Ειρήνη και πόλεμος στην εποχή του ιμπεριαλισμού - Η πάλη για την ειρήνη και τα καθήκοντα των κομμουνιστών

Σκίτσο για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στη
μάχη του Στάλινγκραντ

Στις 31 Μάη και 1 Ιούνη 2017, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας φιλοξένησε στην Πράγα Διεθνές Σεμινάριο προς τιμήν των 100 χρόνων της Οκτωβριανής Επανάστασης, με θέμα «100 χρόνια από το "Διάταγμα για την Ειρήνη" - Η συμβολή της ΕΣΣΔ στη διατήρηση της Ειρήνης».
Στο Σεμινάριο πήραν μέρος 11 αντιπροσωπείες Κομμουνιστικών Κομμάτων από την Ευρώπη, δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθεί ο ρόλος της ΕΣΣΔ και των κομμουνιστών στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκε έντονη διαπάλη σε πλευρές γύρω από το χαρακτήρα του πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών σε αυτόν, τις οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να προασπιστεί η ειρήνη και να αποφευχθεί ο πόλεμος μέσω διάφορων μορφών διακρατικής συνεργασίας, Οργανισμών του Διεθνούς Δικαίου κ.ά.

Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη η αντιπαράθεση που αναπτύσσεται μεταξύ Κομμουνιστικών Κομμάτων στο ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, εάν αναλογιστούμε ότι ο Α' Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος οδήγησε το εργατικό κίνημα της περιόδου του στην πρώτη μεγάλη του διάσπαση, όπου ξεκαθάρισε η επαναστατική γραμμή από την οπορτουνιστική σοσιαλσοβινιστική.

Ακόμη, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βρίσκεται σε βαθιά ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική κρίση και δεν είναι δεδομένη η στάση πολλών Κομμουνιστικών Κομμάτων απέναντι στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, ακόμη και στο ΝΑΤΟ. Ετσι υπάρχουν ΚΚ, όπως το Γαλλικό ΚΚ, που στήριξαν τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και πολέμους του ΝΑΤΟ, τόσο παλαιότερα στη Γιουγκοσλαβία, όσο και πρόσφατα στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, ή της ΕΕ και ειδικότερα της Γαλλίας στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Πολύ περισσότερες είναι και οι συγχύσεις γύρω από το ρόλο της Ρωσίας, της Κίνας, συνολικότερα των BRICS, αφού πολλά κόμματα περιορίζουν λαθεμένα την έννοια του ιμπεριαλισμού αποκλειστικά στις ΗΠΑ, αγνοώντας τη λενινιστική προσέγγιση του ιμπεριαλισμού, κάτι που οδηγεί στην επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.

Από διαδήλωση του ΚΚΕ ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία

Το ΚΚΕ, συμμετέχοντας στην εκδήλωση της Πράγας, έθεσε βασικές θέσεις του γύρω από τα ζητήματα της ειρήνης και του πολέμου στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού. Παρακάτω, παρουσιάζουμε εκτενή αποσπάσματα της παρέμβασης του ΚΚΕ, που εκπροσώπησε ο Λευτέρης Νικολάου, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η επικαιρότητα του δρόμου που χάραξε ο Οκτώβρης του 1917 για τη στάση των κομμουνιστών στα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης

Αρχικά στην παρέμβαση του ΚΚΕ τονίστηκε η προσφορά της Οκτωβριανής Επανάστασης και της ΕΣΣΔ, του πρώτου εργατικού κράτους στην υπόθεση της χειραφέτησης της εργατικής τάξης, της κοινωνικής προόδου, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ταυτόχρονα, σημειώθηκε πως το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να αντλήσει και τα διδάγματα από το πώς λαθεμένα ακολουθήθηκε η «γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης», η εκτίμηση πως η βαρβαρότητα και η επιθετικότητα δεν είναι χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού, αλλά μόνον ορισμένων τμημάτων του κεφαλαίου ή κάποιων καπιταλιστικών δυνάμεων. Εκτίμηση, που επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχτεί μακροχρόνια τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του.

Στη συνέχεια, η τοποθέτηση του ΚΚΕ αναφέρθηκε στα ζητήματα της Ειρήνης και του Πολέμου στη σημερινή εποχή, όπου σημειώθηκε:

Οκτώβρης 2015, πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη

«Γίνεται φανερό από τα παραπάνω ότι από το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι και τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, το σοσιαλιστικό σύστημα στον 20ό αιώνα απέδειξε την ανωτερότητά του έναντι του καπιταλισμού, τα τεράστια πλεονεκτήματα που παρέχει για την εργασία και τη ζωή των εργαζομένων.

Εχει αξία να σταθούμε στον τρόπο με τον οποίο χαιρέτισαν τις ανατροπές οι αστικές δυνάμεις, σύσσωμοι οι φιλελεύθεροι, οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και οι νεοαριστεροί και οι οπορτουνιστές. Ολοι αυτοί ζητωκραύγασαν για τις "λεωφόρους ειρήνης και ευημερίας των λαών" που θα άνοιγαν όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ. Γρήγορα φάνηκε ότι λεωφόροι άνοιξαν, όμως επρόκειτο για τις λεωφόρους του καπιταλιστικού κέρδους, του ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας και των εμπορευμάτων. Δρόμοι που από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκαν τσαλαπατώντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές: πόλεμος του Κόλπου, βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν, του Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Ουκρανία κ.ά.

Προβάλλεται ορισμένες φορές το ερώτημα γιατί συνέχισε και συνεχίζει τη δράση του ο φονικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ, αφού ο σοσιαλισμός ανατράπηκε και διαλύθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Αυτή η ερώτηση δεν παίρνει υπόψη:

-- Τον επιθετικό χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται ανάμεσα στα μονοπώλια (πυρήνας του συστήματος στο ιμπεριαλιστικό στάδιο), παρά τη διεθνική τους εμβέλεια, καθώς και στα κράτη που εκφράζουν τα συμφέροντά τους.

-- Τον αδυσώπητο πόλεμο για τον έλεγχο των αγορών, τις συμμαχίες που διαμορφώνονται ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, για να καρπωθούν το μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου για λογαριασμό των μονοπωλίων, να διεκδικήσουν την καλύτερη δυνατή θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

-- Την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, την ταξική πάλη, την αντίδραση του καπιταλισμού που σαπίζει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποσοβήσει επαναστατικές ανατροπές για να διατηρήσει την εξουσία του.

Το ΝΑΤΟ μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές ενισχύθηκε και διεύρυνε το πεδίο της δράσης του, προσάρμοσε τη στρατηγική του στις σύγχρονες ανάγκες των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πολύ περισσότερο που στις μέρες μας διαμορφώθηκε το έδαφος για την όξυνση νέων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και άλλες ισχυρές χώρες του ΝΑΤΟ, με τη Ρωσία, την Κίνα, τους BRICS, σε περιβάλλον αναδιατάξεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Σε αυτές τις συνθήκες, το ΝΑΤΟ εμπλούτισε τη στρατηγική του. Στη θέση του "εχθρού σοσιαλισμού" τοποθέτησε την "καταπολέμηση της τρομοκρατίας", τις κάθε λογής "ασύμμετρες απειλές", συνεχίζοντας να στοχεύει τον "εχθρό λαό", το επαναστατικό κίνημα.

Στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν, η καπιταλιστική Ρωσία, που "κληρονόμησε" τη θέση της ΕΣΣΔ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και η Κίνα δεν μπορούν αντικειμενικά, από ταξική σκοπιά, να παίξουν το ρόλο που έπαιζαν η ΕΣΣΔ και οι σοσιαλιστικές χώρες. Η καπιταλιστική Ρωσία αξιοποίησε τα τεράστια φυσικά αποθέματα, το πυρηνικό οπλοστάσιο, τις υποδομές και το ανθρώπινο δυναμικό που της άφησε η ΕΣΣΔ για να αναβαθμίσει τη θέση της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, φτάνοντας να είναι η δεύτερη σε στρατιωτική ισχύ ιμπεριαλιστική δύναμη. Η Κίνα, που ήδη από τη δεκαετία του 1980 ακολούθησε πολιτική ενίσχυσης και κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είναι πλήρως ενταγμένη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και δεύτερη οικονομική δύναμη παγκοσμίως, πρωταγωνιστώντας στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.

Ιδιαίτερα μετά το ξεκίνημα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το '08-'09, οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί στις οποίες συμμετέχουν "παραδοσιακές" και "ανερχόμενες" ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν οξυνθεί, με κριτήριο το κυνήγι του μέγιστου κέρδους.

Με αυτήν την έννοια, τα κάθε λογής επιχειρήματα που κατά καιρούς εμφανίζονται, σχετικά με την ανάγκη "νέας αρχιτεκτονικής των διεθνών σχέσεων", "του πολυπολικού κόσμου σε αντίθεση με την αυτοκρατορία - παντοδυναμία των ΗΠΑ", που συχνά καταλήγουν σε νέα σχήματα διακρατικών δομών - συμμαχιών, τα διάφορα "πανευρωπαϊκά συστήματα ασφάλειας", που μπορούν δήθεν να εγγυηθούν την "ειρήνη" και την "ασφάλεια", είναι αβάσιμα και επικίνδυνα. Αβάσιμα γιατί παραγνωρίζουν την ταξική ουσία των καπιταλιστικών κρατών που συμμετέχουν σε αυτές τις συμμαχίες και επικίνδυνα γιατί σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών, που οδηγούν ακόμη και σε παρατεταμένες στρατιωτικές συγκρούσεις λειτουργούν σαν εργαλείο για το διαχωρισμό και τη στήριξη από μεριάς των εργαζομένων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου.

Ετσι, παραδείγματος χάρη, στην πράξη αποδεικνύεται πόσο ανυπόστατες είναι οι οπορτουνιστικές προσεγγίσεις (π.χ. του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα) που επιχειρούν να βρουν ποιοτικές διαφορές ανάμεσα στο ιμπεριαλιστικό περιεχόμενο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καλλιεργώντας συγχύσεις ότι η ΕΕ μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, τη στιγμή που 22 μέλη της ΕΕ είναι ενταγμένα στο ΝΑΤΟ και άλλα 4 συνεργάζονται με το ΝΑΤΟ σε διάφορες άλλες δομές, τη στιγμή που η ΕΕ σαν καπιταλιστική διακρατική ένωση δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει φιλολαϊκό περιεχόμενο.

Η πάλη για την ειρήνη και τα καθήκοντα των κομμουνιστών

Η περιοχή μας μυρίζει μπαρούτι. Παραμένει το πρόβλημα της τουρκικής κατοχής του 40% της Κύπρου και διαιωνίζεται. Συνεχίζεται η ισραηλινή κατοχή στην Παλαιστίνη. Η συνέχιση του πολέμου σε Συρία και Ιράκ μπορεί να τινάξει στον αέρα την μπαρουταποθήκη της Μέσης Ανατολής. Οι ευρωατλαντικές δυνάμεις αξιοποιούν τους τζιχαντιστές, επεμβαίνουν, βομβαρδίζουν, εμμένουν στο στόχο της ανατροπής της συριακής κυβέρνησης και προσβλέπουν σε μία λύση που θα βασίζεται στους "μετριοπαθείς" αντικαθεστωτικούς, που στηρίζονται από Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ. Η παρέμβαση της Ρωσίας άλλαξε τους συσχετισμούς, όμως πρέπει να είναι καθαρό ότι δεν παρεμβαίνει για να "σώσει το λαό της Συρίας". Οξύνεται ξανά η αντιπαράθεση ΗΠΑ και ΕΕ με το Ιράν με πρόφαση το πυρηνικό πρόγραμμά του, αλλά έχοντας στόχο τον περιορισμό των σχέσεών του με τη "Χεζμπολάχ" στο Λίβανο και με τη "Χαμάς" στην Παλαιστίνη. Στη Λιβύη η κατάσταση είναι διαλυτική, συνεχίζεται η ένοπλη σύγκρουση.

Οι αιτίες που οδήγησαν στην ουκρανική κρίση παραμένουν. Η επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ, με τη στήριξη και φασιστικών/φιλοφασιστικών δυνάμεων για την προώθηση των συμφερόντων δικών τους μονοπωλίων έναντι αυτών της Ρωσίας, διαμόρφωσε μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση, που γίνεται πιο σύνθετη με την έξαρση των εθνοτικών διαφορών κυρίως στην Ανατολική Ουκρανία.

Στα Βαλκάνια παραμένουν ανοιχτά μέτωπα Ελλάδας - ΠΓΔΜ, Ελλάδας - Αλβανίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, Σερβίας - Αλβανίας, ενισχύεται η εθνικιστική στάση της αστικής τάξης της Αλβανίας που εγείρει διεκδικήσεις σε βάρος της Σερβίας, της ΠΓΔΜ, της Ελλάδας.

Η Ανατολική Μεσόγειος και το Αιγαίο Πέλαγος αποκτούν όλο και περισσότερο ΝΑΤΟικά χαρακτηριστικά. Στις 11 Φλεβάρη 2016 τα επιτελεία του ΝΑΤΟ, με τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, αποφάσισαν την αποστολή πολεμικών πλοίων στο όνομα του "ελέγχου των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών". Η ουσία είναι ότι η κινητοποίηση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων είναι μέρος της γενικότερης στρατιωτικής κινητοποίησης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία στο φόντο των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία, στο Ιράκ και στη Λιβύη, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών στοχεύσεων στην περιοχή. Είναι κίνηση που ενισχύθηκε με τις αποφάσεις της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία το 2016 για αυξημένη παρουσία του ΝΑΤΟ σε Ανατολική Μεσόγειο, Μαύρη Θάλασσα, τη Βαλτική αλλά και στα χερσαία σύνορα με τη Ρωσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, όπου ήδη έχουν συγκροτηθεί και αναπτυχθεί χερσαίες στρατιωτικές δυνάμεις σε Πολωνία, Βαλτικές χώρες, με στρατιωτικά γυμνάσια στη Ρουμανία κ.α.

Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί που συνδέουν τη "σταθερότητα και ασφάλεια" της χώρας μας για παράδειγμα με την συμμετοχή και την παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή δεν "πατάνε στη γη", αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όπως και οι προηγούμενες, είναι κι αυτή βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς σε μια περιοχή που χαρακτηρίζεται από την κόλαση των πολέμων. Αρκεί να πούμε ότι τα πλοία των ΗΠΑ που βομβάρδισαν την Αεροπορική Βάση αλ Σαϊράτ στη Συρία λίγες μέρες πριν είχαν ελλιμενιστεί στη Ναυτική Βάση των ΗΠΑ στη Σούδα της Κρήτης.

O φόβος που καλλιεργείται σε συνθήκες έντασης των ανταγωνισμών και πολέμων δεν πρέπει να εγκλωβίσει τους εργαζομένους σε αναμονή και ψεύτικες ελπίδες ή να τους ρίξει στην παγίδα της αστικής τάξης και των κομμάτων της περί "εθνικής ενότητας".

Η "εθνική ενότητα" χρησιμοποιείται σαν εργαλείο στα χέρια των καπιταλιστών για να θωρακίζουν το εκμεταλλευτικό τους σύστημα και να αφοπλίζουν την εργατική τάξη. Ποτέ και πουθενά δεν ταυτίστηκαν και δεν ταυτίζονται τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων, των καταπιεστών και των καταπιεζομένων. Η απόρριψη αυτού του αστικού εφευρήματος θα δώσει δύναμη στην ταξική πάλη.

Το ΚΚΕ πρωταγωνιστεί στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις και συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης με στόχο:

-- Να κλείσουν η βάση της Σούδας και οι άλλες ΝΑΤΟικές/ξένες βάσεις

-- Να φύγουν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα από το Αιγαίο, τη Μεσόγειο θάλασσα, τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.

-- Να επιστρέψουν οι στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις που υπηρετούν σε αποστολές των ΝΑΤΟ/ΕΕ.

-- Την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ/ΕΕ με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων.

Το ΝΑΤΟ θέτει σε εφαρμογή νέα, πολύ επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Ο ανταγωνισμός με την Κίνα, τη Ρωσία εντείνεται. Δεν αρκεί η ανησυχία, καθήκον των κομμουνιστών είναι η ενίσχυση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τις αστικές τάξεις σε κάθε χώρα και η προετοιμασία των λαών με κατεύθυνση τη συγκέντρωση δυνάμεων για την εξάλειψη των αιτιών που προκαλούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις.

Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής με άλλα μέσα, σημαδεύεται από τα συμφέροντα και τους στόχους των αστικών τάξεων, ο χαρακτήρας του πολέμου στην εποχή μας είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο μεριές, ανεξάρτητα με το ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται. Δίκαιος μπορεί να είναι μόνο ο πόλεμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι μέρος της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, του καπιταλισμού, που γεννάει πολέμους, κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, προσφυγιά.

Στις συνθήκες των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του κινδύνου για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έχει ιδιαίτερη σημασία η ενίσχυση της κοινής πάλης των Κομμουνιστικών Κομμάτων και η ανάπτυξη της προλεταριακής αλληλεγγύης.

Το ΚΚΕ δίνει μεγάλο βάρος στην ενδυνάμωση των δεσμών με τα ΚΚ της περιοχής και αναλαμβάνει την ευθύνη πραγματοποίησης σχετικών συναντήσεων σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό όμως δεν αρκεί, αφού οι συνθήκες απαιτούν να κατακτηθεί σαφής θέση ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να υπάρχει ενιαία στρατηγική κατεύθυνση ενάντια στις αστικές τάξεις, στην αστική τάξη σε κάθε χώρα, και αταλάντευτη στάση κατά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, ώστε οι κομμουνιστές να ηγούνται στην πράξη στον αγώνα όχι μόνο να μην μπούνε ο λαοί της περιοχής κάτω από τη "σημαία" των εκμεταλλευτών, αλλά να δυναμώσει ο αγώνας για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που γεννάει πολέμους, κρίσεις, φτώχεια, ανεργία, προσφυγιά.

Για να έχει αντίκρισμα η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό οι κομμουνιστές πρέπει να δυναμώσουμε την πάλη και με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, του οπορτουνισμού, που καλλιεργούν τον πασιφισμό.

Η πάλη της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων τόσο ενάντια στην αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται στο εσωτερικό της χώρας προς όφελος του κεφαλαίου, όσο και ενάντια στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους στο εξωτερικό, που γίνονται για τους ίδιους λόγους, θα πρέπει να χαράσσει κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Γιατί εξακολουθεί να είναι επίκαιρος ο δρόμος που χάραξε ο Οκτώβρης του 1917 για τη στάση των κομμουνιστών στα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης, οι θέσεις του Λένιν, που σημείωνε πως "τα συνθήματα του πασιφισμού, του διεθνούς αφοπλισμού στις συνθήκες του καπιταλισμού, των δικαστηρίων διαιτησίας κ.τ.λ. δεν είναι μόνο αντιδραστική ουτοπία, αλλά και αποτελούν ανοιχτή εξαπάτηση των εργαζομένων, που αποσκοπεί στον αφοπλισμό του προλεταριάτου και στην απόσπασή του από το καθήκον του αφοπλισμού των εκμεταλλευτών. Μόνο η προλεταριακή, η κομμουνιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Οποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της, ή τα κύματα της αντεπανάστασης, η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη».¹

^{Παραπομπή:}

1. Β. Ι. Λένιν: «Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας (μπ)», «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 38, σελ. 421.

Ριζοσπάστης