για την υπουργοποίησή του τότε…

Μας "χρωστούσες" μια απάντηση. Την έδωσες.

Θέλω να πω – κλείνοντας την παρένθεση – πως οι πολιτικές επιλογές των καλλιτεχνών που είναι συνήθως αλλοπρόσαλλες, δεν μειώνουν την καλλιτεχνική τους αξία. Υπάρχει όμως πάντα ένα θέμα – και θα υπάρχει – για τον τρόπο που σκέφτονται και «διαβάζουν» τις πολιτικές εξελίξεις οι άνθρωποι της τέχνης και του πνεύματος…

Επανέρχομαι στους δύο Γιώργους.

Γράφει ο Καραμέρος στο άρθρο του: «Λυπάμαι τόσο πολύ για όλους αυτούς που έφτασαν την χώρα μου στο χείλος του γκρεμού και τώρα κρύβονται στη Γαλλία, τα Δολιανά και την Κωνσταντινούπολη σαν να μην τρέχει τίποτα.»

Για τη Γαλλία δεν πάει το μυαλό μου ποιον εννοεί, για τα Δολιανά κάτι σε «θείον βρέφος» μου’ ρχεται στη μνήμη. Στην Κωνσταντινούπολη «κρύβεται» ο Νταλάρας; Ευτυχώς που τον ξεσκέπασες Γιώργο (Καραμέρο).

Από τη μια μεριά λοιπόν αυτοί που σπρώχνουν την πατρίδα «σου» στο γκρεμό, με το Νταλάρα σε περίοπτη θέση ανάμεσά τους, κι από την άλλη όσοι προβάλλουν …αντίσταση με πρωτεργάτη τον …Καραμέρο.

Γιώργο (Καραμέρο) ακούς τι λες; Βρε μπας και κάλεσες τον Νταλάρα στο πρωινάδικο που συμπαρουσιάζεις στην τηλεόραση (αυτό το πρότυπο «πολιτιστικής» εκπομπής και «ενημερωτικής» και «λάιφ στάιλ» και η χαρά του κάθε πεινασμένου σεξολιγούρη κλπ.) και αφού δεν ήρθε, είπες «θα σου δείξω εγώ;». Ήμαρτον Γιώργο (Καραμέρο) που λέει κι ένας άλλος Γιώργος, συνάδελφός σου. Αλλά, να σοβαρευτούμε λίγο: είναι δικαίωμα του καθενός να του αρέσει ή όχι, να συμφωνεί ή όχι με κάποιο δημόσιο πρόσωπο. Και οπωσδήποτε δικαίωμά του να εκφράζεται κατά πως ξέρει και μπορεί. 



Γιώργο Κ. τα καλάμια σπάνε!



Ο Καραμέρος όταν έκανε τη λάντζα στον τηλεοπτικό σταθμό που βγάζει το ψωμί του, τότε που παρουσίαζε κάποια ασήμαντα δελτία ειδήσεων και αντικαθιστούσε τα μεγάλα ονόματα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τότε που όπως έχω ακούσει τον ίδιο να λέει ήταν «εργάτης της ενημέρωσης», τότε λοιπόν μου ήταν συμπαθής. Ίσως γιατί πάντα ήμουν μ’ αυτούς  που έμπαιναν στο γήπεδο από τον πάγκο, στα δύσκολα και έπαιρναν την ομάδα στην πλάτη τους (μεγάλο παράδειγμα ο ποδοσφαιριστής-ΕΡΓΑΤΗΣ  ΤΑΣΟΣ ΠΑΝΤΟΣ του Ολυμπιακού).

Ποτέ όμως δεν είδα με συμπάθεια αυτούς που είχαν σκοπό τους να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Αυτούς που μόλις τους δόθηκε μια «ευκαιρία» ν’ ανέβουν λίγο «ψηλότερα», ζαλίστηκαν στην «κορυφή», τυφλώθηκαν από τα φώτα της δημοσιότητας και στο τέλος έπεσαν από το καλάμι τους.

Σε αντίθεση με κάποιους άλλους, εκνευριστικά «σωστούς» και διαχρονικά επίκαιρους, με τη δουλειά τους και την πολιτεία τους, που έχοντας την αποδοχή του απλού λαού, στέκονται στην «κορυφή» της εκτίμησής μας, και αν καμιά φορά ...φαλτσάρουν, εμείς τους σεβόμαστε και τους ...συγχωρούμε!

Αυτό είναι που ενοχλεί τον Καραμέρο και τους ομοίους του.

Το άρθρο του Καραμέρου για τον Νταλάρα, είναι εμετικό και κατάπτυστο! Από την ανάγνωση του τίτλου και μόνο, σε παίρνει η μπόχα για την προσωπική εμπάθεια του δημοσιογράφου προς τον τραγουδιστή. Δικαίωμά του! Εξάλλου βάζει την υπογραφή του.

Άκου λέει... «σαν καρχαρίας που μύρισε αίμα και πλησιάζει να δαγκώσει»(!!!)

«Ήμαρτον!» ρε Καραμέρο, που λέει κι ένας άλλος Γιώργος (συνάδελφός σου)...